Momenteel geen prikken meer, maar wel een pilletje 's avonds tegen overstimulatie, 's ochtends en 's avonds een pilletje ter bevordering van de innesteling en drie keer per dag Utrogestan, ook voor een eventuele innesteling. Ik moet er echt mijn hoofd bij houden!

Ik vind het heel moeilijk om vakantie te hebben (jawel, ik ben een van die gelukkigen die twee, TWEE, maanden vakantie heeft, een betere moment om te starten met PGD ging niet!) en niets te kunnen plannen, vooral omdat ik toch al enkele daguitstapjes had geregeld en er nu ook wel een aantal moet afzeggen want... tadaaaaah, overmorgen (op mijn 29e verjaardag nota bene) gaat de allereerste pickup door, 's ochtends. Ik ben er wat bang voor, maar ben wel heel opgelucht dat de hele spuitjesaffaire zo snel vooruit gaan. Niet teveel tijd om te denken en te piekeren, of om me te ergeren in het gespuit, want dat begin ik sinds gisteren wel bijzonder irritant te vinden. Mijn lichaam lijkt een beetje gevoeliger te worden, ik heb hoofdpijn en ben moe. 

Gisteren hadden we de echo om te zien hoeveel follikels er waren. Dat bleken er heel wat te zijn (iets meer dan dertig), maar er zaten er ook wel wat kleinere bij. De dokter gaf toen de prognose dat de pickup donderdag of vrijdag zou doorgaan. Ze gaf me ook decapeptyl mee, gezien er een risico is voor overstimulatie met zoveel follikels. Ze raadde me ook aan om het rustig aan te doen. Ik heb nog geprobeerd om het poetsen over te hevelen naar mijn man (op doktersvoorschrift!) maar dat was er volgens haar over. Ik dacht dat vrouwen elkaar hoorden te steunen?! 

Vandaag moest ik dan opnieuw bloed laten afnemen, voor het bepalen van de hormoonwaarden. Voor het eerst deed de bloefafname wel wat pijn, ofwel zit de groeiende aversie voor spuitjes en andere prikken in mijn hoofd (wat ik goed mogelijk acht, als ik ambetant loop, loop ik ook echt héél ambetant), ofwel ben ik gewoon even overgevoelig. 

Dus vanavond de laatste twee spuitjes zetten (decapeptyl) en morgen woehooeee, spuitjesvrij. Morgen wordt volgens mij een mooie dag: geen spuitjes, én de Rode Duivels die zich zullen plaatsen voor de kwartfinale. Soms zit het geluk in kleine dingen, heel vaak zelfs. 

Bedankt allemaal om dit te lezen, ik moet zeggen dat het me toch wel deugd doet om dit naar eender wie te kunnen schrijven. Hopelijk voel ik me na de pickup ook nog zo dankbaar en vrolijk :)

Drie jaar geleden besloten mijn vriend en ik, toen twee jaar samen, om aan kinderen te beginnen. We zaten (en jawel, zitten nog steeds, zij het iets minder 'volop') in verbouwingen, maar zagen de toekomst volledig zitten. Ikzelf ben ook nogal overgestructureerd en heb sinds mijn 16e een soort van Masterplan voor Mezelf: 18 jaar afgestudeerd op de middelbare school, daarna studeren tot mijn 23, op kot, meteen daarna een droomjob, een vaste vriend vanaf dan en eventjes later een huis én als kers op de taart, op mijn 26e een kind. Eentje was genoeg, meer pasten er ook niet in mijn Masterplan. 

Het uitvoeren van mijn Masterplan verliep bijzonder vlotjes, tot aan de kers op de taart, blijkbaar. Na een jaar vruchteloos (hah, als dat geen woordspeling is!) proberen, klopten we bij de gynaecoloog aan, die ons aanraadde wat meer te timen. Dat deden we ook, met succes, want eventjes later hield ik een licht positieve test vast. Helaas, bij het eerste bloedonderzoek bleek het HCG te laag en even later was de euforie over. Dit verhaal herhaalde zich twee maanden later nog eens. De gynaecoloog dacht dat het aan de innesteling lag, en schreef Utrogestan voor (=dikke witte pillen om vaginaal in te brengen, zorgt voor verdikking van het baarmoederslijmvlies om de innesteling te verbeteren). Met goede moed, een stapel ovulatietesten en een doosje Utrogestan in de hand, gingen we verder en enkele maanden later hield ik opnieuw een positieve test in de hand. Duidelijk positief ditmaal! Gezien ik sinds de vorige keren al wat van mijn wolk was getuimeld, liet ik me om de twee dagen bij de dokter bloed prikken om te zien of mijn HCG-waarde genoeg steeg. Ook dat verliep goed. Rond de 6 weken raadde hij me aan te stoppen met bloedafnames, gezien alles goed liep en ik beter een afspraak maakte voor een echo op 8 weken, rond december 2012.

