Achteraf wordt alles altijd mooier. Al durf ik zeggen dat er deze reis toch vele momenten waren dat ik echt genoten heb van de gebeurtenissen die zich voordeden. Wanneer ik na een dag fietsen ergens aankom in een leuk stadje en er een leuk hotelletje vind, is dat gewoon geweldig. Of zoals in Wenen, waar ik naar het natuurhistorisch museum ging kijken. De inkomprijs was 10 euro. Voor mij stonden twee mensen. “Zijn jullie student?” vraagt de man aan het loket. Voor mij was dat duidelijk. Die waren een pak jonger dan ik. Toch volgde er maar een vertwijfelde “ja”. Dan sta ik voor zijn loket, met een briefje van 10 euro in de aanslag. Ik zeg “ein persoon, bitte.” Die man kijkt mij even aan en zegt “das is dan 5 euro”. En geeft mij 5 euro weer en een ticket met ”student ab 19j”. De eeuwige jeugd dus. I feel good! Dat kan ik je wel vertellen. Eigenlijk is er onderweg niemand die gelooft dat ik er 37 ben. Vaak vragen mensen met wie ik een babbeltje sla, hoe ik dat regel met mijn school om op dit moment met vakantie te gaan.

Wat de reis op zich betreft vond ik het best geslaagd, al zou ik het anders plannen moest ik er terug aan beginnen. Tot Wenen zou ik terug de “limes” route nemen. Ik zou echter niet meer afwijken van het boekje en net voorbij Koblenz het alternatief nemen uit het boekje. Dat gaat ook wat meer bergop en bergaf, maar zal waarschijnlijk toch over een betere route lopen dan het zelf geplande alternatief langs Aschaffenburg. Na Wenen lijkt het mij beter om een stukje van ring 4 te doen naar Venetië. Ik denk dat dit leuker is dan fietsen door Hongarijë. En Venetië vind ik als stad aangenamer dan Boedapest.

Ik maak mij echter geen illusies. Aankomen op je bestemming zal altijd een demper op de feestvreugde blijven. Het is een raar gevoel. Langs één kant ben je blij, want je hebt het gehaald. En langs de andere kant ben je ook verontwaardigd omdat het gedaan is. Even terug overschakelen naar het normale leven. Op dat moment laat je iets achter en wordt deze reis een ervaring die je gans je leven meedraagt. Een mooie herinnering, samengevat op een 600-tal foto’s en een blog op het internet.

Aan de mensen die mijn blog gevolgd of gelezen hebben hoop ik dat ze er plezier aan beleefd hebben. Ook wil ik mijn dank betuigen voor de leuke reacties.

Merci allemaal!

05-05-2012 om 23:25 geschreven door Jan  

Deze morgen zit ik om 8 uur aan de ontbijttafel. Om 10h30 komt het taxibusje en ik heb nog veel werk met alles terug in te pakken. In het stuurtasje leg ik de GPS mijn fototoestel en de zonnecrème. Verder vul ik het op met kleren om het daarna op te bergen in één van de twee grote fietstassen. Ook de fietshelm vul ik op met fleren en verdwijnt in de andere fietstas waar ook mijn laptop en zonnepaneeltje zitten. De flesjes met mijn reservewater maak ik leeg en gaan de vuilbak ik. Mijn grootte tassen worden verder opgevuld met al mijn kleren. Eén fietsbroek bovenaan om aan te doen wanneer ik land in Brussel. De eerste kleine fietstas bevat een uitgedunde toiletzak, mijn 2 lege drinkbussen, mijn EHBO & medicatie tasje, de sleutel voor mijn pedalen, en het gereedschap om mijn stuur los te zetten en de ketting te onderhouden. Daar komen later mijn pedalen, fietscomputer en de rek van de bagagedrager nog bij. In het andere kleine tasje zitten dikke handschoenen, opladers voor AA-batterijtjes en het fototoestel, de transformator van de laptop, mijn externe geheugenkaart , een kabeltje om mijn GPS met de computer te verbinden, mijn windstopper, al de regenkledij en mijn zadeltasje met plakgerief en fietssleuteltjes. Wat ik nog over heb aan voedsel blijft achter, evenals de restjes scheerzeep, douchegel en tandpasta. Aldus geraakt alles toch in de vier tassen. Daarna bind ik met bindertjes de kleine fietstassen aan elkaar en doe hetzelfde met de grootte.

