Vandaag bereiden we ons voor op een lange trek tot in Kingston, gelegen in het gebied met de duizend eilanden. Een tocht van een 500 tal km.
De tocht verloopt vlot met een doortocht door Montreal op het middag-spitsuur.
Rond 16 uur arriveren wij in ons doelgebied en verlaten wij de autosnelweg om de 1000Island Parkway op te draaien. Dit is meteen een verademing: de weg oogt inderdaad als een weg doorheen het park met rechts de rivier met de talrijke eilanden.
We hebben ons vanavond geinstalleerd op de gelijknamige 1000 Island KOA camping in Gananoque. Morgen is het een dag "rust" met een cruise op de St. Laurencerivier.
Tijdens de lange ritten is het mij ook duidelijk geworden waarom een Amerikaan altijd spreekt over afstanden in de zin van : one hour driving of three hours driving, hetgeen voor ons Europeanen niets-zeggend is. Hier echter is de speed limit 100 km/uur. Iedereen rijdt derhalve 100 km per uur, zodat je inderdaad gemakkelijker kunt uitdrukken in tijd hoever het rijden is dan in kilometers. Trouwens, de boetes staan ook duidelijk geafficheerd bij te hoge snelheid. 140 km per uur = 750$ + 10 punten. (waarbij ik vermoed dat het geen compliment is als je veel punten hebt verdiend)
Midden in de nacht werd ik wakker: een geruis op het dak van onze camper.... lichte druppels... Ik begon al te denken dat, moest het regenen, het niet evident zou zijn om te kunnen slapen in de camper. Plots werd het geruis het geluid van een heuse cavalerie die over het dak begon te chargeren... Inderdaad: een weersverandering. Hevige buien passeerden de rij. Ik begon mij al af te vragen hoelang het nog zou duren vooraleer de eerste bliksemschikt de lucht zou doorklieven en ons zou verschrikken met een heftige donderslag. Dit bleef echter uit. Het bleef alleen oude wijven regenen.
's Anderendaags was nog niets veranderd: regen met als gevolg dat de camping begon leeg te lopen. Ik vroeg mijn gebuur of hij wist wat de voorspellingen waren. Hij zei dat er 20 tot 30 ml zou vallen en dat later op de dag er nog stormwinden te verwachten waren... Hijzelf begon ook op te ruimen om naar huis terug te keren.
Voor ons was dat echter geen optie, zodat wij onze wandelschoenen hebben aangetrokken én onze regenkledij om de waterval van dichterbij te gaan bekijken.
Daarna vertrokken we richting Tadoussac: walvissen spotten.
Onderweg ging het van kwaad naar erger. De regen viel met bakken uit de hemel en de rijweg was een rivier. Zoveel regen hebben wij nog niet veel meegemaakt.
De rit naar Tadoussac lag volgens onze wegenkaart naast de oever van de St.Laurencerivier. De rest moesten wij zelf erbij verzinnen. De rivier was door de slechte weersomstandigheden helemaal niet te zien...
Tadoussac zelf bleek een zeer leuke plaats te zijn, kleinschalig toeristisch, toegespitst op de boottochten om de walvissen te gaan spotten. De vraag was echter: wat zouden wij doen? We gingen inspiratie opdoen bij de plaatselijke dienst van toerisme. Ik zei tegen AnneLeen: regen of geen regen, voor de walvissen is dit geen verschil, ze zijn sowieso nat en zullen omwille van de regen niet minder naar boven komen. Dus zouden we walvissen gaan spotten...
Toen wij echter buiten kwamen stelde ik tot mijn ontsteltenis vast dat het niet alleen aan het regenen was doch dat bovendien er ook een dichte nevel aan het opzetten was. Dat was uiteraard wél een probleem: hoe konden wij walvissen gaan spotten in de mist...? Moesten het nu nog gorrilla's geweest zijn, men zou er een film van gemaakt hebben, maar walvissen????
"We kunnen misschien de beren gaan bekijken" stelde AnneLeen voor. Om 10 km daar vandaar werden inderdaad safari uitstappen georganiseerd naar de avond toe. Wat zouden de beren echter doen in de regen en de mist? En de weersvooruitzichten voor de komende 48 uur zagen er niet al te goed uit.
