's Morgens nog even ontbijten met de jarige Leo. Tegen 9u. proberen we te vertrekken. De pelgrims verder richting Compostela, de dames richting Kontich. Wij, toch eerst nog een ommetje langs St. Quentin, want volgens onze jongens was het de moeite waard. Terwijl we daar even rondkuierde en onze middaglunch gebruikte (waar Chris een achterwaartse salto maakte om een foto te trekken), ploeterde onze fietsers dapper verder. Na St. Quentin reden we richting Doornik waar onze mannen de eerste dag gepasserd waren. Nog even een heel korte citytrip, een ijsje op een zonnig terras en dan maar huiswaarts. Net thuis kregen we al telefoon dat ze goed aangekomen waren, na een toch redelijk zware rit.( 120km.) Daar hebben ze voor de eeste maal hun tentje geinstalleerd en ondertussen werden ze verwend met versgebakken fritten door de uitbater van de camping. De weergoden waren hun vandaag weer goedgezind. Hopelijk blijft dat zo.
De kok zou pas iets over acht verschijnen, maar we onderschepten hem al toen hij nog eenb sigaretje stond te paffen. Dus konden we vroeger aan ons ontbijt, en om negen uur draaiden de pedalen al lustig rond. We reden een hele tijd langs de oevers van de Schelde, tot we die moesten verlaten. Toen begon de miserie : er volgde volgens ons boekje een 'glooiend' landschap, en dat hebben we geweten. Het was zwaar zwoegen, maar het lukte ons toch om telkens zonder hartproblemen bovenop de top te raken. We weken even van de weg af om de bron van de Schelde te bezoeken. Niet te geloven dat uit dat luttel beekje helder water een paar honderd kilometer verderop de machtige Schelde voorbij Antwerpen stroomt. We bereikten ons einddoel Saint-Quintin weer rond 4 uur in de namiddag. Ook daar vonden we een jeugdherberg die bijna helemaal voor ons alleen was. Op de camping kwamen we weer twee Nederlanders tegen die we onderweg al ontmoetten. We stapten naar de grote markt van de stad voor een hapje, en iets voor 9 waren we terug. We kropen op dit vroege uur zowaar al in ons bed, want de volgende dag wilden we een forse rit maken. Koen
Een kort verslagje van onze eerste fietsdag. Onze hazen Marcel en Ludo hebben al wat foto's en commentaar op de blog gezet. In Geeraardsbergen lieten ze ons aan ons lot over. We vervolgden onze weg een heel eind langs de Dender; dat was prachtig om te fietsen. Vanaf de middag kwam de zon er door, daarmee werd het een pak prettiger fietsen. Rond halfvier waren we al in Doornik, onze eerste voorziene halte. We stopten aan de kathedraal en werden prompt, in keurig Nederlands aangesproken door iemand van het personeel. Onze eerste stempel-van-onderweg was daarmee verworven. De eerste haalden we op voorhand in Sint-Jacobs in Antwerpen, de tweede kregen we van pastoor Jef in onze startviering. In de jeugdherberg werden we in een enthousiast mengelmoes van Frans, Nederlands en Engels verwelkomd. Ze doen daar in Wallonië echt hun best, je kunt je echt wel afvragen waarom die politiekers in Brussel zo'n problemen maken. Een kraaknet bed, hagelwitte lakens, een zalige douche, en we konden zo ter ruste gaan. Rond halftien lagen we in onze nest.
