Pelgrimeren deden de mensen vroeger om verschillende reden. Sommigen omdat ze het moesten, anderen deden het voor het avontuur en dan waren er nog mensen die gewoon op zoek waren naar een beter leven. Een deel van hen kwam terug als de duifjes, anderen stierven onderweg door ontbering of ziekte. Maar er waren er ook een deel die zich thuis voelde ergens op hun pad en zich elders vestigden. Wel, hier in Bayern zou ik het precies goed kunnen uithouden. Vandaag heb ik hier een wandelingetje gemaakt en het voelt aan alsof ik thuis door mijn huis loop. Wanneer ik de eerste keer naar mijn huis ging kijken, had ik ook een speciaal gevoel. Dat huis was oud, met kleine kamertjes, het toilet was een gat boven de beerput in de stal en een keuken of een badkamer was er niet aanwezig. Water kon je nemen in de kelder of buiten en de elektriciteit was beperkt tot één ballonnetje in iedere kamer met de kabels tegen de muur en er dan over behangen. Tamara, mijn toenmalig vriendinnetje moest er niets van weten. Maar ik voelde mij daar direct thuis. En nog voor ik het gekocht had, wist ik al wel dat ik er hard in moest werken om het naar mijn zin te veranderen. Tegenwoordig is thuis komen van waar dan ook een echte verademing. Ik voel mij daar thuis en kom er ook tot rust. Hier, in Straubing, heb ik dat dus ook. Het voelt aan alsof ik hier al eeuwen kom. En hoe raar het ook is, de foto’s en tekeningen die hier in het museum hangen laten zien dat het centrum hier er al eeuwen hetzelfde uitziet. Toch vind ik hier nauwelijks verloederde huisje die er in Italië en Spanje wel vaak zijn. Als er sprake is van een eeuwenoud kasteel, dan haal ik mij direct zoiets als het kasteel van Horst voor de geest. Maar hier ziet zo een kasteel met een ridderzaal er toch wel enigszins anders uit. Bij ons wordt dat een monument en moet de gemeente ophoesten om de stenen op zijn plaats te houden. Hier staat dat ten diensten van het volk of wonen daar gewoon nog mensen in en wordt er ook nog zorg voor gedragen. Natuurlijk zijn er bij ons ook gemeenten die dat goed doen zoals Westerlo, die het gemeentehuis vestigen in één van hun kastelen. Maar als ik dat van Westmeerbeek bekijk begin ik bijna te huilen. Een mooi kasteel met een prachtige tuin staat daar gewoon weg te kwijnen.

Waar ik eigenlijk naartoe wil, is dat ik een echte rustdag heb gehad. Ik heb gekeken naar de regen en heb mijn oogjes dan nog maar eens toe gedaan. En na een frisse neus en lekker eten kan ik alweer een nachtje gaan rusten. Morgen wil ik op tijd uit de veren (letterlijk en figuurlijk) want dan fiets ik naar Passau. De laatste stad op Duits grondgebied. Daarna komt de beroemde “Donau-radweg” die mij 321 km lang van Passau naar Wenen voert.

Het binnenplein van het plaatselijke kasteel dat een onderdeel is van de stadsmuur.

Naast deze st. Petrusbasiliek uit 1180 staat een klein kapelletje ter ere van Agnes Bernauer. Dit was een boerendochter die Hertog Ernst von Bayern in 1435 als heks liet verdrinken omdat ze met zijn zoon wilde trouwen. Later kreeg de Hertog wroeging en liet hier dus een kapelletje voor haar bouwen. Dit jaar, op 21 oktober, zal Agnes Bernauer door de Paus Heilig worden verklaard.

Ook het hotel waar ik slaap heeft een band met Agnes. De gelagzaal is naar haar genoemd en de muurschildering rond het uitstekende raam is gewijd aan haar. Het kasteel op de eerste foto is één van de plaatsen waar ze de Zoon van de Hertog regelmatig ontmoete.

