Conviction gaat verder waar Double Agent ophield. Het spel gaat via een aantal cutscenes en in-game filmpjes in op de kernpunten die je moet weten om het verhaal te begrijpen, en het is dus niet nodig om de vorige games te hebben gespeeld. Fisher, niet langer verbonden aan geheim agentschap Third Echelon maar nog altijd een keiharde, goed getrainde spion, komt in actie als hij een tip krijgt over Sarah, zijn dood gewaande dochter. Fisher gaat achter de mensen aan die meer lijken te weten over haar dood, en niets lijkt hem daarbij in de weg te kunnen staan. De ene na de andere crimineel of omstreden politicus wordt achterhaald door Fisher, tijdens zijn zoektocht naar de waarheid.

Afmaken

Daarmee kunnen we het verhaal verder vergeten. Hoewel een verhaal een verplicht element is in een goede actiegame, draait Splinter Cell: Conviction om de gameplay. Het spel betekent een evolutie, of misschien zelfs wel revolutie, binnen de franchise. De breuk met Third Echelon lijkt vooral belangrijk voor het verhaal, maar het heeft ook veel gevolgen voor de gameplay. Waar Fisher voorheen een spion was die vooral niet ontdekt mocht worden, is hij nu eigen baas en zint hij op wraak. Vijanden hoeven dus niet meer te worden gemeden of in alle stilte te worden uitgeschakeld. Sam maakt af wie hij wil, en hoe hij daarbij te werk gaat bepaalt hij zelf.

Co-op en graphics

Hoe lang je ook doet over de singleplayermodus, het spel eindigt er absoluut niet mee. Wij zijn geen grote fans van multiplayermodi in actiespellen. Vaak vormen ze slappe aftreksels van de singleplayer-gameplay, waarbij verschillende functies niet eens worden meegenomen. In Splinter Cell: Conviction is daar echter geen sprake van. We durven zelfs te stellen dat het co-opgedeelte nog meer de moeite waard is dan de singleplayer. In co-op speel je een klein verhaaltje door, dat zich afspeelt voordat de gebeurtenissen in de singleplayer-modus van het spel plaatsvinden. Samen met een vriend heb je de controle over geheim agenten Archer en Ketrel, die op zoek zijn naar een aantal gestolen massavernietigingswapens.

Het leukste aan deze modus is dat samenwerken een absolute must is. Er is namelijk een aantal stellingen en omgevingen opgenomen waar je solo niet langs zult komen. Een van de hulpmiddelen daarbij is dat de tags voor Mark & Execute voor beide spelers tellen. Als Archer een vijand tagged, is die dus ook meteen zichtbaar voor Ketrel. Degene die de vijand in zicht heeft, kan de executie voor zijn rekening nemen. Doen beide spelers dat ongeveer tegelijk, dan volgt een spectaculaire afrekening waarbij de vijand in kwestie een dubbele dosis kogels ontvangt.

Conclusie

"een heerlijke stealth-actiegame". Daarmee is eigenlijk alles gezegd. Ubisoft durfde het spel op de lange baan te schuiven toen de ontwikkeling niet opleverde wat de uitgever voor ogen had, en daarvoor wordt de uitgever nu beloond. Conviction is een dijk van een game geworden. Nooit eerder was het zo leuk om gebruik te maken van schaduwen om zo een groep vijandelijke soldaten gek te maken. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door de introductie van een aantal nieuwe gameplay-elementen en een uitstekend dekkingsysteem. Het Irak-level is een vreemde eend in de bijt, maar dat level ben je al snel vergeten als je de co-op missies eenmaal hebt gespeeld of, eventueel, de multiplayer hebt bekeken. Het spel is wat minder overhyped dan menig andere game, maar het laat zien dat je echt geen hype nodig hebt om hoge ogen te gooien. We nemen Splinter Cell: Conviction alvast mee voor de titel 'beste actiegame van het jaar'.

Omdat Call of Duty de best verkochte game is van 2011 heb ik er een recensie van geschreven.

 grafische aspect, en deels door de vergelijking met 'Battlefield 3'.

