Ik ben Olivier V
Ik ben een man en woon in België () en mijn beroep is 'kunstfilosoof'.
Ik ben geboren op 17/04/1992 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: filosoferen over kunst!.
Kunst is voor mij als een diamant geworden: zovele facetten, en als je hem draait, worden er steeds andere belicht... Ik weet ondertussen dat kunst in de eerste plaats subjectief is: iedereen heeft een andere smaak, andere esthetische voorkeuren. Kunst is hierdoor net bevrijd van alle vorm van etiketering, zodat iedereen zijn kunstzinnige noden zou kunnen verzadigen en ventileren. Maar deze progressieve kijk op kunst is niet altijd aanwezig geweest in onze maatschappij. Doorheen de geschiedenis hebbben bepaalde 'instanties' geprobeerd om kunst te omgorden met grenzen, met als gevolg dat sommige vormen regelrecht werden onderdrukt. Maar kunst is revolutie! Ze laat van nature niet toe gecategoriseerd te worden en schudt als het er op aankomt alle labels grondig van zich af. Meermaals zijn deze grenzen afgebroken door koppige kunstenaars die zich niet wouden neerleggen bij het dreigende conventionalisme van de toenmalige kunstvisie. Maar meermaals zijn deze grenzen ook terug opgebouwd door onwetende groepen in de samenleving die halsstarrig vasthielden aan één te beperkte definitie en hierdoor bewust of onbewust veel schade hebben toegebracht; je zou ze 'kunstvandalen' kunnen noemen. Ik denk hier vooral spontaan aan de onderdrukking van het impressionisme in Parijs: de monotone bourgeoisie bepaalde de normen en besloten dat alle vorm van kunst moest voldoen aan het eclectisisme, wat leidde tot saaie kakofonische 'kunst'. Ze hergebruikten bij gebrek aan persoonlijke inspiratie de verschillende sjablonen van de barok, het classicisme en de romantiek. Kunst zonder identiteit was hiervan het gevolg. Maar er leefde een verzetsgroep die opkwam tegen deze wandaden: de impressionisten. Zij bliezen met hun vernieuwende stijl (schilderijen zijn momentopnames van lucht- en lichtindrukken) een nieuwe wind door het kunstlandschap. Maar in die tijd had de elite op cultureel vlak alle macht in handen en ze zagen een revolutie zeker niet zitten. Lange tijd hebben ze alle vormen van impressionistische kunst geweerd op de toen zeer invloedrijke salons. Maar welke namen zijn tot vandaag overeind gebleven en vereeuwigd in de boeken? Monet, Manet, Renoir, Cézanne,... Stuk voor stuk hardnekkige revolutionairen. Ze maakten de weg vrij voor verdere voortdurende evolutie. Ze leverden het bewijs dat kunst geen enkel juk tolereert. Je moet maar in de geschiedenisboeken kijken naar het Europa van de twintigste eeuw en je ontdekt meer kunstrevoluties dan sociale revoluties. Maar deze zijn nauw met elkaar verbonden: van romantiek naar realisme naar impressionisme naar expressionisme naar abstracte kunst... Elk van deze stromingen vertelt iets over de dromen, de idealen, de onmacht, de fustraties die een bepaalde periode overheersten. Kunstenaars drukken uit wat er leeft in de maatschappij. En door dit overzicht kan je ook zelfs te weten komen welke filosofische stroming, welke mentaliteit de samenleving het meest domineerde. Ze zeggen soms dat ware kunstenaars te vroeg komen voor hun tijd, maar ik wil dit hier tegenspreken. Ze verschijnen juist ten tonele wanneer ze het meest nodig zijn in de wereld, wanneer de maatschappelijke (kunst)visie dreigt vast te roesten en te vervallen in het diepe dal van de kitsch. Kunst is in mijn ogen geen synoniem van het mooie in de wereld. Kunst kan ook lelijk zijn; ze moet dit soms zijn om de bevolking te shockeren en eens te doen twijfelen aan de waarden van de kunst. Kunst moet in de eerste plaats een zinnenprikkeling teweegbrengen, voor men kan spreken over het esthetische aspect ervan. Mooie vredige tafereeltjes en pastorale landschapjes worden tegenwoordig eerder beschouwd als kitsch dan als kunst. Ware kunst doorbreekt alle esthetische grenzen om heel je persoon te prikkelen (niet alleen je geest, maar ook je zintuigen). Hieraan kan men de kwaliteit van kunst bepalen: echte meesterwerken voldoen in de hoogste mate aan dit alles. 'Schoonheid' heeft de absolute voorrang op 'mooiheid'. Ook al zijn het volgens sommigen synoniemen; ik vind dat schoonheid veel dieper gaat. Als iets schoon is, is het naar mijn mening gekoppeld aan bepaalde gevoelens (in tegenstelling tot mooi). Schoonheid zet ons aan tot nadenken terwijl mooiheid aan de oppervlakte blijft. Daarom dat schoon in de kunsten ook soms lelijk kan betekenen. Kunst is in de tastbare wereld soms contradictorisch, in de bovenwerkelijke wereld des te harmonieus...
"Schoonheid in kunst is vaak slechts niets anders dan bedwongen lelijkheid." - Jean Rostand
