Na het verbeteren en vervolmaken van hoofdstuk 2, kun je hier enkele korte fragmenten lezen. Hoofdstuk 2 staat misschien niet meteen bol van de spanning, maar des te meer van de romantiek.

Hoewel Nathan en Irina al enkele jaren verkering hebben, is daar nog niet veel van te merken. De twee zijn nog steeds dolverliefd op elkaar alsof ze nog maar net samen zijn. Irina, die tot hiertoe steeds in een beschermde bubbel geleefd heeft, komt één en ander te weten over hoe de wereld er nu werkelijk uitziet en haar ontzetting kan niet groter meer worden, of dat denkt ze althans. Nathan verlangt er al enige tijd naar om de volgende stap in hun relatie te zetten en besluit uiteindelijk om haar als zijn gelijke te behandelen en niet langer meer af te schermen voor de bittere waarheid. Hij legt Irin haarfijn uit wat er gaande is in het land en hoe dat zo gekomen is, wat haar dromerige perceptie van de realiteit tot een abrupt einde brengt.

“Nathan, zou je even een zwembroek kunnen aantrekken?” vroeg de man langs zijn neus weg. “Oeps, betrapt,” grinnikte Nathan. Hij liet Irina los en zwom naar de trap waar haar vader hem stond op te wachten met afgekeerd gezicht en uitgestoken handdoek. Nathan nam de handdoek aan en sloeg hem meteen om zijn middel. 
“Er is weer een opstootje geweest in de centrale van Vilvoorde,” meldde Irina’s vader. Nathan liet zijn onderbroek uit zijn handen vallen en keek de man geschokt aan. “Alweer?” De oudere man knikte bevestigend. “Ja. De derde in een maand tijd. Als we dit niet gauw de kop indrukken, komt de bevoorrading in de problemen.” Nathan was nog maar kort geleden in zee gegaan met Rik, Irina’s vader, als zakenpartner. Hij had hem beloofd dat hij zijn erfenis zienderogen zou zien groeien, maar nu begon Nathan toch zijn twijfels te krijgen. “Wat was de aanleiding dit keer?” wilde Nathan weten. “Ik ken nog geen details, Nathan. Sorry. Vanavond weet ik meer. Zullen we het bespreken tijdens het diner?”

***

Irina keek Nathan na terwijl hij de zwemhal uitbeende, zijn vaste tred observerend. Hij liet zijn kleren achter op de ligzetel. Hij was een streling voor het oog van de vrouw, zo meende Irina. In het begin van hun relatie had haar vader wel enkele bezwaren gemaakt tegen het leeftijdsverschil van vijftien jaar, maar die bezwaren waren snel van tafel geveegd. In de rijkere kringen was het een veel voorkomend fenomeen dat de gescheiden heren de jonge dames uit het ouderlijk huis wegkaapten.

***

“Geniet van uw rijtochtje.” Irina glimlachte naar het meisje en bedankte haar. Ze genoot immers altijd van haar rijtochtjes, al was ze omwille van de veiligheid gedwongen om binnen de muren van de wijk te blijven. De wijk Keerbergen was immers groot genoeg en bevatte nog veel onbewoonde delen die enkel bestonden uit prachtige bossen en uitgespreide velden. De bomen waren op sommige plaatsen zo hoog en zo dicht opeen aangeplant dat ze de wijkmuren volledig aan het zicht onttrokken en haar deden vergeten dat ze in wezen opgesloten zat. Ze kon zich niet inbeelden dat er ergens ter wereld een mooiere plek bestond om te leven.

***

Valentina stond haar met haar merrie op te wachten aan het bospaadje naast haar huis aan het einde van de straat waar Nathan woonde. Daar reden ze samen zwijgend het bos in. Algauw gingen de paarden over in draf en voor ze goed in wel uit het zicht waren, sprongen ze aan in galop. Hoewel beide meisjes hun ouders hadden gezworen om nooit de paden te verlaten, konden ze het niet laten dwars door de bossen te rijden, waarbij ze over omgevallen bomen en ondiepe beken sprongen, zich een weg baanden door kreupelhout en laaghangende takken maar ternauwernood uit hun gezicht konden houden. Ze gierden het uit van de pret toen Irina voor de zoveelste keer een scheur opliep in de mouw van haar shirt. Het was al het derde rijkostuum in een maand tijd dat hetzelfde lot onderging. Gelukkig kostte het haar geen moeite meer om het voor haar vader geheim te houden nu ze zo goed als bij Nathan inwoonde. Nathan had wel weet van haar in principe ongeoorloofde ritjes, maar deed er verder niet moeilijk om. Het enige waar hij voor vreesde was dat de autoriteiten haar toch een keer zouden straffen, want de regels waren er voor een reden, zo had hij haar gezegd, maar omdat Irina in tien jaar tijd nog nooit een bewaker in de bossen had gezien, vond ze dat ze niks te vrezen had van de autoriteiten.

