Met een wereldpubliek ervaarden we de zonsondergang op de Cabo de Fisterra waarvan we 100 verschillende foto's namen. Er werd gefilosofeerd, gezongen en gedronken. Op de kaap van het einde van de wereld staat ook een Caminomunument met kilometeraanduiding 0,00. De mythische plek is zowel het begin als het einde, alpha en omega. We volgden verder de westelijke Camino naar Muxia.  Het traditionele Galicië is in veel opzichten de tegenpool van de frivole grandeur van de ex-koloniale grootmacht Spanje. De mini-velden worden nog bewerkt met de hark, zeis en sikkel.  Ze lopen ook vaak donker gekleed, misschien omdat ze de olieramp van de Prestige van 2002 nog niet zijn vergeten. In La Voz de Galicia van vandaag staat een hoofdartikel waarin de universiteit van Santiago heeft berekend dat de economische, ecologische en psychologische schade 1.212 miljoen euro bedroeg, inclusief de schadevergoeding aan Frankrijk.  Gelukkig blijven de Galiciers massaal vissen op de oceaan met hun mini-bootjes.  Op de kaap van Muxia staat de kerk van de heilige maagd Maria bovenop de gepolijste rotsen waartegen de 2 meter hoge golven opschuimen. Doordat we de westelijke Camino-route van Santiago naar Finisterra en Muxia fietsten, kregen we ons tweede pelgrimsdiploma.  We naderen terug Santiago tot op 25 km, omdat we morgen onze fietsen moeten terugsturen.  Wat vooral opvalt, is dat iedereen hier vriend van iedereen is, je ontmoet hier iemand en kan er zo mee praten alsof je hem al jaren kent, ongeacht welke taal hij spreekt, of van welk land hij is. En je wordt door iedereen verdere geholpen. Was het dagelijks leven ook maar zo simpel.