Ik wandel nog eens door de kamer. Ja, alles wat mee moet zit erin. Als ik ga uitchecken staat het busje al klaar. Eigenlijk is er niet genoeg plaats in zijn busje om mijn fiets op te bergen. De man heeft gewoon de achterste rij stoelen in zijn Vito neergeklapt en schrikt een beetje van de afmetingen die mijn fiets heeft. Maar mits wat foefelwerk kan het kofferdeksel toe en zijn we onderweg naar de luchthaven. Daar ben ik erg goed op tijd. Ik doe de pedalen van mijn fiets, draai het stuur een kwart slag en zet mijn banden plat. Dan ga ik vragen of ze hem kunnen inpakken. En ja hoor. Voor 3500 HUF wikkelen zij hem volledig in de folie. Ik moet nog een half uur wachten vooraleer ik kan inchecken. Blijkbaar kan dat ook elektronisch aan een automaat. Ik sta daar toch maar wat te staan en ga dat eens proberen. Het werkt prima. Ik moet alleen mijn spullen nog kwijt. Twintig minuten later beginnen ze in te checken voor Brussel. Ik sta als eerste in de rij, geef mijn papieren af en zet mijn bagage op de band. Twee stuks met een totaalgewicht van 25 kg. Dat viel eigenlijk nog best mee. In Brussel had men gezegd dat mijn fiets wel geboekt was, maar dat ik hem ter plaatse moest betalen. Hier zagen zij dat anders. De fiets was volgens hun betaald, maar ik moest opleggen voor de bagage. 4000 HUF. Het kwam ongeveer op hetzelfde neer. Daar ga ik dan ook niet moeilijk over doen.

De vlucht verloopt heel goed. Om 15h30 zetten de piloten ons neer op Belgische bodem. Uit mijn bagage haal ik eerst een trui en mijn fietsbroek. Wanneer ik terug ben na het wisselen van ondergoed naar een fietsbroek, ligt mijn gemummificeerde fiets er ook. Een spatlapje aan het spatbord achteraan is stuk. Dat vooraan staat ook helemaal verwrongen.  Oké, daar gaan we ook geen probleem van maken. Ik zet alles terug op zijn plaats en ben klaar om te vertrekken. Wanneer ik mij naar buiten begeef ondervind ik een probleem aan mijn voorwiel. Er zit een lichte slag in en mijn spatbord schuurt ertegen. Dat spatbord is geen probleem en krijg ik zo verholpen. Voor de slag in mijn wiel ga ik terug binnen om het te melden. Op dat moment staat mijn besluit vast. Ik ga met de trein tot Aarschot en fiets van Aarschot naar huis.

Aangekomen in de kelderverdieping van de luchthaven zie ik at de eerste trein naar Leuven een onbepaalde vertraging heeft. Wanneer ik mijn tickets heb gekocht staat er dat hij wordt afgelast. De eerst volgende komt om 17h38. In Leuven begint het weekeinde voor de studenten. Het is er onwaarschijnlijk druk. En dan sta ik daar, met een fiets waar vier volle fietstassen aan hangen op het perron voor iedereen in de weg. Ik voel mij er een beetje onwennig bij, maar eigenlijk is er ook niemand die er een probleem rond maakt. Een kwartiertje later komt de trein met de gebruikelijke 6 minuten vertraging aangereden. De deur voor de fietsers en rolstoelgebruikers stopt bijna vlak voor mijn neus. Een vriendelijke trein conductrice, welke haar dienst erop zit en onderweg is naar huis, doet voor mij de deur open en verwittigt de conductrice met dienst op deze trein van mijn aanwezigheid. In Aarschot komt diezelfde conductrice de deur terug open doen voor mij. Nog 13 km fietsen scheiden mij van mijn thuiskomst.

