Al 32 jaren zwem ik rond in deze vijver. Ik zigzag tussen de van bomen gevallen takken en bladeren, ontduik als ervaringsdeskundige de levensloze wormpjes die op de oppervlakte drijven. Als levensgenieter spring ik uit het water en plons er terug in, duik in mijn habitat en voel me vrij. Zwem, zwem, alsof er niet meer is in het waterachtige bestaan. Als een echte jager, harpoeneerde ik soms een mooier visje maar we leken altijd de andere kant uit te zwemmen.

Op een dag, toen de zon op het water glinsterde, zag ik door de ooit heldere watermassa, een vissersvrouw. Ze haalde uit met haar hengel en, plons, een aas bengelde voor mijn neus. Mijn nimfenavonturen flitsten als een slecht geregisseerde film voor mijn dromerige ogen en in een oogwenk, besloot ik te happen. Welk leven zou me beschoren worden? Zou ik eindigen in een aquarium, in heerlijk, op temperatuur gebracht water? Of in de avontuurlijke zee vrijgelaten worden? Of zou ik eindigen in een bokaal waar kindervingertjes me uit proberen te grijpen? Of op de grill, en zou ik verdwijnen in de hongerige maag van de hengelaar(ster)?

Ik hapte toe en voelde een kracht me uit het water heffen. Ik toornde hoog boven mijn natuurlijke omgeving uit, zo hoog dat ik spartelde uit angst, maar ze haalde me desondanks binnen. Gedecideerd trok ze me naar haar toe. Ik was onmiddellijk betoverd door haar handen, die de haak in mijn lip vakkundig verwijderden. Ze keek me vertederd aan en ik wist, ik voelde dat ik niet opgegeten zou worden. Een paar momenten gingen voorbij, ze leken verdwenen in de tijd, zo magisch. Ze plaatste me in de emmer naast haar. Ik was overtuigd, ze zou mij meenemen.

Het moment was daar. Ik voelde dat er iets ging gebeuren.  De hengelaar (ster - als het een woord is) nam de emmer vast en vervoerde me, richting.. de vijver. Zachtjes liet ze mijn pseudonieuwe thuis in het water glijden, de emmer kantelde om en liet me vrij. Ik aarzelde om weg te zwemmen. Dit had ik niet verwacht. Ik trappelde ter plaatse en voelde voor de eerste keer de kilte van de vijver om me heen slaan. Doch, er wachtte mij geen aquarium, noch een bokaal. Mij wachtte mijn oude leventje, waar ik me nu voel als nieuwe vis. Het onbekende, maar beminde, omgeruild voor het bekende.

Waarom ze me weer in de natuur liet, soms is het gewoon onbegrijpelijk. Echter, een vissengeheugen vergeet snel, alleen, dat litteken in mijn lip, die blijft zeer doen.

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Femme  

Mijn lip doet pijn, jammer ik, en blub blub, ik zwem weer verder, in cirkeltjes, op die plaats, die me aantrekt zodat ik er niet kan wegblijven. Maar ook afstoot, zonder precies te weten waarom. Hier is iets gebeurd, dat voel je soms, denk ik, en ik voel nog een keertje aan het litteken aan mijn lip.

Wind stuift over de vijver, en ritselt door de bladeren. Sommigen dwarrelen verlost naar beneden, anderen houden halsstarrig vast. Hij maakt een salto, gaat even liggen, nabij mijn zwemplekje en zucht naar me: ‘Waar doet het pijn?’

‘Ik weet het niet’, zeg ik beteuterd, ‘overal en nergens, het is er gewoon. Ik wou dat ik wist waarom, al zou ik het misschien snel weer vergeten.’

‘Ik leg je uit waarom’, blaast Wind, ‘met een verhaal, opdat je het misschien zou onthouden.