Om kwart over zes liep onze GSM-wekker af. Fluks (!!!) sprongen we uit ons bed, en na een kortstondige passage langs het sanitair blok zaten we in de keuken van de jeugdherberg. We verlieten onze Nederlandse vrienden en om 8 uur waren we weer aan het fietsen. De dag begon in stralend weer. Een tijd lang reden we langs de Somme om daarna verder het land in te rijden. De hellingen waren minder zwaar, zodat we een flinke snelheid haalden. We passeerden Noyon met zijn prachtige kathedraal; Daar versierden we onze volgende stempel. In TGV-vaart reden we verder, richting Compiègne. Daar wachtte ons een echte Sint-Jacobskerk, maar van een stempel of een stempelaar was geen spoor te bekennen. Teleurgesteld aten we onze boterhammetjes op in de schaduw van de imposante toren. Even later was het met die schaduw gedaan, want het begon te druppelen. Dat bleef zo een hele tijd duren, regenjasje aan, regenjasje uit, maar mooi weer werd het niet meer echt. Leo was van plan die dag echt heel ver te rijden, maar hij wist natuurlijk niet wat iedereen buiten hem wel wist. er was namelijk door de twee anderen en de vrouwtjes een complot gesmeed. Toen we na een helse klim het voorplein van de hoofdkerk in Clermont bereikten, stonden ze, fototoestel in aanslag de drie bezwete fietsers op te wachten. De reden was de aankomende verjaardag van Leo op 7 September. Het werd dus een vrolijke avond, eerst overgoten met een lekkere trappist in een plaatselijke kroeg, daarna met een lekker etentje in de buurt van het hotel. Meteen was ook onze slaapplaats geregeld : geen matrasje in een tent of een stek in de jeugdherberg, maar in een knus hotelbed. K
Goed geslapen in een jeugdherberg waar alles dik in orde was. Na een ontbijt, dat iets later was dan voorzien , zijn ze met goed weer vertrokken. 115km. gefietst en in Saint-Quentin zonder problemen aangekomen. Hier kunnen ze weer gaan slapen in een jeugdherberg. CMR
Na de fijne viering in de kerk te Kontich-Kazerne en voor 8 uur kunnen onze 3 vrienden de baan op met een uitzwaai van een hele meute die allen wilden aanwezig zijn bij hun vertrek. Het is redelijk mistig en de thermometer wijst amper 10 ° C.Daar staat tegenover dat de wind uit het Noordoosten waait en dus volledig in het voordeel.Marcel en Ludo gaan de pelgrims vergezellen en fietsen een eind mee.
Net de Pronkenbergstraat ingedraaid of er wordt al gestopt om te overleggen hoe men best tot in Boom rijdt. Men besluit om langs de Keizershoek, Reetsestraat en Clemenshoek te rijden.Koen is aangenaam verrast dat de gemeente Reet nieuwe asfalt heeft gegoten en hij vraagt zich af of dit speciaal voor hen werd gedaan.Via Willebroek gaat het naar Londerzeel en Steenhuffel waar de leirekesroute wordt genomen die tot Aalst loopt.
Onderweg wordt nog van de gelegenheid gebruik gemaakt om een foto te schieten van de eerste aanduiding die men tegenkomt: Santiago De Compostella 2 000km.In Aalst loodst Leo de groep naar de Dender die zal gevolgd worden tot Geraardsbergen.
De fietszakken van Leo blijven niet op hun plaats en Leo zal dmv een touw dit euvel verhelpen. Frans en Koen (?) maken van de gelegenheid gebruik om zich even af te zonderen. Onderweg laat Leo weten dat al 1/50 van de afstand is gereden.Zou hij nu al beginnen aftellen???
Na 80 km is in Geraardsbergen een eetstop voorzien en er wordt onder een voorzichtig piepend zonnetje een terras ingepalmd op de markt.Daar worden de laatste boterhammen verorberd die nog door moeder de vrouw zijn geprepareerd.Om 12:30 uur nemen Marcel en Ludo afscheid van Frans, Koen en Leo die verder moeten
We wensen jullie nog een goede en veilige reis en een behouden thuiskomst.Marcel en Ludo
5:30 wekker loopt af. 't Is zover, na acht maanden van voorbereiding de grote dag. Alle drie goed geslapen dus uitgerust voor de grote trip.
6:30 Tafel gedekt voor ontbijt: spek met eieren, ne verse pistolet en ne goeie koffiekoek. Dat moet volstaan om hun grote tocht aan te vatten.
7:00 Een stevig ontbijt met z'n allen.
7:30 Afspraak aan de kerk ... wat een hartverwarmend onthaal. Zoveel supporters om een hart onder de riem te steken. Na een korte, intense viering door een enthousiaste Pater Jef was het startsein gegeven -> richting Compostela.
Met de wind in de rug en de zon van de partij was het een vlotte start.
Mannen het ga jullie goed (en ons ook natuurlijk)!