Halo: Reach is zowel het begin als het einde. De gebeurtenissen op de planeet Reach zetten namelijk de Halo-saga in zijn gang. Was Reach namelijk niet ontdekt door de buitenaardse Covenant dan was de Master Chief ook niet de laatste overgebleven Spartan die met behulp van de Halo’s de Flood en The Covenant wist te verslaan. Halo: Reach is daarnaast in zekere zin ook het einde. Het is de allerlaatste Halo-game van ontwikkelaar Bungie die al tien jaar aan de serie sleutelt. Even slikken dus voor fans van het eerste uur, want misschien is dit wel de laatste keer dat we Halo spelen zoals we dat al zo lang gewend zijn.

De planeet Reach is voor de mensheid een van de belangrijkste koloniën. Niet alleen is de planeet wat klimaat betreft vergelijkbaar met de aarde, miljarden mensen zijn van de rijke voedselproductie van deze landbouwplaneet afhankelijk. Zo’n belangrijke kolonie moet daarom koste wat het kost beschermd worden. Vandaar dat Team Noble, een eskader van Spartan-supersoldaten, gelegerd is op de planeet. Als broekie sluit jij je als Noble Six bij deze groep geharde vechtersbazen aan om een rebellenopstand de kop in te drukken. Bij nader onderzoek op het platteland van Reach blijkt het echter om een veel grotere bedreiging te gaan dan een stel opstandelingen. De buitenaardse Covenant hebben de planeet gevonden en openen een grootschalige aanval. Deze diepreligieuze groepering van aliens gelooft er namelijk heilig in dat de heidense mensheid uitgeroeid moet worden. In de oorlog die volgt moet Team Noble zichzelf bewijzen en de planeet van de ondergang redden.

De singleplayer is op veel gebieden onveranderd gebleven ten opzichte van de voorgaande games en daar is zodoende weinig op aan te merken. Een vuurgevecht in Halo is nog altijd strategisch omdat je het opneemt tegen verschillende vijanden, die zich allemaal anders gedragen en dus om een verschillende aanpak vragen. De suïcidale Grunts functioneren binnen The Covenant vooral als kogelvoer terwijl de slimmere en sterkere Elites kogels en granaten ontwijken en harder in de aanval gaan. Nieuw zijn de vogelachtige Skirmisher die vooral vlug en venijnig zijn. De rol van The Covenant is in Halo: Reach duidelijk meer teruggebracht naar echte kwaadaardige schurken, ze spreken bijvoorbeeld geen Engels meer, wat de sfeer tijdens de gevechten ten goede komt.

Bij nieuwe vijanden komen gelukkig ook nieuwe wapens kijken. De iconische vuurwapens zoals de Assault Rifle en Battle Rifle keren in een iets andere vorm terug en ook de welbekende sticky grenades ontbreken niet. Een ander belangrijk element van Halo, de voertuigen, kennen nieuwe toevoegingen. Denk aan een soort tweepersoons Ghost voor The Covenant, en hier en daar een upgrade voor de klassieke vervoersmiddelen. Voor de buitenstaander zal het verschil misschien niet zo te merken zijn, maar de kenners zullen ongetwijfeld even moeten wennen aan hoe al het nieuws in elkaar steekt.

De grootste verandering in de manier waarop je Reach speelt, zit hem in de power-ups. Deze speciale vaardigheden geven namelijk een draai aan de gebruikelijke manier van spelen. De mogelijkheid om bijvoorbeeld een kort sprintje te trekken lijkt op het eerste gezicht niet zo bijzonder voor een shooter, maar in Reach is het hiermee ineens veel makkelijker om aan een vijand in een tank te ontsnappen. Ook een jetpack of de mogelijkheid om onzichtbaar te worden kunnen op het slagveld goed van pas komen. De nieuwe vaardigheden brengen nog meer afwisseling en onvoorspelbaarheid in de vuurgevechten. Een gevecht kan compleet anders verlopen wanneer je besluit met een bubbelschild ten strijde te trekken of juist voor een jetpack kiest.

