Conviction gaat verder waar Double Agent ophield. Het spel gaat via een aantal cutscenes en in-game filmpjes in op de kernpunten die je moet weten om het verhaal te begrijpen, en het is dus niet nodig om de vorige games te hebben gespeeld. Fisher, niet langer verbonden aan geheim agentschap Third Echelon maar nog altijd een keiharde, goed getrainde spion, komt in actie als hij een tip krijgt over Sarah, zijn dood gewaande dochter. Fisher gaat achter de mensen aan die meer lijken te weten over haar dood, en niets lijkt hem daarbij in de weg te kunnen staan. De ene na de andere crimineel of omstreden politicus wordt achterhaald door Fisher, tijdens zijn zoektocht naar de waarheid.

Afmaken

Daarmee kunnen we het verhaal verder vergeten. Hoewel een verhaal een verplicht element is in een goede actiegame, draait Splinter Cell: Conviction om de gameplay. Het spel betekent een evolutie, of misschien zelfs wel revolutie, binnen de franchise. De breuk met Third Echelon lijkt vooral belangrijk voor het verhaal, maar het heeft ook veel gevolgen voor de gameplay. Waar Fisher voorheen een spion was die vooral niet ontdekt mocht worden, is hij nu eigen baas en zint hij op wraak. Vijanden hoeven dus niet meer te worden gemeden of in alle stilte te worden uitgeschakeld. Sam maakt af wie hij wil, en hoe hij daarbij te werk gaat bepaalt hij zelf.

Co-op en graphics

Hoe lang je ook doet over de singleplayermodus, het spel eindigt er absoluut niet mee. Wij zijn geen grote fans van multiplayermodi in actiespellen. Vaak vormen ze slappe aftreksels van de singleplayer-gameplay, waarbij verschillende functies niet eens worden meegenomen. In Splinter Cell: Conviction is daar echter geen sprake van. We durven zelfs te stellen dat het co-opgedeelte nog meer de moeite waard is dan de singleplayer. In co-op speel je een klein verhaaltje door, dat zich afspeelt voordat de gebeurtenissen in de singleplayer-modus van het spel plaatsvinden. Samen met een vriend heb je de controle over geheim agenten Archer en Ketrel, die op zoek zijn naar een aantal gestolen massavernietigingswapens.

Het leukste aan deze modus is dat samenwerken een absolute must is. Er is namelijk een aantal stellingen en omgevingen opgenomen waar je solo niet langs zult komen. Een van de hulpmiddelen daarbij is dat de tags voor Mark & Execute voor beide spelers tellen. Als Archer een vijand tagged, is die dus ook meteen zichtbaar voor Ketrel. Degene die de vijand in zicht heeft, kan de executie voor zijn rekening nemen. Doen beide spelers dat ongeveer tegelijk, dan volgt een spectaculaire afrekening waarbij de vijand in kwestie een dubbele dosis kogels ontvangt.

Conclusie

"een heerlijke stealth-actiegame". Daarmee is eigenlijk alles gezegd. Ubisoft durfde het spel op de lange baan te schuiven toen de ontwikkeling niet opleverde wat de uitgever voor ogen had, en daarvoor wordt de uitgever nu beloond. Conviction is een dijk van een game geworden. Nooit eerder was het zo leuk om gebruik te maken van schaduwen om zo een groep vijandelijke soldaten gek te maken. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door de introductie van een aantal nieuwe gameplay-elementen en een uitstekend dekkingsysteem. Het Irak-level is een vreemde eend in de bijt, maar dat level ben je al snel vergeten als je de co-op missies eenmaal hebt gespeeld of, eventueel, de multiplayer hebt bekeken. Het spel is wat minder overhyped dan menig andere game, maar het laat zien dat je echt geen hype nodig hebt om hoge ogen te gooien. We nemen Splinter Cell: Conviction alvast mee voor de titel 'beste actiegame van het jaar'.

Met F1 2011 doet Codemasters zijn uiterste best om nog beter te doen dan vorig jaar. De Codies weten uiteraard hoe ze steengoede games moeten maken, maar het omzetten van de adrenaline-ervaring en de kick met een echte F1-bolide is nog iets anders. Wil je weten of het hen gelukt is, check dan meteen de review.

Radiaal-, diagonaalbanden of ga je toch voor een consensus van de twee? Codemasters moet het wiel niet heruitvinden, want de fundamenten van hun eerste F1-titel stonden vorig jaar al zo stevig als een huis. Nu de reeks onherroepelijk in het stramien van een jaarlijkse franchise duikelt, kunnen de makers hun onverdeelde aandacht besteden aan veelgevraagde toevoegingen en aanpassingen. De licenties hebben ze al op zak, maar hebben ze ook recht op een deel van onze spaarcenten? Ik dompelde mezelf onder in de wereld van Jerôme d'Ambrosio en co en besloot er meteen een contract voor onbepaalde duur te tekenen.

