Bij dag en dauw het ritme van het Afrikaanse leven. De trommel vertelt wat deze dag gaat geven. Langzaam ontwaakt de natuur en verwarmt de zon het land. In uniform lopen groepjes kinderen naar school, hand in hand. De geiten maken hun eerste wandeling. Een vrouw draagt sierlijk op haar rug een zuigeling. De aarde vuur rood, de bomen fel groen. De straten lopen vol, want er is zoveel te doen. Geuren van vuur, riool, eten en dieren. In rood en zwart een begrafenisstoet om de dood te vieren. Midden op de dag het heetste moment, wanneer het leven even geen schaduw kent. De schemer breekt aan een slechte tijd om stil te staan. Vliegensvlug valt de rode bal neer. De muggen kennen nu geen grenzen meer. Op straat eten, praten, dansen en zingen. Iedereen voor de beste prijs door af te dingen. Vrouwen vlechten onder luid gejoel hun haar. Hun kinderen rennen rond zonder gevaar. De koelte van de nacht trekt door de kleren. Tijd om langzaam naar huis terug te keren. Rustgevende geluiden waardoor je als nooit te voren de slaap vond. Heerlijk ontspannen ontwaken bij een wederom prachtige morgenstond.
Vroedvrouwen in gambia 2008
15-02-2008
Ons " Resort " en strand
Bijgaande foto's tonen jullie hoe het " Resort " en het strand er uit zien. Gewoon prachtig.
Eindelijk eens op internet geraakt. jullie zullen wel al gedacht hebben, die zijn ons vergeten, ze denken niet aan thuis, NEE hoor internet is hier voor de moment geen lachertje. we hebben al een paar keer geprobeerd maar telkens moesten we teleurgesteld terug naar huis vertrekken, maar vandaag hebben we dus wel eens geluk. we weten het is nog maar twee weken en we kunnen nu maar pas iets vertellen.en we hebben al een hele boel te vertellen, maar we weten eigenlijk niet meer waar we moeten beginnen. onze eerste dagen hier waren heel hard wennen. we slapen met ons 3 in twee eenpersoonsbedden die bij elkaar geschoven staan, wel wat krap, maar super gezellig. dat kunnen jullie ook wel denken zeker, drie vrouwen in dezelfde kamer, giechelen tot en met, ze horen ons soms zelfs tot in de andere huisjes. dan onze wc, wel dat is ietsjes anders dan bij ons thuis, hoe zal ik het zeggen, hmmmm ............... tja een gat in de grond waar we lekker op ons hurkje moeten zitten en dan maar mikken in het gatje he. hilarisch om te zien maar we zijn er al en echte expert in geworden. toch verlangen we wel een beetje naar de pot van thuis want krampen dat je krijgt als je zo een hele tijd gehurkt moet zitten en dan is het niet zo gezellig meer, dus ja soms zitten we eens naast het gatje, hahahahahahhaha. we hebben wel een super deluxe douche, mooi hokje met een gootsteentje om het water te laten lopen. ja we moeten dus met onze moderne emmer naar ons hokje en dan nemen we een heerlijke verfrissende koude, soms ijskoude douche. dat koud is helemaal niet erg, want als je buiten komt heb je het onmiddelijk warm, het is hier namelijk 30-35 graden. We vinden het allemaal gezellig dat douchen, naar toilet gaan op die manier, maar we verlangen wel een klein beetje naar onze normale leefsituatie. De fotos volgen later wel kunnen jullie eens mee genieten hoe wij het hier moeten doen. Maar we zijn al helemaal ingeburgerd, zoals ze hier zeggen, we are real Afrikane women. Of met de woorden van Baba Chie: Ja man its nice to be nice. Alleen de haarstijl gaat ons niet zo goed af. We hebben het geprobeerd, maar het jeukt verschrikkelijk met dat valse haar ertussen. De foto's krijgen jullie wel nog te zien hoor, zowel van onze haren als van onze afrikaanse kleren.
