Vandaag deden we weer een fenomenale ontdekking in Thailand. Deze keer
was het geen tempel, geen gekke tuktuk of een andere toeristische
attractie, maar gewoon de wonderen van het internet! Met dank aan Flore
haar mama hebben we zonet al jullie lieve berichtjes op ons gastenboek
ontdekt! Super tof dat jullie allemaal zo met ons meeleven! Danku voor
alle steun en de positieve vibes,
Groetjes Joske & Flore
PS: meer updates volgen waarschijnlijk vanuit Ayuthaya, onze volgende bestemming, want we hebben weer veel meegemaakt.
vandaag, 2 augustus (gelukkige verjaardag mama!), maken we er terug een
rustig dagje strand, zee en zon van. Ik kan nog steeds niet geloven dat
we hier zijn! In de namiddag gaan we eerst eens kijken wanneer er een
vlucht is naar Chang Mai. Tot onze ontgoocheling horen we dat het morgen
of pas de zesde is. Als we nog drie dagen Chang Mai willen doen, Ayathuya en de chinese wijk, Wat Arun en de reusachtige weekend markt in Bangkok zal dit niet meer gaan. Verdorie, we hadden zo gehoopt op nog
twee dagen strand, dat was echt perfect geweest. Bon, boeken en betalen
en snel terug van dit paradijselijk oord genieten! Tegen een uur of
vijf, zes zijn we de kleine, venijnige, zeer onzichtbare kwalletjes in
de zee beu en gaan we ons zwembad eens zoeken. Adembenemend!!! Het
zembad is bovenop een rots die uitkijkt over de gehele baai en de zee
erachter. I have died and gone to heaven. Nu balen we nog harder dat we
weggaan morgen! Na het eten gaan we met een singa (lokaal bier) op het
strand zitten. Het leven is goed!
Drie augustus. We spurten bijna van de douche naar een restaurantje dat
open is voor ontbijt, terug naar onze kamer om afscheid te nemen van G,
die nog enkele dagen langer blijft, om op hoog tempo naar onze ferry te
snellen. Geen slechte manier van reizen overigens. Door blauwgroen water
met helderwitte schuimkoppen scheuren terwijl er eilandjes en
schitterende, oude, prachtige bootjes passeren met een verfrissende
zeebries in ons gezicht. Van de haven dan met de taxibus naar de
luchthaven van Ko Samui. En wat voor een luchthaven! Het lijkt meer op
een resort waar toevallig ook vliegtuigen vertrekken en landen. Bangkok
air weet trouwens echt wel wat verwennen is. In de wachtlounge ruimte
met uiterst comfortabele zetels kan je gewoon gratis eten en drank halen
en zelfs het vliegtuigeten is voor eens bijna lekker. Een uur na het
opstijgen landen we alweer in Bangkok waar we een drie a viertal uur
doden in de lounge. (Heerlijke chocomelk btw en met de airco op max is
iets warms voor een keer zelfs tof). Daarna terug het vliegtuig op om
een goed uur later aan te komen in Chang Mai. Vanuit de luchthaven
hebben we vrij snel een taxi gevonden naar ons guesthouse. Nog iets eten
en dan slapen. Nooit gedacht eigenlijk dat reizen (zelfs al was dit zo
comfortabel) zo vermoeiend kon zijn.
Vier augustus. Reizen is blijkbaar heel heel erg vermoeiend want voor
het eerst slaap ik langer dan zeven uur. Dan rustig ontbijten en daarna
besluiten we Wat Phra Singh te gaan bezoeken. Maar, een nieuwe stad dus
veel nieuwe manieren om verloren te lopen. En aangezien we, lees
eigenlijk vooral ik, echt gebrand zijn om alles te voet te doen, duurt
het een hele tijd voor we de tempel vinden. Echt prachtig. Al is het wat
moeilijk om na de absoluut adembenemende tempels in Bangkok of de
ongelooflijk impostante tempelcomplexen in Ankor ons echt versteld te
doen staan. Het grote vraagteken van vandaag waren de wassen beelden.
Een was echt zo goed gedaan dat we er tien minuten hebben voor gestaan
om te besluiten of het echt was. Absoluut een applausje waard, al weten
we nog steeds niet of het voor het vakmanschap is of voor de discipline.