De nieuwe regels van het huis

Bij verbeteringen denken we in eerste instantie aan de regels die bij de start van dit seizoen door de FIA (Fédération Internationale de l'Automobile) werden geïntroduceerd en met onmiddellijke ingang van kracht waren. KERS of Kinetic Energy Recovery System is een systeem dat tijdens het remmen energie opslaat en die de piloot op eender welk moment kan aanspreken. Deze tijdelijke boost van enkele tientallen paarden is hier zo goed geïntegreerd dat de virtuele inhaalmanoeuvres op het scherm zonder problemen kunnen wedijveren met het echte werk. DRS of Drag Reduction System stelt je dan weer in staat om de achtervleugel open te klappen wanneer het tijdsverschil tussen jouw piloot en diens voorganger minder dan een seconde bedraagt.

Tot slot levert Pirelli voortaan het bandenpark van de twaalf teams. Het bedrijf ging zelfs zo ver dat het een unieke band ontwierp die snellere slijtage combineert met betere grip. Ik ben niet zo gewonnen voor een saaie opsomming reglementsaanpassingen, maar die drie ingrepen hebben dit jaar al meer spektakel opgeleverd dan het doorgaans tamelijk flauwe raceverloop na de eerste hectische ronden. Vanzelfsprekend vind je ze stuk voor stuk terug in F1 2011, dat als vanouds - we spreken immers over Codemasters - over een simpele doch goed uitgekiende menustructuur beschikt. Het gros van de spelers zal meteen kiezen voor een carrière als aspirant-piloot, hoewel je daar wel het nodige geduld voor moet opbrengen. Slechts een zestal teams zullen je immers als groentje willen opnemen in de groep en verwacht dus niet dat je vanaf dag één als Vettels evenbeeld over Eau Rouge mag scheuren.

Ongenaakbare pitspoezen

De game slaagt er als geen andere in om je het echte racegevoel te laten beleven. Na de obligate handtekening en de belofte dat we dit jaar minstens in de top tien zullen eindigen, worden we naar de paddock geleid. Door het plexiglas zie je hoe het formule 1-circus achtereenvolgens neerstrijkt op de negentien circuits die een volledig jaar uitmaken. Ingenieurs lopen af en aan, hier en daar zoekt een verloren journalist zijn cameraploeg en zelfs de pitspoezen reizen mee. Je hebt vanzelfsprekend zin in een stevige babbel, maar helaas leidt de deur rechtstreeks naar de opwarm- en kwalificatieronden. Toch is het verbazingwekkend hoeveel tijd en moeite de makers in de user interface hebben gestoken. Een klein televisiescherm toont continu hoe je de bochten het beste aansnijdt, terwijl de aanwezige netbook het ideale hulpmiddel is voor het bekijken van mails en andere triviale data. Ook tijdens de kwalificatie zelf kun je je vergapen aan weersvoorspellingen, tussentijden en bandenopties. Stuk voor stuk fraai gepresenteerd.

Het ware een leuke insteek geweest mocht men hier volgend jaar enkele elementen aanbrengen die de ervaring persoonlijker maken. Buiten een helmkeuze lijkt het erop dat Codemasters vooral eer wil betuigen aan de licentie. Laten we niet vergeten dat er aan de onderhandelingstafel steevast grof geld wordt betaald voor dit vodje papier. Bovendien zal het contract ongetwijfeld talloze restricties bevatten. Realisme troef dus, maar dat zal de doorwinterde fans worst wezen. Zij zullen meteen opmerken dat zelfs de stuurwielen voortaan onderlinge verschillen vertonen. Het is een plezier om je gehelmde ik aan de knopjes te zien werken als een echte prof. Een volledig raceweekend met verschillende oefensessies, een drietal zenuwslopende kwalificatieronden en tientallen rondjes tegen de tijd nemen op zich al meerder uren in beslag. Gelukkig maakt een slider het mogelijk om perfect in te delen waaraan je je uitgetrokken F1-tijd precies wilt besteden.