Nu over het verloskundige: We hebben al enorm veel meegemaakt, leuke en minder leuke momenten, maar je moet er door en gelukkig hebben we elkaar om op te steunen. Zo hebben we al een macerated still birth gehad, Kathleen heeft de bevalling gedaan en Jessica en Stephanie hebben voor het kindje gezorgd. Er viel wel niet veel meer aan te doen, enkel mooi afdekken en het eens aan de mama tonen. We hebben haar zo goed mogelijk geholpen en eindelijk moest ze dan naar huis met haar kindje in een kartonnen doos, schrijnden voor ons om te zien, maar zo gaan ze er hier mee om, het is de wil van god. Maar uiteraard hebben we ook leuke momenten gehd en heel grappige, zo reopen ze soms op ons als verpleegsters en omdat we dan niet luisteren, beginnen zed an te reopen met de naam van dokter, zodat we dan wel onmiddelijk zouden antwoorden, dus dokter horen we hier geregeld wel eens. Stephanie heft ook eens de rit van haar leven gehad, ze werd vervoerd met haar hand in de baarmoeder van een vrouw, juist voor de deskundigen onder jullie weten nu dat we het hebben over een uterusprolaps. Een helse rit Stephanie vastgeketend aan de vrouw, Kathleen en Bairo moesten ervoor zorgen dat het bedje niet te veel bewoog, want de wegen zijn hier namelijk heel goed, mmm toch niet, veel bulten, putten, zand, stenen, veel dieren (waar je MOET voor stoppen) onderweg, dus een heel hobbelige weg. Dan komen toe in het hospitaaltje en laten ze Stephanie haar hand er gewoon uithalen, eigenlijk heel hilarisch. Wij doen zoo ns best en dan doen zee r niks aan. De vrouw moest gewoon met haar benen heel goed dichthouden zodat de baarmoeder er niet uit zou komen.Zo hebben we nog een vrouw naar dat hospital mogen brengen met een vasa praevia. Die was binnen gekomen met 5 cm ontsluiting , geen gebroken vliezen, maar we hadden nog niet gevoeld dat het een vasa was, dus we laten die gewoon vorderen. Die komt op 9 cm en Jessica voelt een hartslag bij het toucheren, dus Kathleen voelt eens mee. Eerst dachten we aan een navelstrengprolaps, maar de second opinie wijst uit dat er over de gehele omtrek van de vliezen een hartslag te voelen was. Dus vlug vlug naar het ziekenhuis en hopen dat over de hobbelige weg haar vliezen niet zouden breken, want terwijl was ze al op 10 cm ontsluiting gekomen. Veilig het hospital bereikt, onderweg wel eens moeten stoppen omdat de mama van de vrouw ziek werd. Dan krijg je ook soms eens vrouwen die gewoon weigeren te duwen, maar hier hebben ze daar een oplossing voor. Nu zullen jullie wel heel benieuwd zijn wat ze hier dan doen. (Wel je steekt uw hoofd buiten, roept op de kuisvrouw en die zal wel eens komen duwen.) We hadden dus drie vrouwen binnen op die moment en de kuisvrouw kwam binnen om iets te halen. Die doet daar een handschoen aan en met die eenzelfde handschoen toucheert ze alledrie de vrouwen. Plots zag zed us dat die ene weigerde te duwen en begint ze daar op die buik te duwen. Wij hadden er total geen zeggen aan, en uiteindelijk is diene kleine er dan wel uitgekomen, maar de placenta zag er niet zo schoon uit, kindje was gelukkig heel goed. Alledrie hebben we al een paar schouderdystocies gedaan, sommige iets schooner om te zien dan andere, eentje met een meconium aspiratie, waar de sluimpjes moisten uitgezogen worden. Malta heft dit gedaan, hij is verpleger, hij heft gewoon een slangetje genomen en de sluimen eruit gezogen in zijn mond en dan gewoon uitgespuwt, vies om te zien maar het heeft de kleine zijn leven gered.
Dan hebben we eens gewerkt met Nadine, heel leuke dag. Er was eentje binnen, een stuit. We lieten die verder evolueren, maar Nadine toucheert eens omdat de kleine niet goed indaalde en zij dacht een hoofd te voelen. Ale het was niet duidelijk. Dus nu hadden wij in ons hoofd dat het een hoofd ligging was. Tot Kathleen de vliezen brak en ere norm veel meconium uitkwam. Dus voor een hoofd heel slecht. We hebben vlug een telefoontje gepleegd naar Nadine, zij is komen afgelopen, maar is helaas te laat toegekomen want e kleine was al geboren. Het was du seen stuit die eruit flopte, letterlijk en figuurlijk.
