Vandaag liep ik gefrustreerd rond. Normaal ging iemand van Familiehulp en iemand van dagcentrum naar hier komen. En toevallig, pas in de namiddag, hebben ze laten weten dat ze ziek waren. Wil eindelijk eens op weekend gaan zodat ik mijn favoriete sport, boccia, classificatie kan doen.
Om daarna te kijken naar een vrijwilliger die samen met mij of met enkele mensen naar tornooien kunnen rijden.
Omdat ik nog steeds veel te weinig vaph-budget heb, nog zelfs onder het minimum dat iemand moet krijgen, is dat vreselijk lastig om toe te komen.
Moet regelmatig uitstappen die ik wil doen, niet doen. Omdat er gewoon geen extra budget meer is.
En vrijwilligers vinden voor mijn favoriete sport, is ook moeilijk, aangezien de elektronische rolstoel, er moet in passen.
En wat ook vreemd is, dat er niemand komt opdagen, terwijl ik al 7 weken weg ben. Buren, medewerkers van dagcentrum, mensen met een beperking gebruik makend van hetgeen ze aanbieden in het dagcentrum, komt nooit. En familie met mijn narcistische broer die heel de familie in zijn gezag heeft, komt ook nooit opdagen. Het mag niet teveel kosten. Liefst zelfs niks.
Toevallig was er normaal vandaag een gesprek met zowel 'Dominiek Savio' als 'Familiehulp'.
Beiden hebben zonet laten weten dat ze ziek waren. Toch toevallig? Ze komen me zelfs niet bezoeken, zowel de mensen die in het dagcentrum zitten, mijn buren, enz...
Zo zitten ze dus in met mij. Gewoon laten vallen als een baksteen.
Maar als het voor hen iets positief moet zijn, dan zijn ze als eersten.
Ik weiger nog om bij 'Dominiek Savio' in het dagcentrum te gaan. Als ze me gewoon laten vallen als een baksteen, dan weet ik voldoende.
Respect moet van twee kanten komen maar van hen respect krijg ik gewoon niet.
Bore en burn-out