Zie je, er was eens een visser, hengelaarster kan je ook zeggen. Ze woonde in een huisje niet ver van deze vijvers, die rond deze tijd van het jaar omringd worden door roodgekleurde bomen. Ze woonde er graag. Haar huisje was lange tijd een droomplekje geweest. Zij had er namelijk een pracht van een aquarium, met een pareltje van een vis erin. Elke dag staarde de hengelaarster naar die ogenschijnlijke hemelse bokaal. Geen woorden konden beschrijven hoe blij ze was ermee en hoezeer het haar huis en bestaan opfleurde. Tot die ene dag echter, de dag dat zij de vis ondersteboven in het water vond. Buikje naar boven, dromend onder water. Op dat moment brak niet enkel haar hart maar ook het aquarium, in wel duizenden stukken.

Het kostte haar veel tijd voor ze terug de dagen kon trotseren. Maar eens dat het lukte, durfde ze weer langs de vijvers te wandelen. Vier seizoenen kropen voorbij maar langzaamaan zag de visser de zon weer schijnen en voelde zij zich klaar om haar hengel opnieuw het water in te gooien. Niet zozeer op zoek naar een nieuw siervisje, maar eerder het vieren van een persoonlijke overwinning en hengelend naar een lekker hapje.

Vlugger dan verwacht, had de visser beet. Fier haalde ze haar vangst uit het water, met de gedachten al bij de grill, klaar om het visje op het vuur te gooien. Maar toen zij het visje zag en in haar handen voelde, besefte ze dat ze dat niet kon. Nee, zo zat de visser niet in mekaar. En daarbij bleek het visje, dat er op het eerste zicht gewoon uitzag, veel specialer dan zij eerst vermoedde. Deze zeldzame soort, de hippievis, kon ze niet zomaar klaarmaken. Daar was ze te kostbaar voor, te mooi. Dus besloot de hengelaarster de vis in een emmertje bij te houden.

Ze genoot van de gedachte, dat zo’n nieuw visje haar weer gezelschap hield. Door het te observeren, er stilletjes mee te praten, leerde ze er veel van. Ze was graag bij het hippievisje, en genoot van de tijd die ze samen doorbrachten. Er was echter één probleem. Waar moest ze het visje laten? Ze had nog geen tijd gemaakt, noch zin gehad om een nieuw aquarium te bouwen, dus in huis was er nog geen plaats voorzien. Teruggooien in de vijver leek geen oplossing want daarvoor was de hippievis te speciaal. En zo besloot ze, de visser, het kleine, lieve visje mee te dragen in de emmer. En het visje leek het goed te vinden.

Dagen, weken gingen voorbij en de vissers hart, hoofd en lichaam gaven tegengestelde signalen. Wat moest zij met die emmer? Soms liet ze hem staan, maar ging hem gauw weer opzoeken. Soms nam ze hem mee, en kreeg de vis weer wat eten, gekeuvel en aandacht.
En zo bleef het maar duren. De visser was in strijd met zichzelf en voelde uiteindelijk nog maar één ding heel duidelijk aan. De emmer werd te zwaar. Ze kon hem niet langer dragen. Daarbij zag zij het als een beperking om maar één hand vrij te hebben om aan het nieuwe aquarium te bouwen.

Daardoor was het dat de visser op een mooie herfstdag de emmer terug leeggoot in de vijver. Zij was niet klaar, en daardoor de emmer te zwaar, om het visje een thuis te geven. En ja, het afscheid viel ook haar zwaar. Maar ze zag het ook als een bevrijding, omdat ze nu rustig verder bouwen kon.’

‘Heeft ze me gewoon weggegooid? Vrijgelaten?’

‘Eerder losgelaten,’ puft de wind ‘en zoals je weet, Hippievisje, zal een visser altijd opnieuw de moed vinden om te hengelen. En op een dag zal het aas het water opnieuw raken. En wie weet ben jij, die uitzonderlijke hippievis dat je bent, dan net weer op deze plek, waar de visser vist. En dan is dat geen toeval, maar het lot.’

Ik tuit mijn lippen en maak luchtbelletjes in het water. Blub.

----------------------------------------------------------------------------------
11.11.2012, door Muze geschreven - succes met je bouwproject !