Stel je voor : vanmorgen zijn we van de preekstoel gerold! Pastoor Jef Van Kerckhoven kondigde op het eind van de mis aan dat Leo, Koen en Frans volgende zaterdag op pelgrimage naar Compostela vertrekken. De sympathiserende gelovigen werden opgeroepen om ontiegelijk vroeg ter kerke te trekken om getuige te zijn van onze pelgrimszegen. Deze gebeurtenis deed me realiseren dat ons vertrek nu toch wel heel dichtbij komt. Mijn twee gezellen deelden al enkele malen mee dat hun zaakje zo goed als gepakt was, en daar was ik nog niet aan toe gekomen. Natuurlijk werd in de voorbije maanden en weken al het meeste materiaal aangeschaft, maar zo alles op een hoopje schikken was nog niet gebeurd. Vanmiddag was ik in de tuin nog de vijverfilter aan het reinigen, zodat Miek daar de volgende weken geen last mee heeft. Toen ik terug binnen kwam, bleek zij bezig met al mijn spulletjes bij mekaar te leggen. Het was al een wasmandje vol. Alles werd nauwkeurig gewogen, want we hebben als streefdoel gesteld niet meer dan 15 kg mee te zeulen. Een vreemd gezicht hoor, een stel onderbroekjes op een keukenweegschaal. Op enkele accessoires na heb ik alle spulletjes bijeen, en ik maak me sterk dat ik net als Leo en Frans onder die 15 kilootjes blijf. Al moet gezegd dat Frans en ik droog aan de haak al zo'n 15 kilo's meer wegen dan Leo, en dat vlees zullen we moeten meezeulen. Alle trainingstochten ten spijt is er nauwelijks een gram afgegaan, en om nu nog spoorslags naar de weight-watchers te snellen, dat leek me een brug te ver. Ik heb vanmiddag ook eens dat supercompact luchtmatrasje uitgerold. Eerlijk gezegd hoop ik dat we meestal een echt bed kunnen versieren, want als je een hele nacht op zo'n stuk pierenverdriet moet rusten, kruip je 's morgens zo stijf als een hark op de fiets... We zullen wel zien, zeker. Donderdag zijn op onze trainingstocht langs de Sint-Jacobskerk in Antwerpen gepasseerd. Daar zouden we de eerste stempel krijgen. Frans en Leo zijn daar in geslaagd. Ik niet. Toen ik mijn boekje presenteerde, bleek het een erg gelijkend infoboekje van het Santiagogenootschap te zijn. Het stempelboekje lag nog thuis. Ik ben dus gisteren weer naar de koekestad gefietst, ditmaal met het juiste exemplaar. Mijn stempel heb ik gekregen, en Sint-Jacob van mij twee bougies voor zijn heilige voeten. Nog een paar dagen stressen om alles in orde te krijgen zodat we met gerust gemoed het vaderland te verlaten (zal het nog bestaan als we terugkeren, Elio en Bart ?), en dan de grote dag : afspraak zaterdag, om halfacht 's morgens aan de kerk. Koen
Gisteren 26 augustus zijn we in de st Jacobskerk in Antwerpen onze eerste stempel gaan halen. We werden er door Guy heel vriendelijk ontvangen en we kregen er zelfs een met de hand gebeeldhouwde schelp mee die we gedurende gans de reis als een soort schapulier kunnen dragen. Voor wie het niet weet : In het boekje dat we bij de compostelagenootschap in Mechelen kregen moeten we regelmatig een stempel laten zetten. Het is dan een vrijgeleide in de Refuges in Spanje. Maar zoals gezegd vertrekken we op 4 september om 7.30u aan onze kerk. We rijden die dag tot Doornik. Dan richting Parijs via st Quentin. We blijven ten westen van Parijs en we vervolgen via Chartres naar Tours. Van Tours ten oosten van Bordeaux naar de Landes. Dan via Dax richting Saint-Paul-Pied-de Port. Daar begint dan het echte werk. In dat laatste dorp in Frankrijk komen zowat alle pelgrimswegen samen om dan richting Compostela de Camino Frances te volgen. Van de 2400km moeten we dan nog 800km afleggen, maar die kunnen tellen. We hebben 3 boekjes ter beschikking waar de volledige reisweg in beschreven is. Daarbij heb ik ook nog van www.gpstracks.nl de volledige route in onze geleende (bedankt Marcel en Liliane) Garmin GPS gestoken ( met dank aan Henk Van Hout die tijdens zijn tocht deze route registreerde en op het internet aanbood). Wie meer details wil van de route kan op onderstaande link gaan, dan onderaan naar Google-Map en dan inzoomen.
