‘Het was hartroerend. Fantastisch. Toortsen, duizeligheid, zingen. Wolven huilden om ons heen en een stier loeide in het donker. De rivier was wit. Ik weet nog dat ik dacht dat het net een versneld afgedraaide film was, de maan werd vol en nam weer af, wolken vlogen langs de hemel. Wijnranken groeiden zo snel uit de grond dat ze zich als slangen om de bomen slingerden, seizoenen gingen in een oogwenk voorbij, het konden wel hele jaren zijn geweest... Ik bedoel, wij beschouwen verandering in de wereld der verschijnselen als het wezen van de tijd, maar dat klopt helemaal niet. De tijd is iets wat voorjaar en winter, geboorte en aftakeling, goed en kwaad trotseert, allemaal. Het is iets onveranderlijks en heerlijks en het is absoluut onverwoestbaar.’

Hendrik, één van de personages van dit boek, neemt afstand van het idee dat de tijd een middel is om veranderingen in het leven een plaats te geven. Hij is dus niet akkoord met de betekenis van de objectieve tijd dat een hulpmiddel is om juist die veranderingen of gebeurtenissen een plaats in de tijd te geven, de tijd die de opeenvolging van veranderingen creëert. Hij leunt aan bij het idee dat de tijd eerder subjectief is. Men ervaart de tijd persoonlijk, het is een individueel proces. In dit fragment begeeft Hendrik zich in een moment van extase, waarin hij de tijd als eeuwigheid aanvoelt. Dit leunt dan aan bij het idee van Plato, namelijk het is de tijd die eeuwigheid is. Maar deze tijd is ook onverwoestbaar, men kan niet terugkeren in de tijd. Zoals Henri-Louis Bergson in zijn filosofie ook vermeldde: De tijd is het heden die wordt verzwolgen door de geschiedenis. Daarom is elk ogenblik dat wij beleven nieuw en niet herhaalbaar.

Ik vond dit een mooi fragment om aan te tonen dat we zeker ook moeten blijven stilstaan bij de subjectieve tijd. Wij worden dagelijks geconfronteerd met de objectieve kloktijd, maar zelf word ik ook vaak geprikkeld door die subjectieve tijd, wat mij mooie maar ook minder mooie momenten kan bezorgen. Ik denk dat velen dit ook zo aanvoelen ?

jij ben een penis en een kont, ik en u mama gisteren met de piemels tege elkaar

07-03-2015, 14:49 geschreven door penis

Eerst en vooral wil ik even zeggen dat ik het echt een prachtig lyrisch fragment vind. Het verwoordt de gevoelens, die worden opgeroepen wanneer de grenzen van de objectieve tijd worden doorbroken, perfect. Ik denk wel dat iedereen al zo van die momenten heeft meegemaakt, wanneer het 'nu' duizend keer intenser lijkt en de tijd precies explodeert: een eruptie van emoties waarbij de objectieve tijdsvisie geen schijn van kans meer maakt, maar direct wordt weggeblazen door de subjectieve kracht. Extase is hiervoor inderdaad een perfecte verwoording; al zou Mevr. Mathijs waarschijnlijk het begrip 'kippenvelmoment' meer toepaslijk vinden. Maar de mens is nu eenmaal niets zonder de objectieve tijd. In onze strikte moderne wereld moet alles kunnen gepland en opgeschreven worden in een agenda. Om alles vlot en praktisch te laten verlopen, moet men over een middel beschikken zodat onze wereld in theorie niet zou ontsporen. Zonder de tijd zou deze aarde een oord van complete anarchie zijn. Maar eigenlijk, uit menselijke ondervindingen, is het begrip tijd niet waterdicht. De term bevat één grote contradictie: ze is absoluut en relatief tegelijkertijd. Ze is onwrikbaar, maar kan door bepaalde omstandigheden toch naar onze hand worden gezet. Ze is objectief én subjectief... Ik zou de tijd vergelijken met vloeistof dat door een soort van verstelbare sluis stroomt. Bij goede momenten staat de sluis zeer wijd open, waardoor de vloeistof er snel doorgaat. Bij slechte momenten krimpt deze in waardoor de vloeistof er nauwelijks doorstroomt. Dan bestaan er ook verschillende fasen tussenin. Ten slotte heb je van die uitzonderlijke momenten in een mensenleven wanneer de kracht van de snelstromende vloeistof groter is dan de maximale doorlaatcapaciteit van de sluis, waardoor deze gaat barsten en uiteenscheuren en de vloeistof vrijspel krijgt. De intensiteit van deze abstracte kracht kan ervoor zorgen dat wij uren, dagen beleven in enkele schijnbare seconden tijd...

"De klok slaat de tijd... De tijd is dood zolang het wordt afgeslagen door minuscule tandwieltjes; alleen wanneer de klok stopt, komt de tijd werkelijk tot leven." - W. Faulkner

09-05-2010, 22:49 geschreven door Olivier

Velen onder ons voelen dit inderdaad zo aan. Vaak gaat de tijd te traag wanneer wij vinden dat hij veel sneller moet gaan. Maar al te vaak gaat de tijd ook te snel wanneer wij vinden dat hij trager moet gaan. Wij hebben de tijd totaal niet in de hand. Dit zie ik ook in mijn eigen leven. Een jaar zit ik te wachten op de avond dat Rock Werchter terug voor de deur staat. En in een jaar zitten een heleboel uren, minuten en seconden. Met andere woorden een heleboel tijd. En vaak gaat die tijd héél traag zeker wanneer je naar iets uitkijkt. Maar eenmaal ik op de weide van Rock Werchter sta, lijkt het alsof de tijd vooruit vliegt. Voor ik het weet zit in opnieuw thuis in mijn zetel waar het wachten op de volgend keer terug begint.

De objectieve tijd vind ik handig om met mensen te communiceren. Al is het maar om afspraken te regelen, om je trein te halen, om op tijd op een vergadering te komen, ... Ik heb wel nog nooit meer dan twee weken achter elkaar een polshorloge aangedaan. Dit heb ik blijkbaar niet nodig in mijn leven. In tegenstelling tot sommige mensen die niet zonder een polshorloge kunnen leven. Maar wanneer ik dan toch wil weten hoe laat het is, kijk ik op het uurwerk van mijn gsm. De tijd gaat voorbij aan mij.

Groeten, E    

09-05-2010, 20:53 geschreven door Evelien

Ik kan me zeker aansluiten bij jouw gevoel over tijd. Ik denk dat elk moment denk volgens de subjectieve tijd. Zowel in het verleden als heden als toekomst, vervelende en moeilijke momenten lijken eeuwig te duren en de leuke momenten lijken voor bij te vliegen. Wat wij vervelend en leuk vinden, is natuurlijk ook subjectief. Dus het is inderdaad menselijk en heel logisch dat de mens bijna constant redeneert volgens zijn subjectieve tijd. Ik vind dat je het verschil tussen deze twee al heel goed hebt verduidelijkt. Ook dit fragmentje vind ik heel goed gevonden en het sluit goed aan bij jouw - toch wel - moeilijke en abstracte onderwerp tijd. Ik vind het een heel goed onderwerp, waarbij ik nog nooit eerder had stil gestaan. We haasten ons maar door het leven, elke dag opnieuw. Zonder stil te staan bij wat die tijd eigenlijk is Het is iets bizar Subjectief voor onze gedachten en emoties, maar zo objectief in theorie De tijd gaat traag, de tijd gaat snel en toch telt elke minuut precies 60 seconden

07-05-2010, 21:31 geschreven door Féline