Home sweet home. Een pakje frietjes van de frituur. Eventjes lekker chillen. De post eens doornemen en een bezoekje brengen aan mijn ouders. Om half twaalf kom ik terug thuis. Het zit erop. Ik heb mijn hoofd niet tegen mijn hoofdkussen of ik slaap. Zes sterren had ik gezegd… ze zijn werkelijk onbetaalbaar.

05-05-2012 om 21:55 geschreven door Jan  

Deze morgen heb ik de geurhinder op mijn kamer gemeld aan de receptie. Roomservice heeft het raam komen open doen en dat heeft voor beterschap gezorgd. Maar echt weg is het nog niet. Ze zijn niet terug geweest om het te sluiten en ik ga het ook niet vragen. Ik kan nog steeds het binnenste raam sluiten als ik dat wil.

Voor het vertrek morgen was erg onzeker. Ik had nog enkele onbeantwoorde vragen over het vervoer van mijn fiets met het vliegtuig en daarom wou ik erg graag vandaag eens tot op de luchthaven geraken. En gelukkig heb ik dat gedaan. Ik was anders morgen niet thuis gekomen. Iets voor de middag nam ik de metro tot aan het station. En dan de trein naar de luchthaven. Tot daar viel het nog mee. Ik kreeg de deur van de trein niet open en moest mij haasten naar een andere deur. De trein vertrok daarna met de deuren open en ik hoop dat de oorzaak daarvan niet aan mij lag. Er stond aan de deur maar één hendeltje, maar daar ging de deur niet mee open. Joost mag weten wat dat hendeltje dan wel doet?

Ik dus verder naar het luchthaven gebouw. Men stuurde mij van het kastje naar de muur. Na een dik half uur kon er toch iemand uitleggen dat ik in het verkeerde luchthavengebouw stond. Dit was terminal 1 en ik zou in terminal 2B moeten zijn. Zo een 6 kilometer verderop. En hoe geraak je daar? Niet met de trein, niet met de metro, alleen met de taxi of het minibusje. Ik nam de taxi. Onderweg werd mij al iets duidelijk. Als ik hier met de fiets naartoe wil, dan moet ik via de pechstrook van de autosnelweg. Een fietspad is hier nergens te bespeuren.

De taxi zet mij af aan terminal 2B. Alweer een half uur zoeken verder wordt ik naar terminal 2A verwezen. Daar kijk ik recht op een rij incheckende mensen die de vlucht naar Brussel vandaag nemen die op hetzelfde uur als de mijne morgen vertrekt. Een vriendelijke mevrouw in een pakje van Brussels Airlines staat achteraan de rij. Ik vertel haar waarvoor ik langs kom en zij verwijst mij door naar de eerste verdieping. In het bureautje naast de post kunnen ze mij helpen. Ik krijg te horen dat ik mijn fiets niet hoef in te pakken. Stuur draaien, pedalen eraf en banden plat is voldoende. Zij zoekt ook een wegbeschrijving op het internet om van het hotel naar de luchthaven te fietsen. Deze is echter in het Hongaars en voor mij onverstaanbaar. Tot daar mijn vragen. Hopelijk gaat het morgen iets vlotter. Ik weet nu tenminste waar ik morgen moet zijn. Dat neemt al een pak stress van mij weg. Had ik dit allemaal voorgehad morgen met mijn fiets en al mijn zakken… dan was de vlieger heel zeker gaan vliegen. Zonder mij.

De terugweg naar het hotel neem ik met de minibus. Ik vraag in één keer aan de receptioniste of het niet mogelijk is om mij  morgen aan het hotel te komen halen en mijn fiets in hun busje mee te nemen. Ze maakt een Hongaars telefoontje en zegt dat het niet mogelijk is. In het hotel probeer ik op mijn computer een weg uit te tekenen, maar het is onbegonnen werk. Het laatste stuk is altijd via de autostrade. Ik zie nog maar één uitweg. De receptie van het hotel. Ook deze man belt naar de centrale van de minibusjes. “Gaat niet!” zeggen ze daar. Hij zoekt in een boekje naar een nummer. Waarschijnlijk de grote baas van het bedrijfje. Wanneer hij daar naar belt begint hij te schrijven. Een 8 met drie nullen. Wanneer hij ophangt, legt hij mij uit dat ze bij die firma ook een zilvergrijze Vito hebben waar de zetels uit kunnen. Dat busje zal hier morgen om 10h30 staan en ik moet er 8000 HUF voor betalen (iets meer dan dertig euro). Niet twijfelen. Mijn probleem is hiermee opgelost. Als iedereen zich morgen aan zijn woord houdt, geraak ik morgen terug in Brussel.

