Tijd is een rivier, een niet te stuiten stroming van al het geschapene. Het ene is niet eerder zichtbaar dan op het moment dat het snel voorbij wordt gesleurd en het andere komt eraan drijven om op zijn beurt weer te worden weggeveegd.
09-05-2010
Bijkomstig: 2 gedichtjes
tijd is kostbaar en alom aanwezig we vragen het en houden het onder controle zoeken het om te groeien de grenzen er van boeien
liefde is kostbaar en alom aanwezig we vragen het en houden het onder controle zoeken het om te groeien de grenzen er van boeien
onbekend
Is tijd dan liefde? Er worden hier wel degelijk gelijkenissen gemaakt tussen liefde en tijd. Tijd is een voortschrijdend iets, dat we koesteren wanneer we bedolven worden onder liefelijke woorden, kusjes, seconden, ...
Pendulum
De minuten tikken als slakken de tijd verder, slagen van 1 rondje of 60 seconden tussenruimte van niets dat vooruit wil gaan
en dan weer barstend veel met in elke tik twee tijdloze gedachten
Ann Tronquo
Ann stelt hier eerst de tijd gelijk aan de kloktijd, dat als maatstaf dat ene rondje of 60 seconden bevat. De tijd die streeft om vooruit te gaan, om het heden tot verleden te maken. Maar toch kunnen we in die wiskundige, abstracte tijd iets dieper zoeken en vinden, iets wat ons gedachtegoed aanspoort om die abstracte tijd als iets anders aan te voelen, een mysterieuze gedachte die afhankelijk is van het gedachtegoed van elk individu. Deze gedachte kan men dan als tijdloos beschouwen of aanvoelen. In zo'n ervaring kan ons bewustzijn een overstijgende gedachte vormen die we kunnen loskoppelen van de werkelijke tijd. Een subjectieve ervaring van tijd, een tijd die eigenlijk niet meer wordt beschouwd als tijd.
In mijn filosofisch vraagstuk heb ik de tijd besproken, objectief en subjectief. Maar nu wil ik ook even stilstaan bij de tijdloze dimensie, of ook wel de niet-tijd genoemd.
De niet-tijd zou je ook wel kunnen beschrijven als het heden, het nu. De toekomst of verleden tijd komt hier niet ter sprake. Als we aannemen dat de niet-tijd eigenlijk de tijd nul is, dan zou het verleden, het heden en de toekomst zich samen moeten afspelen. Maar wij kunnen dit niet ondervinden. Wij denken spontaan hoe het verleden zich via het heden naar de toekomst verplaatst. Als we deze stelling zouden aannemen, en we wel degelijk geloven in de niet-tijd, dan kunnen we de werkelijke tijd beschouwen als een illusie, een gedachte die ons door de maatschappij is aangeleerd, een leerstelling die wij hebben aanvaard. In de niet-tijd beschikken wij niet over een entiteit, dit is slechts een creatie van ons bewustzijn. Al wat wij dus beleven is een illusie, een droom van ons besef, ons bevattingsvermogen. Wij als mensen zitten dus gevangen in de cel van ons denkpatroon, en vele mensen zullen de poort van deze cel niet kunnen openen aangezien zij de niet-tijd niet zullen kunnen aanvaarden.
Ik persoonlijk kan deze stelling niet goedkeuren. Als er een niet-tijd is, waarom wordt de dag nacht, en de nacht telkens weer dag. Waarom worden we dan elke dag, elke seconde ouder? Waarom kennen we dan onze geschiedenis, de evolutie van ons bestaan hier op aarde? Wij leven in een werkelijkheid van dualiteit, waar er bestaan en niet-bestaan, goed en slecht, zwart en wit bestaat. Want in de niet-tijd spreekt men niet van dualiteit, maar gelooft men in een wereld waarin alle reïncarnaties gelijktijdig bestaan. Ik sluit me aan bij de werkelijke tijd, waar wel degelijk sprake is van een verleden, heden en toekomst, waar wel degelijk sprake is van een lineaire tijdverplaatsing, waar wel degelijk de tijd bestaat.
Fragment boek : De verborgen geschiedenis â Donna Tartt
Het was hartroerend. Fantastisch. Toortsen, duizeligheid, zingen. Wolven huilden om ons heen en een stier loeide in het donker. De rivier was wit. Ik weet nog dat ik dacht dat het net een versneld afgedraaide film was, de maan werd vol en nam weer af, wolken vlogen langs de hemel. Wijnranken groeiden zo snel uit de grond dat ze zich als slangen om de bomen slingerden, seizoenen gingen in een oogwenk voorbij, het konden wel hele jaren zijn geweest... Ik bedoel, wij beschouwen verandering in de wereld der verschijnselen als het wezen van de tijd, maar dat klopt helemaal niet. De tijd is iets wat voorjaar en winter, geboorte en aftakeling, goed en kwaad trotseert, allemaal. Het is iets onveranderlijks en heerlijks en het is absoluut onverwoestbaar.
Hendrik, één van de personages van dit boek, neemt afstand van het idee dat de tijd een middel is om veranderingen in het leven een plaats te geven. Hij is dus niet akkoord met de betekenis van de objectieve tijd dat een hulpmiddel is om juist die veranderingen of gebeurtenissen een plaats in de tijd te geven, de tijd die de opeenvolging van veranderingen creëert. Hij leunt aan bij het idee dat de tijd eerder subjectief is. Men ervaart de tijd persoonlijk, het is een individueel proces. In dit fragment begeeft Hendrik zich in een moment van extase, waarin hij de tijd als eeuwigheid aanvoelt. Dit leunt dan aan bij het idee van Plato, namelijk het is de tijd die eeuwigheid is. Maar deze tijd is ook onverwoestbaar, men kan niet terugkeren in de tijd. Zoals Henri-Louis Bergson in zijn filosofie ook vermeldde: De tijd is het heden die wordt verzwolgen door de geschiedenis. Daarom is elk ogenblik dat wij beleven nieuw en niet herhaalbaar.
Ik vond dit een mooi fragment om aan te tonen dat we zeker ook moeten blijven stilstaan bij de subjectieve tijd. Wij worden dagelijks geconfronteerd met de objectieve kloktijd, maar zelf word ik ook vaak geprikkeld door die subjectieve tijd, wat mij mooie maar ook minder mooie momenten kan bezorgen. Ik denk dat velen dit ook zo aanvoelen ?