Beleef het gepatenteerde racegevoel

Eens de banden contact maken met de tarmac, gebeurt er iets magisch. Het interesseert me niet langer dat de framerate af en toe een flinke duik neemt als we met vierentwintig een chicane induiken, net als het feit dat het schademodel tekenen van willekeur vertoont. Zo kan je al na licht contact een verwrongen voorvleugel achterlaten, terwijl op andere momenten een opzettelijke botsing zonder gevolg blijft bij de twee partijen. Het enige wat me nog bezighoudt, is de vraag of ik bocht vier niet tegen een hogere snelheid kon nemen zonder de curbs volledig te overschrijden, terwijl mijn persoonlijke ingenieur schreeuwt dat ik vooral in sector drie tijd verlies op mijn naaste concurrenten. Met dank aan het snelheidsgevoel dat je krijgt in de gekrompen cockpit, die als doel heeft zoveel mogelijk wind naar de radiatoren te kanaliseren. Klamme handjes zijn hier verzekerd, zeker wanneer je vanuit de achtergrond aan een inhaalrace begint.

De handen gaan eveneens op elkaar voor de aanwezige physics, een punt waar reviewers het meer dan eens moeilijk hebben in hun bespreking. Aangezien iedereen andere noden heeft, bestrijkt F1 2011 het volledige spectrum tussen de fun van een arcadetitel en het serieuze simulatiewerk. Op de meest eenvoudige settings nemen een resem hulpsystemen de volledige controle over buiten het stuur, gas- en rempedaal. Voor de puristen bestaat uiteraard de mogelijkheid om alles uit te schakelen en het niveau de stratosfeer in te kegelen. Ze hebben dan enkel nog hulp van broer of zus nodig om hen bij iedere bocht een flinke tik op de nek en schouders te geven. Voilà, je volledig huisgemaakte g-simulator! Deze eerste groep kan bij iedere fatale beweging terugspoelen naar een veiliger moment, terwijl eigenaars van een stuurwiel ongetwijfeld de verbeterde ophanging en handelbaarheid in het algemeen zullen appreciëren. Zelfverzekerde ‘helden' raden we trouwens een tripje in de regen aan, waar de wetten van de fysica hun glimlach even snel doen smelten als sneeuw voor de zon. Per definitie krijgen de casuals helaas nooit de toegevoegde safety car te zien, daar de befaamde Mercedes SLS veilig is verdoken achter een hogere moeilijkheidsgraad.

VIP-behandeling voor eerste eigenaars

Uiteraard is er naar hedendaagse normen meer nodig dan alleen een carrièremodus. In Grand Prix stel je zelf een kalender samen zonder inmenging van ome Ecclestone, terwijl Time Attack een soort snelheidsrace is over zes scenario's, waarbij zowel track als wagen op voorhand zijn vastgelegd. Dat aantal mag Codemasters bij volgende edities gerust naar boven bijstellen, want het systeem werkt enorm verslavend. Bovendien zorgen de ingebakken leaderboards en beloningen er steeds voor dat je per se die paar tienden extra wil afpitsen van een toch al scherpe tijd.

Het onlineluik omhelst lokale split-screen voor twee, een modus waar zestien spelers tegelijk hun banden op temperatuur brengen met acht computergestuurde tegenstanders in hun kielzog en tot slot een coöperatief element waarin je als tweetal voor dezelfde renstal uitkomt. Als we dan toch even de loftrompet opbergen, dan hebben we wel enkele bedenkingen over het tamelijk onduidelijke levelsysteem. Tijdens jouw klim naar de top krijg je op willekeurige momenten objectieven voorgeschoteld die naast betere onderdelen ook een xp-bonus met zich meebrengen. Op zich niets verkeerds mee, maar zelfs na een half seizoen blijft hoogst onduidelijk wat precies de achterliggende gedachte is. Als we toch een paar ideeën mogen opperen: een museum zoals Gran Turismo 5 of een gekopieerd ruilkaartsysteem uit de FIFA-reeks zou geen slechte zet zijn qua toegevoegde waarde. Vers voer dus voor toekomstige brainstormsessies, maar eerst is het volop genieten van de geur van uitlaatgassen en verbrand rubber. Eerste eigenaars krijgen trouwens exclusieve plaatsen in de VIP-tribune, want net als Dirt 3 hangt toegang tot deze multiplayer vast aan een onlinepass.

We zouden inderdaad nog paragrafen kunnen volpennen over de verbeterde circuits, waarbij zowel laserscans als feedback van testpiloten aan te pas komen, of het uiterst realistische gebrul van een motor die klaarstaat om honderden paarden voor anderhalf uur te doen werken over een kilometerslange asfaltstrook. Voor de meesten is het ondertussen overduidelijk dat Codemasters zich enorm goed heeft gewapend tegen alle vormen van kritiek. Hun glansprestaties op de tracks worden van onze kant beloond in de afrekening.

