Afscheid van het gastgezinnen, hij Fransman, zij Oostenrijkse. Eerst heeft handige Guy een deurslot hersteld en dan scheiden onze wegen. Zij gingen naar Parijs waar hun dochter juist was bevalen van een kleinzoon en wij gingen verder zuidwaarts via Nevers. Onderweg ontmoeten we een artistieke kluizenaar die ons een prachtige fossiele steen afdruk van een Sint Jacobsschelp gaf. We reden langs een kanaal dat via een aquaduct over de rivier allier ging. Guy vindt het niet erg dat Erik een steen extra bergop mee neemt. Een pelgrimsgite was gesloten zodat we 170 km. moesten fietsen om eten en slapen te vinden. Het was weer een prachtige dag. Moe, maar voldaan kruipen we onder de wol. Tot morgen.
Met zijn 2 zijn we deze morgen verder getrokken in de hoop dat in zuid Frankrijk onze broeder Dirk terug aansluit. En stiekem hopen we dat broeder Ludo ons dan ook nog kan vervoegen.
De zon scheen terug maar de overvloedige regenval van gisteren deed de rivieren overstromen en ten noorden van Chablis moesten we letterlijk waterfietsen. Het water stond 50 cm in de straat zodat we enkel zonder schoenen en met waterdichte fietstassen verder konden. Dit jaar moeten we geen water bij de Bourgognewijn doen.
In Vezelay mochten we 2 maal de kathedraalberg beklimmen omdat in het toeristisch bureau beneden geen pelgrimstempel te krijgen was.
Verder door het prachtige natuurgebied van de Morvan naar Corbigny waar we zeer gastvrij werden onthaald door ervaren pelgims die hun huis voor ons openstelden.
Gelukkig had de campinguitbaatster Astrid de pelgrims een tentje aangeboden want we vertrokken in de regen naar de Bourgogne. Onderweg kreeg ik het overlijdensbericht van bonneke te horen en onze rit werd ingekort tot Saint-Florentin. 's Avonds vertrok ik terug naar België om daar mijn caminothema in praktijk om te zetten. Eric en Guy overnachten voor het eerst in een bed & breakfast zodat hun natte kleding kon drogen. We hadden die dag immers 81 km in de regen gefietst in een golvend landschap.
Onder een nevelig. Landschap verlieten we het gastvrije dorpje van de Franse en Ardennen en zetten we koers richting Reims, de hoofdstad van de champagneregio. We bezochten er het stadhuis en de kathedraal en waren onder de indruk van dit werelderfgoed. De beklimmingen waren vandaag beduidend minder lastig dan de dag voordien en we werden geholpen door een stevige rugwind. Vandaag werden we voortdurend in bekoring gebracht door de godendrank van deze regio, maar zoals het echte pelgrims past konden we aan de verleiding weerstaan! Als beloning blies Santiago ons stevig in de rug zodat we 145 km op onze teller hadden staan.
Het feest van de arbeid vierden we met een ritje van 140 km. Het eerste deel liep over een gloednieuw geasfalteerd fietspad langs de Maas. In Givet hadden we ons vaderland uitgewuifd! In Revin verlieten we dan de rivier begonnen we aan onze eerste serieuze klim van de camino. Erik pakte de bollekestrui voor Guy en Dirk. Nadien golfde het landschap zachtjes en tooide de lente zich in haar mooiste kleed! De geuren van daslook en velden vol koolzaadbloesem prikkelden ons reukorgaan. De Franse Ardennen hebben heel wat natuur te bieden. We naderden de frontlinie van de eerste Wereldoorlog. Praktisch in ieder dorp stond er een monument ter nagedachtenis van deze moordende strijd. Campings vond men niet terug in deze regio, maar gelukkig kregen we een gratis ovenachting aangeboden in een lokaaltje van de gemeente Chateau Porcier.
Lichtaart was vroeg wakker in de bakenstraat, want om 6.15 wuifden heel wat sympathisanten de pelgrimbroeders uit. De plaatselijke pers legde alles nog even vast en net om 8 uur bereikten we Scherpenheuvel! Na de mis en een stevig ontbijt namen we afscheid van onze geliefden en vertrokken we naar Anseremme. Onderweg trok Dirk beide remmen over. Gelukkig kan een Tiense fietsmaker het euvel herstellen en konden we zonder verder noemenswaardige problemen Namen en Dinant bezoeken! Na 140 km bereikten we de camping villatoille in Anseremme waar Chris, de broer van Erik samen met Hilde ons verwelkomde met een heerlijke maaltijd. Vandaag was de wind onze bondgenoot en bedanken we Ludo van Mieke die ons tot in Namen begeleidde. Ook nog een welgemeende dankjewel aan alle al dan niet professionele afscheidnemers op de dag dat de oranjegekte volledig toegeslagen was bij onze noorderburen!
Met zijn 2 zijn we deze morgen verder getrokken in de hoop dat in zuid Frankrijk onze broeder Dirk terug aansluit. En stiekem hopen we dat broeder Ludo ons dan ook nog kan vervoegen.