04-11-2012 om 00:00 geschreven door Femme  

Er gaat iets magisch gebeuren. Ik voel het. Elfjes zullen uit wouden tevoorschijn komen en rond onze hoofden zwermen, om ze te verlichten van de zorgen die ons doen fronsen. Kaboutertjes, hele kleine, kruipen onder stenen en achter bomen vandaan, om karweitjes op te knappen, ’s nachts, als we liggen te dromen. De lucht kleurt roze, en overal hangt de geur van versgebakken, zoete koekjes, alsof Sinterklaas echt bestaat. De tandenfee gaat weer op pad, met een buideltje vol met centen, voor dappere kinderen. Of moedige volwassenen, want ook zij zijn weer wat kind geworden. Er weerklinkt overal geschater en gegiechel, zonder het voorwaardelijke drankengelag. Geluk zoemt in ieders oren, en muziek weerklinkt overal. Bij het ochtendgloren staat de bakker al neuriënd zijn brood te kneden. De slager bedient een straathond van een worstje. Het viswijf op de markt tapt luidkeels een mopje en het publiek koopt enthousiast uit haar kraam. Een nachtegaal verblijdt ons met zijn lied. Op straat wordt eenieder begroet met een glimlach en een kwajongen krijgt een schouderklopje, voor het helpen over te steken van een opaatje. De kranten staan bol met sprookjesachtige koppen, zoals: “Kabouter Pinnemuts wordt papa!”, “Pinkeltje viert zijn zevenhondervierenvijftigste huwelijksverjaardag met Pinkelotje.” en “De aarde: na achtendertig triljoen draai-jaren, nog steeds perfect in vorm.”.

Politieke partijen zijn opgeschort, geen nood aan de ordehandhavers, want de geestelijken van alle godsdiensten hebben de hoofden bij elkaar gestoken en iedereen leeft de tien geboden braafjes na. Waarom zouden ze niet?

Harten zijn gevuld met vreugde en liefde en op de berg zit de boze heks gevangen, voor eeuwig en altijd. Geen mens, geen dier, noch een fantastisch wezen die nog aan haar denkt, of zelfs maar herinnert. Al het slechte smelt weg, als sneeuw voor de zon en het lijkt ondenkbaar dat het leven zo niet blijft voort zinderen.

Dat bedenkt een (vrouw)mens, als ze verliefd is, hier droomt een (vrouw)mens van, als haar hart gevuld is met liefde, en haar buik met vlindertjes. Zoveel mooie dingen in de wereld, maar zij is de mooiste. Het meest betoverende schilderij, het meest innemende landschap, alles komt op nummer twee, want zij is nummer één. Ze is en zal blijven, zoals de geliefde van Shakespeare, wiens schoonheid wordt vereeuwigd in ‘Shall I compare thee to a summer’s day’. Volgens mij hebben we het nota bene over dezelfde vrouw!

Als ik begiftigd was met de stem van een operazangeres, bezong ik elke dag haar mijn liefde, als wekkerradio of zo? Als ik bedeeld was met de kunstzinnigheid om loze woorden om te vormen tot sonnetten, schreef ik dagen, en dagen, die overgaan tot maanden, want ik kan haar een eeuwigheid lang beschrijven.

Alles ziet er rooskleurig uit, maar is het niet. Ik ben de heks niet vergeten en zie haar/zijn verdoemde toren, waar vleermuizen rondfladderen en waar de maan, ostentatief, dag en nacht, over waakt. Doch, wat liefde doet met een mens, of, met mij, is me niet blind maken, integendeel, ik zie helderder dan ervoor. Maar de kracht die ik eerst uit mijn spieren haalde, komt nu vanuit mijn kloppende hart en zoals Mister Kravitz al zong in zijn eerste album, Let Love Rule : "Love is gentle as a rose, and LOVE can conquer any war."

Dus laat de heks maar komen, ik verpletter ze/hem door de kracht van de liefde.

En dank je, liefste, voor de kracht, die je me gaf, vannacht...

19-10-2012 om 14:53 geschreven door Femme  

07-09-2012 om 17:46 geschreven door Femme  

03-09-2012 om 12:30 geschreven door Femme