Test Drive Unlimited 2 tracht met zijn unieke mogelijkheden het racinggenre te veranderen door de toevoeging van een persistente wereld, karakterprogressie en personaliseeropties die we gewend zijn van andere MMO spellen. Inderdaad, Test Drive Unlimited 2 is net als zijn voorganger een MMO-racespel (Massive Multiplayer Online).

Altijd online

Singleplayer en multiplayer ervaringen zijn hier naadloos in elkaar verweven en creëren een dynamische wereld met voortdurende veranderingen en uitdagingen. Verdien geld in races en andere uitdagingen en spendeer het aan exotische wagens, luxe woningen en kleding voor je personage. Met dit personage kan je trouwens ook overal heen wandelen en showrooms of de huizen van andere spelers bezoeken, waar je tevens kan communiceren met hen. En als je wil, stap je gewoon met z'n tweeën in een wagen voor een joyride rond het eiland.

Ga off-road

TDU2 bevat veel vernieuwingen tegenover zijn voorganger, zoals veranderlijke weersomstandigheden, een dag/nacht-cyclus en een vernieuwd besturingssysteem.Er zijn verschillende uitdagingen en modi waar je aan kan deelnemen, inclusief Championship, race school, duellen en bekerraces. In de nieuwe 'Follow the Leader' co-op modus kan je samen met een groep andere spelers een checkpoint race houden, waar slechts één speler de checkpoints kan zien. De anderen moeten deze speler dan volgen en kunnen met hem communiceren om de checkpoints te vinden. Off-road races zijn nu ook mogelijk met een hele nieuwe klasse aan voertuigen en honderden kilometers off-road wegen in het spel.

Je plek onder de zon

In de game cruise je, samen met talloze andere spelers, door een virtuele versie van het zonnige Ibiza. Om de weergave van het feesteiland feilloos te maken, gebruiken de ontwikkelaars echte satellietbeelden. Uniek aan de wereld van TDU2 zijn de automatische content updates en de naadloze online/offline integratie. Creëer je eigen personage, beleef een spannend singleplayer verhaal dat je zowel offline als online kan spelen of neem het meteen online op tegen andere spelers. Ontgrendel zowel online als offline verschillende opties om jezelf aan te passen en toon je avatar aan vrienden en rivalen. Koop je droomhuis (of jacht, nachtclub,...), richt het in en ontvang er je vrienden.

- Exclusieve voertuigen - Test Drive Unlimited 2 zet je achter het stuur van de meest exclusieve voertuigen ter wereld.
- Party on Ibiza - Verken meer dan 3000 km aan wegen in honderden missies op een accuraat nagebouwd Ibiza.
- MMO racegame -Level je personage gebaseerd op je racestijl, word lid van een raceclub (guild) en neem het op tegen de andere racers die je in deze open wereld tegenkomt.
- Stap uit je wagen - Een compleet nieuwe 'uit-de-wagen' modus waar je rond kan wandelen in gedeelde ruimtes en kan interageren met andere spelers.

- Evolutie - Nieuwe inhoud, uitdagingen en mogelijkheden zullen dynamisch worden geïntegreerd in de gameplay, terwijl de wereld evolueert over verloop van tijd.Dus voor gamers die graag racen maar die standaard circuits echt beu zijn is dit spel een echte aanrader.

Forza Motorsport 3 ziet er een stuk gedetailleerder uit dan zijn voorloper. Speciaal voor de game heeft ontwikkelaar Turn 10 de banden met bedrijven als Peugeot en Audi aangehaald om de meest realistische auto's in het spel te krijgen. Elke auto voelt anders aan en produceert zijn eigen unieke geluid.

Alle auto's zijn naar eigen wens aan te passen en te tunen. Niet alleen de prestaties van je auto zijn te verbeteren, ook is er een uitgebreide editor waarmee je het uiterlijk van de bolide volledig naar eigen wensen kunt aanpassen.

Uiteraard bevat deze game ook een multiplayer-modus. Via een splitscreen-optie kunnen twee spelers samen op één spelcomputer het tegen elkaar opnemen. Online kunnen bovendien acht mensen tegelijk tegen elkaar racen in losse races of toernooien.

Omdat Call of Duty de best verkochte game is van 2011 heb ik er een recensie van geschreven.

 grafische aspect, en deels door de vergelijking met 'Battlefield 3'.

