De sensatie van plotselinge acceleratie. De stilte in een auto die ineens volledig wordt afgezet tegen de duisternis. De lichtjes van de stad door een autoruit. De weerkaatsing van zonlicht op een zeldzame glimlach. Een zoen vol verlangen. Een schedel die tot moes wordt geschopt. Los Angeles bij nacht, walmend in neon. Pulserende elektronische muziek die onder je huid gaat zitten. Een held zonder naam die weinig zegt maar zijn auto en lichaam laat spreken. Een zintuiglijke belevenis vol gratie én onderbuikgevoelens. Dat is Drive, de tweede Amerikaanse film van Nicholas Winding Refn.
Ik ben op vrijdag 25 november (20u15) met enkele klasgenoten naar de film Drive geweest in Kinepolis Brussel. We hadden eerst een andere film in gedachten, namelijk In Time, maar na wat research bleek deze film niet echt goede recensies te hebben, en zijn we op zoek gegaan naar een andere film. We zijn gaan kijken naar de site Cutting Edge, waar zeer goede recensies op te vinden waren over Drive, die dan ook het maximum aantal sterren kreeg. Het zag er op het eerste zicht (trailer) ook een goede film uit, het zag er een actiefilm uit met veel auto's, wat ik altijd wel tof vind in een actiefilm. Ik had de trailer ook al op verschillende televisiekanalen gezien, en toen was ik wel al nieuwsgierig naar deze film, maar aangezien ik niet veel naar de bioscoop ga (te duur, maar vooral: te lui), was ik deze film uit het oog verloren, tot vorige vrijdag. Toen moest ik ook nog mijn klasgenoten overhalen om naar deze film te gaan, wat uiteindelijk is gelukt. Het verhaal zag er mij bij deze film wel interessanter uit dan die van de film In Time, enn Drive kreeg ook veel betere scores op allerlei sites. De grootste reden waarom ik naar deze film wilde gaan zal wel nog altijd het feit blijven dat de film gewoon goed leek, want voor de voorstelling had ik buiten de trailer, de scores en een recensie nog helemaal niets over deze film, acteurs of auteur geleze of gehoord, maar zelfs nu, na de voorstelling, weet ik nog altijd niets meer over de acteurs of auteur aangezien ik van deze mensen nog nooit een film heb gezien...
(Opgepast! Onderstaande beschrijving bevat een groot deel van het plot!) Het begint allemaal met een ongenoemde jongeman (we noemen hem Driver, voor het gemak), die overdag stuntman is, maar 's nachts bijklust als chauffeur voor inbrekers die snel en veilig weg moeten geraken van een inbraak. Dit wordt al snel duidelijk in de eerste scene, waar Driver twee inbrekers wegrijd. Hij wordt echter ontdekt door de politie. Hij weet verschillende keren aan de politie te ontsnappen tot wanneer de achtervolging eindigt in een ondergrondse parkeergarage, waar Driver de auto, met de twee inbrekers achterlaat en daarna de sleutel van de auto aan een agent geeft. De dagen gaan voorbij, het gecontroleerde, voorspelbare leventje van Driver gaat door tot hij op een dag zijn buurvrouw leert kennen in de lift van het appertementsblok. Er wordt echter niets gezegd en elk gaat zijn eigen weg. Tot Driver zijn buurvrouw, Irene, en haar zoon, Benicio, een lift moet geven naar huis. Dit blijkt echter niet eenmalig aangezien Irenes auto naar Drivers garage wordt gebracht voor herstelling. gedurende deze periode leren Driver en Irene elkaar beter kennen en ook Benicio kan goed opschieten met Driver. De dagen gaan weer voorbij tot plots Standard, de man van Irene, uit de gevangenis vrijkomt. Hij lijkt echter zijn leven te willen beteren, hoewel dit niet makkelijk is omdat hij nog 'beschermingsgeld' schuldig is aan een crimineel. Om hier aan te geraken helpt Driver hem bij een overval. Het loopt helemaal mis en Standard wordt door het hoofd geschoten. Driver ontsnapt hierbij samen met een handlanger van de crimineel aan het nippertje aan een auto die hen volgde toen ze wegvluchtten van de overval. Driver komt te weten dat het niet zomaar geld is van een of andere crimineel. Het blijkt geld te zijn van een maffiabaas, die Driver al heeft ontmoet als financierder van zijn nieuwe carrière als racepiloot in de amerikaanse NASCAR. Omdat de maffiabaas zijn geld absoluut terugwil, dreigt deze ermee Irene en Benicio van kant te maken als hij zijn geld niet gauw terugkrijgt. Hij slaagt er in deze maffiabaas te vermoorden, maar daarmee is de zaak niet opgelost. De handlanger van de maffiabaas wil het geld terug, en Driver stemt toe met een ontmoeting. Bij de overdracht van het geld steken de twee elkaar neer, maar Driver overleeft het.