AHJA voor iedereen een GELUKKIGE VALENTIJN (hier kennen ze dat ook) We missen jullie allemaal kusjes en dikke knuffels van Jessica, Stephanie en Kathleen
Hopelijk kunnen we nu vlugger eens iets laten weten
Hallo vroedvrouwen in spé in Gambia. Hopelijk gaat alles prima ginder en genieten jullie er nog met volle teugen van. We hebben kunnen vernemen dat het voor jullie niet gemakkelijk is om ginder een internet verbinding te krijgen. Mocht het toch lukken : dan kunnen jullie het artikel lezen dat vandaag verschenen is in " Het Laatste Nieuws". Groetjes aan jessica, stéphanie en Kathleen
hello iedereen srry dat het zo lang geduurd heeft maar in gunjur zelf gaat het internet al 1maand niet meer en moesten we naar serakunda gaan voor op een pc te geraken. hopelijk stellen we jullie niet teleur omwille van de vertraging kathleen heeft ondertussen al 3 bevallingen gedaan, stef 2, en jess 1tje. het is hier echt wel leuk om te werken misschien het warme weer dat ons soms parten speelt. fotos volgen later. vandaag naart strand geweest voor toch met een kleurtje terug te komen het eten is zeer gekruid wa jessica dus zeker niet gewend is.
voor de rest zijn we nog niet echt ziek geweest van onze malariapillen of diaree 7stef miss wel 1dagje of zo0
ps. hier is het een qwerty toetsten bord dus sorry voor de fouten die e kunnen zijn
dikke kusjes aan iedereen en we missen jullie wel hoor ze
Ja ja morgen is het zover, dan nemen de vlieger naar het warme Gambia. Dan beginnen we aan onze Buitenlandse stage. We genieten van de laatste uren thuis bij familie, vrienden, vriendjes, ... . Want morgen moeten we afscheid nemen voor zes weken van onze geliefden. Vandaag is de krant geweest, dus morgen allemaal het laatste nieuws gaan kopen. En met foto en al he normaal. Het begint spannend te worden, bij sommige al wat meer zenuwen als bij de anderen, maar alledrie kijken we er naar uit om daar onze stage te gaan doen. Voor wie ons komt uitzwaaien, tot morgen en voor de rest, tot op mail eens he.
Tis hier met ikke. De zenuwtjes zijn er bij mij nog niet, dat is waar steffi. Dat komt wel goed, lees het onderste maar. Ja nog negen dagen en dan is het zover. Het is vlug gegaan en het zal vlug voorbij zijn ook denk ik. Alle drie hebben we mensen die we enorm hard gaan missen. Maar meisjes we gaan veel aan elkaar hebben. Voor de mensen die willen kom ons uit zwaaien he.
Ik zou zeggen: Be there all on the 17th.
VRIENDEN:
Vrienden zijn er om je te steunen, om jou te troosten en tegen ze aan te leunen. Vrienden zijn er om jou te helpen, die jou pijn voor even doet verhelpen.
Vrienden zijn er om jou blij te maken, om jou kwaadheid weg te kraken. Vrienden zijn er om jou lief te hebben, en zullen alles voor jou overhebben.
Ware vrienden leer je kennen met de tijd, ook al doe je iets verkeerd, ze willen je niet kwijt.
Ik kom er nog eens iets opzetten he. Het komt alsmaar dichterbij en we genieten volop van de feestdagen bij de familie, vrienden, ... , want we gaan die "dutskes" zes weken moeten achterlaten.
Ik wens iedereen goede feesten en het allerbeste in 2008. En maak er morgenavond het beste van. Aan men medestudenten: GENIET ER NOG VAN, want het is bijna zover he.
Voila zi, vandaag zijn Jessica en ik onze vaccinaties gaan halen. Stéphanie had deze al en had dus geluk dat ze vandaag niet zoveel prikjes moest krijgen. We hebben er vijf gekregen , zodat we toch maar niet ernstig ziek zouden worden. Een geluk dat we onze tetanus al hadden want anders was het er nog eentje bij. Dus we komen toe in het ziekenhuis, melden ons aan en we mogen samen naar binnen. Gemakkelijk voor de dokter, zo moet hij maar één keer de uitleg doen. Dokter Rembert Mertens ontvangt ons en geeft ons de nodige uitleg over de vaccinaties, de malariapillen, ... . Na uitleg en beantwoorden van vragen, moesten we nog even in de wachtkamer zitten tot ze onze naam afriepen. Dus even wachten geblazen en opeens horen we onze naam, dus tijd voor de vaccinaties. Even toelichten welke we gekregen hebben: Eerst kregen we een spuitje voor Gele koorts, daar zouden we binnen een paar dagen een beetje ziek moeten van worden. Dit nemen we er natuurlijk heel graag bij. De tweede voor Polio. Hup naar de volgende arm. De derde voor Hepatitis A, maar hier zijn er twee voor nodig, de andere hiervan moeten we binnen een half jaar krijgen. Dus zullen we het moeten onthouden en dan zijn we daar ook levenslang veilig voor. Hepatitis B hebben we in school al gekregen he, dit heeft ons vandaag dus ook een prikje gespaard. De vierde vaccinatie was voor de Buiktyphus, niet verplicht om te gaan maar aangeraden. Dus waarom zouden we dit dan weigeren. Op één prik zal het niet aankomen he. Voor de vijfde vaccinatie gaan we terug naar de andere arm, af en toe eens verwisselen he . Deze is voor Meningitis. We nemen het zekere voor het onzekere maar he. Je ziet vijf prikjes voor je eigen te beschermen is niet zo erg he. Het is voor onze eigen gezondheid, dit wil nu wel niet zeggen dat we niet voorzichtig moeten zijn he, maar het helpt ons al in ieder geval. Nu komt het zeker meer en meer dichterbij en alles geraakt inorde. Alle papieren (paspoort, vliegticket,..), vaccinaties zijn nu voor ons drieën inorde. Nu is het aftellen en genieten van de feestdagen met de familie, vrienden, liefjes, ... , want deze gaan we natuurlijk heel hard missen.