De singleplayer, die op de Heroic-moeilijkheidsgraad in een uur of acht is uit te spelen, slaat met name in de latere levels de spijker op de kop. De formule van Halo is na vier delen geperfectioneerd en dat levert veel spannende vuurgevechten op waarin je de ene naar de andere exotische locatie op Reach, en zelfs even erbuiten (zie kader), opzoekt. Met genoeg afwisseling en een aantal fantastische levels, waaronder een hele vette helikoptermissie en een strijd in een ruimteschip in de atmosfeer van Reach, is dit niets meer of minder dan een waardig nieuw verhaal in de Halo-saga. Opvallend hierbij is ook dat er veel meer tijd is voor de personages en dat er met de camera in de tussenfilmpjes behoorlijk creatieve dingen worden gedaan. De altijd knappe klanken van Martin O'Donnell zijn weer te horen en de graphics zijn duidelijk beter dan de voorgaande delen. Met name de schaal van de oorlog op Reach wordt hier goed mee duidelijk gemaakt. Op sommige punten kun je kilometers in de verte kijken naar gebombardeerde delen van Reach, een behoorlijk indrukwekend gezicht.

Halo: Reach is echter veel meer dan alleen het avontuur dat je met Team Noble doorloopt. Er is de gigantische multiplayer die hand in hand gaat met Forge Mode waarin je naar hartenlust bestaande maps aan kunt passen tot in de kleinste details. Met name in de map Forge World zijn de mogelijkheden eindeloos en het is aan de creatieve spelers om hier invulling aan te geven. Met verschillende plateaus, vlaktes en de mogelijkheid om hoog in de lucht te bouwen is dit de grootste multiplayermap uit de serie waarin spelers dus zelf aan de slag kunnen gaan. Slaat een map aan in de online gemeenschap, dan wordt deze opgenomen in de verschillende playlists voor de online multiplayer.

Dat de multiplayer goed in elkaar steekt, spreekt eigenlijk voor zich. Jarenlang heeft Bungie lopen sleutelen aan wat uiteindelijk een hele gebalanceerde ervaring is geworden. ie weer een leuke draai krijgt met de load-outs die zorgen voor verschillende startwapens en power-ups. Maar zelfs al ben je niet zo competitief ingesteld dan is er online genoeg te beleven. De Firefight-modus uit ODST keert met glans terug en is deze keer op heel veel verschillende manieren aan te passen. Omdat matchmaking deze keer wel inbegrepen is in deze speelstand, ben je niet alleen afhankelijk van je Xbox Live-vrienden om het op te nemen tegen de hordes Covenant die de verschillende levels binnenvallen totdat jij het loodje legt. Met een sterk verbeterde Forge-mode, waarin het maken van maps een stuk makkelijker is geworden, en de altijd vermakelijke Theatre-optie, waarin iedere minuut die je speelt nog eens rustig nabekeken kan worden, ben je wel even zoet met Halo: Reach. Het voelt dan ook echt aan alsof Bungie je alle middelen wil geven om ervoor te zorgen dat je nog jaren in de weer bent met deze titel.

Halo: Reach is in veel opzichten een waar eerbetoon aan de fans, van de verschrikkelijk uitgebreide multiplayer tot het aan elkaar knopen van losse eindjes in het verhaal. Zit je al helemaal in de serie dan valt dit natuurlijk allemaal goed te waarderen, maar ook als nieuwkomer is Reach geen verkeerd instappunt. Enige voorkennis is natuurlijk wel zo leuk maar omdat Reach geen vervolg is hoef je niet het verhaal van Master Chief te kennen om het geheel te kunnen waarderen.

Hoe uitgebreider, nieuwer en beter dan de vorige delen Reach misschien dan wel mag zijn, het is een blijft een Halo-game en veel is dan ook hetzelfde gebleven. Het grootste kritiekpunt dat ik dan ook kan bedenken is dat Halo: Reach het wel een beetje op safe speelt. De verschillende power-ups en het grotendeels veranderen van de wapens brengen wel enige vernieuwing, maar waarom is het bijvoorbeeld niet mogelijk om commando’s te geven aan je squad als je toch altijd met meerdere soldaten te werk gaat? Het zijn misschien voor de hand liggende keuzes die weer een andere draai aan de gevechten hadden kunnen geven. Nu voelt en speelt Reach vooral als Halo zoals je het gewend bent.

Conclusie en beoordeling

Met Bungie voor een laatste keer aan het roer voelt Halo: Reach als een waardige afsluiter van het verhaal. De Halo-formule wordt tot het uiterste geperfectioneerd en dat levert heel wat toffe gevechten en gevarieerde levels op. Met Halo: Reach kun je vooruit totdat de onvermijdelijke opvolger van een andere ontwikkelaar het legendarische stokje overneemt.