Inderdaad, mocht alles toen goed zijn geweest, had ik nooit een blog gestart met de titel 'geduld is een schone deugd, zeggen ze'. De grootte van het vruchtje stemde niet overeen met mijn berekening. De gynaecologe dacht dat ik me had misrekend, maar ik wist beter, gezien ik het voorbije jaar alles al had uitgerekend en er voortdurend mee bezig was geweest (overgestructureerd, zei ik toch). Enkele dagen later mocht ik dus terug komen voor meer zekerheid. Nog steeds geen duidelijk hartje, slechts een heel kleine groei van het vruchtje. Maar er was wat beweging, dus mochten we terug naar huis. De feestdagen waren voor ons niet bepaald feestelijk. We hadden er niemand van verteld, buiten onze beste vrienden. We vierden samen met familie, en deden onze uiterste best om niets te laten blijken. Op 28/12 mocht ik terug een echografie laten doen. Er was geen beweging meer. Mijn wereld stortte eventjes in. Tot dan was ik sterk en geduldig gebleven. De gynaecoloog stelde voor om het miskraam vanzelf te laten beginnen, maar ik wou weten wat er nu toch altijd misliep om nog verdere teleurstellingen te vermijden. We maakten een afspraak voor een curettage op 3/1/2013, gezien er eerder geen operaties werden uitgevoerd door de feestdagen. We vierden oudejaar onder vrienden, kregen van een persoon enkele vragen zoals wanneer we nu eindelijk aan kinderen zouden beginnen. Dat het stil werd aan tafel, pikten zijn voelsprieten niet op. De curettage verliep goed, ik voelde me daarna echt opgelucht en ontving de dag erna weer gasten voor late nieuwjaarswensen. We lachten alsof er niets was gebeurd want bijna niemand was op de hoogte. Vier dagen later was de vakantie over en moest ik opnieuw aan het werk. In de auto kreeg ik heel plots een angstgevoel, het niet aan te kunnen om te herbeginnen. Het overviel me, ik had dit niet verwacht om me zo te voelen, gezien ik me tot dan vooral opgelucht had gevoeld. De eerste confrontatie met een zwangere collega brak me, ik keerde naar huis en werd een week thuis gezet. Na die week, waarin ik weinig buitenkwam, keerde ik nog steeds met angst terug, maar voor ik het wist zat ik weer in de molen, alles verliep vlot en ik stortte me op mijn werk, hobby's en reizen. 

Een tijdje later kregen we het resultaat van het onderzoek op het vruchtje: mijn man had een afwijking van de chromosomen, een translocatie. Bij een bevruchting, wordt er van elk paar chromosomen dat we bezitten, een chromosoom overgedragen. Hierdoor krijgt een vruchtje een nieuw chromosomenpaar, samengesteld uit een chromosoom van de moeder en van de vader. (We bezitten heel veel genetisch materiaal, dit is heel kort uitgelegd). Bij een translocatie, is het overgedragen materiaal soms niet volledig, waardoor er afwijkingen ontstaan in het vruchtje. Mocht je dan geen miskraam krijgen, zou je baby een beperking hebben. De natuur selecteert dus enkel de gezonde vruchtjes, vandaar de herhaalde miskramen.

We kregen eind maart 2013 een afspraak in het UZ van Jette om de mogelijkheden te bespreken. De wetenschap staat (gelukkig) ver en er was een mogelijkheid: PGD. De vrouw wordt daarbij door prikken gestimuleerd om zoveel mogelijk rijpe eicellen te hebben, die dan opgepikt worden door de arts (=pick-up of PU - jaja, ik begin al ingewijdentaal te spreken!). In een schaaltje worden die dan bevrucht door een spermacel in te brengen. Nadat de bevruchte cel zich enkele dagen heeft gedeeld, wordt een deel van het genetisch materiaal dat erin aanwezig is, getest op de afwijking. Niet aangetaste cellen, worden ingebracht in de baarmoeder. Het is een echte afvalrace. Voor dit alles kon gebeuren, moest er eerst een geschikte test worden ontwikkeld, gezien elke afwijking een andere test behoeft. Dat ontwikkelen van een test zou ongeveer een half jaar duren. We gingen naar huis met heel veel informatie in ons hoofd (maar nog niet in een kartonnen kaftje  ) en wilden het nog even zo proberen. Door al het rekenen van de afgelopen twee jaar, was seks iets heel klinisch geworden. 

We wachtten dus bijna een jaar af, voor we weer een afspraak maakten op het Centrum Reproductieve Geneeskunde van het UZ Jette. Na nog wat twijfelen, vooral van mijn kant dan (want voor mij was adoptie ook zeker een mogelijkheid), besloten we er toch voor te gaan. De periode waarin we nog verder moesten afwachten, vulden we samen zo aangenaam mogelijk in. We zetten ons huis verder in orde (al weet ik niet of dat zo aangenaam is)(jaja, het resultaat natuurlijk wel), gingen nog meer op reis, deden veel samen met vrienden ... 

En voor we het wisten, zaten we vorige week opnieuw in Jette, waar we de uitleg kregen, een planning voorgelegd kregen en, last but not least: het kartonnen kaftje met daarin de informatie, dvd en schema's. Ik vernoem het kartonnen kaftje steeds, omdat ik het nu altijd meeneem, uit angst iets te vergeten én omdat ik het eigenlijk wat een absurd kaftje vind, want er staan een soort van cartoon-ei-en-zaadcellen op. Ik vraag me af of mensen die ik tegenkom, het patroon herkennen, of gewoon denken 'schoon bollekes op da kaftje'. Voor mijn eigen zielenrust, ga ik van het laatste uit. 

Et voila, nu zit ik hier, niet alleen in een Rode Duivels-overwinningsroes, maar ook in een 'ik heb mijzelf een spuitje gezet en nu zijn we vertrokken'-roes. Hoe lang ik er vrolijk onder blijf, weet ik niet, maar ik weet wel dat ik er volledig klaar voor ben.