Deze morgen ben ik veel te laat vertrokken. Het was al 11 uur wanneer mijn Koga-ezeltje beladen was. Dan nog langs de bakker en om bananen en zo was het al half twaalf wanneer ik Weissenburg in Bayern uit reed. Het was nog steeds aardig koud, maar het zonnetje scheen wel en dat maakte het best aangenaam fietsweer. Na een kilometer of zeven kwam ik voorbij de Europese Waterscheiding tussen de Main en de Donau. Eigenlijk één van de vele waterscheidingen, maar het is toch leuk om hier eens eventjes bij stil te staan. Op zo een punt staat dan een bakje. Het water dat aan de ene kant uit het bakje loopt komt via de Main en de Rijn na ongeveer 1000 km in de Noordzee terecht. Het water dat uit de andere kant uit het bakje loopt, vloeit via de Altmühl en de Donau na meer dan 2000 km de zwarte zee in. Aangezien ik daar op 425 meter boven de zeespiegel sta, kan er dus geen sprake zijn van hoge watervallen in dit stuk waterloop. In de Donau zal het hoogteverschil van het water dus gemiddeld ongeveer 20cm zakken per kilometer. En die route ga ik vanaf hier volgen. Het ziet er dus goed uit wat klimmen betreft! Ik rij alleen nog bergaf. Al is het niet zo stijl dat ik er ook maar iets van ga voelen.

Verder was het vandaag gewoon aangenaam fietsen. Al gaat dat vlakke fietsen niet overal zoals je het zou verwachten. Het fietspad loopt immers niet steeds naast het water en regelmatig komt er nog een helling aan te pas of komt de wind van voor in de open vlakte.

Wat ik ook wel iets leuk vind zijn de talrijke overnachtingsterreinen voor kajakkers die in meerdere dagen de Altmühl afvaren. Er zijn dan afstap steigertjes in het water voorzien en je kan er op een terreintje uw tentje zetten, een vuurtje stoken en men heeft er toiletten voorzien. Om te douchen zal je in het water moeten springen denk ik.

Op dit moment zit ik in “gasthaus Zur Post” in Dietfurt an der Altmühl. Wie dit op een landkaart vindt heeft zeker niet de kaart van gans Duitsland genomen. Misschien staat het op die van Bayern. Als ze erg gedetailleerd is. Om negen uur kwam de waardin afrekenen en vlogen alle mensen die hier niet overnachten buiten. Vijf minuten later was ook zij weg en brandde er geen enkel licht meer in gans het hotel. Op de gang kwam ik nog één man tegen, maar dat kon evengoed de klopgeest zijn die hier al enkele honderden jaren woont. Als hij het vannacht maar rustig houd want ik zou graag uitgeslapen zijn om morgen door de voorspelde regen naar Regensburg te fietsen. Dat is maar 70 km. En dan hopen dat ik mijn kleren eens kan wassen in een wasserette.

Europese waterscheiding Rijn/Donau

Zicht op “Pappenheim”

Kampeerterrein voor kajakkers

19-04-2012 om 23:03 geschreven door Jan  

Voilà, terug op het goede spoor. Ja, het verslag van gisteren heb ik nog een beetje aangepast. Ik had in de trein mijn laptop op mijn schoot staan en dan zag ik niet echt optimaal wat ik aan het typen was, waardoor er toch wel enkele woorden en zinnen fout waren genoteerd. Hopelijk is het nu een beetje verstaanbaar.

Deze morgen zat ik pas om 9 uur aan tafel. De misnoegde man die mij gisteren binnenliet, liep daar nog wat in het rond, maar zijn nachtrust had hem niet bepaald opgevrolijkt. Gelukkig was het zijn vrouw die het ontbijt regelde. Ik heb eventjes moeten nadenken wat ik vandaag zou doen. Er waren volgens mij drie keuzes. Ofwel ging ik met de trein terug naar Aschaffenburg,  ofwel nam ik de trein naar Gunzenhausen, of ik probeerde met de fiets in Tauberbischofsheim te geraken. Dat zou het punt op de route zijn dat het dichtst bij de plaats lag waar ik mij bevond. Een dik uur in de trein zitten om terug te staan waar ik gisteren vertrok zag ik niet zitten. En een fietstochtje ondernemen zonder te weten hoe ik er kon komen leek mij ook niet de beste optie in dit bijna Ardeense landschap. Laat staan dat ik langs een B-weg in Duitsland zou moeten fietsen zonder te weten of er een fietspad langs ligt, met het risico dat de mensen tegen 100 km/h langs je voorbij razen. Nee, geen risico. Met de trein naar Gunzenhausen leek mij het beste idee. Maar ik had geen haast en dus stond ik pas rond een uur of elf mijn ezeltje te laden. Ik heb eerst wel eens nieuwe olie op de ketting gedaan. Hij kon wel een vidancheke gebruiken.