22-04-2012 om 22:17 geschreven door Jan  

Amai, ik lag gisteren avond veel te laat in mijn bed. Ik moest mij deze morgen dan ook erg haasten om tegen 11 uur het hotel uit te zijn. Aan de fietsbroek van vandaag te zien blijkt de vorm ervan toch nog mee te vallen. Ze zat een beetje strakker, maar mijn stem gaat er volgens mij nog niet van naar omhoog. Voor de fleece die gisteren iets minder goed uit de was is gekomen, heb ik vandaag gewoon een nieuwe gekocht. Een dunne die ik in mijn vestje kan ritsen. Ja, Jack Wolfskin winkels vind je hier in het kleinste stadje en naar mijn mening hebben ze daar echt wel leuke kleren.

Ik reed de stadsport uit om 11h30. Eén ding stond toen al vast. Van de drie opties die ik gisteren had bleef er maar één meer over. Een rustdag was het niet, want ik zat al op de fiets en 145 km fietsen als ik pas ’s middags vertrokken ben, was ook uitgesloten. Het is dus een tochtje geworden van net geen 60 km.

Tijdens de eerste 25 km had ik de wind in de rug. Die gingen dan ook heel erg vlot. Op een kleine onenigheid na. Het was namelijk zo dat ik gisteren gelezen had over de “Walhalla” tempel. Die ligt zo een 10 km buiten Regensburg boven op de Bräuberg (’t is maar 100 meter klimmen). Dan even uit het boekske: deze tempel werd gebouwd tussen 1820 en 1842 in opdracht van koning Ludwig 1 von Bayern ter ere van illustere Germaanse grootheden in zijn gebied, waarvan 126 bustes in de centrale hal bevinden waaronder: Bach, Beethoven, Kant, Mendel, Gutenberg, … Met zijn allen daarheen dus. Wanneer ik ter hoogte van de parking kom zie ik een mobilhome terug draaien. Die moest wellicht te veel betalen om zijn kar daar te mogen parkeren. Voor de parking liep een aarde weg naar links omhoog die afgesloten was met een bareel. En daarop stond dat dit enkel voor de brandweer was. Ik ben bij de brandweer( op het werk toch) en kon er met mijn fiets nog vlot door. Na wat puffen en zweten kom ik dus aan het Walhalla aan. Ik duw mijn fietsje over de structuur die gemaakt is voor rolstoelgebruikers en wande met mijn fiets aan de hand tussen de enorme marmeren zuilen tot aan de ingangN Daar plant ik mijn fiets neer en na het nemen van enkele mooie foto’s ga ik binnen. Moet je weten, gans de expositie is één grote hal met vooraan een kioskje . Het viel mij al direct op dat ze er renovatiewerkzaamheden aan het doen waren, want het stond daar vol met stellingen. Wanneer ik aan het kioskje kom zit daar een madammeke dat mij gewoon direct terug de deur wijst. Ik heb mijn fiets mee tot voor de deur gebracht en dat mag niet. Ik moet hem eerst naar de parking gaan doen en mag dan pas binnen. Die parking is terug een heel eind naar beneden en ik zie het voor geen geld zitten om mijn fiets daar onbeheerd achter te laten. Ik vertel aan dat vrouwtje dat daarbuiten een kapitaaltje staat van 3000 euro en dat ik het niet zie zitten om dat zo ver weg te laten staan. “Een fiets van 3000 euro bestaat niet!” is haar antwoord. Op die moment voel ik mijn bloed op temperatuur komen. Het is spijtig dat de onwetendheid van zulke mensen me niet toelaten om deze tempel, zonder angst voor gestolen goederen, te bezoeken. Maar je zal wel verstaan wat zij kon met haar tempeltje! Tot twee uur heb ik gefietst op adrenaline. Zo begon ik uit te rekenen of ik er niet te veel naast zat met mijn 3000 euro. Eerlijk,… ik durf het bedrag hier niet te vernoemen waar ik aan kom als ik alles bij elkaar tel wat ik hier meesleep. Maar met 3000 euro fiets ik in mijn blootje, want dan heb ik mijn kleren nog niet gerekend.