Daarna ben ik langs een fietsenwinkel geweest om een kartonnen doos te vragen waar de fietsen in toekomen. Maar helaas. Ze hebben vorige week alles met het vuil meegegeven. Er stonden er nochtans 2 ingepakte. Maar om er één uit te pakken hadden zij duidelijk geen zin. De winkel die ik nodig had om beschermingsmateriaal te kopen zou de HBY of zoiets moeten zijn. Maar met de beschrijving die ik krijg blijft die onvindbaar.

Na een kleine wandeling door de stad is het tijd om te eten. Daarna heb ik de metro genomen tot aan de andere kant van de Donau, recht tegenover het prachtige parlementsgebouw. Dit is echt het enige van deze ganse stad wat mij echt kon bekoren. Een gevoel dat ik in Hongarije erg vaak heb gehad. Eén gebouw per stad waarvan je denkt “yes, dit is echt prachtig” en voor de rest niets speciaals.

Ik ben er eventjes aan de waterkant gaan zitten. Het begon te druppelen en regelmatig schoot er een bliksemschicht door de lucht. Wat een prachtig spektakel toch! Na een kwartiertje ben ik rechtgestaan en heb ik gedacht “tot nooit meer. Het was een leuke tocht, maar Boedapest hoeft voor mij niet meer.” Alhoewel ik denk dat dit parlementsgebouw ongeveer het mooiste gebouw is dat ik in mijn hele leven gezien heb.

En nu hopen op een goede terugreis. Home, sweet home!

%%%FOTO1%%%

03-05-2012 om 23:53 geschreven door Jan  

Gisteren lag ik op tijd in mijn bed en om 7h20 was ik deze morgen al wakker. De laatste dag fietsen. Ik neem mij voor om het vandaag op ’t gemakske te doen en te genieten van wat er komt. Wanneer ik om 10 uur langs de oever van de Donau fiets is het al behoorlijk warm. Veel drinken is de boodschap. Enkele kilometers verder gaat het mooie fietspad lang de Donau over in een brede zandweg. Volgens het kaartje moet ik hier op de weg gaan fietsen, maar de zandweg lijkt goed berijdbaar en dus neem ik die. Veel kan er niet mis gaan, want de weg blijft ook de Donau volgen. Een kilometer of twee gaat het best goed. Dan wordt het pad smaller en ligt er veel vuil aan de kanten. De weg ligt steeds hoger boven mij en het pad stopt plots in de Donau. Ik fiets 500 meter terug. Daar is een klein padje omhoog. Ik duw mijn fiets naar boven, haal de achterste tassen er af, zet hem over de vangrail en hang alles terug op zijn plaats. Ook dit was dus niet voor herhaling vatbaar.

Na 25 km moest ik een veerbootje nemen. Ik ga kijken wanneer het vaart. Ieder uur. En het is net tien minuten weg. Dus ga ik op de hoek iets drinken en een taartje eten. Ik vind het niet echt lekker, maar eet het rustig op. Wanneer het bootje aankomt stap ik op. Wanneer het tijd is om te vertrekken blijft de schipper rustig op zijn stoeltje zitten. Vijf minuten later stopt 200 meter verder de autobus aan de straat. 2 oude mensen slenteren naar het bootje. Hadden zij een uur geleden aangekomen, dan was ik met de vorige boot over geweest. Nu duurt het gewoon wat langer.

Maar de weg op het eilandje loont de moeite. Het alternatief was een drukke weg met 7 tunnels. 20 km later brengt een veerbootje mij terug naar de oever. En dat gaat veel vlotter.