Ergens gaan slapen waar ze mij gisteren niet wilde helpen was ook zeker uitgesloten. Wanneer ik dus iets vóór twee uur uit de trein stapte was het niet de bedoeling om direct een slaapplaats te gaan zoeken. Maar mijn reserve voorraad bijvullen moest wel als eerste werk gebeuren. Je weet maar nooit…

Om half drie heb ik een boterhammetje gegeten en beslist dat ik tot Weissenburg in Bayern zou fietsen. Echt op het gemakje, want ik moest maar 25 km meer. Hier aangekomen ben ik naar het touristenkantoor geweest om een slaapplaats te vragen en om vijf uur kon ik mijn aluminium ezeltje van zijn last verlossen. Nadat ik lekker opgefrist was, heb ik dat eens een wandeling door dit mooie, oude stadje gemaakt. De drukke toeristen hadden plaatsgemaakt voor de rust die deze plaats uitstraalt. Dit stadje heeft nog een prachtige omwalling waar je de ridders zo in kan terug plaatsen. De huisjes tegen de stadswallen lijken authentiek te zijn en de modernere huizen binnen de stadswallen lijken zo ontworpen te zijn dat ze het karakter van dit stadje niet beïnvloeden. En achter zo een oude gevel schuilt dan een supertof hotelletje met ruime, mooie kamers en een heerlijke douche waar je maar 55 euro moet betalen voor een kamer met ontbijt.

Ik begin stilletjes aan het gevoel te krijgen dat die “Limes” mij wel eens heel erg zouden kunnen boeien.

Langs hier ben ik Weissenburg in Bayern binnen gereden.

Laat die ridders maar patrouilleren.

De huisjes aan de binnenkant van de stadsmuur.

18-04-2012 om 23:39 geschreven door Jan  

Dit verslag schrijf ik de 18^de in de trein naar Gunzenhausen. Hoe ik daartoe kom lees je iets verder wel. Ik denk dat de problemen begonnen zijn met kamernummer 113. Ja Kamer 13 op de eerste verdieping. Nochtans een prachtige kamer met een geweldig goed bed en ik heb ook erg goed geslapen. ’s Morgens is het echt prachtig weer, maar bitter koud. En dat is ook de ganse dag zo gebleven. Ik had de avond daarvoor al eens gekeken naar de hoogteverschillen die ik alweer moest overwinnen en het leek op het eerste gezicht minder dan de vorige rit. Maar nu kwam alles in de eerste helft van de dag. Als ik in Frankfurt was, zou het ergste zeker voorbij zijn. Ik dacht er dan ook aan om eventueel in Frankfurt te blijven wanneer het echt te veel zou zijn. En het was ook echt te veel. Die hoogteverschillen zijn namelijk niet het ergste. Meer dan de helft van de dag is een mountainbike parkoers door het grote woud. Geen probleem met een aangepaste fiets. Maar met een toerfiets, gepakt als een muilezel is dit echt niet zo simpel. Het resultaat laat zich raden. Pas om half vier kwam ik aan in Frankfurt.

Ik was echt al behoorlijk leeg gereden. Maar deze stad gaf mij energie om verder te gaan. Anders gezegd, ik zag het gewoon niet zitten om in deze ontzettend grote en drukke stad naar een slaapplaats te gaan zoeken. En maar gelukkig ook, want later op de dag heb ik vernomen dat er zeker geen bed meer vrij zou zijn.