Ach ja, ook het adrenalinepijl zakte daarna. En tijdens het eten droomde ik zover weg, dat ik nog niet meer wist op welke planeet ik woonde. Een uur vloog voorbij als had ik geslapen. Weer op de fiets werd het alsmaar bewolkter. 6 km vóór de meet ben ik gestopt om mijn regenkleren aan te trekken. En wanneer de bui passeerde die ik had zien hangen, kon ik net gaan schuilen onder een brug. Alweer droog gebleven dus. Hip hip Hoera! (dit is in één keer ook voor mijn petekind Filip die vandaag 14 jaar is geworden. Proficiat! De cadeau komt binnen 2 weken)

Wanneer ik de bewoonde wereld terug binnenkom in Straubing kom ik voorbij een enorme fietsen en moto zaak. Ik stap daar binnen en ga eens vragen aan de man van de herstellingsdienst of hij eens kan kijken naar mijn versnellingsapparaat. Wanneer ik bergop moet of aan een licht optrek begint het soms te kraken of slaat  het over. Ik weet dat dit wijst op een versleten ketting en dito tandwielen, maar met een XT-groep en ketting mag dat volgens mij niet zover zijn na 3000 km. En toch. Hij neemt zijn meetapparaatje en leest de afwijking af. Het vele bergop rijden vorig jaar en dit jaar hebben duidelijk hun tol geëist. 80 euro is het verdict. En waar ik thuis een paar uur aan lig te prullen doet hij op 25 minuten. En zo kan ik al niet meer met mijn “tuut”(enkelvoud) op de baar gaan wanneer er nog eens een heuveltje aankomt of wanneer ik eens stevig optrek aan een op groen springend licht. Ook mijn drinkbussen irriteerde mij al gans de week. De dichtingen lekken als een vergiet waardoor ik meer mors op mijn handen en kleren dan dat ik door mijn keel krijg. Twee mooie nieuwe zijn nu mijn deel.

Ook dan was het leed nog niet helemaal geleden vandaag. Voor mijn verjaardag had ik een mooie Oregon horloge gekregen met een hoogte meter en een barometer. Wanneer ik in mijn hotelkamer kwam stond er plots niets meer op. Ik dus na het douchen enkele winkels afgelopen om te vragen of ze er een nieuwe batterij konden inzetten. Maar noppes hé! Heb ik van armoede maar een nieuwe gekocht. Soms kan een bankkaart wonderen doen. En als ik thuis kom waarschijnlijk een klein hartinfarct als ik naar mijn uittreksels kijk. Maar dat zijn zorgen voor later. Iedere dag gewoon kijken naar wat de dag brengt en voor morgen is dat met de pootjes omhoog kijken naar de regen. Rustdag dus!

Ginder staat hij dus. De “Walhalla” tempel.

De zijgevel van dit mooie marmeren bouwwerk.

Wegdromen op een gele paddenstoel.

Hier rechts mag ik twee nachtjes slapen.

22-04-2012 om 00:59 geschreven door Jan  

Even kort samenvatten wat de dag zoal heeft gebracht. Deze morgen hingen er zware wolken in de lucht. Maar voor het middageten hebben ze zich goed gedragen. Waar ik fietste scheen zelfs vaak de zon tussen de donkere wolken door. Tijdens de eerste 15 kilometer Fietste ik voorbij een aantal infoborden die de toeristische dienst van de streek hier heeft neergezet met informatie over de streek zoals: welke vissen er in de altmühl voorkomen, de uitgravingen van het Main-donau kanaal, vondsten over volkeren die hier eeuwen geleden leefde, enz.