Ik vond de film persoonlijk een beetje teleurstellend in vergelijking met de hoeveelheid sterren die de film kreeg. De film was redelijk voorspelbaar eens je de korte inhoud van de film kende. Ik ben al vaak naar films geweest waarbij ik bijna letterlijk op het puntje vn mijn stoel zat, terwijl bij deze film aardig wat spanning ontbrak van mijn part. Ook van de scenes met achtervolgingen en autostunts was er bijna geen sprake. Maar zoals vaker met dit soort verhalen moet je zoeken naar de betekenis erachter. Drive gaat over de loyaliteit, eenzaamheid en de donkere kant van een persoon die naar boven komt, hoe hard we ook proberen deze te onderdrukken. Drive is een zeer gewelddadige film die raar genoeg iets weg heeft van een sprookje. De ridder (Driver) die rondrijd (niet op een paard natuurlijk) en mensen red, ten koste wat het kost en de 'slechte' mensen op een wrede manier vermoord. De film verwijst zeer veel naar andere film, te beginnen met de titel (en ook de aftiteling), die volledig in het roze zijn, gebaseerd op Risky Business uit 1983. Ook het stille karakter van Driver, dat hem niet hard maar juist zacht maakt, verwijst naar the Man With No Name uit de Sergo Leone westerns. De stijl van Driver is ook gebaseerd op die van KISS. Hij draagt bijna altijd een jas met een gouden schorpioen op de achterkant, wat vaak de aanwijzing is dat er iets gaat gebeuren, terwijl de schorpioen op zijn rug symbool staat voor bescherming. Ook de soundtrack (Nightcall door Kavinsky) heeft iets 'jaren '80'.
Ik vond de film dus niet echt geslaagd als je, net zoals ik, van veel actie houd en veel achtervolgingsscènes verwacht. Als je echter wat diepen nadenkt over films, dan is deze film een aanrader! Ik had het vlak na de film ook zeer moeilijk om het 'goeie' aan de film te zien, maar na wat leeswerk zag ik het verhaal en moraal er achter en eenmaal je die snapt... Net geen 5 sterren waard voor mij, maar 4 sterren kan je absoluut niet een te hoge score vinden!
Rome. Vijftien maart, 44 V. C. Julius
Caesar - de machtigste man ter wereld - wordt brutaal met 22 messteken om het
leven gebracht. Geschiedenis wordt geschreven.
Hoe kan zo'n groot
man zich zo makkelijk laten vermoorden? Werd hij niet gewaarschuwd voor zijn
dood en kon hij het voorkomen? Wie waren de moordenaars en waarom moest die daad
plaatsvinden?
We gaan terug naar
die bewuste dag en laten zien wat er in de hoofden van de betrokken partijen
speelde. Met Shakespeares taal dringen we in de wereld van de toenmalige
politiek en diplomatie, en laten beetje bij beetje het complot ontstaan en
afronden, met alle gevolgen vandien. We gaan ook terug naar de dag vóór de moord
en zien samenzweerders vuile zaakjes zweren, talloze tekenen van onheil die
genegeerd worden en toneelstukken die nog geschreven zullen worden.
We zijn op 10 november (13u30) met enkele klassen van het zesde jaar naar het toneelstuk 'JULiUS' gegaan in CC 't Vondel. We hadden deze voorstelling niet zelf gekozen, maar de school had dit voor ons gekozen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik anders nooit naar dit toneelstuk zou gegaan zijn omdat ik sowieso al niet echt van theater hou en het toneelstuk zag er eerder saai uit, ook vanwege het feit dat het een stuk is van Shakespeare, welke ik associeer met ouderwetse toneelstukken. Onterecht, zo blijkt later. We hadden dit stuk al in de klas besproken, evenals Shakespeare zelf. Na deze lessen Nederlands was ik al nieuwsgieriger geworden en zag ik er al helemaal niet meer tegenop. Mede omdat ik de actuers al had zien figureren in verschillende series (vb.: W817) en ik me herrinnerde dat ik wel graag naar deze series keek. Ik vroeg me ook af hoe ze dit toneelstuk gingen vertonen met maar 3 acteurs, terwijl er veel meer personages zijn. Toen ik het toneelstuk gezien had, was ik aangenaam verrast.