Halo: Reach is zowel het begin als het einde. De gebeurtenissen op de planeet Reach zetten namelijk de Halo-saga in zijn gang. Was Reach namelijk niet ontdekt door de buitenaardse Covenant dan was de Master Chief ook niet de laatste overgebleven Spartan die met behulp van de Halo’s de Flood en The Covenant wist te verslaan. Halo: Reach is daarnaast in zekere zin ook het einde. Het is de allerlaatste Halo-game van ontwikkelaar Bungie die al tien jaar aan de serie sleutelt. Even slikken dus voor fans van het eerste uur, want misschien is dit wel de laatste keer dat we Halo spelen zoals we dat al zo lang gewend zijn.

De planeet Reach is voor de mensheid een van de belangrijkste koloniën. Niet alleen is de planeet wat klimaat betreft vergelijkbaar met de aarde, miljarden mensen zijn van de rijke voedselproductie van deze landbouwplaneet afhankelijk. Zo’n belangrijke kolonie moet daarom koste wat het kost beschermd worden. Vandaar dat Team Noble, een eskader van Spartan-supersoldaten, gelegerd is op de planeet. Als broekie sluit jij je als Noble Six bij deze groep geharde vechtersbazen aan om een rebellenopstand de kop in te drukken. Bij nader onderzoek op het platteland van Reach blijkt het echter om een veel grotere bedreiging te gaan dan een stel opstandelingen. De buitenaardse Covenant hebben de planeet gevonden en openen een grootschalige aanval. Deze diepreligieuze groepering van aliens gelooft er namelijk heilig in dat de heidense mensheid uitgeroeid moet worden. In de oorlog die volgt moet Team Noble zichzelf bewijzen en de planeet van de ondergang redden.

De singleplayer is op veel gebieden onveranderd gebleven ten opzichte van de voorgaande games en daar is zodoende weinig op aan te merken. Een vuurgevecht in Halo is nog altijd strategisch omdat je het opneemt tegen verschillende vijanden, die zich allemaal anders gedragen en dus om een verschillende aanpak vragen. De suïcidale Grunts functioneren binnen The Covenant vooral als kogelvoer terwijl de slimmere en sterkere Elites kogels en granaten ontwijken en harder in de aanval gaan. Nieuw zijn de vogelachtige Skirmisher die vooral vlug en venijnig zijn. De rol van The Covenant is in Halo: Reach duidelijk meer teruggebracht naar echte kwaadaardige schurken, ze spreken bijvoorbeeld geen Engels meer, wat de sfeer tijdens de gevechten ten goede komt.

Bij nieuwe vijanden komen gelukkig ook nieuwe wapens kijken. De iconische vuurwapens zoals de Assault Rifle en Battle Rifle keren in een iets andere vorm terug en ook de welbekende sticky grenades ontbreken niet. Een ander belangrijk element van Halo, de voertuigen, kennen nieuwe toevoegingen. Denk aan een soort tweepersoons Ghost voor The Covenant, en hier en daar een upgrade voor de klassieke vervoersmiddelen. Voor de buitenstaander zal het verschil misschien niet zo te merken zijn, maar de kenners zullen ongetwijfeld even moeten wennen aan hoe al het nieuws in elkaar steekt.

De grootste verandering in de manier waarop je Reach speelt, zit hem in de power-ups. Deze speciale vaardigheden geven namelijk een draai aan de gebruikelijke manier van spelen. De mogelijkheid om bijvoorbeeld een kort sprintje te trekken lijkt op het eerste gezicht niet zo bijzonder voor een shooter, maar in Reach is het hiermee ineens veel makkelijker om aan een vijand in een tank te ontsnappen. Ook een jetpack of de mogelijkheid om onzichtbaar te worden kunnen op het slagveld goed van pas komen. De nieuwe vaardigheden brengen nog meer afwisseling en onvoorspelbaarheid in de vuurgevechten. Een gevecht kan compleet anders verlopen wanneer je besluit met een bubbelschild ten strijde te trekken of juist voor een jetpack kiest.

De singleplayer, die op de Heroic-moeilijkheidsgraad in een uur of acht is uit te spelen, slaat met name in de latere levels de spijker op de kop. De formule van Halo is na vier delen geperfectioneerd en dat levert veel spannende vuurgevechten op waarin je de ene naar de andere exotische locatie op Reach, en zelfs even erbuiten (zie kader), opzoekt. Met genoeg afwisseling en een aantal fantastische levels, waaronder een hele vette helikoptermissie en een strijd in een ruimteschip in de atmosfeer van Reach, is dit niets meer of minder dan een waardig nieuw verhaal in de Halo-saga. Opvallend hierbij is ook dat er veel meer tijd is voor de personages en dat er met de camera in de tussenfilmpjes behoorlijk creatieve dingen worden gedaan. De altijd knappe klanken van Martin O'Donnell zijn weer te horen en de graphics zijn duidelijk beter dan de voorgaande delen. Met name de schaal van de oorlog op Reach wordt hier goed mee duidelijk gemaakt. Op sommige punten kun je kilometers in de verte kijken naar gebombardeerde delen van Reach, een behoorlijk indrukwekend gezicht.