Bij sommige van de infoborden heeft men dan ook een visueel aspect getoond zoals een replica van hutten uit lang vervlogen tijden, of een offercirkel uit de middeleeuwen. Er staat dan ook een praatpaal bij waar je kan kiezen tussen duits of engels en dan vertelt die paal je een verhaal over het item dat je op die moment ziet.

Ik vond het best leuk gemaakt en heb dan ook twee uur gedaan over de eerste 18 km. Daarna heb ik een dik uur goed kunnen doorrijden en werd het tijd om iets te eten. Tijdens het eten zag ik de donkere wolken steeds dreigender op mij af komen. En de moment dat ik terug op mijn fiets wou springen begon het effectief te druppelen. Ik had net tijd genoeg om mijn regenbroek en dito handschoenen aan te trekken voor het echt begon door te regenen. Een uur heb ik dan door de regen gereden en toen stopte het toch gelukkig terug. Maar de paadjes uit boskiezel hadden op vele plaatsen hun hardheid verloren en trokken mijn wielen precies meer aan dan ik gewoon ben. Pfff. Ik zal eens aan de werkgever moeten vragen of hij niet een beetje asfalt wil sponseren om in Duitsland de fietspaden te asfalteren. Ach nee, dat is ook geen goed idee. Op de meeste plaatsen duwen de boomwortels het asfalt omhoog en dat is nog veel en veel erger dan aangezogen worden door een paadje en een vuile uitrusting.

Om drie uur kwam ik in Regensburg aan. Twijfel alom… Ik vertrek dan met het voornemen om Na dik 70 km te stoppen in Regensburg en als ik er dan ben vind ik het opeens te vroeg en te kort om nu al te stoppen. Op zo een moment moet ik mijzelf dan erg overtuigen om toch te blijven. Wel, ik moest kleren wassen en dat heeft mij toch enigszins overhaald. Bij de toeristische dienst vertelde men mij dat het vanavond “De lange nacht van de toeristische informatie” was, en ik kreeg een papiertje waarop stond wat er allemaal te gebeuren viel. Leuk, leuk!

Wanneer ik mij gesetteld had in mijn hotelsuite heb ik de was gesorteerd. In de wasserette was het een beetje zoeken hoe het er hier aan toe ging, maar het was mij gelukt om het machine aan de praat te krijgen. Na een uurtje lezen kon alles de droogkast in. Alweer een uur??? Dan ben ik tussendoor maar iets gaan eten. Ik was terug wanneer de droogkast haar laatste zucht gaf, trok ze open en schrok mij rot. Een vloek verliet ongewild mijn mond toen ik voelde hoe warm mijn kleren waren. Allemaal synthetische kleren die handenvol geld kosten. Een ruwe schatting brengt mij op 1500 euro voor de inhoud van deze wasmachine. Mijn merinowollen T-shirt had ik er vergeten uit te halen na de was en had nu een elektrisch lading waarmee je een lamp kon doen branden. En de rits van één van de fleeces die ik mee had gewassen stond gloeiend heet en ging alle richtingen uit. Al mijn fietsbroeken trekken in een vreemde richting. Maar ik hoop dat die zich nog wel goed zullen zetten wanneer ik ze aandoe. Anders wordt het hier wel een erg kostelijke grap.

Vanavond ben ik dan nog maar eens door de regen gelopen (met een paraplu van het hotel) om eens te gaan kijken wat mij interesseerde van de lange nacht der toeristische informatie van Regensburg. Ik ben naar een korte rondleiding geweest van de folterkamer in het oude stadhuis. Dat ging over de rechtspraak in de middeleeuwen en was best interessant. Maar de “dongons” in Engeland en Schotland vind ik toch steeds spectaculairder. Al moet ik zeggen dat de praatpaal deze voormiddag die vertelde over het offeren van weeskinderen van 16 in de periode kort voor onze jaartelling, echt wel van zulk een lugubere aard was dat ik mijn croissant terug weggestoken heb en gehouden heb voor de middag.

