Toen ik midden in mijn verhuizing zat, had de ex-bewoner van mijn nieuwe huis heel lief een bloemetje voor me klaar staan. Omdat ik de sleutels nog niet had, had de opzichter van de woningbouwvereniging beloofd hem (de plant dan) bij me langs te brengen. Toen hij vroeg wanneer ik thuis was, zei ik iets vaags als: 'donderdagmorgen'. Laat dat nou net mijn luie dag in die tijd zijn. Uitslapen, douchen, hele ochtend in mijn badjas zitten, heerlijk... Wordt er aan gebeld. Shit. Op dat moment wist ik ineens weer wat ik gezegd had. Toch maar opengedaan, ik had tenslotte (wat) kleren aan. Voorzichtig de deur open en jawel, daar stond de (ouwe) meneer met zijn blommetje. Aangepakt, vriendelijk gelachen en de deur weer snel dichtgedaan. Niet snel genoeg, ik hoorde nog net: 'Sssst, niet tegen mijn vrouw zeggen'. Huh? Bedacht me bij mezelf: wie komt er dan ook zo vroeg aan de deur. Een snelle blik op de klok: 12 uur....
Ik ben Josine, 23 jaar oud. Enkele woorden op mij van toepassing: enthousiast, spontaan en chaotisch!
Sinds anderhalf jaar werk ik met 'bijzondere' kinderen. Veel van deze kinderen hebben een stoornis zoals ADHD of autisme.
Naast mijn werk spreek ik graag af met vrienden en familie, houd ik van sporten, zet ik me in voor mijn kerk (o.a leiding bij de tienerclub) en luister of maak ik graag muziek. Tot zover over mij!
Toen ik midden in mijn verhuizing zat, had de ex-bewoner van mijn nieuwe huis heel lief een bloemetje voor me klaar staan. 