Ik blijf de weg op mijn GPS volgen. Soms is het een mooi asfaltpadje, dan weer een heel slecht asfaltpadje en op sommige plaatsen een slechte zandweg. En dan duikt plots het begin van de stad op. En even later, aan de andere kant van de Donau, het prachtige parlementsgebouw. Op dat moment komt het besef dat de reis alweer bijna gedaan is.

Eventjes later kom ik twee mensen tegen. De man is een Duitser en de vrouw een Nederlandse. Ze vertellen mij dat de camping een beetje verder is. We maken eventjes een praatje. Zij zijn van Wenen naar hier gefietst en fietsen langs de andere Donauzijde terug. Ik ga verder op zoek naar een hotel. Wanneer ik voorbij het Mercure hotel fiets ga ik toch maar eens vragen of zij nog plaats hebben en wat het kost. Ik boek gelijk voor twee nachten en het er een kwartiertje later al veel spijt van. Da kamer is wel mooi, maar het stinkt hier vreselijk. Ik wil het raam open zetten, maar dat kan hier niet. In de winkel ben ik luchtverfrisser gaan kopen, maar zelfs na drie keer flink met de spuitbus rond gaan stinkt het hier nog. Dit vind ik niet zo leuk. Ik heb het met mijn zus ook eens voorgehad dat we een hotelkamer hadden waar het vreselijk stonk, maar de hotelbediende rook niets. Daar vrees ik hier ook voor. Anders verhuur je die kamer toch niet.

Ach, binnen 48 uurtjes slaap ik terug in mijn eigen bed. Zoiets als een hotel met 6 sterren. Onbetaalbare luxe!

Het zicht onderweg

De ruïnes van het koninklijk paleis in Visgrad.

Het parlementsgebouw in Pest.

Boeda ‘s avonds

03-05-2012 om 00:46 geschreven door Jan  

De wellness van het hotel had gisteren deugd gedaan, maar het koelkastje in de kamer iets minder. Dat bleef gans de tijd draaien. Ik heb dus geslapen met stopjes in mij oren en was deze morgen nog vóór de wekker wakker. Het ontbijt smaakte me. Om 10h45 zat ik terug op mijn fiets. De route was nog even bijkomstig. Ik wilde eerst nog eens terug naar het trainingscenter. Langs het meertje reed ik helemaal tot achteraan het hek en langs de straatkant fietste ik terug. Aan de straatkant kon ik de looppiste zien waar er mensen aan het trainen waren. Daarna kwam ik aan de hoofdingang, deed mijn fiets op slot en ging binnen. In de hal hingen foto’s van turners met medailles om hun nek. Waar ze de meisjes hier halen weet ik niet, maar de receptioniste was alweer een erg knappe verschijning. Ik vertelde haar dat ik een sterk vermoeden had dat ik hier 15 jaar geleden komen trainen ben. Zij antwoorde dat het mogelijk was en dat ik binnen eens mocht rondkijken als ik daar zin in had. Daar zeg ik geen nee tegen. Er waren een aantal zaken die ik dadelijk herkende zoals de deur naar de eetzaal en de ingang van de grote sporthal. Ik was nu 100% zeker dat dit de plaats is waar wij komen trainen zijn. Mijn dag kon al niet meer kapot. Terug aan de receptie stond de receptioniste naar mijn fiets te kijken. Ze mocht van mij op ’t stoeleke zitten als ze meewou. 18 jaar geleden zou ik het haar ongegeneerd gevraagd hebben. Spijtig genoeg is daar veel verandering ingekomen.

Mijn weg ging verder. Ondertussen was het al middag. Via mijn GPS was ik zo terug op het juiste pad. Een pad dat vandaag behoorlijk omhoog ging. En wanneer ik dan eindelijk mocht afdalen moest ik erg hard remmen omdat de weg daar erbarmelijk slecht lag. Het stond al beschreven in het boekje met “opletten voor de kuilen in de weg” en dat was zacht uitgedrukt. Buiten kuilen lag er ook veel grint op het pad. En als ik mijn remmen even loste zat ik zo aan 45 km/h zonder een trap te geven. Het duurde dan ook niet lang of ik kon terug beginnen trappen, op weg naar de volgende helling.  Uiteindelijk vond ik het helemaal niet zo erg. De mooie uitzichten maakten veel goed.