Na crisisoverleg besloten wij de walvissen te laten voor wat ze waren en ook de beren met rust te laten. We zouden op onze stappen terugkeren en richting Niagara falls rijden.
Om 15.30 h hebben wij onze terugtocht aangevat, in de hoop op de terugweg misschien méér te zien van de St. Laurencerivier dan op de heenreis. Echter: de weersomstandigheden die wij op de terugweg hebben meegemaakt tarten alle verbeelding. Nee, geen regen, wél erwtensoep. Geen 20 meter zagen we voor onze ogen. Mist, mist en nog een mist. Steil bergop, steil bergaf, naar links, naar rechte, allemaal in de mist bij een temperatuur van 21°C in het halfduister rond 18 uur.
Uiteindelijk zijn wij tegen 20 uur toch nog op een camping beland, veilig en wel en hebben wij ons daar geinstalleerd voor de nacht.
Vrijdag stipt om 10.45 u kwam de man van Canadream ons ophalen in ons hotel voor een rit van 30 km naar het verhuurbedrijf.
Daar aangekomen werden we te woord gestaan door een zeer vriendelijke dame die ons alle documenten ter ondertekening overhandigde. Zij drong er op aan dat we de documenten eerst volledig zouden gelezen hebben vooraleer ze te ondertekenen.Hetgeen uiteraard evident is.
Nog steeds wisten wij niet welke wagen wij zouden toegewezen krijgen.
Dan kwam het moment sûpreme: onze camper is een uit de kluiten gewassen Ford F-350 heavy duty, 350 PK, acht cylinder diesel 12350 km op de teller, bouwjaar 2008. Beige lederen zetels, full options. Moet er nog zand zijn?
Breedte: 2,40 meter. Lengte 6,70 meter.
Zelfs ik heb de optrede nodig om in de cabine te kunnen klimmen AnneLeen kan nog net in de zijspiegels kijken als zij naast het voertuig staat.
De opbouwmodule met het woongedeelte is ook helemaal af! Ruimte zat. Overal bergruimte. Een normale inbouwfrigo met erboven een diepvriesvak. Een gerieflijke keuken met twee afwasbakken, fornuis met drie vuren op gas en een oven, ook op gas. Een douche/WC en helemaal achterin de module (boven het dak van de wagen) ons dubbelbed, met nog steeds een ruimte die mij zonder problemen toelaat rechtop in mijn bed te zitten zonder mijn hoofd te stoten tegen het plafond.
Het was wel even wennen om dit gevaarte op gang te krijgen en in het Canadese verkeer te loodsen op spitsuur. Doch efkens de gaspedaal diep indrukken en alle paardenkracht komt in Aktie met diep geluid van onder de motorkap en in een mum van tijd raak ik op kruissnelheid (100 km / uur) en zakt de toerenteller naar amper een 1500 toeren. Intussen zijn er wel weer ettelijke liters diesel erdoor gejaagd. (Ik vermoed dat het voertuig gemiddeld zon 20 liter verbruikt)
Na de nodige inkopen gedaan te hebben in de IGA, een supermarktketen die overal verspreid blijkt te zijn, hebben wij koers gezet richting Quebec. Tegen een uur of half zeven hebben wij plaats gezocht op camping Parc de la Péninsule (www.peninsule.com) om onze aperitief te drinken en ons voor te bereiden op onze eerste nacht in de camper.
Mijn RV ga ik straks afhalen. Nu zit ik nog in de lounge van ons hotel te wachten op Canadream die ons komt ophalen. Ik belde vanmorgen stipt op 8 uur naar Canadream om een afspraak te maken. Eerst moets ik enkele minuten wachten zodat de receptioniste kon nagaan hoe het met "mijn" wagen gesteld was. Daarna vroeg ze: "is het goed om 13 uur?" "No problem" antwoordde ik. Je moet weten dat ik mij beter verstaanbaar kan maken in het Engels dan in het Frans, en dat ligt veeleer aan het feit dat, als je frans praat, zij ook antwoorden in het frans en dat ik een heleboel minder... "Wait" vervolgde ze.... "11 AM, is dat ook ok?" ik bevestigde uiteraard, doch uiteindelijk zouden ze om 10 uur reeds afkomen. En inderdaad, stipt om 10 uur kreeg ik een telefoon dat het wellicht 10.45 uur zou zijn. Dus zitten we nu nog steeds te wachten op de afhaaldienst.