Bon de terugweg zoeken ging al heel wat sneller. De trektocht voor
morgen al gepland en ondertussen de treintickets naar Ayaythuya ook al
betaald. Nu eten en slapen want morgen vertrekken we al om kwart na
zeven.
De dertigste is eigenlijk niet veel anders verlopen dan de dag ervoor,
gewoon spelen in het zwembad, lezen in de ligstoelen, door het kleine
stadje wandelen. Heel,heel rustig. Ook wat plannen waar we eigenlijk
naartoe willen gaan. We komen uiteindelijk uit op Ko Samui en hebben een
guesthouse gevonden dat betaalbaar is en er degelijk uitziet. We plannen
hoe we er naartoe moeten gaan en hoelaat we waar moeten staan. Nu nog
iets eten in een semi - rustige biker bar, waar we even van een optreden
hebben kunnen genieten (wat stukken beter was dan de thaise karaoke waar
we voorlopig van hebben kunnen 'genieten '. Toondoof verstaan ze niet
echt.) En dan gaan slapen.
31 juli : het plan was dus om d3 trein van 12.28 te nemem in het station
van Pratchuap Khiro Khan, af te stappen in Surat Thani en daar de boot
te nemen naar Ko Samui om dan een taxi of tuktuk naar ons gusthouse te
nemem. Tegen een uur of negen, ten laatste tien zouden we daar moeten
zijn. Klikt toch als een mooi, doenbaar, realistisch, logisch
uitgedacht, haalbaar plan, niet? Denk maar gauw iets anders, want
thailand vond dit veel te simpel. Dit is wat er allemaal gebeurd is.
Zoals steeds werden we rond acht uur wakker. We douchten, ontbeten,
maakten onze zak, keken wat tv en vertrokken om half twaalf. We
arriveren ruim op tijd aan het station, willen onze ticketten kopen
waarop de man aan het loket doodleuk zegt 'no seat available, train full
'. De trein is volgeboekt en we moesten dit op voorhand doen. Ironie is
dat we dit in bangkok wilden doen, maar ze daar zeiden dat dit niet
nodig was. Bon, met de tuktuk naar het busstation dan maar. Na een meer
dan zes uur lange busrit arriveren we in Surat Thani. Waar we opnieuw
een tuktuk moeten nemen naar de pier. (Tegen nu waren we al wat
gestresseerd maar soit) . Aan de pier wacht ons echter een grote
verrrassing! Geen boot naar Ko Samui vandaag. "Boat had accident "
blijkbaar is de motor stuk. We kunnen 70 kilometer oostwaarts reizen en
wachten tot morgenochtend. Uiteindelijk besluiten we de boot naar Ko Pha Ngan te nemen. In de vier uur waarin we wachten tot de boot vertrekt
leren we de hollandse marjolein kennen die naar Ko Tao verder reist en
de argentijnse Guadaloupe, die liever G genoemd wordt. Zij ging ook naar Ko Samui, maar gaat nu ook naar Ko Pha Ngan. Onze boot vertrekt
eindelijk om elf. Het is een heel erg laag geval met zeer korte
matrassen, want we zullen arriveren rond vijf uur s ochtends. Het geluid
van de motoren is oorverdovend, maar we zijn zo moe dat we
waarschijnlijk toch even slapen.
1 augustus : we hebben inderdaad een beetje geslapen maar veel was het
nu ook weer niet. We arriveren rond vijf in de haven, waar we een tuktuk
nemen naar Hat rin, blijkbaar de partystad van het eiland en omstreken
(maar dat is oke, want dan zijn er veel hotels en meer kans om een
slaapplaats te vinden.) De tuktuk dropt ons op een weg in het midden van
sunrise en sunset beach en aangezien de zon ons net komt begroeten,
gaan we naar sunrise beach om de zonsopgang te zien. Schitterend. Dit is
het strand waar we van droomden. Na even uitrusten zoeken we samen met G
een hotel. Bij het tweede hotel hebben we al een kamer voor ons drie.
