onze laatste dag in Bangkok, en daarmee ook in Thailand, is aangebroken.
Ik kan het bijna niet geloven. De laatste drie weken zijn
voorbijgesneld alsof het niks was. Maar dat is meestal als je je
amuseert. Ongelofelijk ook hoeveel we hebben afgereisd, beleefd en
gezien hebben in die tijd. We hebben ongeveer alle vormen van vervoer
gebruikt gaande van onze voeten, fietsen, brommers, taxi 's,
verschillende soorten tuktuks, minibussen, grote bussen, openbare
bussen, treinen,metro 's, skytrains tot zelfs ferry 's, slaapboten en
vliegtuigen. Ongelofelijk veel mensen leren kennen, nieuwe gebruiken,
gewoonten, beleefdheidsvormen, regels, gedragingen en manieren van
leven. Het was ongelofelijk, intens, vermoeiend, bizar, speciaal en iets
wat ik me zal herinneren voor de rest van mijn leven. Bon, maar voor ik
hier te ver op doorga, even de dag vertellen.
Vandaag zijn we als afsluiter daar de chatuchak weekend market geweest.
De gehele drie weken hebben we voornamelijk aan windowshopping gedaan
(al waren er bijna nooit vensters) omdat we alles toch niet gingen
kunnen dragen. Er was ons verteld dat de weekendmarkt enorm was en dat
je er alles kon vinden. Dus al onze shopping zou op de laatste dag
gebeuren. Mijn hemel, er was ons verteld dat de markt groot was, maar
niets had ons hier op kunnen voorbereiden! De markt is gigantisch en dan
bedoel ik in de zin dat er makkelijk twee werchterfestivals op deze
plaats gehouden kunnen worden en er volgens mij zelfs meer mensen zijn
dan daar! De gehele markt is in maar liefst een 27 a 28 tal secties
verdeeld, waar elk deel zijn eigen dingen verkoopt. Elke sectie heeft
meer dan honderden winkeltjes. Ze verkopen alles, gaande van amerikaanse
kleren, traditionele thaise dingen, stoffen, beelden, meubels,
tuinartikelen, kaarsen, bloemen, amuletten, eten tot levende puppies,
egels, hamsters, konijnen en wat ze maar kunnen vinden. Er is zelfs een
sectie voor hanengevechten. Het is gewoon overweldigend. In het begin
besloten we rond de snuffelen, maar er is geen beginnen aan. Zonder doel
voor ogen loop je hier hulpeloos van hot naar her. (Met doel ietsje
minder, maar het scheelt niet veel.) Zoeken naar cadeautjes en een
aantal dingen die we echt zelf wilden hebben was ronduit uitputtend. Het
is alles wat we haten en waar we van houden in Thailand in één. De
warmte, de geur, de luidheid, de enorme drukte van de hopen en hopen
mensen maar ook de verbluffend mooie producten, de altijd vriendelijke
mensen, de eenvoudigheid van alles. Na vijf uur rondlopen daar waren we
doodop. We besloten naar onze favoriete uitrustplek te gaan, de
starbucks in de terminal 21 (een gigantisch winkelcentrum) op Thanon Sukhumvit
om daar te gaan uitrusten. Eenmaal daar merkten we echter dat er een of
ander aziatisch idool achtig meisje een concert aan het geven was een
verdieping lager en tussen het gegil en niet zo denderend toonvaste
zingen (niet dat ik zelf beter kan) was er niet veel rust aan.
Uiteindelijk zijn we iets gaan eten en hebben we onze zak terug
ingepakt. Een reorganisatie die echt verrassend veel tijd in beslag nam
door alle nieuwe aanwinsten. Uiteindelijk is alles gelukt en zijn we
gaan slapen. Morgen moeten we immers een vliegtuig halen.
12 augustus. Dit is werkelijk het einde van onze reis. Dit voelt zo
onwerkelijk aan. Echt bizar. Bon, op een opnieuw veel te vroeg uur
(6.20) slepen we onszelf uit bed, douchen en ontbijten we en pakken de
allerlaatste spullen in. Na een taxiritje naar de luchthaven checken we
daar in om rond te dwalen in de taxfree zone. Damn echt waar die
luchthaven is enorm. Maar echt enorm!! Ons vliegtuig vertrekt met, ooh
hoe zou het ook anders, een kleine twee uur vertraging, maar soit, we
zijn onderweg. Enkele (zeg maar vele) uren later start de verveling wel
een beetje. Ondertussen heb ik twee boeken uitgelezen, een hele tijd uit
het raam gestaard. Het steeds veranderende landschap en de witte,
wollige, watten wolken waar de zon met verschillende dieptes licht op
speelt blijven me fascineren. (Al is het toch wel onmogelijk om hier een
complete vliegruigreis geboeid in de blijven. Zeker aangezien die reis
meer dan 14 uur duurt.) Meer kan ik op dit punt eigenlijk niet meer
vertellen behalve dat ik nog een boel mensen wil bedanken die deze reis
voor mij mogelijk gemaakt hebben. Om te beginnen natuurlijk Annick, Ronny en de Kiwani 's. Maar ook alle mensen, gekend of niet, die de
kaartjes gekocht hebben. Alle mensen die kaartjes verkocht hebben. En
natuurlijk niet te vergeten al de mensen die ervoor gezorgd hebben dat
ik deze ervaring nog kan meemaken. Een speciale dank u daarvoor aan het
personeel aan mijn eenheid in het gasthuisberg, mijn dokters, verplegers
en alle anderen die daar rondlopen. Zonder jullie was ik er
waarschijnlijk niet eens meer geweest. Iedereen die mij gesteund heeft
(op welke manier dan ook) of mij afgeleid heeft voor een tijdje met
grappige verhalen of roddels :). Jullie hebben geen flauw idee hoeveel
ik van mijn mental sanity te danken heb aan jullie (de speciale kinks
zijn er altijd al geweest, maak jullie geen zorgen). Ik kan geen
specifieke namen noemen, gewoon omdat het er te veel zijn en ik bang ben
dat ik mensen vergeten zou. Maar toch nog een speciale dank u aan mijn
mama, die er altijd was ook al wou ik dat de helft van de tijd niet en
heeft ze heel wat snakken en beten gehad ondertussen. Dank je mams.
