De officiële grensovergang met Haïti begin deze maand, was zoals verwacht een hele belevenis. Een logge muur van bureaucratie, corruptie en machtsmisbruik. Elke instantie plukt onbeschaamd zijn dollartje mee, van politie tot douanebeamte, aan beide landsgrenzen. Een toonbeeld van duidelijk oplopende spanningen tussen beide landen op het eiland. (Gelukkig gaan we op andere dagen bijna dagelijks via in-officiële bergwegen de grens over naar Haïti. Dat kost geen geld en je bespaart je heel wat tijd en papierwerk. De keerzijde is dat de putten in de weg gewoon nog dieper zijn.)

Ons verblijf in het gezondheisdispensarium in Carice was heel verrijkend. We deden er consultatie en werden hartverwarmend ontvangen door een Franse zuster. Creools en Frans lijken aardig op elkaar. Met goede wil kom je heel ver. We bezochten ’s ochtends vroeg te voet door de heuvels de fabriek waar Mayi-ji voor ondervoede kinderen wordt gemaakt. Mayi-ji is een calorierijke dense mengeling van mais, pindanoten, sesam, zout en suiker. Het geeft locale werkgelegenheid (in een stadje waar de werkloosheid dicht tegen de 100% ligt!) en is heel goedkoop aan te kopen (8 eurocent per zakje).  

Nadien volgde intensief werk tot ’s avonds laat in de medische dossiers van de ondervoede kinderen. Het uitpluizen van de gegevens van gewicht, armomtrek, lengte, geboortedata, gezinssamenstelling van de kinderen nam meer tijd in beslag omdat er toch wat minder overzicht en orde was dan oorspronkelijk gedacht. In elk geval hebben we een interventie-onderzoek opgezet, wat, indien er goede resultaten uit volgen, een steun kan betekenen voor het locale fabriekje en de ondervoede kinderen.

In Haïti trekken we in elk geval steeds onze ogen open. Daar is een armoede die nauwelijks te beschrijven is, badend in een schijnbaar muurvaste sfeer van politieke corruptie, analfabetisme, werkloosheid, verhongering, gebrek aan een warme opvoeding en wegtrekken van internationale hulporganisaties. En dat in een natuur en klimaat als van het aards paradijs. Je wordt er weemoedig van. Heel wat mensen leven eerder in de omstandigheden van het Neolithicum dan in de Middeleeuwen. Hoe moet dit duurzaam aangepakt worden? Een thema waar we het vaak met de Dominicanen, die trouwens ook heel wat herkennen in eigen land, over hebben. Toch enkele foto's van de rijke natuur (oefen alvast je Creools)!