Het verdere stuk naar Aschaffenburg was ook heel bosrijk, maar bijna plat. En dat deed deugd. In het bos is er nauwelijks wind en die stond op alle open stukken die ik had gefietst behoorlijk in mijn gezicht te blazen. Als dan de weg door het bos nog mooi is aangelegd met fijne, hardgereden grindpaden is dat heerlijk fietsen. Op dit stuk ben ik regelmatig gestopt om iets te eten en te drinken, zodat ik energie genoeg bleef houden om het tot Aschaffenburg uit te houden. Na 118 km kwam ik om 19 uur in Aschaffenburg aan. Ik heb daar ooit al eens geslapen op de heenreis naar Oostenrijk en wist dat er in het centrum wel leuke hotels waren. Bij het eerste hotel waar ik voorbij kwam hing een bordje aan de deur dat ze volgeboekt waren. In het tweede hotel heb ik meer dan een uur gestaan. Die vriendelijke en behulpzame receptionist heeft alle hotels afgebeld in een straal van 20 km rond Aschaffenburg. Door een grote “messe” in Frankfurt waren alle hotels in de buurt van Frankfurt volgeboekt. De man zij dat ik waarschijnlijk pas een kamer kon vinden als ik nog meer dan 20 km verder zou fietsen. Ondertussen was het al donker geworden en zag ik dit helemaal niet meer zitten. Ik heb dan beslist om naar het station te fietsen en daar eens te kijken waar ik naartoe kon. Met mijn mapje van de “Limes fietsroute” in de hand heb ik aan de infobalie gevraagd of ik met de trein naar een ander dorp geraakte dat op mijn route lag. Gunzenhausen was het eerste waar ik met de trein naartoe kon. Ik zou dan één maal moeten overstappen in Würzburg en om 00h35 aankomen in Gunzenhausen. Ik heb dan gebeld naar het enige hotel dat in mijn boekje onder Gunzenhousen stond, maar die vrouw zag het niet zitten om wakker te blijven tot kwart voor één om mij op te vangen. Het eerste pension dat ik belde uit het boekje bleek al enkele jaren niet meer te bestaan en dus heb ik het opgegeven. Ik heb dan maar een ticket naar Würzburg genomen in de hoop daar toch nog een bed te kunnen vinden.

Het eerste hotel waar ik binnenging was dan wel prijs, maar een vriendelijk ontvangst was er niet bij. De man was vergeten af te sluiten en nu zat hij nog met mij opgescheept. Maar voor 50 euro mocht ik toch blijven. Hoera! Het was al elf uur voorbij wanneer ik al mijn gerief op mijn kamer staan had en kon genieten van een verademende douche. Iets gaan eten zat er niet meer in, dus heb ik mijn noodrantsoen even aangesproken. Twee harde broodjes, een stukje chocolade en een banaan. Die heb ik echter voor de helft moeten wegwerpen door de overheersende zwarte kleur. Het was kwart vóór één wanneer ik als een blok in slaap viel.

Alweer een abnormale bergop.

Tijd voor een boterhammeke.

De skyline van Frankfurt

18-04-2012 om 23:36 geschreven door Jan  

Oké, ik had geschat dat deze dag best lastig kon zijn. Maar dit had ik echt niet zien aankomen.

Deze morgen wilde ik zeker goed op tijd vertrekken. Ik had mij namelijk voorgenomen om tegen de middag vlak vóór Koblenz te zijn. Vanaf daar heb ik zelf een alternatieve route uitgetekend via Limburg an der Lahn, door Frankfurt naar Aschaffenburg door middel van een site om fietstochten uit te tekenen in Nordrhein-Westfalen. Dat leek iets te zijn zoals onze knooppunten, maar is in werkelijkheid erg slecht aangegeven en eigenlijk niet gemaakt voor een gemiddelde vakantie-fietser. Dat heb ik vandaag aan den lijve ondervonden

