Ik begin stilaan wat pijn in m'n arm te voelen. Vandaag ben ik een stukje gaan bowlen met enkele collega's. 't Was toch weeral bijzonder lang geleden en mijn scores illustreerden dat rijkelijk. Ik ging er van uit dat erg hard gooien met die bal een positieve impact zou hebben op het aantal kegels dat omvalt, maar dat blijkt dus niet echt het geval te zijn. Anderzijds heb ik met mijn brute gooitechniek wel enkele toffe effecten kunnen krijgen. Zo wipte de bal een keertje terug uit de goot om de laatst overblijvende kegel alsnog omver te duwen. Het was lang geleden dat ik het had mogen aanschouwen, maar uiteindelijk sloeg één collega er toch in om de bal als het ware naar achter te werpen - tot groot plezier van de omstaanders uiteraard...
De hele belevenis deed me terugdenken aan de keren dat we vroeger met grootmoeder gingen bowlen. Grootmoeder kon niet meer bijzonder goed uit de voeten en liet de bal telkens weer rustig uit haar handen glijden. Ik vond het steeds geweldig om te zien hoe die bowlingbal op z'n duizendste gemak helemaal tot aan het einde van de baan rolde om daar toch steeds enkele kegels te laten omvallen. Ik had het toen al moeten beseffen: een goede techniek is veel belangrijker dan brute kracht in het bowlen. Dat is natuurlijk wel met meer sporten het geval.
Morgen zal ik het allicht moeten bekopen vrees ik. Het zal een dagje rustig aan zijn met mijn arme arm. Ik zal dan maar denken dat ik er weer wat sterker van ben geworden... De collega's lieten al verstaan dat ze tegen volgend jaar veel zullen oefenen. Ik zou ook wel willen oefenen, maar ik vraag me vooral af of dat ertoe zou resulteren dat mijn ene arm dubbel zo gespierd zou worden als mijn andere arm. Ik stel me al een arm voor zoals die van Popeye - of eentje zoals Mr. Proper of Jerommeke van Suske en Wiske... Voor het zover komt zal ik effectief nog heel wat moeten trainen.
Hier gaan we dan... in de voetsporen van onze lieve tante, de super ervaren blogster, of is het toch blogger, ook voor dames? Maakt niet uit in feite. De bloggende tante deelt al jaren lief en leed via haar blogs. Nu is tante erg ziek. Vandaag is bijna de hele familie op bezoek geweest. Een fijn samenzijn dat jammer genoeg niet vaak gebeurt. Maar goed, het is ook een heel grote familie - ieder met zijn eigen gezin en zijn eigen zorgen en bezigheden. Niet evident dus om ze allemaal te laten verzamelen. Kleine neefjes van weleer steken nu met kop en schouder boven mij uit. En kleine nichtjes van weleer lopen met hun jongste telg op de arm... Ik heb tante een dikke knuffel kunnen geven. Dat deed zeker deugd.
Nu kan ik het maar niet loslaten... Die lieve, bloggende tante. Ik dacht: ik moet ook een blog starten. Naar haar grote voorbeeld. Een reis van duizend mijl begint met een eerste stap. Ik heb het al een paar keer geprobeerd, maar heb telkens de handdoek in de ring gegooid. Deze keer ga ik proberen door te zetten. Een eigenste blog met mijn eigenste mijmeringen...
Ik trek m'n goede stapschoenen aan, voor een lange reis...
