Vooraleer we de ‘tapasplank Stasjon’ kregen voorgeschoteld in Brasserie ‘t Stasjon wandelden we de blauwe lus met vertrek aan de Sint Hubertuslaan (Thorpark) in Opglabbeek. Het natuurreservaat Heiderbos is de laatste uitgestrekte jeneverbesheide van Vlaanderen en is al generaties lang gekend als de plek met de meeste jeneverbessen in heel Vlaanderen.

De wandelaar met de nordic walking stokken bepaalde het tempo. Het slaat eigenlijk nergens op om de anderen tot het uiterste te drijven, alleen maar om te laten zien hoe geweldig je kunt lopen. Er is een groot verschil tussen wat de ene en de andere wandelaar aankan. Daarom bij deze mijn verontschuldigingen.

We leven dan ook in snellere tijden: we spreken sneller dan 50 jaar geleden, we wandelen sneller, films zijn flitsender, boeken snediger. Wandelen geeft een gevoel van vrijheid. Het is het tegenovergestelde van ‘sneller, hoger, sterker’. Alles gaat langzamer als we wandelen; de wereld lijkt vriendelijker en heel even worden we niet in beslag genomen door dagelijkse beslommeringen.

Vandaag lag onze focus op ‘onthaasten’. En dat was ons goed gelukt.

Donderdag ll. trokken we met een petit comité naar de MaasMauve Heide in Maasmechelen. Sommige leden hadden die dag een smoesje zoals Rommelmarkt in Oud-Rekem, een sterretje in de voorruit, fietsen met ‘andere’ vrienden, kortom druk druk druk. Het is hen vergeven.

Wij ontdekten de prachtige paarse pracht van de heide, een natuurfenomeen. De meeste mensen zijn het erover eens dat de natuur mooi is en een enorme aantrekkingskracht heeft. Het Cafetaria ‘t Salamanderke heeft net zo een aantrekkingskracht want we consumeerden samen met veel fietsers en wandelaars een frisdrank en een biertje van hoge gisting.

Oh ja dit nog: de enorme kloof tussen hoe fysieke inspanning eruitziet en hoe het daadwerkelijk voelt. In reclamespots op TV voor sportkleding en in films lijkt niets opwindender dan het rekken en tot de pijngrens gaan, het pompende hart en het snelstromende bloed, de vuist in de lucht en dan daarna dat moment waarop je met je handen op je knieën slaat en je zweet op de grond druppelt. De werkelijkheid bij DVvdDT is ongemak, verschuivend naar pijn. Ademhalen, doorgaans een onbewuste handeling, voelt onmogelijk zwaar.

Maar we doen voort! Alles komt goed!

We zouden niet weten hoeveel wandelingen we hebben gemaakt met DVvdDT. Gelukkig is er een tool nl. onze blog en onze Facebookpagina. 
We hebben korte wandelingetjes gemaakt en we hebben lange zwerftochten gemaakt. We hebben steden uit en weer in gelopen. We hebben door de bossen en in de bergen gewandeld. We hebben gewandeld en ons verveeld, we hebben gewandeld om onze onrust te verdrijven.

Zo reden we op donderdag 25/07 met ons voertuig de grens over naar het Nederlandse Vijlen. Midden in de Vijlenerbossen aan een zandweg tussen Vijlen, Epen en Vaals ligt op 260 meter hoogte, het in heel Nederland bekende én hoogstgelegen Boscafé ’t Hijgend Hert, de “enige berghut van Nederland” waar we onmiddellijk verliefd op werden. We konden er terecht voor een heerlijk glas speciaal bier en een goede lunch. Voorafgaandelijk genoten we al wandelend van de natuur en kwamen tot rust op deze unieke plek.
Het werden dan toch uiteindelijk geen vele kilometers. Voor onze vereniging DVvdDT is het niet de kwantiteit maar de kwaliteit die telt.

Maandag 15/07 namen DVvdDT deel aan de TVL Wandelrally 2024 en dit in de stad Borgloon, de parel van Haspengouw.
Een enig stadje bovenop een heuvel, eens een versterkte stad van waaruit de Graven van Loon regeerden over hun Graafschap.
Met deze wandelrally - van iets meer dan de aangekondigde 6 km - wandelden we door de glooiende fruitstreek, langs kronkelende wegen, welige akkers met mooie vergezichten en prachtige boomgaarden.

We kregen de kans niet om onderweg iets te bietsen wegens onze inspanningen om moeilijke vragen uit de wandelgids van TVL te beantwoorden. Zodoende hebben we geen appels, peren en kersen uit een boomgaard kunnen snaaien. Na de lange zoektocht werden we tot op zekere hoogte gedwongen om rekening te houden met onze lichamelijke noden.