AnneLeen is ondertussen ook hier aangekomen in het Travelodge Airport Hotel. Per taxi. Zij alleen in een taxi, raar om haar te zien toekomen. Straks toon ik het op foto.
Mijn reis is zeer vlot verlopen. Weinig toeristen onderweg en in het vliegtuig was niet veel te beleven, behalve een zuigeling van een maand of 8 die aan de lijve heeft ondervonden hoe het voelt als een vliegtuig zou crashen. Die zuigeling zat bij zijn ouders, naast mij in het vliegtuig. Een boeing 747 400, op de eerste rij op het upperdek. Op een bepaald moment kregen de ouders een bedje om aan de muur vast te haken, zodat hun zoon daarin zijn dutje kon doen. De vader was echter zodanig veel bezig met zijn kind dat het kind op een bepaald moment met bed en al op de grond donderde... De ouders hadden méér verschoten dan het kind.
Voor de statistieken: temperatuur in Montréal is 26° C om 10.32 uur. Ziet er goed uit.
Het is bijna zover: nog 2 dagen en ik ben ribbedebie.... Anne Leen is reeds eerder aangekomen in Montreal en laat weten dat ze het daar prima naar haar zin heeft. Ik leid daaruit af dat het mooi weer is, blauwe lucht en aangename zomertemperaturen. In elk geval beter dan hier. De voorbije dagen heb ik mij verdiept in de route die wij zouden kunnen volgen in Canada. Het traject dat ik aanvankelijk voor ogen had, moet ik laten schieten want te weinig tijd. Ik was van plan eerst westwaarts te trekken, richting Ottawa, Algonquinpark, Niagara Falls, Toronto en terug via Kingston naar Montreal om daarna richting Quebec te trekken. Als ik dit schema zou aanhouden zijn de 13 dagen reeds voorbij op het ogenblik dat ik pas in Montreal arriveer. Aangezien ik enkele weken terug tussen pot en pint een rendez vous gemaakt heb met een koppel uit Quebec, ben ik het mijzelf verplicht om minstens Quebec te bezoeken. Dus heb ik mijn schema overhoop gegooid. Ik geef mijzelf 5 dagen om de streek ten oosten van Montreal te bezoeken: Quebec, de kust van Charlevoix tot in Tadoussac. Daarna draai ik linksaf naar Chicoutimi langsheen de Saguenay om dan over de Laurentiens en door het park Jacques Cartier terug te rijden richting Montreal.
Ik plan dan een dag te verblijven in Montréal om daarna koers te zetten richting Niagara Falls en van daaruit in étappes terug te komen richting Montréal, via Toronto, Kingston, Rideau kanaal en Ottawa.
Eindelijk is het zover. De komende weken vertrekken wij naar Canada, Montreal om vandaar per camper een rondreis te maken door een voor ons tot voor kort zeer onbekend land. Wij vertrekken op 11 juli 2008 vanuit Montreal en zullen daar op 23 juli 2008 terug aankomen. In de tussenliggende dagen zullen wij naar schatting een 2.500 km afleggen en wellicht geconfronteerd worden met beren, wolven en walvissen. Via Travelhome hebben wij onze camper gereserveerd bij Canadream in Montreal. Om het avontuur nog wat groter te maken hebben wij gekozen voor het systeem ROF2 - Run Of Fleet 2 persons.
Dit wil zeggen dat de verhuurder in Montreal zelf mag beslissen welk type voertuig hij met ons zal meegeven. Hij heeft daarbij keuze uit 3 verschillende modellen, telkenmale geschikt voor maximum 2 personen.
Wij starten met de goede intentie om onze dagelijkse avonturen via deze blog te vereeuwigen. Of wij hierin zullen slagen of zullen volharden, zal alleen de toekomst uitwijzen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