Om de chronologie een beetje te respecteren zal ik beginnen bij deze morgen. Ik was weldegelijk om 6h45 wakker en zat om 9h10 op de fiets. Tot daar liep alles volgens plan. Rond 10h30 fiets ik voorbij een wandelaar met een grote rugzak en een trekkarretje achter zich aan. Dus stop ik even om te vragen waar die zoal naartoe wil gaan. Blijkt het een Hollander te zijn die het in Nederland  niet meer zag zitten. Hij heeft in Servië een villa en nog enkele huisjes laten bouwen en wil daar een bedrijfje oprichten dat bootjes maakt om deze dan in Nederland te verkopen. Om al zijn zorgen even achter zich te laten stapt hij nu van Eindhoven naar nieuwe thuis. Hij had gisteren echter 70 km afgelegd en zijn voeten deden erg veel pijn. Ik denk dat ik ongeveer een uur met die man heb staan praten, met als gevolg dat ik niet echt meer op mijn schema zat. Het was dan ook al 13h30 wanneer ik ging eten en toen had ik pas 55km gefietst en moest het dus allemaal nog beginnen. Het platte stukje naast de Rijn was dan ongeveer gedaan en toen begon het bergop te gaan.

In de voorbije twee jaar ben ik nooit van mijn fiets moeten stappen omdat het te stijl was. Meermaals heb ik mij afgevraagd hoe stijl het dan zou moeten zijn. Wel, vandaag weet ik het. Op het asfalt krijg ik het wanneer ik op het kleinste verzet geen 6 km/h meer haal, in het bos op de kiezeltjes moet ik stappen wanneer of mijn voorwiel wegschuift, of mijn achterwiel patineert en op een stijl onverhard bospad ben ik al blij dat ik mijn fiets tot boven geduwd krijg. Ja, ik heb er vandaag wel enkele keren kunnen naast lopen. En dat ben ik helemaal niet gewoon. Als ik het goed gezien heb op mijn GPS had ik vandaag iets meer dan 1000 hoogtemeters geklommen. Dat leek mij veel meer dan ik eigenlijk in gedachten had. Ook waren er naar schatting 20 kilometers bosweg bij. En een groot deel daarvan was bergop in kiezeltjes. Echt, om kapot te gaan. Het was precies of ik ging mountainbiken nadat ik eerst een toertje van 60 km had gedaan.

Al bij al, het loonde de moeite om langs hier te komen. Limburg is echt wel een mooi stadje.

Nog eventjes genieten van de lunch.

Niet te doen!

Omhoog over de losse kiezeltjes in het bos.

Volgens de GPS is het naar hier. Een echt fietspad kon ik het niet noemen.

De oude kerk van Limburg a. d. Lahn.

Een impressie van de altstad.  

16-04-2012 om 22:48 geschreven door Jan  

Amai, hier was ik blijkbaar een beetje aan toe. Slapen als Doornroosje. Weliswaar geen honderd jaar, maar twaalf uur is voor mij toch wel een unicum. Meestal gebeurt dit alleen als ik ziek ben, en die toestand kan ik de komende drie weken erg missen. Vooral niet aan denken!

Op mijn programma voor vandaag stond maar één item. Een bezoek brengen aan het Beethovenhuis. Daarom wilde ik de rustdag ook absoluut in Bonn. 1770 (°), 1827 (†), zijn sympathie voor de ideeën van de verlichting en het feit dat hij niet terug naar zijn geliefde Bonn kon komen door de bezetting van de Fransen na de Franse revolutie in 1789, zal ik niet snel vergeten. Het leuke aan deze reis is dat ik zijn enkele reis naar Wenen zowat overdoe. Ook Mozart en Hayden en waarschijnlijk nog vele andere grootmeester hebben dit traject ooit gedaan. Het is Hayden die, op doortocht van een reisje naar Engeland, Beethoven uitnodigt om hem les te geven in Wenen. En daar werd hij echt wereldberoemd. Ik kijk er al naar uit om daar te passeren.

Maar laat het niet te snel gaan. Morgen hoop ik tot Limburg an der Lahn te fietsen. Ik heb al eens naar de weersverwachtingen gekeken en morgen zou het iets beter kunnen worden. Woensdag wordt de slechtste dag van de week en vanaf overmorgen zou ik de rest van de week tegen de wind in moeten rijden. Ja, het weer lijkt mij dit jaar niet echt mee te willen zitten, maar daar kan ik echt niets aan veranderen. Het is de kunst om van iedere dag het beste te maken.