Hierna gaan we ontbijten, want eten is alweer 24 uur geleden. Om dan
door te wandelen naar het strand. Ongelofelijk!! Parelwitte stranden,
helderblauwe zee, omsloten baai met grasgroene palmbomen en bergen die
van het strand recht omhoog gaan. De zon schijnt zoals nooit te voren,
er is wat schaduw en het water is heerlijk. Dit is de hemel!!
eerst even nog een kleine verlenging van de 27ste. We hebben dus zoals
gezegd uitgeslapen zonder wekker, laat ontbeten van Ohn haar heerlijke
pannekoeken met limoen en suiker en noedelsoep. Daarna hebben we de blog
wat bijgewerkt en ondertussen begon er opnieuw een echte, serieuze
stortregen, dus deze keer bleven we nog even binnen. Wanneer het ergste
voorbij was zijn we Siem Reap wat gaan verkennen en zijn we op de oude
markt beland. Btw doerians stinken echt als de pest, niet overdreven.
Precies een rottend lijk dat al enkele dagen in de stomende hitte ligt
te ontbinden. Ondertussen hebben we wel al echt lekker fruit gegeten dat
we niet kenden. Zoals logans, kerskleine bruine vruchten met een wit
vruchtvlees en een pit lijkt op die van een lytchee. De schil moeg je
proberen openbreken en compleet weghalen. Of de ramboetans die Ohn ons
ook gegeven had. Walnootgrote rode vruchten met zachte stekels en een
wit heerlijk zoetzuur vruchtvlees. Toen we terugkwamen van de pagoda
gisteren had Ohn ons een hele zak gegeven, maar terwijl we met haar en Tim de apen gingen voeren heeft een stoute, grote aap mijn zak gepikt.
Ik wou natuurlijk ook niet afgeven dus de plastiek zak scheurde en de
deugniet ging er vandoor met alle behalve twee ramboetans. Een van de
twee werd dan nog uit mijn handen gepikt toen ik een andere kleinere aap
een banaan wou voeren en de banaan heb ik dan maar aan een kleine
babyaap in de boom gegeven. Alleen maar de kleintjes zijn te vertrouwen!
Bon, terug naar vandaag. Eenmaal uit de oude markt, want in die geur
wil je echt niet eten, zijn we een restaurantje gaan zoeken
Aangezien we in Thailand alleen thais gegeten hebben en we voor alle
ervaringen zijn, hebben we twee typisch Cambodjaanse gerechtjes
geproefd. Heerlijk!!! S avonds hadden we afgesproken met Ohn om te gaan
shoppen en iets te drinken (Ohn is maar drie jaar ouder dan mij en echt
super tof) . Amai, nog nooit zo snel en efficient geshopt. En goedkoop!
Ohn kent een heleboel mensen en was voor ons flink aan het afdingen. De
cocktails daarna waren hier ook spotgoedkoop en de bars zijn gewoon
schitterend. Dus we hebben er enkele uitgeprobeerd. Ohn heeft ons naar
bars gebracht die toeristen nooit zouden vinden dus het is hier echt
super rustig. Hoera voor Ohn. Haar naam wilt trouwens liefje of schat
zeggen in het khmer. Ze heeft ons uitgelegd dat ieder kind behalve een
officiele naam ook een roepnaam krijgt die ze voor alles gebruiken. Dit
om de boze geesten in de war te brengen zodat het kind niet ziek wordt
of doodgaat. Als iedereen een andere naam gebruikt kunnen de geesten je
immers niet vinden. Daarna vertelt ze ons ook dat zij en Tim beslist
hebben om ons maar voor twee ipv drie nachten te laten betalen en niet voor de
onbijten. Hoe zot is dat niet?!
28 juli, na een afscheidsknuffel van Ohn, drie kussen van Tim en een
ontbijtje van hen twee, zijn we op een meer dan twee uur durende taxirit
naar Poipet vertrokken. De grens zijn we dan te voet overgegaan om dan
met de tuktuk naar Aranyaphratet te gaan. Daar hebben we de minibus
genomen die ons een grote vier uur later aan de bushalte van het
vliegveld in Bangkok heeft afgezet. Van daar uit zijn we met de
staatbus, een equivalent van lijnbus of mivbbus, naar een andere halte
te gaan, waar we konden overstappen op een andere staatbus naar hua
lampong station. Vandaar hebben we een meer dan vijf uur durende
treinrit ondernomen naar prachuap khiri khan, een rustig kuststadje in
het zuiden. Zo schijnt het toch, want om twaalf uur snachts in het
absoluut pikkedonker is dit moeilijk om te zien. Het is hier allesinds
wel een stukje rustiger, geen "miss tuktuk miss " om de vijf meter is
echt wel een oplichting. Nu nog wandelen naar ons guesthouse dat we
gisteren gebeld hebben.
