Als we vanuit ons huis op de heuvel naar buiten kijken, zien we op enkele luttele kilometer afstand de hoge bergtoppen van Haïti. Een prachtig zicht. De zon gaat hier ook onder. ’s Avonds zijn de bergen in een ietwat dreigendmysterieuze, grijze schaduw gehuld. Tussen onze heuvel en de bergen ligt een dal met een uitgestrekte groene zee van tropische begroeiing, zover het oog reikt. Een zicht waar je altijd maar weer nieuwe dingen in ontdekt. Palmbomen, bananenbomen, kokos- en mangobomen, en alle mogelijk tropisch fruit : papaya, mango, meloen, ananas,... Onder de bomenzee staan de huizen, maar die kan je enkel vermoeden van boven uit. Je ziet ze niet. Je ziet enkel op verschillende plaatsen in de verte af en toe een rookpluimpje verschijnen van tussen de bomen. Daar wordt dan wellicht een stukje van het rijke woud platgebrand om bonen te kunnen telen.

Onze lieve Andreas ontpopt zich dag na dag tot de lokale held. Hij valt enorm in de smaak bij de lokale bevolking op de Caraïben. Hij breekt het ijs en maakt onmiddellijk contact met iedereen. Een gaaf, blank kindje verschijnt hier bijna nooit in de meer bewoonde wereld, waar we op dit moment wonen. Bovendien doet er zich maar zelden een gelegenheid voor om zo’n piepjong kindje te kunnen zien. En al zeker niet in de kleine bergdorpjes waar we op consultatie gaan. Joselito, de sympathieke lokale gezondheidswerker die steevast achter het stuur van de jeep kruipt op de avontuurlijke wegen, heeft hier zijn vaste naam Andresito ingevoerd. De kleine Andreas. Al valt Floristo, de kleine Floris, ook vaak te horen. Andreas is hier een vrouwennaam en het is toch wel minstens grappig te noemen dat blanken hun zoontje een vrouwennaam hebben gegeven. 

Wanneer we ergens verschijnen, hoor je overal het woord ‘Americano… Americano…’ vallen. Blank wordt automatisch gelijkgesteld met Amerika. Uiteraard proberen wij de verwarring met onze sympathieke westerse vrienden onmiddellijk te ontkrachten. Amerikanen krijgen hier de bijnaam Gringo, ietwat spottend genoemd naar de groengeklede soldaten ‘green’ die men hier maar liefst zo snel mogelijk weg wilde ‘go’ in de jaren ‘70. Andreas wordt dan vaak ook plagend Gringito, het kleine Americaantje, genoemd. Hij laat het echter niet aan zijn hartje komen en lacht verwonderd terug naar die breedlachtende witte tandenrij die zo contrastrijk afsteekt in die donkere gezichten van alle mogelijke tinten bruin.