Intussen leiden mijn gedachten een eigen leven tussen droom en werkelijkheid.  

Als ik mijn ogen open is het al licht.  

Ik kijk naar de klok. Het is exact acht uur en precies op dat moment hoor ik het belsignaal van mijn telefoon. Ik neem op. 

Wie belt er nu zo vroeg op zaterdag. 

"Hallo," zeg ik met een soezerige stem.  

"Goeiemorgen morgen, goeiedag," zingt mijn zusje in mijn oor. 

Ze was altijd al een vroege vogel. 

"Hey Sunshine! Ik heb je toch niet wakker gebeld?"  

"Hhhh," zucht ik overdreven, "nee hoor, ik dacht dat we elkaar straks zien." 

"Ja hoor! Hier bel ik ook voor. Hoe laat vertrek jij ongeveer en waar spreken we juist af?"  

"Rond tien uur voor 'De Hand' op de Meir, dan kunnen we eerst een koffie gaan drinken." 

"Oké! Ik kijk er naar uit. Tot straks! Wordt eerst maar rustig wakker" zegt ze lachend. Hoe lang is het alweer geleden dat we iets samen deden? Bijna een half jaar? 

We proberen een paar keer per jaar iets samen te doen, gewoon wij tweetjes. 

Onze quality time dag. Het wordt een prachtige dag, hier ben ik zeker van. 

Een uurtje later trek ik, gewassen en gekamd, de deur achter me dicht. 

Mijn paraplu houdt ik bij de hand maar het weer deert me niet. Vandaag is het onze bijpraatdag en voelen we ons weer jong. We gaan naar het 'Plantin museum', waar we jeugdherinneringen ophalen over onze studietijd, toen we samen 'drukken en handzetten' studeerden. 

 Zalig! 

 ©                      Patricia