Sinds ik met Veerleke een leuke vriendschapsrelatie heb, voel ik me stukken beter als voorheen. 

Het klinkt misschien vreemd, maar sinds ik haar beter ken en dat meen ik echt, ben ik opgewekter als voordien.  Nog nooit heb ik dit zo gevoeld.  Precies of ik uit mijn graf ben gekomen. 

Op 18 september ga ik naar de neurologe en ga vragen om mijn antidepressiva te verlagen van 60 naar 30 mgram.  Ook ga ik vragen voor slaapmedicatie stop te zetten.  Dit zal wel eerst de nodige stress met zich meebrengen, maar nu kan ik dit aan.

Omdat we beiden in psychiatrie hebben gezeten, voel ik precies of er een bepaalde druk van me weggevallen is, sinds ik haar beter ken.  Weet, ze is soms negatief over haar eigen maar ze is ook vaak opgewekt om er toch iets van te kunnen maken ondanks haar beperking.

Wat ze doet, probeert ze steeds met goede moed vol te houden en dat vind ik heel positief aan haar.  Want ze nam antidepressiva en de dokter wil geen antidepressiva meer voorschrijven.  Eerst had ze ontwenningsverschijnselen wat normaal is natuurlijk.  Plotseling stoppen met de antidepressiva geeft iedereen ontwenningsverschijnselen.  Ook ik zal er wel mee te maken krijgen maar ga toch door en wil samen leuke activiteiten doen met haar ergens tijdens de weekends.

Volgend jaar, ergens in de lente of de zomer ga ik dan naar Middelpunt te Middelkerke – hotel/vakantieverblijf waar Veerleke de nodige zorg kan krijgen dat ze benodigt om haar te wassen in bad.  Haar rug, haar poep, enz… zullen wel de nodige aandacht krijgen.  En tijdens de dag leuke activiteiten doen of een beetje een wandeling doen terwijl ze in de rolstoel zit.  En dan duw ik haar wel, zodat ik de nodige ondersteuning kan hebben.