***

“Bedankt, Maria.” Maria aanvaardde haar dank je zoals gewoonlijk met een vriendelijk hoofdknikje en wilde de badkamer even verlaten om een en ander klaar te gaan zetten op de kaptafel, toen Irina haar terugriep. “Maria, wacht even. Ik bedoelde niet alleen: bedankt voor het bad, ik bedoelde: bedankt voor alles tot hiertoe.” Het dienstmeisje draaide zich om en keek naar de grond. Niet één enkele keer had men tijdens haar opleiding aangeleerd hoe ze gepast diende te reageren op zo’n welgemeend dankwoord. “Ik,…eh, ik weet niet wat zeggen, juffrouw,” stamelde ze. “Kom even bij me zitten,” vroeg Irina. Het was een vreemd verzoek en dat wist ze ook wel, maar ze wilde haar dienstmeisje nu eindelijk wel wat beter leren kennen. “Graag, juffrouw, maar ik heb nog wat werk. Uw kaptafel…” Ze besefte net op tijd dat ze haar meesteres nooit mocht tegenspreken en ging zitten op het krukje naast de badkuip. “Mooi zo. Hoe oud ben je eigenlijk?” stak Irina van wal. “Ik ben negentien, juffrouw,” antwoordde ze beleefd en waarheidsgetrouw. Irina moest even denken. “Dat betekent dat je op je veertiende voor mij bent beginnen werken? Wat jong om al te werken! Hoeveel krijg je eigenlijk betaald van mijn vader?” Het was een indiscrete vraag, maar zelfs daarop moest Maria beleefd en naar waarheid antwoorden, indien zulk een vraag gesteld werd, zo was haar geleerd. “Ik krijg helemaal geen geld betaald, juffrouw. Mijn loon bestaat uit mijn kost en inwoon, wat kleren en enkele persoonlijke gebruiksvoorwerpen. Uw vader voorziet in mijn levensonderhoud in ruil voor mijn diensten aan u, juffrouw.” Irina zette grote ogen op. “Je krijgt niet betaald?!”

***

Uiteindelijk bracht Maria haar juwelenkist zodat ze een keuze kon maken. Irina koos het eenvoudig zilveren collier met een kleine blauwe diamant eraan die ze van Nathan had gekregen en de bijpassende oorhangers en armbanden. Vier fijne zilveren ringen die ingelegd waren met piepkleine diamantjes om haar beide wijsvingers en ringvingers te sieren, maakten het geheel compleet. “Excellente keuze, juffrouw,” complimenteerde Maria haar. Het waren niet haar duurste juwelen, maar het waren wel de stukken met de grootste emotionele waarde. Irina had al een keer grappend tegen Nathan gezegd dat ze al het geld van haar vader en alle luxe die daarmee gepaard ging zo zou opofferen om bij hem te kunnen blijven als het daarop aan zou komen, maar ze begon zich nu te realiseren dat het stilaan realiteit werd en geen grap meer was. Haar verliefdheid begon te veranderen in houden van. Ze hield van Nathan. Ze kon niet meer zonder hem en opeens werd ze doodsbang als ze terugdacht aan de woorden van Valentina van die middag. Zou het waar zijn?