Halo: Reach is echter veel meer dan alleen het avontuur dat je met Team Noble doorloopt. Er is de gigantische multiplayer die hand in hand gaat met Forge Mode waarin je naar hartenlust bestaande maps aan kunt passen tot in de kleinste details. Met name in de map Forge World zijn de mogelijkheden eindeloos en het is aan de creatieve spelers om hier invulling aan te geven. Met verschillende plateaus, vlaktes en de mogelijkheid om hoog in de lucht te bouwen is dit de grootste multiplayermap uit de serie waarin spelers dus zelf aan de slag kunnen gaan. Slaat een map aan in de online gemeenschap, dan wordt deze opgenomen in de verschillende playlists voor de online multiplayer.

Dat de multiplayer goed in elkaar steekt, spreekt eigenlijk voor zich. Jarenlang heeft Bungie lopen sleutelen aan wat uiteindelijk een hele gebalanceerde ervaring is geworden. ie weer een leuke draai krijgt met de load-outs die zorgen voor verschillende startwapens en power-ups. Maar zelfs al ben je niet zo competitief ingesteld dan is er online genoeg te beleven. De Firefight-modus uit ODST keert met glans terug en is deze keer op heel veel verschillende manieren aan te passen. Omdat matchmaking deze keer wel inbegrepen is in deze speelstand, ben je niet alleen afhankelijk van je Xbox Live-vrienden om het op te nemen tegen de hordes Covenant die de verschillende levels binnenvallen totdat jij het loodje legt. Met een sterk verbeterde Forge-mode, waarin het maken van maps een stuk makkelijker is geworden, en de altijd vermakelijke Theatre-optie, waarin iedere minuut die je speelt nog eens rustig nabekeken kan worden, ben je wel even zoet met Halo: Reach. Het voelt dan ook echt aan alsof Bungie je alle middelen wil geven om ervoor te zorgen dat je nog jaren in de weer bent met deze titel.

Halo: Reach is in veel opzichten een waar eerbetoon aan de fans, van de verschrikkelijk uitgebreide multiplayer tot het aan elkaar knopen van losse eindjes in het verhaal. Zit je al helemaal in de serie dan valt dit natuurlijk allemaal goed te waarderen, maar ook als nieuwkomer is Reach geen verkeerd instappunt. Enige voorkennis is natuurlijk wel zo leuk maar omdat Reach geen vervolg is hoef je niet het verhaal van Master Chief te kennen om het geheel te kunnen waarderen.

Hoe uitgebreider, nieuwer en beter dan de vorige delen Reach misschien dan wel mag zijn, het is een blijft een Halo-game en veel is dan ook hetzelfde gebleven. Het grootste kritiekpunt dat ik dan ook kan bedenken is dat Halo: Reach het wel een beetje op safe speelt. De verschillende power-ups en het grotendeels veranderen van de wapens brengen wel enige vernieuwing, maar waarom is het bijvoorbeeld niet mogelijk om commando’s te geven aan je squad als je toch altijd met meerdere soldaten te werk gaat? Het zijn misschien voor de hand liggende keuzes die weer een andere draai aan de gevechten hadden kunnen geven. Nu voelt en speelt Reach vooral als Halo zoals je het gewend bent.

Conclusie en beoordeling

Met Bungie voor een laatste keer aan het roer voelt Halo: Reach als een waardige afsluiter van het verhaal. De Halo-formule wordt tot het uiterste geperfectioneerd en dat levert heel wat toffe gevechten en gevarieerde levels op. Met Halo: Reach kun je vooruit totdat de onvermijdelijke opvolger van een andere ontwikkelaar het legendarische stokje overneemt.

Er zit (nog geen) sleet op de succesformule van 'Assassin's Creed' - schrappen wat

 niet past. Je kan met dit spel namelijk twee kanten op: ofwel concentreer je je op de

 dingen die hetzelfde zijn als in de vorige games, en ga je je misschien ergeren. Ofwel

 ga je gewoon mee in het verhaal en geniet je van de nieuwe snufjes, de zoals steeds

 spetterende actie en de prachtige nieuwe omgeving die het oude Constantinopel je

 biedt. Wij kozen voor het laatste, en werden bovendien aangenaam verrast door de

 vernieuwde multiplayer.