Voor het geval dat ik er niets meer opzet:
PRETTIG KERSTFEEST en een GELUKKIG NIEUWJAAR mag ik jullie alles wensen wat jullie willen.
P.S. als we er aan denken missen we jullie allemaal al heel erg
Jessica, Stéphanie en ikke vertrekken dus in januari naar Gunjur (Gambia, Afrika) op stage. Wij zijn derdejaar studenten vroedkunde en we hebben dus beslist dit avontuur aan te gaan. We gaan naar daar om de cultuur, de manier van werken te leren kennen van hun. In het begin zullen we een cultuurschok krijgen, maar we zullen ons vlug proberen aan te passen en meedraaien in hun systeem. We kijken er echt al naar uit om daar te zijn en deel uit te maken van het dorp/familie waar we logeren. Het zal niet enkel het vroedkundige zijn dat we daar leren kennen, maar ook de manier van leven, godsdienst, ... . En dat is waar we ook naar uitkijken. We gaan het land in zijn totaliteit ontdekken. We kunnen het een humanitaire missie noemen, zoals onze docent het zegt. En gelijk heeft ze. Het komt dus alsmaar dichterbij, ons vertrek. Als ik eraan denk begin ik al zenuwen te krijgen.
Voila zi, ons internationaal paspoort hebben we al. De afspraak voor onze vaccinaties is ook al inorde, enkel Jessica en ik moeten die nog krijgen. Stéphanie heeft geluk en heeft deze al gekregen, zij moet enkel haar pillekes nog hebben. En maandag kunnen we jullie al wat meer vertellen want dan krijgen we nog meer info, spannend he. Het komt allemaal zo dichtbij he. Maar alles komt stilaan in orde.
We gaan onze maatjes (Tamara, Priscilla, Maud, Karoline, Jessica, Sary, ..........) van de klas missen hoor.
P.S. Voor mijn bende: Troubleskes ik ga jullie verdorie heel hard missen ze. En natuurlijk men beste maatjes en die weten dat ik het op hun heb. Saryken meisje ik ga onze gesprekjes misse ze, als ik terug kom zullen we veel in te halen hebben he. Maar we zullen via mail ook wel wat babbelen he.
Jessica Smets Stéphanie Peeters Kathleen de Paepe De 3 hoofdrolspeelsters op deze blog!!
inderdaad nog een maand en 5dagen en dan vertrekken we naar gambia voor onvergetelijke stages! we vertrekken 17 januari en ons vliegtuig stijgt op om 11h30 dus wie ons wil komen uitzwaaien mag gerust afkomen!! en als alles goed verloopt komen we 29februari terug met sn brussels om 5h30, kom ons maar verwelkomen
hopelijk kunnen we veel op onze blog zetten zodat jullie hier in belgië kunnen meevolgen met wat we allemaal meemaken, dat is allesinds toch de bedoeling ervan.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Heykes, Welkom op ons gastenboek,
eens je hier bent kun je ook een krabbeltje achterlaten he.
Dus op onderstaande knop duwen om op ons gastenboek terecht te komen en een berichtje achter te laten.
Hallokes,
, zodat we toch maar niet ernstig ziek zouden worden. Een geluk dat we onze tetanus al hadden want anders was het er nog eentje bij. 
. Deze is voor Meningitis. We nemen het zekere voor het onzekere maar he. 