***

“Tijd voor het diner,” zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Maria en net op dat moment werd er op de deur geklopt. “Ja?” vroeg ze. “Ik ben het, lieverd,” klonk Nathans zachte, opgewekte stem vanachter de deur. “Mag ik binnenkomen?” “Ja, hoor,” antwoordde ze. Voor een buitenstaander zou dit gebruik misschien erg vreemd overgekomen zijn, maar in de rijke kringen was het normaal dat partners elkaars privacy als heilig beschouwden. Daarom werd er steeds om uitdrukkelijke toestemming gevraagd alvorens de ander zijn of haar privévertrekken te betreden. Voorzichtig deed hij de deur open en stak eerst zijn neus en vervolgens de rest van zijn gezicht door de kier. Hij wachtte tot ze hem wenkte vooraleer hij helemaal binnenkwam. Ze kreeg meteen een brede glimlach op haar gezicht toen ze de zijne zag. Ze werd gewaar dat haar hele wezen begon te stralen als de zon en dat haar wangen begonnen te gloeien. Het vergde al haar zelfbeheersing om zich niet in zijn armen te storten, maar om beheerst naar hem toe te stappen en hem een degelijke kus op de wang te geven. Het was niet echt gepast om meer affectie tentoon te spreiden in het bijzijn van een bediende. Maria was werkelijk fantastisch. Ze begreep meteen hoe moeilijk het was voor Irina en verliet de kamer snel en onopvallend zodat ze nog snel enkele minuten privacy hadden voordat het diner begon.

***

De uren die volgden, waren een kwelling voor Irina. Haar moeder preekte aan één stuk door over hoe een dame zich behoorde te gedragen en dat Irina op alle gebied tekort schoot. Ze sneerde dat ze begreep dat Nathan niet met haar wilde trouwen. Zulk een echtgenote zou hem te schande kunnen maken en dat was slecht voor zijn zakelijke reputatie. Zolang ze maar samenwoonden kon hij zijn relatie met haar afdoen als een affaire, een minnares, niets ernstigs, maar als hij eenmaal met haar getrouwd zou zijn, kon dat niet meer. “Nathan doet zoiets niet!” had Irina getierd. Waarna haar moeder haar weer op haar gebrekkige zelfbeheersing had gewezen. Ze ging verder dat ze blij mocht zijn dat het maar een diner bij haar familie was, want als de zakenrelatie van Nathan een vreemde was geweest, had ze beslist geen goede indruk gemaakt. Na een poosje stopte Irina gewoon met luisteren. Ze knikte alleen nog maar, wat door haar moeder opgevat werd als een teken dat de boodschap begon door te dringen. De vrouw milderde haar toon tegen haar dochter toen ze vroeg: “Je weet toch wel dat ik gelijk heb en dat ik dit alleen maar voor je eigen bestwil zeg?” “Ja, mama.” Het interesseerde Irina geen barst.

***

Nieuwsgierigheid was niet meteen een goede eigenschap, althans als ze haar moeders preek ter harte moest nemen. “Nathan,” begon ze toen ze bij het poortje kwamen, maar hij onderbrak haar. “Niet hier, Irina,”zei hij en kuste haar zachtjes. “Straks, als we binnen zijn,” beloofde hij. “Vertel je me dan alles?” wilde ze weten. “Alles wat je vader gezegd heeft en nog wel meer dan dat. Alles wat jij nog niet weet en al heel lang had moeten weten.”

***

Het kostte Nathan uiteindelijk de grootste moeite om de kus uiteindelijk te verbreken, maar hij had nog een lang verhaal te vertellen. “Nu jij,” zei Irina. “Nu ik,” bevestigde hij. “Ik was eigenlijk al van plan geweest om je te bekennen dat ik van je hield. Jij bent voor mij de zon in een duistere wereld, Irina. Jij maakt mij echt gelukkig.” Irina voelde een “maar” aankomen en dus vroeg ze: “Maar?” Nathan knikte en vervolgde: “Maar, ik heb jou tot hiertoe nooit als mijn gelijke behandeld en daar wil ik vanaf nu verandering in brengen. Tegen de wil van je vader in.” Irina was met stomheid geslagen. Ze kon niets doen of zeggen buiten hem stomverbaasd en vragend aankijken.

***

"Tot zover valt het misschien allemaal nog wel mee, maar nu komt het: door al het geweld was het leven nog duurder geworden. De werkgevers - en laten we wel wezen, dat zij wij, de rijken – hadden hun producten en diensten erg duur gemaakt door de grote risico’s en de grote investeringen. Ondertussen zijn alle kosten al heel lang terugverdiend en zijn we er alleen maar rijker van geworden. De mensen in de steden kunnen lang niet meer kopen wat ze vijfendertig jaar geleden nog vanzelfsprekend vonden. Het zijn werkende armen, Irina. Ze werken zich te pletter om niks voor zichzelf over te houden. Besef je wat de regering heeft gedaan? Ze hebben geld afgepakt van de zwakste groep in onze samenleving: de zieken, de ouderen en de mensen die niet konden werken om dat te spenderen aan de zogenaamde veiligheid van de overblijvers. Als ze die mensen hun aalmoes nooit hadden afgenomen, waren deze mensen nooit een gevaar gaan vormen en had dat geld ook nooit aan de veiligheid gespendeerd moeten worden.” 