Voor wie niet bekend is met het verhaal van de 'Assassin's Creed'-games vatten we het nog even samen. In feite vinden de games plaats in het heden, waar ene Desmond Miles de avonturen van enkele voorouders via een 'genetisch geheugen' herbeleeft met behulp van een machine, de Animus. Die is ontworpen door het duistere bedrijf Abstergo, dat gerund wordt door de erven van de tempeliersorde. Ze schotelden Desmond in de allereerste 'Assassin's Creed' de herinneringen van zijn voorouder Altaïr Ibn-La'Ahad voor, die leefde in de Middeleeuwen in Syrië. In de game speel je dus die avonturen na.

Aartsvijanden

De aartsvijanden van de tempeliers zijn de sluipmoordenaars, die zich van oudsher verenigd hebben in het broederschap. Desmond stamt af van twee meester-sluipmoordenaars, en via hem wilde Abstergo de locatie te weten komen van enkele artefacten met bijzondere krachten, achtergelaten door een beschaving die bestond voor de mensheid op Aarde verscheen. Desmond kon aan Abstergo ontsnappen, en sloot zich aan bij de moderne sluipmoordenaars. Die hebben ook zo'n Animus, die Desmond - en dus de gamer - verder onderdompelt in de avonturen van zijn Italiaanse voorouder Ezio Auditore tijdens de Renaissance.

In 'Assassin's Creed II' zag je de jonge playboy Ezio abrupt volwassen worden toen de tempeliers zijn vader en broers ombrachten, en in 'Brotherhood' groeide hij uit tot leider van het broederschap in Rome. In 'Revelations' heeft Ezio al grijze haren, en trekt hij naar Constantinopel, het huidige Istanboel. Hij moet daar op zoek naar vijf artefacten die hem toegang moeten geven tot geheimen die al een paar eeuwen in de bibliotheek van Altaïr liggen te wachten in het Syrische Masyaf. De informatie die Desmond zo aan de oppervlakte moet brengen is bovendien cruciaal voor iedereen op Aarde, aangezien de wezens van de eerste beschaving hebben voorspeld dat de mensheid zal vergaan in 2012. Een lange uitleg? Jazeker, maar producent Ubisoft heeft dan ook een heus naslagwerk uitgebracht rond de reeks. 

Meteen aan de slag

Hoewel je het verhaal dus beter kan volgen wanneer je ook de vorige games hebt gespeeld, kan je als leek wel meteen starten met 'Revelations'. Het valt op hoe goed de makers de essentie van het verhaal hebben weten samen te ballen in een intro, gekoppeld aan een erg bondige tutorial die vooral mikt op gevorderden. Het spitsvondige eraan is echter dat je bij alle nieuwe bewegingen de mogelijkheid krijgt om een tutorial over die bepaalde move te spelen. Ideaal dus voor zowel beginners als fans.

'Revelations' start daarnaast wel een beetje vreemd, met vroeg in het begin een wervelende achtervolging die atypisch is voor de games. Ongetwijfeld de bedoeling, maar we waren toch blij in Constantinopel aan te komen voor de vrijheid van de echte 'Assassin's Creed'-ervaring. 

Vrijheid

En dat houdt in: rondwandelen waar je maar wil in de immense stad, missies afwisselen met zijmissies, zijmissies onderbreken voor een robbertje zinloos geweld met wat wachters... en tussendoor ook nog een vrouw versieren, want de oude Ezio heeft zijn streken nog niet verleerd. Het is die vrijheid die 'Assassin's Creed Revelations' opnieuw zo aantrekkelijk maakt, hoewel de game natuurlijk niet meer de enige is met dergelijke troeven. Ubisoft heeft de sterke punten nog wel verfijnd, waardoor je nog meer mogelijkheden krijgt om je doelen te bereiken, en steeds minder gedwongen wordt om bepaalde werkwijzen te kiezen.

Zoals in de vorige games kan je vijanden afleiden door er bijvoorbeeld vrouwen van lichte zeden op af te sturen, maar in 'Revelations' kan je ook rotjes gooien om wachters af te leiden en zo langs hun post te glippen. Je kan verschillende soorten bommen maken, en terwijl dat in het begin nogal dom lijkt, zijn die dingen echt enorm handig. Wat dacht je van een stinkbom die je vijand isoleert terwijl mensen ervan weglopen met wapperende handjes? Of ineens de grote middelen, een grote gifbom die vijf wachters tegelijk om zeep helpt? Componenten voor die bommen vind je bijvoorbeeld bij verslagen wachters, wat je - veel meer dan in 'Brotherhood' - aanzet om de zakken van gesneuvelde vijanden te doorzoeken na een gevecht.

