06-02-2008 om 20:03 geschreven door sjk  

hey,

Eindelijk eens op internet geraakt. jullie zullen wel al gedacht hebben, die zijn ons vergeten, ze denken niet aan thuis, NEE hoor internet is hier voor de moment geen lachertje. we hebben al een paar keer geprobeerd maar telkens moesten we teleurgesteld terug naar huis vertrekken, maar vandaag hebben we dus wel eens geluk. we weten het is nog maar twee weken en we kunnen nu maar pas iets vertellen.en we hebben al een hele boel te vertellen, maar we weten eigenlijk niet meer waar we moeten beginnen. onze eerste dagen hier waren heel hard wennen. we slapen met ons 3 in twee eenpersoonsbedden die bij elkaar geschoven staan, wel wat  krap, maar super gezellig. dat kunnen jullie ook wel denken zeker, drie vrouwen in dezelfde kamer, giechelen tot en met, ze horen ons soms zelfs tot in de andere huisjes. dan onze wc, wel dat is ietsjes anders dan bij ons thuis, hoe zal ik het zeggen, hmmmm  ............... tja een gat in de grond waar we lekker op ons hurkje moeten zitten en dan maar mikken in het gatje he. hilarisch om te zien maar we zijn er al en echte expert in geworden. toch verlangen we wel een beetje naar de pot van thuis want krampen dat je krijgt als je zo een hele tijd gehurkt moet zitten en dan is het niet zo gezellig meer, dus ja soms zitten we eens naast het gatje, hahahahahahhaha. we hebben wel een super deluxe douche, mooi hokje met een gootsteentje om het water te laten lopen. ja we moeten dus met onze moderne emmer naar ons hokje en dan nemen we een heerlijke verfrissende koude, soms ijskoude douche. dat koud is helemaal niet erg, want als je buiten komt heb je het onmiddelijk warm, het is hier namelijk 30-35 graden. We vinden het allemaal gezellig dat douchen, naar toilet gaan op die manier, maar we verlangen wel een klein beetje naar onze normale leefsituatie. De foto’s volgen later wel kunnen jullie eens mee genieten hoe wij het hier moeten doen. Maar we zijn al helemaal ingeburgerd, zoals ze hier zeggen, we are real Afrikane women. Of met de woorden van Baba Chie: Ja man its nice to be nice. Alleen de haarstijl gaat ons niet zo goed af. We hebben het geprobeerd, maar het jeukt verschrikkelijk met dat valse haar ertussen. De foto's krijgen jullie wel nog te zien hoor, zowel van onze haren als van onze afrikaanse kleren.