Na de rondleiding stonden er twee gitaristen het beste van zichzelf te geven en daarna was er een act met vuurspuwende mensen. Dat was best een leuke afsluiter van de avond. Wat ik morgen ga doen weet ik helemaal nog niet. Het is een dilemma tussen een korte fietstocht van 50 km, een lange van 145 km of rusten. Misschien moet ik er eerst eens een nachtje over slapen.

De dagen gaan hier veeeeeeel te snel. En wanneer komt dat goede weer nu eigenlijk!

Huisjes uit de bronstijd of zo.

Dit beeld wil ik ook wel in mijn tuin. Op een bepaalde plaats reflecteert dit het geluid van het kletterende water dat ernaast naar beneden stroomt. Echt ongelofelijk.

Magnifiek toch! Het lijkt wel de flaire van FAO.

21-04-2012 om 00:25 geschreven door Jan  

Deze morgen ben ik veel te laat vertrokken. Het was al 11 uur wanneer mijn Koga-ezeltje beladen was. Dan nog langs de bakker en om bananen en zo was het al half twaalf wanneer ik Weissenburg in Bayern uit reed. Het was nog steeds aardig koud, maar het zonnetje scheen wel en dat maakte het best aangenaam fietsweer. Na een kilometer of zeven kwam ik voorbij de Europese Waterscheiding tussen de Main en de Donau. Eigenlijk één van de vele waterscheidingen, maar het is toch leuk om hier eens eventjes bij stil te staan. Op zo een punt staat dan een bakje. Het water dat aan de ene kant uit het bakje loopt komt via de Main en de Rijn na ongeveer 1000 km in de Noordzee terecht. Het water dat uit de andere kant uit het bakje loopt, vloeit via de Altmühl en de Donau na meer dan 2000 km de zwarte zee in. Aangezien ik daar op 425 meter boven de zeespiegel sta, kan er dus geen sprake zijn van hoge watervallen in dit stuk waterloop. In de Donau zal het hoogteverschil van het water dus gemiddeld ongeveer 20cm zakken per kilometer. En die route ga ik vanaf hier volgen. Het ziet er dus goed uit wat klimmen betreft! Ik rij alleen nog bergaf. Al is het niet zo stijl dat ik er ook maar iets van ga voelen.

Verder was het vandaag gewoon aangenaam fietsen. Al gaat dat vlakke fietsen niet overal zoals je het zou verwachten. Het fietspad loopt immers niet steeds naast het water en regelmatig komt er nog een helling aan te pas of komt de wind van voor in de open vlakte.

Wat ik ook wel iets leuk vind zijn de talrijke overnachtingsterreinen voor kajakkers die in meerdere dagen de Altmühl afvaren. Er zijn dan afstap steigertjes in het water voorzien en je kan er op een terreintje uw tentje zetten, een vuurtje stoken en men heeft er toiletten voorzien. Om te douchen zal je in het water moeten springen denk ik.

Op dit moment zit ik in “gasthaus Zur Post” in Dietfurt an der Altmühl. Wie dit op een landkaart vindt heeft zeker niet de kaart van gans Duitsland genomen. Misschien staat het op die van Bayern. Als ze erg gedetailleerd is. Om negen uur kwam de waardin afrekenen en vlogen alle mensen die hier niet overnachten buiten. Vijf minuten later was ook zij weg en brandde er geen enkel licht meer in gans het hotel. Op de gang kwam ik nog één man tegen, maar dat kon evengoed de klopgeest zijn die hier al enkele honderden jaren woont. Als hij het vannacht maar rustig houd want ik zou graag uitgeslapen zijn om morgen door de voorspelde regen naar Regensburg te fietsen. Dat is maar 70 km. En dan hopen dat ik mijn kleren eens kan wassen in een wasserette.