Gebieden veroveren

De bommen zijn erg handige hulpmiddelen wanneer je een gebied in de stad verovert van de tempeliers. Zoals met de Borgiatorens in voorganger 'Brotherhood' moet je de plaatselijke commandant van de slechteriken uitschakelen, en die gaat lopen wanneer je hem te opvallend benadert. Wanneer je hem niet snel onderschept, verschuilt hij zich en moet je een dag later terugkomen. Eerder dan je expliciet op een sluip- of achtervolgingsmissie te sturen, laat het spel je dus de keuze hoe je een dergelijke vijand aanpakt. Uiteraard kan je nog de hulp inhuren van huurlingen of de andere sluipmoordenaars die je rekruteert in de loop van het spel, keuze genoeg.

Zoals in de vorige game kan je in veroverde gebieden winkels renoveren, waar je dan bv. wapens kan kopen of je outfit sexy turquoise kan laten verven. Die winkels brengen je dan ook geld op, waardoor Ezio zijn uitrusting steeds kan verbeteren en meer gebouwen kan renoveren.

Verschillen met voorgangers

Al die dingen vind je ook in 'Brotherhood', net als de missies waar je aspirant-sluipmoordenaars naartoe kan sturen om hun vaardigheden te verbeteren. Qua spelverloop is het grote verschil dat alle onderdelen veel beter in elkaar overvloeien. De saaie missies waarin je vrij lang moet klimmen zijn nu wervelende achtervolgingen geworden die verlopen zoals in een film, met veel verschillende camerastandpunten en dramatische muziek.

'Revelations' onderscheidt zich verder van de voorgangers met het verhaal en de locatie. Hebben we al gezegd dat Constantinopel er prachtig uitziet? De minaretten en de couleur locale bieden je een ander gevoel dan de plaatsen in Italië waar je al over de daken hebt gerend. Daarnaast heeft de stad zelf ook veel verschillende gezichten, met prachtig verzorgde gebieden naast armoedige sloppenwijken. Bijna overal zie je glinsterend water, en de kleurrijke gewaden van de mensen in de straat zien er schitterend gedetailleerd uit. De stad heeft bovendien veel hoogteverschillen, waardoor je met behulp van een haakmes langs kabels over de steegjes kan zoeven. Wanneer je per ongeluk van een toren dondert, heb je ook nog parachutes om je val te breken. Tip: check of je nog parachutes hebt voor je besluit te springen voor de lol.

Uiteindelijk verschilt 'Revelations' wel minder van 'Brotherhood' dan dat spel van 'ACII'. In de smalle steegjes van Constantinopel kan je trouwens niet meer beschikken over een paard, iets wat daar ook absoluut niet zou passen. Wel kan je via tunnels snel naar andere delen van de stad reizen, zonder dat je die ingangen zoals in 'Brotherhood' eerst moet kopen. Je hebt er nog een nieuwe minigame waarin je een schuilplaats van het broederschap moet verdedigen tegen vlagen aanstormde tempeliers. Leuk voor een beetje afwisseling, maar ook niet meer dan dat.

Multiplayer

Er is wel nog iets opmerkelijk aan de hand met Desmond, die op het einde van de vorige game compleet flipte en nu in een coma blijkt te liggen. De overdreven onderdompeling in de Animus heeft zijn geest tureluut gemaakt, waardoor die nu vastzit in de Animus. Je gaat met Desmond dus op onderzoek in de machine zelf, wat leidt tot verrassende onthullingen. Verder nog vermeldenswaardig zijn enkele kleine missies die je als Altaïr kan spelen, de mogelijkheid om het spel in 3D te spelen en natuurlijk de multiplayer, waarin nu ook een kleine verhaallijn zit verweven. 

We zijn nog altijd gek op de multiplayer van brotherhood, en die van 'Revelations' viel ons in eerste instantie tegen,
Indien we nog twijfelden om 'Revelations' een maximumscore te geven omwille van de gelijkenissen met het vorige spel, dan veegt de multiplayer alle twijfels van tafel. 'Assassin's Creed Revelations' is opnieuw een topper, maar het wordt nu wel tijd voor iets nieuws. En dat komt er volgend jaar ook, want 'Revelations' is het laatste verhaal rond Ezio. In de opvolger lijk je als vrouwelijke sluipmoordenaar te gaan rondlopen in het China van de zestiende eeuw, zoals blijkt uit de kortfilm 'Embers'. We zijn benieuwd.