Vandaag, de 29ste, zouden we uitslapen. Om acht uur zijn we echter al
wakker. We testen even het zwembad uit maar aangezien ik niet echt kan
stilzitten zonder iets te doen gaan we het stadje wat gaan verkennen en
ontbijten. Daarna spelen we terug wat in het zwembad, lezen we wat en
gaan we aangezien het spettert terug naar binnen voor we opnieuw in een
stortregen zitten. Op de kamer vallen zowel Joske als ik in slaap. Twee
uur later gaan we nog even rondwandelen. Het stadje ligt echt aan een
pictoresque, feerieke baai waar het water bezaaid is met kleurrijke
bootjes alsof een grote hand ze gul heeft uitgestrooid. Links en rechts
liggen er hoge heuvels of zelfs kleine groene eilandjes. Nu rustig iets
gaan eten en dan terug. Het is hier echt heel rustgevend, wat na al die
drukke dagen wel mag.
De 25ste zijn we dus om drie uur dertig s ochtends opgestaan om onze zak
te pakken en uit te checken. Met een loodzware rugzak vertrokken we
richting metro, ondertussen minstens negen taxi's afwijzend. Wanneer we
aan de metro kwamen, zagen we tot onze verbazing dat er geen metro's
reden. De security guard vertelde ons dat de metro pas om zes begon te
rijden. Groot probleem dus aangezien de trein dan al lang vertrokken
zou zijn. Dus we stapten een eind terug en namen toch een taxi naar de
luchthaven. De ironie... de trein zelf is echt een gammel stuk
geschiedenis. Na de zeer moderne skytrain en metro was dit even een
verrassing. De ramen waren allemaal open, er waren geen deuren, zelfs
geen buitendeuren en de stoelen zijn echt prehistorisch. Na een rit
van een goede zes uur, kwamen we eindelijk aan. Ondertussen hebben we in
de trein een toffe hollander leren kennen, Tom, die samen met ons een
tuktuk naar de grens wou nemen. Gelukkig dat we dit gedaan hebben! Tom
reist ondertussen al vier maanden rond in Asie. Want de bestuurder
brengt ons naar een of andere louche zaak om ons een visum te verkopen.
Wij houden vol dat we er al een hebben maar de bestuurder en zijn vriend
zeggen dat we dat hier moeten afstempelen. Wij houden koppig vast en de
bestuurder voert ons naar het consulaat van Cambodja. Tom gaat binnen en
zegt twee minuten later dat we ook daar niet moeten zijn. We vonden het
ook wat raar dat het consulaat aan de grens zou zijn, ondertussen hebben
we geleerd dat dit een fake consulaat is. Na een heleboel gepush brengt
de bestuurder ons naar ergens anders, waar we ook niet moeten zijn.
Maar vandaar zien we de grens en stappen we gewoon verder. Eenmaal de
grens over worden we gestalked door een of andere gast die beweert dat
hij van de government is en die brengt ons naar de gratis shuttlebus.
Die brengt ons naar de bus terminal waar de gast ons om fooien vraagt.
Zowel Joske als ik als Tom weigeren. Daarom moeten we een goed uur en
half a twee uur wachten alvorens onze bus vertrekt. De rit duurt een
goede twee uur en brengt ons een goede twee kilometer buiten Siem Reap.
Daar nemen we dan de tuktuk naar Tim en Ohn. Maar de bestuurder weet het
niet zijn, neemt binnenwegen en rijdt levensgevaarlijk! We waren echt
bang om om te kantelen. Ondertussen stuur ik mama een sms om te vragen
of ze het nummer van Tim kan vinden. Na veel vijven en zessen arriveren
we eindelijk ik onze b&b waar we verwelkomd worden met een drankje
en daar eten we ons eerste eten van de dag. Nu slapen want morgen vroeg
op voor Ankor.
