Whedons superhelden breken alles af: het kot, records...

Zomervertier in de cinema is vaak pulp, op een paar uitzonderingen na ('The dark knight', anyone?). Zo ook deze 'The Avengers'? Ja, want op zich is het de ongelaagde strijd tussen goed en kwaad die wordt bovengehaald, waarin we Loki (Tom Hidleston) en zijn bondgenoten een aanval zien inzetten op onze blauwe planeet. Maar ook nee, omdat Whedon doet waar hij goed in is: de personages in al hun 2D-heid toch 3D maken.

Groot, groter, grootst: zo zou je de karaktereigenschappen van de Hulk (Mark Ruffalo, een betere Bruce Banner dan Edward Norton), Thor (Chris Hemsworth), Captain America (Chris Evans) en Iron Man (Robert Downey Jr.) kunnen noemen en Black Widow Scarlett Johansson en Samuel L. Jacksons Nick Fury proberen maar om de a-mannetjes in toom te houden. Het leidt tot een goed gebalanceerd geheel met verbaal vuurwerk waar je minstens om de vijf minuten strike mee ligt. Echt zelden zo goed oprecht gelachen met een film als deze.

Groot, groter, grootst: zo zou je de verschillende indrukwekkende actiescènes kunnen noemen. Whedon speelt met New York als was het met Lego: enorme ontploffingen, instortende gebouwen (goed dat 9/11 al zo lang geleden is), megamonsters! De technologie laat Whedon toe om alles naadloos in elkaar over te laten vloeien en bezorgt je een thrillride van jewelste. En is dat niet de reden waarom je naar deze film was gaan kijken?

Bron: Cutting Edge

Op 11 mei ben ik, samen met een paar klasgenoten, naar de film ‘The Avengers’ gaan kijken in de kinepolis Brussel (voorstelling van 19u30). We zochten nog enkele activiteiten die we wilden doen voor het vak esthetica, en er werd ons gezegd dat de film ‘The Avengers’ de moeite waard was om eens te gaan bekijken. Na wat vragen telde deze film toch mee voor de verplichte activiteiten. Persoonlijk had ik niet veel zin om te gaan, omdat het me een zwakke poging leek om de wereld van superhelden nieuw leven in te blazen. Ik hou sowieso niet van de Amerikaanse superheldenfilms (behalve Iron Man), dus echt veel zin had ik niet om deze helden samen op het groot scherm te zien.

Ik had natuurlijk al enkele keren gehoord over de film. Zo wist ik dat de film draaide rond 6 superhelden, waar ik er jammer genoeg (bleek later) maar twee van kende: Iron Man en The Hulk. Captain Amerika, Thor, Black Widow en Hawkeye waren compleet onbekenden voor mij. Toen ik de trailer zag, leek mijn angst voor de non-stop actiescènes, onmogelijke superkrachten nog eens bevestigd.

Zoals ik al zei, had ik maar weinig zin om naar deze film te gaan kijken omdat het op het eerste zich leek op een zwakke poging van de Hollywoodstudio’s om de superhelden nog wat meer uit te melken. Bij het begin van de film stond ik dan ook zeer sceptisch tegenover het plot van de film: Een schurk probeert de wereld te veroveren, een paar superhelden gaan erachteraan en voilà, de wereld is gered. De gewone gang van zaken dus.

Verkeerd gedacht, bleek daarna. Als je het plot van The Avengers heel globaal (en dan bedoel ik ook heel globaal) bekijkt, is het inderdaad niet anders dan wat ik hierjuist beschreef. Maar The Avengers is, hoe ik het noem, echte cinema gebleken. Het draait, naast het redden van de wereld, ook rond de ontwikkeling van het karakter van alle personages wanneer ze verplicht zijn samen te werken. Geen solo-act voor Iron Man, geen volledig uitgekiend plan voor Captain America, maar wel teamwork met alle superhelden.

Een verhaal met een diepgaand plot, actiescènes, maar toch ook boeiende dialogen, een vleugje humor en de variëteit aan botsende karakters maakt The Avengers een goede actiefilm. Geen enkel moment zat ik verveeld naar het scherm te staren, want meestal zat ik op het puntje van mijn stoel te kijken naar de botsende (en dit kan je dan letterlijk nemen) karakters van de helden, of gewoon te hopen dat de slechterik toch maar niet wint (raar eigenlijk dat mensen nog altijd geloven dat een film slecht kan aflopen).

Eigenlijk valt er niet veel te twijfelen of je de film goed gaat vinden of niet:
Als je wat science-fiction, superkrachten, etc. kan hebben is het een aanrader,

als je niets moet hebben van al die ondenkbare, klinkklare onzin, blijf dan thuis en kijk nog eens naar The Titanic.