Om 15h30 kwam ik aan in Esztergom. Mijn drinken was op en dus ben ik eerst een terrasje gaan doen en daarna pas op zoek gegaan naar een slaapplaats. Hard heb ik niet moeten zoeken met dank aan het meisje dat achter de toog stond. Vandaag is het een klein gezellig hotelletje. Op een geweldig mooie kerk na, valt er ook in dit stadje niet veel te bekijken. Dat zal morgen wel iets anders zijn. Dan moet ik nog 80 km fietsen en kom ik aan in Boedapest.

Binnenplaats van het hotel van het trainingscenter in Tata.

Uitzicht onderweg

Blikvanger in Esztergom

01-05-2012 om 21:18 geschreven door Jan  

Gisteren avond heb ik dus nog de route voor vandaag en morgen uitgetekend en op mijn GPS gezet. Het werd alweer half twee. Gelukkig was het vandaag niet te ver. Er stond een dikke 70 km op de teller wanneer ik mijn fietske in de kelder van het hotel zette. Het verschil met gisteren was vooral dat het niet meer plat ging. Er zaten al enkele leuke klimmetjes tussen. En morgen wordt het nog veel erger. Ik heb al in mijn boekje gezien dat er een stukje van 2 km aan 7 à 9 % bijzit. Bij dit weer wordt dat een hele opgave. Het stukje dat ik morgen wil doen is ongeveer 55 km. Als ik daarna nog verder wil fietsen zou het terug vlak moeten zijn. Maar dan wordt het wel terug wind op kop.

Ieder jaar dat ik fiets komt er één gedachte terug. Meestal duurt het maar één dag en dit jaar was dat vandaag. Ik zou graag eens een half jaar loopbaanonderbreking willen nemen en met de motor een toertje rond de wereld maken. Vanuit Portugal zoals Columbus overvaren naar America. (daar zit probleem nr.1. Ik heb het zo niet met boten) Dan America en Canada door, in het noorden naar Rusland. In Rusland richting China. Dan een vreedzaam gebied zoeken om aan de zwarte zee te geraken en van daar de limes terug naar huis. Ik zit dan uren op die fiets te denken hoe ik dat ga regelen met de lening van mijn huis, financiering van de brandstof en overnachtingen, loopbaanonderbreking, noem het maar op. Het passeert allemaal de revue.  En uiteindelijk schiet ik het na een paar uur naar de maan omdat ik denk dat het financieel niet gaat lukken en vooral omdat ik veel te veel stress zou hebben om zo ver weg te gaan. Nochtans zou volgend jaar van april tot oktober de beste periode kunnen zijn in mijn leven om zoiets te doen. In januari ga ik terug naar een ploeg, maar ik weet nog niet de welke. Dus is het ook niet zo moeilijk om op voorhand te zeggen wat er in het verschiet ligt en dat ze dus met de verlofregeling niet in de problemen komen. Misschien blijft het idee deze keer wel een beetje rijpen. We zullen wel zien.

Verder gebeurde er vandaag alweer iets heel vreemds. Ik had eergisteren al verteld dat ik 15 jaar geleden naar Hongarije geweest ben om te komen trainen. Weet ik veel waar dat was? Ik zat in de bus en die heeft ons ergens afgezet.