De volgende dag staan we op om tien voor vijf, want ik wil zonsopgang in Ankor zien. Om meer vrijheid te hebben, wil ik met de fiets gaan. Dit
is duidelijk niet echt overdacht. De rit naar Ankor is een goede 7 a 8
kilometer, wat in deze hitte en dit klimaat echt slopend is. Bon we zijn
er bijna denken we maar worden tegengehouden aan een checkpoint. We
moeten terug en tickets kopen. We zijn alletwee nogal argwanig en
geloven hem niet. Uiteindeijk gaan we terug naar tourist information,
een goede drie kilometer terug waar we zo gezegd onze tickets konden
kopen. Wanneer we daar waren wist de persoon daar van niets. Dus we
werden eindelijk naar de juist plaats doorgestuurd. Ondertussen is de
zon natuurlijk al lang op en we besluiten ons ontbijt dat Ohn meegegeven
heeft op te eten op de brug tegenover de tempel. Daarna bezoeken we Ankor Wat. Schitterend! Ankor is tussen de 800 en 1200 jaar oud. Delen
van het tempelcomplex zijn eeuwen verloren geweest in de jungle. Kun je
je dit voorstellen? Complete tempels verloren in de jungle! Gigantische
bouwwerken die niet alleen als bidplaats werden gebruikt maar ook als
paleizen voor koningen. Zo mooi afgewerkt en solide dat ze er na ongeveer
1000 jaar er nog steeds zijn met een heleboel details intact. Terwijl we
terug naar de fietsen gaan krijgen we telefoon van Tim en Ohn. Vandaag
is het een boedhistische feestdag om het begin van het regenseizoen te
vieren. Ook is het hun trouwdag vandaag. En ze vragen ons om mee te
gaan. Natuurlijk hebben we ja gezegd. Blijkbaar waren we zo respectvol
en deden mee met de ceremonie dat de monnink ons in khmer vroeg of we
hem verstonden! Ohn en Tim vonden dit zo grappig dat ze ondertussen ook
khmer tegen ons begonnen spreken. Na de ceremonie gingen we terug naar
de fietsen en op naar een ander complex, Ta Phrom. Een tempelcomplex waar
gigantische, monstreuze bomen in, rond en door de muren van de tempels
groeien. Onderweg worden we overvallen door een plotse regenvlaag. De
ceremonie heeft duidelijk gewerkt. We kunnen nergens schuilen, dus
fietsen we door. Omdat we wat schrik hebben voor de elektronica stoppen
we onder een boom en mogen we onze zak in een tuktuk vol aziaten zetten.
Ondertussen blijven we gewoon in de regen staan, lekker verfrissend. We
gaan nog langs Ankor Thom en na dit besluiten we terug naar de b&b
te gaan. Maar eenmaal in Siem Reap veranderen we van gedacht. Aangezien
de luchthaven niet zo ver is, gaan we kijken om daar onze tickets te
kopen. Na een super super lange rit (de kaart was verkeerd) op de Cambodjaanse equivalent van de e40 waar de bussen, minibussen, taxis,
tuktuks, brommers en fietsers allemaal samen rijden, krijgen we te horen
dat we deze niet hier maar in Siem Reap moeten kopen. Compleet
uitgeput, we hebben in de stomende hitte al meer dan veertig kilometer
gefietst vandaag, fietsen we terug terwijl het over drie kwartier al
donker wordt. En we moeten nog meer dan tien kilometer terug. Echt zot!
Dit doen we nooit nooit nooit meer. We stoppen in de stad om iets te
eten en dan terug naar de b&b. En uur en half later komt Ohn aan de
deur kloppen of we samen met hen cake willen eten voor hun trouwdag. We
zitten zeker twee uur te babbelen met hen een dan gaan we slapen. Morgen
uitslapen, veel te veel vroeg opgestaan!
Vandaag uitgeslapen, laat ontbeten en gewacht tot tot de zon wat minder
brandt. Ondertussen hebben we besloten om morgen terug met de trein te
gaan naar Bangkok aangezien de vlucht pas om zes uur s avonds vertrekt en
heel erg duur is. Ondertussen gaan we Siem Reap wat verkennen en als Ohn gedaan heeft met werken gaan we met haar wat klerenwinkels bekijken
aangezien Joske heel binnenkort naar een trouw moet. Morgen vertrekken
we om zeven uur terug naar Bangkok dus vandaag wordt het een beetje een
luie dag.
