Je kent ze wel. Vooroordelen over vrouwen en fileparkeren, achteruit rijden, ruimtelijk inzicht en meer. Afgelopen maandag heb ik deze ruimschoots bevestigd.

Op mijn werk rijd ik in een bus. Een rooie. Met grote koeienletters de naam van het bedrijf erop. Dit zou goede reclame moeten zijn, totdat je de rest van dit verhaal leest.

Goed, ik op een doodnormale maandag met de bus op weg. Zeven kindertjes halen, waarvan eentje voor het eerst. Kindertjes met een handleiding, zo bleek ook die dag maar weer.

Nog nooit naar die school gereden, gelukkig had ik een Tom-Tom (nog zo'n vooroordeel bevestigd, vrouw + richtingsgevoel). Op het moment dat we bijna op de plek van bestemming zijn, rijd ik een soort van oprijlaan op. Minstens 500 meter, met bochtjes. Met op het eind? Juist, een fietspad met paaltjes ervoor. Collega op weg om kind uit de klas te halen, ik ondertussen proberen te keren.
Wat technisch gezien helemaal niet kon, met alleen maar geparkeerde auto's om me heen. Bovendien werd de laan verder versierd door halve boomstammen aan de kant.

Intussen blokkeer ik de weg. Moeders met kinderen op wiebelende fietsjes, al hoofdschuddend. Je ziet ze denken: 'Hoe heeft dat bedrijf ooit dat meisje achter het stuur gezet'. Datzelfde vroeg ik me ook af.

Wat zweetdruppels later, besloot ik de bus weer recht te zetten en te wachten op mijn collega. Dat moment werd uitgekozen door één van de kinderen om uit zijn pannetje te gaan, omdat hij een vriendje geen gedag mocht zeggen. Na mijn aller-aller-strengste stem opgezet te hebben, kreeg ik gelukkig weer rust.

Uiteindelijk het hele laantje achteruit gereden met hulp van collega, die ernaast liep. Ging eigenlijk prima, nu ik er zo over nadenk. De kinderen dachten daar duidelijk anders over. 'Juf, kunt u eigenlijk wel rijden?'

Ik leg me er maar bij neer. Sommige vooroordelen zijn er om bevestigd te worden.

16-02-2011 om 21:16 geschreven door Framboos