Venez assister à un concert du dimanche matin sortant quelque peu de l’offre habituelle ! Il s’agit du projet l’ « Orchestre à l’école », organisé en collaboration avec l’Orchestre National de Belgique et ReMuA. Durant trois années, deux écoles bruxelloises se sont lancées dans l’apprentissage collectif de la musique avec l’aide de « musiciens-intervenants » de ReMuA. De plus, depuis quelques mois, quatre musiciens de l'ONB coachent les enfants avec ferveur : certains élèves ont travaillé le violon, d’autres le saxophone, le clavier, la guitare ou encore les percussions. L’objectif vise autant à développer l’harmonie collective, l’estime de soi et l’autonomie chez les jeunes qu’à comprendre le fonctionnement d’un orchestre et à construire un lien privilégié avec les musiciens. Venez écouter le produit de cette riche collaboration. Quarante jeunes artistes partagent la scène de la Salle Henry Le Bœuf avec des musiciens de l’ONB sous la direction de Dirk Brossé, présentant un programme varié, riche et amusant, allant de Vivaldi à Copland en passant par la jeune création.

Ik ben op zondag 6 mei 2012 naar de Bozar te Brussel gegaan om daar om 11u00 de Bozar Sundays  bij te wonen, samen met enkele klasgenoten.

We kozen deze activiteit omdat we geen idee hadden welke activiteit we konden bijwonen voor de categorie ‘Klassiek’, en onze leerkracht esthetica had er ons al enkele keren op gewezen dat de bozar Sundays wel de moeite waard zijn om eens te bezoeken. Het zag er ook wel eens tof uit om een klassieke voorstelling bij te wonen.

Toen we vertrokken naar Bozar, wist ik alleen dat er elke zondag een uurtje lang (of beter gezegd: kort) een klassiek concert wordt gehouden. Toen we bij het binnenkomen een folder kregen, had ik onmiddellijk al wat meer inzicht op het verloop van het concert. Ook was ik bang dat ik de muziek niet ging kennen, maar dat viel erg goed mee, zo kende ik de componist Camille Saint-Saëns uit de lessen muziek in de eerste graad. Ook ‘De lente’ van Antonio Vivaldi kende ik al. Ik had ook al gehoord van het Nationaal orkest van België onder leiding van Dirk Brossé dankzij een televisieprogramma 

Toen we binnenkwamen, zagen we een grote, lege zaal met de instrumenten vooraan op het podium. Het leek alsof er helemaal niet veel volk naar Bozar Sundays kwam kijken. Daarna bleken we gewoon de eersten te zijn, de zaal liep goed vol. We hadden zelfs hoog bezoek: Prinses Claire bleek ook aanwezig te zijn, hoewel we haar niet hebben gezien. 

In de folder en in het bovenstaande artikel hadden we gelezen dat Bozar Sundays van die zondag in het teken stond van een project: Orchestre à l’école. Een groepje leerlingen uit twee Brusselse scholen werd drie jaar lang muziekles gegeven. 25 leerlingen uit de school Sainte-Marie uit Sint-Gillis speelden tijdens de voorstelling viool, terwijl 16 leerlingen uit het Ahténée Royal Alfred Verwée uit schaarbeek klevier, saxofoon elektrische gitaar en slagwerk speelden.

Tijdens de voorstelling werd wel duidelijk dat ze nog geen doorgewinterde muzikanten waren. Ook had Dirk Brossé zijn manier van dirigeren aangepast aan het niveau van de jonge muzikanten. Ik vind wel dat sommige leerlingen die viool speelden al aardig wat muziek konden spelen. Vooral tijdens ‘De lente’ van Vivaldi viel het op dat sommigen wel goed viool speelden, maar het moet ook gezegd worden dat het merendeel van de leerlingen nog heel wat lessen viool nodig had.

Tijdens een van de liedjes werd er gezongen door de leerlingen. Het was uiteraard wel leuk om te horen, maar het gaf je het gevoel of je in een workshop klassieke muziek voor kinderen was beland.

Ook viel het me op dat de leerlingen uit het Ahténée Royal Alfred Verwée nauwelijks muziek hadden gespeeld. De leerlingen achter had klavier hadden gedurende het concert misschien 10 noten aangeslagen.

Al bij al vond ik het uiteraard leuk om naar een klassieke voorstelling te gaan luisteren en kijken, ook hadden we geluk (of niet?) dat we net kwamen luisteren toen deze jongeren deel waren van het orkest. Ik vind het zeer goed dat men muziek stimuleert op zo’n manier en ik heb zeker en vast respect voor de kinderen die deelnamen aan dit project, maar eerlijk is eerlijk:

Misschien had ik met meer genoegen naar de muziek geluisterd wanneer de jongeren nog wat extra lessen hadden gevolgd...