Nog iets meer dan twee weken resten ons. Wat gaat de tijd snel. En si Dios quiere (zo beëindigen de Dominicanen elke zin die over de toekomst gaat, “als God het wil”) hopen we dat onze laatste dagen nog even goed verlopen!

We voelen ons ondertussen ‘aplataneado’, ingeburgerd (voor de taalliefhebbers : platanos zijn de bakbananen; dus wie de bakbanaan beheerst, is aardig op de hoogte van wat leeft)! We zijn écht opgenomen in het lokale Dominicaanse team. Dat maakt ons blij. Door te leven onder - en vaak zoals – de mensen, leer je de echte cultuur kennen.

Dat brengt voor de Europeaan in ons natuurlijk een mengeling aan gevoelens met zich mee. De nieuwsgierigheid naar het nieuwe, wat aantrekt , de tropische begroeiing en ongelooflijke flavour in het fruit, het zuiderse Spaans, de dagelijkse inzet in de dorpen en omgang met het team.

Anderzijds is de achtergrond van de dagelijkse struggle for life toch harder. Zoals het niet evidente klimaat van het regenseizoen vergezeld van een (alweer) bonte fauna, muggen met besmettelijke ziekten, vogelspinnen in het huis, kevers, salamanders, ratten. Twee hongerige, tamgemaakte magere katten steken ons gelukkig een handje toe.

Maar het is toch echt heel interessant om ondergedompeld in een andere cultuur te leven. Dat is moeilijk onder woorden te brengen. Een goede kernbeschrijving is wellicht : ‘alles gebeurt gewoon zoals het komt en si Dios quiere’! Enkele illustraties om je in de cultuur in te leven.

Als Europeaan kunnen we ons niet voorstellen hoe mensen wonen. Een voorbeeld van hier bij ons in Santiago en Loma de Cabrera, de meer bewoonde wereld dus. Een van de leden van het team (iemand met inkomen!). Woont in een huisje, niet veel groter dan 25-30 m², met vrouw en kinderen. Twee wanden uit steen, de andere twee uit houten planken, asymmetrisch op elkaar geslagen met spleten en gaten. Boven op het huis een golfplaten dak (eveneens met spleten en gaten; de verstandige bloglezer slikt inderdaad bij de gedachte aan het tropische regenseizoen : een bakoven dus met regenwater). Binnenin een betonnen vloer en wanden die niet reiken tot aan het dak, er is zitruimte (uiteraard met (ruis-)TV!) en keukentje, en twee slaapkamers (de kinderen slapen samen in een twijfelaar), geen (kleer-)kasten te bespeuren. Kippen rond en vaak in het huis. Luide merengue-muziek op straat en in voorbijrijdende auto’s. De was wordt met de hand gedaan. Dagelijks wordt gepoetst met water om de strijd met de insecten aan te binden.

De wekelijkse markt in Dajabon, de grensstad met Haïti, is een echte belevenis. Een drukte van jewelste. Honderden Haïtiaanse verkopers en kraampjes, uitgespreid op de grond. Wie dacht hier enkel groenten en fruit te vinden of wie dacht dat donaties en giften voor ontwikkelingslanden rechtstreeks naar de ‘arme mensen’ gaat, heeft het mis! Van einde en ver komen mensen naar hier, want … hier worden tweedehands donatiegoederen door Frankrijk en de Verenigde Staten aan Haïti geschonken door de arme Haïtianen doorverkocht aan de iets gegoedere Dominicanen! Van schoenen tot babykledij, kookpotten tot parfum en nagellak, antibiotica en morfine-achtigen tot afgedankte gsm’s. Alles ligt er voor het grijpen, in duizendvoud. Hoe westerser je eruit ziet, hoe duurder de prijs! Henrike heeft alvast al een kleedje gevonden voor de trouw van Kobe en Lies.

Afgelopen zondag waren we op een barbecue-verjaardagsfeestje. Een barbecue is speciaal, want vlees is niet evident. De kippen, ’s ochtends nog levend op de markt, werden voor de barbecue geslacht, in hoogvlammend vuur op de rooster en quasi van top tot teen opgegeten (tot het beendermerg toe). En niet te vergeten de vettige varkenshuid en varkensstaart. Telkens als de fles frisdrank op was, werd met de brommer een nieuwe gekocht in de winkel. Voor ons was speciaal een fles Coca-Cola voorzien. We werden ook met fierheid getoond hoe de lokale Mofongo wordt gemaakt : een mengsel van platanos, look en gefrituurde varkenshuid. Uiteraard kregen we een heel bord opgeschept om te verorberen onder alle ogen ;-). Smakelijk… We hebben enorm van het ontspannend feestje genoten. We voelen ons echt gelukkig in het team.

Volgend weekend trekken we weg naar de hoofdstad, Santo Domingo! Adios en misschien tot dan!