Europese waterscheiding Rijn/Donau

Zicht op “Pappenheim”

Kampeerterrein voor kajakkers

19-04-2012 om 23:03 geschreven door Jan  

Voilà, terug op het goede spoor. Ja, het verslag van gisteren heb ik nog een beetje aangepast. Ik had in de trein mijn laptop op mijn schoot staan en dan zag ik niet echt optimaal wat ik aan het typen was, waardoor er toch wel enkele woorden en zinnen fout waren genoteerd. Hopelijk is het nu een beetje verstaanbaar.

Deze morgen zat ik pas om 9 uur aan tafel. De misnoegde man die mij gisteren binnenliet, liep daar nog wat in het rond, maar zijn nachtrust had hem niet bepaald opgevrolijkt. Gelukkig was het zijn vrouw die het ontbijt regelde. Ik heb eventjes moeten nadenken wat ik vandaag zou doen. Er waren volgens mij drie keuzes. Ofwel ging ik met de trein terug naar Aschaffenburg,  ofwel nam ik de trein naar Gunzenhausen, of ik probeerde met de fiets in Tauberbischofsheim te geraken. Dat zou het punt op de route zijn dat het dichtst bij de plaats lag waar ik mij bevond. Een dik uur in de trein zitten om terug te staan waar ik gisteren vertrok zag ik niet zitten. En een fietstochtje ondernemen zonder te weten hoe ik er kon komen leek mij ook niet de beste optie in dit bijna Ardeense landschap. Laat staan dat ik langs een B-weg in Duitsland zou moeten fietsen zonder te weten of er een fietspad langs ligt, met het risico dat de mensen tegen 100 km/h langs je voorbij razen. Nee, geen risico. Met de trein naar Gunzenhausen leek mij het beste idee. Maar ik had geen haast en dus stond ik pas rond een uur of elf mijn ezeltje te laden. Ik heb eerst wel eens nieuwe olie op de ketting gedaan. Hij kon wel een vidancheke gebruiken.

Ergens gaan slapen waar ze mij gisteren niet wilde helpen was ook zeker uitgesloten. Wanneer ik dus iets vóór twee uur uit de trein stapte was het niet de bedoeling om direct een slaapplaats te gaan zoeken. Maar mijn reserve voorraad bijvullen moest wel als eerste werk gebeuren. Je weet maar nooit…

Om half drie heb ik een boterhammetje gegeten en beslist dat ik tot Weissenburg in Bayern zou fietsen. Echt op het gemakje, want ik moest maar 25 km meer. Hier aangekomen ben ik naar het touristenkantoor geweest om een slaapplaats te vragen en om vijf uur kon ik mijn aluminium ezeltje van zijn last verlossen. Nadat ik lekker opgefrist was, heb ik dat eens een wandeling door dit mooie, oude stadje gemaakt. De drukke toeristen hadden plaatsgemaakt voor de rust die deze plaats uitstraalt. Dit stadje heeft nog een prachtige omwalling waar je de ridders zo in kan terug plaatsen. De huisjes tegen de stadswallen lijken authentiek te zijn en de modernere huizen binnen de stadswallen lijken zo ontworpen te zijn dat ze het karakter van dit stadje niet beïnvloeden. En achter zo een oude gevel schuilt dan een supertof hotelletje met ruime, mooie kamers en een heerlijke douche waar je maar 55 euro moet betalen voor een kamer met ontbijt.

Ik begin stilletjes aan het gevoel te krijgen dat die “Limes” mij wel eens heel erg zouden kunnen boeien.

Langs hier ben ik Weissenburg in Bayern binnen gereden.

Laat die ridders maar patrouilleren.

De huisjes aan de binnenkant van de stadsmuur.