***

De klok gaf ondertussen 4:36 aan en dat betekende dat ze eigenlijk over een paar uur al weer moesten opstaan. Nathan had een vroege meeting met de investeerders om tekst en uitleg te geven bij de recente opstootjes. Het plan was dat hij en Rik de boel wat zouden trachten te sussen en dus zou hij een helder hoofd kunnen gebruiken. Ze maakten zich klaar om naar bed te gaan. Hoewel de slaap hen vrijwel meteen overviel, bracht hij geen verlichting uit hun ellendige toekomstbeeld. Nachtmerries verstoorden hun korte nachtrust en de volgende ochtend hadden ze beiden dikke wallen onder hun ogen, maar de taak waar ze voor stonden, kon helaas niet wachten. Niemand wist immers hoeveel tijd hen nog restte voordat het noodlot zou toeslaan.

Hopelijk heb je kunnen genieten van deze fragmenten - het zijn er meer geworden dan ik oorspronkelijk van plan was vrij te geven - en kijk je uit naar hoofdstuk 3.

26-11-2016 om 23:08 geschreven door Esperanza Diepenhof  

In plan B bereiden ze zich samen voor op een heel ander leven, ver weg van hun wijk en ver buiten hun comfortzone. Of hun liefde bestand zal zijn tegen deze grote beproeving, is nog maar de vraag. Er staan hen grote ontberingen te wachten van zodra plan B in voege zal treden, zoveel is zeker.

Irina is de zachtheid zelve. Goedlachs en een tikkeltje naïef als ze is, heeft ze Nathans hart gestolen. Haar schoonheid is ook mooi meegenomen. Ze gooit dan ook al haar charmes en andere troeven in de strijd om de realisatie van hun alternatieve plan tot een goed einde te brengen. Ze deinst er niet voor terug om de regels van de autoriteiten aan haar laars te lappen en de protocollen die bij haar status horen te negeren om plezier te kunnen maken.

Nathan is een doorwinterde zakenman, maar zijn menselijkheid kent echter geen grenzen. Daardoor stuit hij vaak op een muur bij Irina's vader, die hard en meedogenloos zijn zaken runt en over lijken durft gaan. Nathan gelooft heilig dat het anders kan, maar mist de nodige overredingskracht. Hij is een rijke bedrijfseigenaar met een socialistisch kantje en een onmiskenbare aantrekkingskracht. Ook al volgt hij zelf de regels van de autoriteiten zo goed mogelijk na, hij maakt geen bezwaar tegen Irina's uitspattingen. Hij vindt haar avonturen eerder amusant dan storend, maar kan zijn bezorgdheid om zijn veel jongere geliefde maar moeilijk verbergen. Hij is een man met een groot hart en een pientere geest, die met de nodige voorzichtigheid en consideratie voor anderen steeds zijn plannen weet te verwezenlijken.

26-11-2016 om 20:58 geschreven door Esperanza Diepenhof  

Nu dat ik enkele dagen geïmmobliliseerd ben door een stijve nek, heb ik hoofdstuk 1 van mijn Back to basics-concept kunnen voltooien. Er dienen hooguit nog enkele verbeteringen aangebracht te worden voor dat het klaar is voor publicatie. Eerder heb ik al twee spannende fragmenten gepubliceerd bij wijze van voorproevertje op mijn facebook-pagina.