Wel, ik kom hier in dit stadje aan, fietsend lans een onwaarschijnlijk mooie locatie. Een waterburchtje dat tegen een groot meer ligt. Ik vind het prachtig. Net als die honderden andere mensen die hier rondlopen. Na enkele foto’s fiets ik verder, in de veronderstelling dat er een mooi stadje komt. Na 2 km zoem ik uit op mijn GPS en zie dat ik de stad al voorbij ben. Ik kijk eens in het boekje naar de hotels en één van de 2 hotels uit het boekje staat ook op de GPS. Voilà, een stukje terug kom ik voorbij het hotel. Alles donker. Duidelijk gesloten. Een ander hotel op de GPS brengt mij naar hotel Kristaly. Ik sta voor de deur en denk “dit kan  ik niet betalen”. Toch ga ik uit nieuwsgierigheid binnen. 81 euro inclusief ontbijt, gratis gebruik van de wellness en ik kan de fiets parkeren in de garage. De knappe receptioniste kijkt mij aan. Ik zie haar denken dat ik dit veel te duur vind. Ik hoef niet te denken. Gisteren betaalde ik 90 euro om in de Ibis de mogen blijven. Moet je maar eens verder surfen hoe dit hotel eruitziet. Alweer pal achterover dus.

Na een heerlijke douche wil ik toch wel eens zien hoe dit stadje eruitziet. Wel, er is hier een groot meer, een klein meer, een burchtje en een mooie, aan de buitenkant te renoveren, kerk. Meer heb ik niet gevonden. Alhoewel! Ik vraag aan dezelfde receptioniste een kaartje van de stad en vraag haar waar het centrum zich zoal bevindt. Ze duidt aan waar we zijn en zet een cirkel rond het vermeende “centrum”. En ik ga op stap. Normaal lukt mij dat heel goed. Maar het lot Brengt mij vandaag erg in de war. Ik loop 180 graden in de verkeerde richting. En aangezien er aan de twee kanten van de straat een meer is, valt het niet direct op. Tot ik opmerk dat dit meertje toch niet dat grote meer is dat ik daarnet had gezien. Ik neem mijn kaartje en ontdek mijn fout. De weg ligt enkele 100 meters van waar ik sta. En als ik die over ben kom ik terug aan het grote meer. Ik kijk eens rond. Naar de weg kan ik niet, want er staat een enorm hek aan die kant. Plots krijg ik een vreemd gevoel. Deze plek die ken ik. Het kan niet, en toch is het zo. Ik wandel terug en blijf het hek volgen. Steeds raak ik meer en meer zeker van mijn stuk. Ik blijf naast het hek wandelen, van het meertje weg en kom bij een poort met aan beide zijden een stenen muurtje. Ik ga eens tot aan de slagboom. Plots staat er een rare man bij mij. Het enige niet-Hongaase woord dat hij kent is “trainingcenter”. Ik heb het daarnet opgezocht op het internet. “Tatai Edzötábor”. De infrastructuur kan ik mij nog perfect herinneren. Het blijkt dat hier Hongaren zich komen voorbereiden op de olympische spelen. Volgens de receptioniste mogen de mensen die hier wonen geen gebruik maken van deze infrastructuur. Het doet mij toch iets. Verkeerd lopen en vinden wat je nooit verwacht had te vinden. De speld uit de hooiberg die je zelf komt prikken. Er stond echter geen stenen muur rond. Die staat alleen aan het poortje. Maar het hek dat rond dit domein staat is ook niet om even over te springen. Nostalgie die ik ga meenemen tot in Boedapest. Daar zijn we toen op daguitstap geweest. Samen met een andere turnvereniging. Die zelfde zomer ben ik ook de eerste keer op fietsvakantie geweest. Ik was hier achter de trampoline gesprongen en had een barst in mijn hielbeen. Het moest van de dokter in het gips en ik moest zes weken rusten. Ik heb dat geweigerd, want ik zou en moest gaan fietsen in Ierland. Die eerste week heb ik zwaar afgezien. Ik kon mijn twee compagnons niet volgen. Na een bezoekje bij de apotheek en de befaamde “fluorescerende pilletjes” hadden we ruzie want toen konden zij niet meer volgen. Ja, Tim. Ik hoop dat jij vrijdag de piloot bent van mijn terugvlucht. Ik zou het zo leuk vinden. (Tim en Wim waren mijn compagnons in Ierland).

Trouwens, Gert, als je mijn blog leest. Van harte een gelukkige verjaardag.

Dorstig weer.

Waterburcht van Tata

 Nog eens maar iets later.

Poort van het sportcomplex.

Voorgevel van het hotel

01-05-2012 om 00:48 geschreven door Jan