Groetjes en knuffels (hoewel het daar veel te warm voor is) van Flore en Joske
Hey iedereen, sorry voor de late update maar we kunnen zelf niks posten
op de blog, aangezien we van joske haar tablet niks in dit vak mogen
typen. Daarom speelt willem onze lieftallige assistent (of
tussenpersoon) en sturen wij in mail naar hem wat we op de blog willen
hebben. Een superhard applaus en een keiharde dank u voor willem dus! We
zullen dus van het begin starten...
21 juli, om drie uur smiddags vertrok ons vliegtuig richting bangkok.
Eenmaal op het vliegtuig hadden we echter al door dat we door het
militaire defile al een uur later zouden vertrekken, maar geen probleem.
Ongeveer elf en een half uur later landde onze vlucht in phuket. Kleine
verrassing hier, we werden allemaal van het vliegtuig gesmeten om er
daarna terug op te moeten eenmaal we door de check in waren. Dit klinkt
nu vrij simpel, maar als er je op dat moment niks wordt uitgelegd, je
vliegtuig nergens op de borden staat en er niemand van het
vliegtuigpersoneel engels, frans, nederland of duits babbelt is dit vrij
verwarrend. Daarbij komt dan nog dat het op dat moment twee uur snachts
is ongeveer in belgie dus we waren wat verdwaasd. Bon terug het
vliegtuig op, nog twee uur vliegen en van het vliegtuig. De vochtige,
tropisch hitte beukt je gewoon bijna plat! Precies of je onder water
probeert te adem, een serieuze sport voor de longen! Na het bagage
zoeken, wat zeer snel en efficient ging, zocht ik een bankautomaat op
die ons thaise bath kon geven. De automaat weigerde echter en ik stond
er wat beteuterd bij. Lang leve joske die cash geld op zak had om te
wisselen want ik was te hard in shock om het nog eens te proberen.
Hierna zochten we een taxi. Sorry na zo lang vliegen hebben we inderdaad
de makkelijke uitweg gekozen. Een groot, groengeel gevaarte, vanbinnen
bekleed met vreemde munten en briefjes en verschillende beeldjes op het
dashbord geplakt, bracht ons naar het hotel. Ons eerste gedacht was
'help ' dit is niet het bangkok dat ik voor ogen had, hopen beton, vuil,
ons hotel is een pak bescheidener en aftandser dan de foto van het
reisbureau ons toonde en de gang ruikt een beetje naar de hal tussen de
metro en het centraal station in brussel. Ondertussen vinden we het een
beetje jammer om hier weg te gaan, dus alles went erg snel. We besluiten
de eerste dag de buurt wat te verkennen, wat qua acclimatisatie aan het
klimaat wel een schitterend idee is. Rondwandelen in deze hitte is op
zijn zachtst vermoeiend. Elke keer we te warm hadden doken we een
gigantisch winkelcentrum in, die allemaal over airco beschikken, voor we
ons verder wagen in de broeierige hitte. Hierdoor is de starbucks in
terminal 21 de afgelopen dagen onze favoriete rustplek geworden. Tegen
een uur of vijf besluiten we een leuk parkje op te zoeken en te genieten
in het gras naast de vijver. Op een ronde, uitstekende pier in de
vijver zien we vier mensen thai chi doen. De avond is intussen gevallen,
die valt hier vrij vroeg om 7 begint het al echt donker te worden en de
lichtjes rond de pier springen aan. In combinatie met de muziek waarop
ze bezig zijn, krijg je een zeer imposant geheel. Echt rustgevend en
mooi!
De tweede dag zijn we naar een ander district gegaan. De wekker ging om
kwart voor negen, kwart voor vier belgische tijd dus, en bizar genoeg
waren we beiden vlug wakker. Eerst even ontbijten in het hotel daarna
twee skytrains nemen (ja we beginnen avontuurlijk te worden) om aan te
komen aan het kanaal waar we verder gaan met de boot. We stappen af bij
de dichtste stop bij wat phra kaeo en the grand palace. Na wat accuraat
gokwerk kwamen we aan de ingang.
Echt het tempelcomplex is schitterend! Hrt is bijna niet te beschrijven.
