Sinds ik met Veerleke een leuke vriendschapsrelatie heb,
voel ik me stukken beter als voorheen.
Het klinkt misschien vreemd, maar sinds ik haar beter ken
en dat meen ik echt, ben ik opgewekter als voordien. Nog nooit heb ik dit zo gevoeld. Precies of ik uit mijn graf ben gekomen.
Op 18 september ga ik naar de neurologe en ga vragen om
mijn antidepressiva te verlagen van 60 naar 30 mgram. Ook ga ik vragen voor slaapmedicatie stop te
zetten. Dit zal wel eerst de nodige
stress met zich meebrengen, maar nu kan ik dit aan.
Omdat we beiden in psychiatrie hebben gezeten, voel ik
precies of er een bepaalde druk van me weggevallen is, sinds ik haar beter
ken. Weet, ze is soms negatief over haar
eigen maar ze is ook vaak opgewekt om er toch iets van te kunnen maken ondanks
haar beperking.
Wat ze doet, probeert ze steeds met goede moed vol te
houden en dat vind ik heel positief aan haar. Want ze nam antidepressiva en de dokter wil
geen antidepressiva meer voorschrijven.
Eerst had ze ontwenningsverschijnselen wat normaal is natuurlijk. Plotseling stoppen met de antidepressiva
geeft iedereen ontwenningsverschijnselen.
Ook ik zal er wel mee te maken krijgen maar ga toch door en wil samen
leuke activiteiten doen met haar ergens tijdens de weekends.
Volgend jaar, ergens in de lente of de zomer ga ik dan
naar Middelpunt te Middelkerke hotel/vakantieverblijf waar Veerleke de nodige
zorg kan krijgen dat ze benodigt om haar te wassen in bad. Haar rug, haar poep, enz zullen wel de
nodige aandacht krijgen. En tijdens de
dag leuke activiteiten doen of een beetje een wandeling doen terwijl ze in de
rolstoel zit. En dan duw ik haar wel,
zodat ik de nodige ondersteuning kan hebben.
Bore en burn-out
