Ik ben Godijn Robert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Roberto.
Ik ben een man en woon in Brakel Everbeek(boven) (België) en mijn beroep is pré pensioen.
Ik ben geboren op 11/06/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tuinieren,klussen,lezen,reizen,internet.
Everbeek, blijft me boeien,het verleden,he
Verhalen,activiteiten, Everbeek,blijft ons facineren. Het is een mooi, rustig dorp op taalgrens in de mooie Vlaamse Ardennen,het frans is hier nooit ver af.
Deze site gaat over het dagelijks leven,vroeger en nu.
Vroege herinneringen, verhalen,merkwaardige figuren,gebeurtenissen.
U kunt er ook aankondigingen voor een plaatselijke festiviteit op plaatsen.
Uw mening geven, zelf een verhaal aan toevoegen.
Kortom dit is de site van en voor Everbeek!
03-07-2012
Afscheid
01-07-2012
Een mooi woord van dankbaarheid en afscheid. Zondag,01-07-2012, niets vermoedend, zoals iedere zondag, brood en chocolade koeken gaan halen of toch bijna. Het afscheid en sluiting waren al een aantal maanden aangekondigd aan de vaste klanten, maar toch men staat er niet bij stil en plots is het zo ver, einde van een verhaal, punt uit, gedaan! Spijtig ! Daar sta je dan niets vermoedend en verrast, dan denkt men"dju, het is zo ver". Voortaan kunnen we naar Brakel of Zarlardinge om onze zondaagse kramiek te gaan , ik bedoel brood, pistolets, pain au chocolat en andere taarten. Ook niet te vergeten, Marie-Ghislaine haar zelf gemaakte vleessalade, een product waar ze bijzonder fier op was en nog is! Sommigen kwamen op zondag morgen speciaal naar hun winkel afgezakt voor deze delicatesse. Spijtig, want het dorp is nu op nog een café na, totaal op de buitenwereld afgestemd. Zonde, maar ja we zijn modern, in het dorp was het iets duurder, minder assortiment, juist! omdat er te weinig afzet was en hoe komt dat? Omdat iedereen absoluut met de auto, naar de grootstad of naar nog meer keuze op zoek ging. Zodanig veel keuze is er nu overal uitgestald, dat men een overdosis aan keuze heeft en echt niet meer weet wat nog lekker is of wat we nog moeten kopen uit onze oververzadigde maatschappij. Dat we daarbij van her naar der hollen heeft geen belang, wat ook van geen belang is, is de brandstof die men daar voor verstookt. Wat wel van belang is dat men ene Piet of Jeroen in al hun grillen nabootst, en men daar voor soms 30 km ver rijdt om dat ene ingrediënt of specerij te halen. 'S jonge toch, soms laat ik me ook eens verleiden om iets van die heren klaar te maken, Als het lukt, is het lekker, indien niet, is het spijtig, maar in ieder geval wordt het maar één keer klaar gemaakt! Maar de vraag is : Wie kent nog de smaak van een echte kotelet van een varken dat thuis of bij de boer gekweekt is! Soit, er is geen terugkeer mogelijk, we hebben er ons zelf ingelapt, nu en voor lang. Gedaan met op zondagmorgen, op de slepers en een stoppelbaard en soms met een katertje van de nacht ervoor, vlug het nodige te halen voor een lekker ontbijt. Nu wordt het opstaan,zich wassen, netjes aankleden, scheren en met soms een katertje soms de steeds wakkere jongens van onze polies ergens tussen Everbeek en het doel te trotseren om dan tussen de aanschuivende massa uw croissants te kopen. Nee, dat is nu de werkelijkheid! Zoals gezegd we hebben er ons zelf ingelapt door steeds verder, betere, mooiere en goedkopere produkten te gaan kopen en de brandstof zal ook niet verder dalen, die olieboeren weten ook wel dat we met z'en allen naar de grote concentraties moeten gaan, dus so wat, want ze betalen toch die arme verwende sukkels. Maar vroeger hadden we in Everbeek-boven, 2 bakkers, 2 beenhouwers, 4 winkels en 13 cafés. We haalden de melk rechtstreeks van bij de boer naast de deur, kweekten en slachtten zelf een varkentje, hadden onze eigen moestuin. We gingen te voet naar school , ik van onderaan de Hoogbos, we aten 's middags onze meegebrachte boterhammen op in de school en kregen dan thuis iedere dag een paar stukken van 25 centie - zo'n rond zinken stuk met een gaatje in het midden -. Dan gingen na het middag eten, bij Fieke en Antoinette of bij Angeleke en Juul om snoep, 1 karamel voor 25ct, soms legden we samen, en kochten dan een vuursteen, dit was een silexsteen in een bruin papier verpakt en als je hem op de grond smeet knetterde dat, daar waren we uren zoet mee, soms kochten we stopsels, dat waren holle stopsels gevuld met kruit en vuurden deze dan af met ons stopselrevolver, dat gaf dan ne ferme knal. Een keer is het mis gegaan met die stopselrevolver, het was kermis en dan hadden we natuurlijk zakgeld van de nonkels en de tantes die kwamen eten ter gelegenheid van de kermis. Ons moeder had een nieuw kleed aan en ik zat met een blindganger op mijn pistool die ik in de hand had, ging die toch wel af in het gedrum rond het schietkraam, pats tegen moeders nieuw kleed, en natuurlijk een mooi bruin gat in dat kleed gebrand. De rest moet je niet vragen, ik wert onmiddelijk ontwapend, liep voor de rest van de avond met een gloeind rood oor en het pistool voor maanden verdwenen! Bij Angeleke en Juul kon je voor alles terecht, ze verkochten van alles en steeds met de glimlach en met veel plezier. Angeleke was haar tijd ver vooruit, ik zie ze nog passeren met de Wizzer , een Engelse solex avant la lettre, de bruine lederen pilootkap op. Nadien kochten ze hun eerste wagen, een Hillman en terug nam Angeleke net als hare Juul, het stuur, al was het al op een gezette leeftijd. Ook mijn moeder was 55 jaar toen ze voor het eerst leerde rijden. Het was steeds druk in hun winkel, zeker rond het begin der scholen, toen waren er hier 2 kleuterklassen (Mme Dumont), 1st en 2de studiejaar gemengd bij zuster Remigia, dan 4 leerjaren jongens bij meester Achiel Modde en 4 leerjaren meisjes bij zuster Magela, dus tot 12 jaar oud, dan weken we uit naar de scholen in Lessen, Flobecq, Geraardsbergen of Nederbrakel (toen Brakel genoemd) en al die leerlingen moesten schriften, kaftpapier, leien, griffels potloden, inkt enz. hebben. Ook druk was het er rond Nieuwjaar, dan moesten we een mooie nieuwjaarsbrief voor pa, ma, tante en oom kopen en na nieuwjaar kwam 3 koningen, bij Angeleke waren altijd de mooiste maskers. Er wordt verder gewerkt. Tekst: Roberto.