Imposant, pracht, schitterend, kleurrijk, onwerelds, onbetaalbaar. Weet
dan nog eens dat die tempels daar al tijden en tijden staan en je word
er zowaar stil van we wisten niet waar eerst kijken en we hopen dat de
fotos toch een fractie van deze pracht kunnen weergeven (fotos komen
later wel). Van de schitterende emerald buddah mochten we wel geen
foto's nemen. Hierna stapten we buiten, echt van al die magnifieke
dingen opeens terug op een superdrukke straat komen te staan is even
verschieten. We zijn heel lekker en spotgoedkoop gaan eten op een
marktje, om daarna onze weg naar wat pho te zoeken, waar de reclining
buddah zich bevindt. Een gouden beeld van 15 meter hoog en 45meter lang,
met parelmoeren tekeningen in zijn voeten. We hebben dan nog een hele
tijd in het complex rondgedwaald om uit te komen op een tempeltje in het
complex dat pas sinds kort opengesteld is door de monniken door
geldgebrek. Echt fantastisch om te zien. De rust die zo'n tempel weet
uit te stralen is fascinerend. Ik heb eigenlijk nooit veel opgehad met
katholiek geloof, maar boedhisme spreekt me echt wel aan. Iets voor vijf
kwamen de monniken toe voor het gebed en wij zijn respectvol naar
buiten gegaan en hebben daar even gevolgd. Na deze toer zijn we terug
een pier gaan opzoeken, wat iets meer voeten in de aarde had dan ik hier
nu kan vertellen en zijn we aan onze terugweg begonnen. Daarna nog iets
eten in de buurt van het hotel en dan naar bed.
Vandaag hebben we even uitgeslapen (halfelf) want we waren beiden
stikkapot. Na een stop bij de starbuck hebben we onze weg naar het
treinstation gezocht, zodat we dit morgen met onze zware zakken ook vlot
konden doen. In het treinstation leerden we dat onze trein om vijf uur
dertig s ochtends vertrekt naar de grens met cambodja. Wauw. Bon, daarna
zijn we lunpini park gaan bekijken, echt gigantisch en zijn iets gaan
eten. Nu vlug ons bedje in want de wekker zal morgen heel heel heel erg
vroeg gaan!
Nog zes dagen en mijn beste vriendin Joske en ik vertrekken op reis naar Thailand en Cambodja!
Alle inentingen zijn in orde, onze paspoorten en visums ook. We hebben onze vliegtickets en de eerste twee dagen hotel in Bangkok. Nog enkele kleine dingen en we kunnen vertrekken. Ik sta echt te springen!
Om even bij het begin te starten. Iets meer dan een jaar geleden heb iik de diagnose botkanker gekregen. Ondertussen, na heel wat chemokuren, bestralingen en een operatie ben ik tumorvrij verklaard. Een oud-lerares van mij, juf Annick en haar vriend Ronnie hadden van mijn situatie gehoord en vonden het erg jammer dat Make-a-wish enkel bestond voor kinderen. Daarom hebben ze gesponsord de ronde van Vlaanderen gereden en met dit geld mocht ik iets leuks doen. Omdat ik echt heel graag zo ongeveer de hele wereld wil zien, heb ik gekozen voor een reis naar Thailand en Cambodja voor drie weken. Samen met mijn beste vriendin, die gedurende heel die periode voor mij klaarstond. De eerste dagen zijn gepland maar daarna zien we wel hoe het ons daar vergaat. Het plan is dus om enkele dagen in Bangkok te verkeren, daarna naar Siem Reap in cambodja te gaan, waar we af en naar naar Ankor wat zullen fietsen. Hierna gaan we door naar Phuket en de eilandengroep daar, vanwaar we doorgaan naar Chang Mai en de steden daar rond. Ook gaan we daar waarschijnlijk enkele dagen rondtrekken en op olifanten rijden en bambooraften, waarna we terugreizen naar bangkok en uiteindelijk terug de vlieger op stappen. Een hele onderneming dus voor twee meisjes van begin de twintig.
Wanneer we wat internet hebben zullen we hier onze avonturen posten, zodat jullie ook kunnen meegenieten van alles wat deze verre, nieuwe landen te bieden hebben.
