Laatst was ik weer bij Freek. Die dag ervoor was ik heerlijk wezen shoppen met mijn lieve mama. Een prachtig (naar mijn mening dan) t-shirt gekocht met bloemetjes erop. Zorgvuldig de kaartjes eraf geknipt, want wie wil er nou met een prijskaartje rondlopen? Heel genant zou dat zijn. Kom ik bij Freek thuis, is het eerste wat zijn zusje zegt: 'Josine, wat zit er op je t-shirt!!'. En ik denk: nee he, heb ik nu alweer zitten knoeien.Ik ga op zoek naar de vlek, met inmiddels de volle aandacht van alle aanwezige personen. Gaat zijn zusje verder: 'Ja, kijk, er staat: M-M-M-M-M-M'.
Zit de lange doorzichtige plakstrook er nog op, met de maat... Zucht.
Afgelopen week was ik met een aantal kinderen aan het knutselen. Voor elk kind was er een schaar, papier en lijm. Alleen de plakbandautomaat was uniek, die moesten ze aan elkaar vragen. Goede oefening dus om op een goede manier een vraag te stellen. Stijn vond het maar niks. Af en toe blafte hij naar een ander kind dat hij de plakband niet mocht pakken en het liefst was hij erop gaan zitten.. Ik vroeg: 'Stijn, hoeveel kinderen zitten er aan tafel?' Hij antwoordt keurig: '4'. 'En hoeveel plakbandautomaten zie je?'.. 'Eh.. 1'. 'Dat betekent dus dat je moet delen. En dat je soms even geduld moet hebben'. Zegt Stijn: 'Ja, maar ik haat geduld!'
Ik ben Josine, 23 jaar oud. Enkele woorden op mij van toepassing: enthousiast, spontaan en chaotisch!
Sinds anderhalf jaar werk ik met 'bijzondere' kinderen. Veel van deze kinderen hebben een stoornis zoals ADHD of autisme.
Naast mijn werk spreek ik graag af met vrienden en familie, houd ik van sporten, zet ik me in voor mijn kerk (o.a leiding bij de tienerclub) en luister of maak ik graag muziek. Tot zover over mij!