Daarnet, na het eten, heb ik nog een klein wandelingetje gemaakt tot op de brug over de Rijn. En alweer viel het mij op dat er ongelofelijk veel slotjes waren vastgemaakt aan de leuning van de brug. Vorig jaar had ik dit ook al gezien in Heidelberg. Maar toen dacht ik dat dit een plaatselijk gebruik was omdat de brug over de Main in Heidelberg zo een romantiek uitstraalt. Maar het is dus blijkbaar een gebruik in Duitsland dat mensen, wanneer ze huwen, een slotje laten maken met hun namen en de trouwdag op en dit bevestigen aan een brug over het water. Ik vind het een geweldig idee. Als het ooit aan mij is doe ik het gegarandeerd ook!  … Ooit dus …

Een van de bruggen over de Rijn in het grote Bonn. Als je goed kijkt zie je de slotjes hangen.

Voor hen die minder goed zien zal ik even inzoemen. Echt scherp is hij niet. Maar geloof mij, ik zou erg blij zijn wanneer mijn links oog zo scherp kon kijken. Momenteel moet ik er niet aan denken om deze tekst met mijn links oog na te lezen.

15-04-2012 om 22:13 geschreven door Jan  

Vandaag heb ik 94 km gefietst. En het ging alweer behoorlijk bergop en bergaf. Wanneer ik deze morgen naar het ontbijt wandelde in het “Mercure” hotel, had ik eens door de krant gebladerd op zoek naar het weerbericht. Max. 13 graden, bewolkt met enkele buien en soms een beetje zonneschijn. Die buien heb ik regelmatig zien hangen. Het bleef bij mij maar tot enkele druppels tot vanavond wanneer ik na het eten enkele honderden meters van het hotel verwijderd was. Toen viel er wel wat uit. Maar de rest van de dag wisselde de wolken en de zon elkaar regelmatig af. De gevoelstemperatuur wisselt dan wel sterk. En daardoor heb ik regelmatig van kleren moeten wisselen.

Over de tocht zelf valt niet zo veel te vertellen. Hier en daar was het wel langs druk bereden wegen, maar over het algemeen vond ik het wel aangenaam mooi. Twee maal ben ik aangesproken geweest door benieuwde Duitsers die vroegen van waar ik kwam en waar ik naartoe ging. Dat vind ik wel leuk, maar ze vergeten soms precies dat mijn moedertaal geen Duits is, waardoor ik het soms moeilijk heb om hen volledig te verstaan.

Net zoals de twee vorige dagen had ik voor vandaag en morgen op voorhand een hotel geboekt. Viel dat tegen wanneer ik hier aankwam. Vandaag is het een piepklein, basic  eenpersoonskamertje in een enigszins verouderd hotelletje. Mijn fiets kunnen ze nergens zetten, dus die staat nu beneden in de gang. Maar ja, het kan niet iedere dag Mercure hotel zijn hé.

Nu ga ik van mijn welverdiende rust genieten. En morgen wandel ik eens naar het Beethovenhuis en door de stad. Wat moet een mens anders zoal doen op zij rustdag.

%%%FOTO 1%%%

Lunchen.

Mooie fietspaden.

14-04-2012 om 22:56 geschreven door Jan  

De eerste 136 km zit er alweer op. Oorspronkelijk had ik gedacht om in één dag van thuis naar Aken te rijden. Na de rit van vandaag ben ik erg blij dat ik het in twee heb gesplitst. Tot Maastricht was het best rustig rijden. Het stuk in Hasselt was best leuk en daarna is het grotendeels fietsen langs het Albert kanaal. Ze waren daar wel op twee plaatsen aan het werken. Voor de eerste werken was er een omleiding voorzien, Maar tegen Lanaken waren ze ook aan het werken en kon ik helemaal niet door. Daar gaan ze vannacht een brug opblazen. Ik heb dan een ommetje gemaakt, maar daar waren ze dan weer met graafmachines en bulldozers aan het werken. Het gevolg was dat de weg een enorme modderpoel was geworden. Slijk tot aan de velgen van mijn fietske. Mijn wielen zagen er niet uit en de rest van mijn fiets is ook niet echt proper meer te noemen. Het heeft daarna wel enkele keren wat gedruppeld, maar dat was lang niet voldoende om de slijkklonters van mijn fietske te spoelen.