Hier volgt een iets uitgebreidere versie van het eerste fragment:

Hij naderde de kampeerplek zeer snel en hoopte er nog sneller voorbij te kunnen rijden, toen de motor begon te sputteren. “Wat krijgen we nu?” Davids oog viel op de benzinemeter en die gaf nul aan. In zijn haast om weg te komen, was hij vergeten de jerrycan met diesel in de tank te gieten. Hij besefte dat hij daarvoor de veilige cabine van de truck moest verlaten en de laadbak moest openen om de jerrycan te pakken. Vervolgens moest hij met een trechter de stinkende vloeistof in de tank zien te gieten nadat hij het slot ervan open had weten te prutsen en de dop eraf had geschroefd. Hij schatte dat hij vijf tot tien minuten zou nodig hebben om het voor elkaar te krijgen. Hij richtte zijn ogen op de kampeerplek en zag hoe vreselijk dichtbij deze lag. De kampeerders zouden minder dan vijf minuten nodig hebben om bij hem te komen. Deze vergetelheid kon hem zijn leven gaan kosten. Hij was misschien wel gewapend, maar hij twijfelde er geen seconde over dat zijn tegenstanders dat ook waren, misschien zelfs veel zwaardere wapens droegen dan hijzelf. Opeens besefte hij hoe zielig en hulpeloos hij was met zijn armzalig blaffertje. Desondanks zou het wapen wel dodelijk zijn. Als hij sneller was… Hij greep het pistool uit de holster, haalde de veiligheid eraf en zette hem op scherp. Met de revolver in zijn rechterhand, zijn wijsvinger op de trekker en de sleutel van de laadbak en de tankklep in zijn linkerhand haalde hij een laatste keer diep adem om al zijn moed te verzamelen. Tot hiertoe zag het er niet naar uit dat de kampeerders zijn richting uit zouden komen. Hij stapte geruisloos uit de cabine, maar toen de deur in het slot sloeg, wist hij vijf paar ogen op zich gericht. 

                                                                                                      ***

De kampeerders waren nu zo dicht genaderd dat hij kon verstaan wat ze zeiden. Hun stemmen klonken een beetje vreemd. Dat zou wel door de roes van de drugs komen. “Welke idioot rijdt hier nu nog langs op dit late uur?” hoorde hij een van de mannen sneren. “Die is zijn leven beu, zoveel is duidelijk,” antwoordde zijn compagnon. “Zou hij eten bij zich hebben?” vroeg een derde stem. Een vierde man lachte luid. De vijfde zei niets en lachte ook niet. Hij liep voorop en hield een uzi in zijn hand. Zijn bewegingen waren beheerst, gecontroleerd. Hij was nog nuchter, besefte David. Deze zou niet missen als hij zijn wapen afvuurde.                    

Fragment 2:

26-12-2015 om 00:32 geschreven door Esperanza Diepenhof  

Concept: Back to basics

Anno 2050
Hypermoderne, hoogtechnologische steden
Klassenmaatschappij: superrijken, werkende armen, ambachtslui en verschoppelingen
Controle van bovenaf, over alles
Enorme energie-consumptie
De ondergang van een beschaving en overleven met wat rest.

David en Jorin zouden het nooit voor mogelijk hebben gehouden om het einde van de beschaving mee te maken tijdens hun leven. Wat volgt is de hel, maar zoveel mooier dan wat was. Met de hulp van Yasna overleven ze de ondergang en ontrafelen ze de mysteries die ertoe geleid hebben. Kunnen ze het tij nog keren of is de beschaving voorgoed verloren?

Als Indira haar echtgenoot Jorin bijna dwingt om de veilige stad achter te laten en te verruilen voor het niemandsland, vreest zijn vriend, David dat ze beiden hun verstand verloren hebben en onnodig hun leven op het spel zetten. Er valt tenslotte niet te leven tussen uitschot, criminelen, drugsverslaafden en ander gespuis, toch? Maar als het noodlot toeslaat, rijst de vraag wie nu werkelijk gek is: de stedelingen die hun leven laten controleren door de overheid in ruil voor hun veiligheid of de vrijgevochten overlevers in het niemandsland. Eén ding is zeker. Deze catastrofe komt niet uit het niets opdoemen. De oorzaak achterhalen is vrijwel hun enige kans om te redden wat er overblijft van de beschaving, maar zullen ze hier ook in slagen?

Dit is het concept waar ik momenteel aan werk. Het eerste hoofdstuk is bijna voltooid. Wanneer dit klaar is, mogen jullie de eerste fragmenten hier verwachten.

Veel leesplezier

Esperanza

     Diepenhof

14-12-2015 om 22:41 geschreven door Esperanza Diepenhof  

14-12-2015 om 17:58 geschreven door Esperanza Diepenhof