Ik ben Leo (in het midden). Tijdens onze tocht zal ik 63 worden. Na vele jaren achter een scherm gezeten te hebben kon ik op 1 december 2001 op brugpensioen gaan. Sindsdien zijn fietsvakanties onze favoriete bezigheid. Zo is bij mij het idee ontstaan om een fietstocht te ondernemen naar Santiago. Al vlug dienden twee kandidaten zich aan om mij te vergezellen. Nu, één maand voor het vertrek zijn we volop aan het trainen en bezig met paklijstjes en fietsuitrusting. Op 4 september, vroeg in de morgen willen we vertrekken. Het is de bedoeling om die dag in Doornik te geraken. Verder plannen we nog niet veel, we zullen wel zien hoe het gaat. Streefdoel is om zo rond 4 oktober terug thuis te zijn (met het vliegtuig).
Hallo, ik ben de Frans (links op de foto) en de jongste van de drie. Sinds november2009 ben ik op brugpensioen. Omdat het altijd een droom geweest is om naar Santiago de Compostella te fietsen en nu de kans krijg van Leo en Koen, pik ik heel graag als derde aan. Vanaf vandaag nog 28 keer slapen, 4 keer trainen en het is zover. Ik kijk er enorm naar uit!
Hallo,
Ik ben Koen, de rechtse op de foto. Die hebben we genomen op onze eerste planningsvergadering, enkele maanden geleden. Ondertussen hebben we al een flink aantal kilometers in de kuiten en komt onze startdag snel dichterbij. Voor het eerst in zoveel jaren sta ik op 1 september niet meer voor een verse lading schoolkinderen. Dat zal wel even wennen zijn, maar de vele ervaringen op onze tocht naar Compostela zullen dat gevoel van leegte wel snel opvullen, denk ik. Net als mijn twee companen kijk ik er in elk geval ook sterk naar uit. En met onze vrouwtjes moeten we niet veel inzitten, want die zijn al stiekeme plannen aan het smeden om lege gaatjes in hun septemberagenda vrolijk op te vullen. De Lustige Weduwen van Kontich-Reet, zeg maar. En wij maar trappen ... Maar ja, dat hebben we onszelf aangedaan, en voor een volle aflaat moet je wat overhebben !
Om kwart over zes liep onze GSM-wekker af. Fluks (!!!) sprongen we uit ons bed, en na een kortstondige passage langs het sanitair blok zaten we in de keuken van de jeugdherberg. We verlieten onze Nederlandse vrienden en om 8 uur waren we weer aan het fietsen. De dag begon in stralend weer. Een tijd lang reden we langs de Somme om daarna verder het land in te rijden. De hellingen waren minder zwaar, zodat we een flinke snelheid haalden. We passeerden Noyon met zijn prachtige kathedraal; Daar versierden we onze volgende stempel. In TGV-vaart reden we verder, richting Compiègne. Daar wachtte ons een echte Sint-Jacobskerk, maar van een stempel of een stempelaar was geen spoor te bekennen. Teleurgesteld aten we onze boterhammetjes op in de schaduw van de imposante toren. Even later was het met die schaduw gedaan, want het begon te druppelen. Dat bleef zo een hele tijd duren, regenjasje aan, regenjasje uit, maar mooi weer werd het niet meer echt. Leo was van plan die dag echt heel ver te rijden, maar hij wist natuurlijk niet wat iedereen buiten hem wel wist. er was namelijk door de twee anderen en de vrouwtjes een complot gesmeed. Toen we na een helse klim het voorplein van de hoofdkerk in Clermont bereikten, stonden ze, fototoestel in aanslag de drie bezwete fietsers op te wachten. De reden was de aankomende verjaardag van Leo op 7 September. Het werd dus een vrolijke avond, eerst overgoten met een lekkere trappist in een plaatselijke kroeg, daarna met een lekker etentje in de buurt van het hotel. Meteen was ook onze slaapplaats geregeld : geen matrasje in een tent of een stek in de jeugdherberg, maar in een knus hotelbed.
5:30 wekker loopt af.
Gisteren 26 augustus zijn we in de st Jacobskerk in Antwerpen onze eerste stempel gaan halen. We werden er door Guy heel vriendelijk ontvangen en we kregen er zelfs een met de hand gebeeldhouwde schelp mee die we gedurende gans de reis als een soort schapulier kunnen dragen.