In het toneelstuk keren we terug naar de tijd van Caesar, toen de machtigste man ter wereld. We keren meerbepaald terug naar de dag dat caesar vermoord werd en de dagen die hieraan voorafgingen. Maar alles op zijn tijd. Tijdens het eerste deel zagen we Caesar zijn laatste woorden uitspreken, waarna hij door 6 van zijn gezellen wordt vermoord met 22 ( 23 volgens wikipedia) messteken (gelukkig genoeg gebruikte men in het toneelstuk kaarsen als messen), wat meteen het einde betekend van het eerste deel. Hierna keren we terug naar de ochtend die voorafging aan de moord op Caesar. We zien hoe Caesar verschillende voortekenen van zijn dood negeerde en hoe enkele van de samenzweerder de laatste voorbereidingen troffen voor de moord op Caesar, waarna deze moord opnieuw plaatsvind. Jammer genoeg voor Caesar keren we nogmaals terug naar de dag voor zijn dood. Nu zien we de ontwikkeling van het gehele complot, hoe alle samenzweerders bij het complot betrokken raken en hoe zelfs Brutus, Caesars zoon, toestemt met het plan zijn eigen vader te vermooden, na enige aarzeling. Iedereen gaat slapen, behalve enkele samenzweerders, die het complot afwerken tot een feilloos plan. Hierna gaan we weer naar de ochtend, waar Caesars vrouw hem waarschuwt om niet naar het capitool te gaan, omdat ze gedroomd heeft dat Caesar vermoord zal worden. Hij negeert ook de visioenen van een oude waarzegster en de goede raad van een onbekende romein. Hij zet zijn weg naar het capitool verder, waarna hij voor de derde maal wordt vermoord door enkele van zijn trouwste metgezellen, waaronder zijn eigen zoon (Tu quoque, fili mi?). Hierna wordt er door de acteurs een korte pauze ingelast, nu ja, niet wat we kunnen verwachten van een pauze, maar we krijgen te horen dat wij, het publiek, ook onze bijdrage moeten doen in dit toneelstuk! We moeten namelijk het volk spelen. Niet zo'n moeilijke taak dus. Na de 'pauze' kerenn we terug naar Rome, waar Antonius een redevoering doet en het volk kan overtuigen om de samenzweerders ook te vermoorden, waarna de geschiedenis ons leert dat dit wel degelijk is gebeurd.
Ik vond het persoonlijk een redelijk moeilijke voorstelling. Het was moeilijk om de verschillende personages uit elkaar te houden omdat elke acteur enkele personages voor zijn of haar rekening hield. Natuurlijk werd het zeer ingewikkeld wanneer deze personages dan ook nog eens tegelijk op het podium verschijnen. Hierdoor was het ook moeilijk de verschillende verhaallijnen uit elkaar te houden, aangezien men moeilijk zag welke acteur welk personage vertolkte. Het decor was zeer sober, 3 tonnen, die dienst deden als zuilen en grafkist, waarin kaarsen staken, die op hun beurt ook gebuikt werden als messen. Maar bij elk deel van het stuk werden de tonnen in een andere positie gezet, zodat men de moord op Caesar elke keer van een andere kant kon aanschouwen (jammer genoeg ontbrak de positieve kant voor Caesar...). De interactie van het publiek was ook mooi meegenomen, voor zover deze aanwezig was bij het publiek zelf. Hoe de acteurs improviseerden op een onverwachte reactie van een van de toeschouwers, vond ik dan weer geweldig. Al bij al vond ik het een geslaagd toneel, wel wat langs de zware kant. Jammer genoegheeft dit toneel mij niet aangezet om vaker naar een dergelijk toneelstuk te gaan, omdat ik nu eenmaal niet van toneel hou, tenzij iemand mij meekrijgt naar een toneelvoorstelling.