Zo werd het bijna 15 uur 30 vooraleer we konden lunchen in Eetcafé Konak. We dronken ook een biertje en een wijntje met als gevolg dat stijve mensen veel losser in de omgang worden.

Het werd eindelijk mooi weer op 24 juni en we trokken met DVvdDT naar het wandelgebied Hengelhoef - Ten Haagdoorn. We ontdekten de heidevlakten van Ten Haagdoorn en de groene bossen van Hengelhoef. 

Het was een prachtige wandeling in het hartje van Limburg. Hier ontdekten we weer een ander stukje van De Wijers, aan de bron van de Roosterbeek: één van de belangrijkste voedingsbeken voor de vijvers in De Wijers.

Wat hebben we geleerd vandaag: de manier van lopen kan meer vertellen over een persoon dan het gezicht. Wanneer we op plekken komen waarvan we vermoeden dat ze een beetje gevaarlijk zijn (zoals een nest honingbijen) proberen we met zelfverzekerde passen en een rustig ritme van ons bovenlichaam te lopen. We geloven niet dat het iemand (mens of dier) echt angst aanjaagt, maar we voelen ons in elk geval veiliger. 

Behalve onze voorzitter. Die gooide er met zijn ‘klak’ naar voor toch maar de mooiste foto. Resultaat: ‘het bijtje, zo teer en klein, heeft een angel vol venijn’. Alle miserie komt voort uit het simpele feit dat een mens niet gewoon op zijn stoel kan blijven zitten.

We zijn geneigd een wandeling eerder te beoordelen op grond van de tijd die ervoor is uitgetrokken (9 u 30 tot 14 u 30) dan van het aantal afgelegde kilometers (10 km).

Zaterdag was onze startplaats aan de markante toren van Eben-Ezer (Moulin de Broukay) en mooi gelegen in de vallei van de Jeker (regio Sint-Pietersberg). Dit situeert zich in Eben-Emael (Bitsingen/Bassenge) voor de geïnteresseerden.

We gaven zoals steeds de voorkeur aan reisgenoten met een goed voorziene herseninhoud, een opmerkzame blik of kennis van het leven in de bossen. Het kan soms prettig zijn een wandelende encyclopedie als reisgenoot te hebben. Zo viel ons oog op een rups van de wilgenhoutvlinder, een hazelworm, een hoop kastanjechampignons uit de mergelgrotten en een berg zwerfvuil.

We sloten af met een gedicht van Antonio Machado: ‘Terwijl je loopt ontstaat de weg en als je achter je kijkt zie je het pad dat je nooit meer zult betreden’ en een biertje in Brasserie ‘In Kanne en kruike’.

Vandaag wandelden we de blauwe lus met vertrek aan de toegangspoort Station in As. Het Nationaal Park Hoge Kempen is natuur in al haar glorie. Uitgestrekte dennenbossen worden afgewisseld met heide en op de toppen van de terrils ontdekten we adembenemende vergezichten. Wandelen is een manier om in aanraking te komen met de natuur, de medemens, het binnenland, de schoonheid van het leven zelf. We luisterden met andere oren naar het gezang van vogels en het geruis van bomen. Af en toe dwaalden we van ons pad en de blauwe lus.

‘Het leven is als een weg’ luidt een gezegde van de Kirgiezen. ‘Als u op een dwaalspoor raakt, zijn het niet uw vijanden die u de weg wijzen, maar uw vrienden’. Toch liggen in Centraal-Azië, waar de Kirgiezen leven, minder wegen dan bij ons en je kunt er onmogelijk verdwaald raken.

Na het plezier van deze wandeling consumeerden we een Westmalle Tripel, koffie en warme chocolademelk in de gezellige sociale Taverne De Kolonie te As in uitbating van VZW Arbeidskansen.

Op 21 maart legt elke vogel een kakje. Vanaf nu gedaan met bijvoederen in de tuin want er is voldoende voedsel in de natuur voor de mus, de duif, de verdwaalde ooievaar… Zelfs de roodborstjes doen vrolijk hun bh’tje uit. Niet alleen de vogels zijn blij.

Ook de deelnemende wandelaars van DVvdDT lachten weer naar het leven. De wandelschoenen werden opgeblonken en dit voor een fikse trektocht in Berg-Tongeren met vertrek in de Gousbeemdstraat aan de begraafplaats Nieuw Kerkhof. Wat we onderweg zagen: een opvallend grote dichtheid aan holle wegen, akkers, weilanden, boomgaarden en diverse gevaarlijke dieren.

We zaten dan ook al snel op het terras van Restaurant De Gouden Tak in Bilzen, smachtend en wachtend op een bier van hoge gisting hetwelk ook redelijk snel op tafel kwam.