18-04-2012 om 23:39 geschreven door Jan  

Dit verslag schrijf ik de 18^de in de trein naar Gunzenhausen. Hoe ik daartoe kom lees je iets verder wel. Ik denk dat de problemen begonnen zijn met kamernummer 113. Ja Kamer 13 op de eerste verdieping. Nochtans een prachtige kamer met een geweldig goed bed en ik heb ook erg goed geslapen. ’s Morgens is het echt prachtig weer, maar bitter koud. En dat is ook de ganse dag zo gebleven. Ik had de avond daarvoor al eens gekeken naar de hoogteverschillen die ik alweer moest overwinnen en het leek op het eerste gezicht minder dan de vorige rit. Maar nu kwam alles in de eerste helft van de dag. Als ik in Frankfurt was, zou het ergste zeker voorbij zijn. Ik dacht er dan ook aan om eventueel in Frankfurt te blijven wanneer het echt te veel zou zijn. En het was ook echt te veel. Die hoogteverschillen zijn namelijk niet het ergste. Meer dan de helft van de dag is een mountainbike parkoers door het grote woud. Geen probleem met een aangepaste fiets. Maar met een toerfiets, gepakt als een muilezel is dit echt niet zo simpel. Het resultaat laat zich raden. Pas om half vier kwam ik aan in Frankfurt.

Ik was echt al behoorlijk leeg gereden. Maar deze stad gaf mij energie om verder te gaan. Anders gezegd, ik zag het gewoon niet zitten om in deze ontzettend grote en drukke stad naar een slaapplaats te gaan zoeken. En maar gelukkig ook, want later op de dag heb ik vernomen dat er zeker geen bed meer vrij zou zijn.

Het verdere stuk naar Aschaffenburg was ook heel bosrijk, maar bijna plat. En dat deed deugd. In het bos is er nauwelijks wind en die stond op alle open stukken die ik had gefietst behoorlijk in mijn gezicht te blazen. Als dan de weg door het bos nog mooi is aangelegd met fijne, hardgereden grindpaden is dat heerlijk fietsen. Op dit stuk ben ik regelmatig gestopt om iets te eten en te drinken, zodat ik energie genoeg bleef houden om het tot Aschaffenburg uit te houden. Na 118 km kwam ik om 19 uur in Aschaffenburg aan. Ik heb daar ooit al eens geslapen op de heenreis naar Oostenrijk en wist dat er in het centrum wel leuke hotels waren. Bij het eerste hotel waar ik voorbij kwam hing een bordje aan de deur dat ze volgeboekt waren. In het tweede hotel heb ik meer dan een uur gestaan. Die vriendelijke en behulpzame receptionist heeft alle hotels afgebeld in een straal van 20 km rond Aschaffenburg. Door een grote “messe” in Frankfurt waren alle hotels in de buurt van Frankfurt volgeboekt. De man zij dat ik waarschijnlijk pas een kamer kon vinden als ik nog meer dan 20 km verder zou fietsen. Ondertussen was het al donker geworden en zag ik dit helemaal niet meer zitten. Ik heb dan beslist om naar het station te fietsen en daar eens te kijken waar ik naartoe kon. Met mijn mapje van de “Limes fietsroute” in de hand heb ik aan de infobalie gevraagd of ik met de trein naar een ander dorp geraakte dat op mijn route lag. Gunzenhausen was het eerste waar ik met de trein naartoe kon. Ik zou dan één maal moeten overstappen in Würzburg en om 00h35 aankomen in Gunzenhausen. Ik heb dan gebeld naar het enige hotel dat in mijn boekje onder Gunzenhousen stond, maar die vrouw zag het niet zitten om wakker te blijven tot kwart voor één om mij op te vangen. Het eerste pension dat ik belde uit het boekje bleek al enkele jaren niet meer te bestaan en dus heb ik het opgegeven. Ik heb dan maar een ticket naar Würzburg genomen in de hoop daar toch nog een bed te kunnen vinden.

Het eerste hotel waar ik binnenging was dan wel prijs, maar een vriendelijk ontvangst was er niet bij. De man was vergeten af te sluiten en nu zat hij nog met mij opgescheept. Maar voor 50 euro mocht ik toch blijven. Hoera! Het was al elf uur voorbij wanneer ik al mijn gerief op mijn kamer staan had en kon genieten van een verademende douche. Iets gaan eten zat er niet meer in, dus heb ik mijn noodrantsoen even aangesproken. Twee harde broodjes, een stukje chocolade en een banaan. Die heb ik echter voor de helft moeten wegwerpen door de overheersende zwarte kleur. Het was kwart vóór één wanneer ik als een blok in slaap viel.