En dan kwam ik in Maastricht. Hoog tijd om iets te eten. Ik stop aan een taverne en bestel pannenkoeken met suiker. “En wat had meneer op zijn pannenkoek gewenst?” Gevolgd door een opsomming van allerlei hartige voedingswaren die ik niet direct associeer met een hartige pannenkoek. De vraag overviel me  een beetje en dus zei ik : “Doe maar spek.” Dat leek mij het meest normale  ingrediënt uit haar lijstje. En zo zat ik dus op een terrasje in Maastricht met een smoothie van ananas en aardbei en een pannenkoek met spek en bloemsuiker. Wat een combinatie.

Maar het was welgekomen. Want na het eten volgde er een tochtje door een glooiend landschap. Om het even te situeren. Het ligt tussen Voeren en Landgraaf en heeft dezelfde eigenschappen. Heel erg mooi, maar veel bergop. Het was dan ook al voorbij vijf uur wanneer ik voor mijn hotel stond. Ik denk dat mijn gereden gemiddelde vandaag maar een dikke 16 km/h was. Maar ik ben er geraakt zonder veel regen en zonder noemenswaardige problemen.

Aken is best wel een leuk stadje. Toch gaat de rit morgen weer verder. Tot Bonn zou het ongeveer 100 km moeten zijn. En het hoogteverschil dat ik morgen moet klimmen is ongeveer het dubbele van vandaag. Daarbij geven ze bewolkt weer en max. 12 graden. Op tijd vertrekken en alles rustig aan doen is de boodschap. En dan is zondag de rustdag welgekomen.

Pannenkoek met spek.

Het glooiende landschap in Nederland

13-04-2012 om 22:26 geschreven door Jan  

Voilà. Ik ben alweer onderweg. En de weergoden hebben hun best gedaan. De voorspelde regen en hagel is gelukkig weg gebleven. Deze morgen had ik een beetje last om uit mijn bed te komen. Echt verwonderlijk is dat niet als de wekker op half vijf staat en de voorbije drie nachten de gemiddelde slaaptijd ongeveer 4,5 uur bedroeg. Ja, de voorbereidingen om te vertrekken nemen soms meer tijd in beslag dan mij lief is. Maar de fietszakken stonden vorige nacht al ingeladen klaar. Het enige dat ik echt nog wilde doen was keren en dweilen. Op het werk was ik al om twaalf uur gestopt en na een bezoekje bij mijn moeder was het ongeveer drie uur wanneer ik thuis kwam. Dan dus nog keren, dweilen, de vaatwas in de kast zetten, drinkbussen vullen, alles op de fiets hangen en mijzelf omkleden… Ja, het was al 16h20 wanneer ik op mijn fietske zat. Aangezien ik langs mijn ouders fietste ben ik daar nog eventjes dag gaan zeggen en in ‘t dorp nog een broodje gaan kopen. Om 17 uur had ik 5 km gefietst van de 60 die mij naar Hasselt moesten brengen. Echt veel treuzelen moest ik dus al niet meer doen. Ik heb normaalgezien geen problemen met een avondritje, maar wanneer ik mijn GPS niet meer kan zien wordt het wel problematisch. Gelukkig was ik al in Hasselt wanneer het zover was. Ik stond aan het hotel om 20h20. Lichtjes verkleund, maar o zo gelukkig dat ik er nog voor het donker geraakt was. Met een gereden gemiddelde boven de 20 km/h had ik zeker niet veel mogen voorhebben, anders was ik “lost in Limburgia”.

Ik durf wel zeggen dat het hier prettig fietsen is. Voor de bloesems ben ik eigenlijk nog net iets te vroeg. Er zijn er al wel, maar nog niet veel. Het hotel is ook wel best goed. Alleen spijtig dat de mensen in de kamer hiernaast hun huilende hond alleen hebben achtergelaten. Wat hondenkipkap voor morgen tussen de boterham zou ik op dit moment wel zien zitten.

Morgen wil ik zeker iets vroeger vertrekken (ja, later zou niet goed komen). Dan fiets ik naar Aachen en zou nog wel wat tijd over willen hebben om eens door de stad te wandelen.

Diest: aan "de halve maan"

Toch al enkele bloesems aan de bomen.

Nabij Hasselt wordt het stilaan donker.

12-04-2012 om 23:25 geschreven door Jan  

11-04-2012 om 21:53 geschreven door Jan  

01-04-2012 om 23:50 geschreven door Jan