Nu over het verloskundige: We hebben al enorm veel meegemaakt, leuke en minder leuke momenten, maar je moet er door en gelukkig hebben we elkaar om op te steunen. Zo hebben we al een macerated still birth gehad, Kathleen heeft de bevalling gedaan en Jessica en Stephanie hebben voor het kindje gezorgd. Er viel wel niet veel meer aan te doen, enkel mooi afdekken en het eens aan de mama tonen. We hebben haar zo goed mogelijk geholpen en eindelijk moest ze dan naar huis met haar kindje in een kartonnen doos, schrijnden voor ons om te zien, maar zo gaan ze er hier mee om, het is de wil van god. Maar uiteraard hebben we ook leuke momenten gehd en heel grappige, zo reopen ze soms op ons als verpleegsters en omdat we dan niet luisteren, beginnen zed an te reopen met de naam van dokter, zodat we dan wel onmiddelijk zouden antwoorden, dus dokter horen we hier geregeld wel eens. Stephanie heft ook eens de rit van haar leven gehad, ze werd vervoerd met haar hand in de baarmoeder van een vrouw, juist voor de deskundigen onder jullie weten nu dat we het hebben over een uterusprolaps. Een helse rit Stephanie vastgeketend aan de vrouw, Kathleen en Bairo moesten ervoor zorgen dat het bedje niet te veel bewoog, want de wegen zijn hier namelijk heel goed, mmm toch niet, veel bulten, putten, zand, stenen, veel dieren (waar je MOET voor stoppen) … onderweg, dus een heel hobbelige weg. Dan komen toe in het hospitaaltje en laten ze Stephanie haar hand er gewoon uithalen, eigenlijk heel hilarisch. Wij doen zoo ns best en dan doen zee r niks aan. De vrouw moest gewoon met haar benen heel goed dichthouden zodat de baarmoeder er niet uit zou komen.  Zo hebben we nog een vrouw naar dat hospital mogen brengen met een vasa praevia. Die was binnen gekomen met 5 cm ontsluiting , geen gebroken vliezen, maar we hadden nog niet gevoeld dat het een vasa was, dus we laten die gewoon vorderen. Die komt op 9 cm en Jessica voelt een hartslag bij het toucheren, dus Kathleen voelt eens mee. Eerst dachten we aan een navelstrengprolaps, maar de second opinie wijst uit dat er over de gehele omtrek van de vliezen een hartslag te voelen was. Dus vlug vlug naar het ziekenhuis en hopen dat over de hobbelige weg haar vliezen niet zouden breken, want terwijl was ze al op 10 cm ontsluiting gekomen. Veilig het hospital bereikt, onderweg wel eens moeten stoppen omdat de mama van de vrouw ziek werd. Dan krijg je ook soms eens vrouwen die gewoon weigeren te duwen, maar hier hebben ze daar een oplossing voor. Nu zullen jullie wel heel benieuwd zijn wat ze hier dan doen. (Wel je steekt uw hoofd buiten, roept op de kuisvrouw en die zal wel eens komen duwen.) We hadden dus drie vrouwen binnen op die moment en de kuisvrouw kwam binnen om iets te halen. Die doet daar een handschoen aan en met die eenzelfde handschoen toucheert ze alledrie de vrouwen. Plots zag zed us dat die ene weigerde te duwen en begint ze daar op die buik te duwen. Wij hadden er total geen zeggen aan, en uiteindelijk is diene kleine er dan wel uitgekomen, maar de placenta zag er niet zo schoon uit, kindje was gelukkig heel goed. Alledrie hebben we al een paar schouderdystocies gedaan, sommige iets schooner om te zien dan andere, eentje met een meconium aspiratie, waar de sluimpjes moisten uitgezogen worden. Malta heft dit gedaan, hij is verpleger, hij heft gewoon een slangetje genomen en de sluimen eruit gezogen in zijn mond en dan gewoon uitgespuwt, vies om te zien maar het heeft de kleine zijn leven gered.

Dan hebben we eens gewerkt met Nadine, heel leuke dag. Er was eentje binnen, een stuit. We lieten die verder evolueren, maar Nadine toucheert eens omdat de kleine niet goed indaalde en zij dacht een hoofd te voelen. Ale het was niet duidelijk. Dus nu hadden wij in ons hoofd dat het een hoofd ligging was. Tot Kathleen de vliezen brak en ere norm veel meconium uitkwam. Dus voor een hoofd heel slecht. We hebben vlug een telefoontje gepleegd naar Nadine, zij is komen afgelopen, maar is helaas te laat toegekomen want e kleine was al geboren. Het was du seen stuit die eruit flopte, letterlijk en figuurlijk.

AHJA voor iedereen een GELUKKIGE VALENTIJN (hier kennen ze dat ook)
We missen jullie allemaal
kusjes en dikke knuffels van Jessica, Stephanie en Kathleen

Hopelijk kunnen we nu vlugger eens iets laten weten

14-02-2008 om 18:35 geschreven door sjk  

15-02-2008 om 15:26 geschreven door sjk  

15-02-2008 om 15:29 geschreven door sjk  

Foto's spreken voor zich.

15-02-2008 om 15:31 geschreven door sjk  

15-02-2008 om 15:34 geschreven door sjk  

15-02-2008 om 15:38 geschreven door sjk  

15-02-2008 om 15:42 geschreven door sjk  

15-02-2008 om 15:50 geschreven door sjk  

Men heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. Deze plaatselijke bevolking kan het je vertellen.
En een ( tijdelijk ) laatste woordje aan onze lezers. Geniet van elk moment, van alles wat je doet.
Koester je vrienden en familie. En weet dat wij, het zo slecht nog niet hebben.

15-02-2008 om 15:54 geschreven door sjk  

Hallotjes,

Jaja vandaag zijn we terug geland in ons zalig koud Belgie. Na zes weken moesten we ook eens terug komen he. We zullen er wel nog eens een verhaal opzetten, maar wou jullie vlug laten weten dat we terug zijn he en dat jullie ons terug mogen lastig vallen op ons normaal nummer, hihiih.
Na een heel emotioneel afscheid hebben we dan ons geliefd afrika moeten verlaten, maar we gaan terug hoor, iedereen voor andere redenen

groetjes en tot gauw met onze verhalen en nog leuke foto's.


xxx

29-02-2008 om 19:54 geschreven door sjk