Alweer een abnormale bergop.

Tijd voor een boterhammeke.

De skyline van Frankfurt

18-04-2012 om 23:36 geschreven door Jan  

Oké, ik had geschat dat deze dag best lastig kon zijn. Maar dit had ik echt niet zien aankomen.

Deze morgen wilde ik zeker goed op tijd vertrekken. Ik had mij namelijk voorgenomen om tegen de middag vlak vóór Koblenz te zijn. Vanaf daar heb ik zelf een alternatieve route uitgetekend via Limburg an der Lahn, door Frankfurt naar Aschaffenburg door middel van een site om fietstochten uit te tekenen in Nordrhein-Westfalen. Dat leek iets te zijn zoals onze knooppunten, maar is in werkelijkheid erg slecht aangegeven en eigenlijk niet gemaakt voor een gemiddelde vakantie-fietser. Dat heb ik vandaag aan den lijve ondervonden

Om de chronologie een beetje te respecteren zal ik beginnen bij deze morgen. Ik was weldegelijk om 6h45 wakker en zat om 9h10 op de fiets. Tot daar liep alles volgens plan. Rond 10h30 fiets ik voorbij een wandelaar met een grote rugzak en een trekkarretje achter zich aan. Dus stop ik even om te vragen waar die zoal naartoe wil gaan. Blijkt het een Hollander te zijn die het in Nederland  niet meer zag zitten. Hij heeft in Servië een villa en nog enkele huisjes laten bouwen en wil daar een bedrijfje oprichten dat bootjes maakt om deze dan in Nederland te verkopen. Om al zijn zorgen even achter zich te laten stapt hij nu van Eindhoven naar nieuwe thuis. Hij had gisteren echter 70 km afgelegd en zijn voeten deden erg veel pijn. Ik denk dat ik ongeveer een uur met die man heb staan praten, met als gevolg dat ik niet echt meer op mijn schema zat. Het was dan ook al 13h30 wanneer ik ging eten en toen had ik pas 55km gefietst en moest het dus allemaal nog beginnen. Het platte stukje naast de Rijn was dan ongeveer gedaan en toen begon het bergop te gaan.

In de voorbije twee jaar ben ik nooit van mijn fiets moeten stappen omdat het te stijl was. Meermaals heb ik mij afgevraagd hoe stijl het dan zou moeten zijn. Wel, vandaag weet ik het. Op het asfalt krijg ik het wanneer ik op het kleinste verzet geen 6 km/h meer haal, in het bos op de kiezeltjes moet ik stappen wanneer of mijn voorwiel wegschuift, of mijn achterwiel patineert en op een stijl onverhard bospad ben ik al blij dat ik mijn fiets tot boven geduwd krijg. Ja, ik heb er vandaag wel enkele keren kunnen naast lopen. En dat ben ik helemaal niet gewoon. Als ik het goed gezien heb op mijn GPS had ik vandaag iets meer dan 1000 hoogtemeters geklommen. Dat leek mij veel meer dan ik eigenlijk in gedachten had. Ook waren er naar schatting 20 kilometers bosweg bij. En een groot deel daarvan was bergop in kiezeltjes. Echt, om kapot te gaan. Het was precies of ik ging mountainbiken nadat ik eerst een toertje van 60 km had gedaan.

Al bij al, het loonde de moeite om langs hier te komen. Limburg is echt wel een mooi stadje.

Nog eventjes genieten van de lunch.

Niet te doen!

Omhoog over de losse kiezeltjes in het bos.

Volgens de GPS is het naar hier. Een echt fietspad kon ik het niet noemen.

De oude kerk van Limburg a. d. Lahn.

Een impressie van de altstad.  

16-04-2012 om 22:48 geschreven door Jan