Het was maandagavond, dat wil zeggen: training. Ik had de bus genomen naar Diana-bad. Toen ik mijn slippers wou aandoen, zei een soort conciërge iets tegen mij in het bulgaars, het enige dat ik er van verstond was CSKA. Ik had meteen door dat er geen training was. Hij zei me ook dat er voor de rest van de week geen training voorzien was, dat is wel jammer, aangezien dit de laatste week was, dat ik zou gaan trainen.
Vandaag heeft een andere Erasmusser een interessant artikel gevonden over een taxi-maatschappij die voornamelijk toeristen oplicht. Toen mijn familie mij kwam bezoek heb ik hen steeds gewaarschuwd voor deze praktijken en blijkbaar met recht en rede. Een aantal mensen moesten 100 euro betalen voor een rit, die normaal gezien slecht 5 euro kost. De reden waarom toeristen in deze val trapten, was heel eenvoudig. Er is een betrouwbare maatschappij: OK Supertrans. Maar hier in Sofia zijn er een aantal varianten, die daar zeer erg op lijken, zoals bijvoorbeeld CK Supertrans. De eenvoudigste manier om de valse er van tussen te halen, is te kijken naar het telefoonnummer dat op de deur staat.
Vrijdagochtend waren ze hier weer, mijn 3 Bulgaarse kuisvrouwen. Ik was aan het werken voor school toen ik ze op de gang hoorde. Ik hoopte dat ze Olivier zijn kamer zouden doen en niet die van mij, maar dat was helaas niet het geval. Het zou praktisch zijn, moesten ze een vaste dag hebben om langs te komen, bij voorkeur op donderdag, want dan ben ik meestal op de univ. Ik ben liever niet in mijn kamer als ze hier langskomen, want ze beginnen steeds tegen mij te praten, maar ik versta er toch geen woord van. Meestal negeer ik ze dan ook als ze tegen mij bezig zijn. Nog net voor ze aan hun werk begonnen, heb ik mijn rugzak en laptop-tas in veiligheid kunnen brengen. Dat betekent dat ik die op mijn vrije bed leg, want zelf verzetten ze niets, ze kuisen er gewoon rond. Als ze dweilen, is dat met heel veel water en dus ligt er best niet al te veel op de grond. Mijn kamer heeft zeker nog een half uur nat gelegen en ook mijn badkamer stond weer onder water.
Donderdag wilden nog een aantal mensen naar Plazza na het ESN-feestje in het centrum. Ik had daar geen zin meer in, maar omdat het te zot is om op je eentje een taxi te nemen, reed ik met een aantal van hen mee naar Plazza om vandaar te voet naar mijn kamer te gaan. In onze taxi zat ook Pierre. Toen we de taxi verlieten, maakten de buitenwippers meteen gebaren naar ons en blijkbaar waren deze voor Pierre bedoeld. Het moet een zeer slechte indruk nagelaten hebben, de laatste keer dat hij er was.
Vandaag had ik terug een afspraak met mijn promotor. Deze keer was hij niet te laat, wat een geluk. Hij was op tijd om te zeggen dat hij geen tijd had. Ter vervanging kreeg ik een extra les van prof. Bonev. Het was best interessant, want het betrof informatie die ik nodig had voor mijn Masterproef.
De laatste dagen is er niet veel boeiends gebeurd. Het enige dat te vermelden waard is, is het feit dat hier ook een aantal ongeschreven regels gelden, die in ook in België van toepassing zijn. Laat meiden die met hun vriend in een club zijn met rust. Pierre, een Fransman, was dat blijkbaar vergeten. Zondag zag ik hem dus met een blauw linkeroog rondlopen, wat op zich wel grappig is.
Donderdagavond is de elektriciteit weer eens uitgevallen. Deze keer was het maar een klein stuk van Studentski grad, helaas wel het stuk waar Fame, het restaurant, zich bevindt. We hadden net ons eten besteld, toen het licht uitging. Gelukkig werden er kaarsen gebracht, best gezellig. Na een half uurtje was het probleem opgelost. Veel mensen waren vertrokken, dus moesten we niet zo lang op ons eten wachten.
Deze avond wou ik mij een douche nemen, maar er kwam geen druppel warm water uit. Het zou ook niet de eerst keer zijn. Tijdens het Paasweekend was er bij momenten ook geen warm water, gelukkig had ik er toen geen last van, maar een aantal andere erasmussers in mijn blok wel. Ik ben dan maar onder het koude water gaan staan, maar na een aantal minuten, was er toch warm water en heb ik kunnen genieten van een heerlijke douche. Eind goed, al goed.
Het is donderdag, dus heb ik normaal gezien om 9 uur les van professor Dimitrov. Maar dat was buiten die laatst genoemde gerekend. Om 10 uur arriveerde hij, maar hij had dan andere verplichtingen. Gelukkig spaar ik op woensdag steeds wat werk uit dat ik hier op donderdag op de universiteit kan doen. Gelukkig was er ook goed nieuws, in de inkomhal werd er gratis koffie uitgedeeld en ook al drink ik niet graag koffie, tegen gratis zeg je niet "nee". Omdat ik binnen 2 weken naar Istanboel ga, had ik een reispas nodig. Ik was hiervoor al eens langs geweest op de Belgische ambassade, maar dat was enkel om mij te informeren. Ik had nog een oude reispas, maar deze kan je niet laten verlengen. Daarom had ik de keuze tussen een internationaal paspoort of een voorlopig paspoort. Omdat het internationaal paspoort een tijdje duurt en in België in orde gebracht moet worden en omdat het meer kostte, koos ik voor het voorlopige paspoort. Ik had 2 pasfoto's en 50 euro nodig. Toen ik betaald had, zei de dame, die trouwens zeer goed Nederlands spreekt, dat ik nog 15 minuten moest wachten, aangezien mijn handtekening ook op het document moest komen. Zo gezegd zo gedaan. Na nog geen half uur had ik mijn voorlopig paspoort. Ook kwam de consul nog even langs om goeie dag te zeggen, zeer vriendelijke man trouwens en nog behoorlijk jong. Ik dacht dat consuls over het algemeen toch iets ouder waren. Voor mijn trip naar Istanboel moet ik enkel nog het resterende bedrag betalen, dat zal ik deze namiddag doen. Het weer is hier voor het moment typisch Belgisch: fris en koud, tante Griet en Lina hebben geluk gehad vorige week. Ook al omdat de deur aan de inkom van mijn blok hersteld is en niet langer iedereen zomaar binnen kan.
Deze namiddag was mijn promotor ook te laat, een uur en vijftien minuten. Gelukkig heeft professor Dimitrov zijn les van deze morgen in de namiddag gegeven, zodat ik mijn tijd niet zat te verdoen. Na het gesprek met mijn promotor ben ik het laatste deel voor de trip naar Istanboel gaan betalen. In het centrum werkten de verkeerslichten niet, het verkeer werd geregeld door agenten of helemaal niet met aanrijdingen tot gevolg. Om niet vast te raken in het verkeer, heb ik de metro maar genomen en het laatste stuk te voet gedaan.
Maandag heb ik helaas afscheid moeten nemen van Lina en tante Griet. De rust is teuggekeerd in mijn kamer. Maar voor ze vertrokken zijn we nog gaan winkelen in het nieuwste shoppingcenter van Sofia: Serdika. 210 winkels, vooral kledingwinkels. Ik was op zoek naar een zomerjas en ik heb er ook een gevonden. De twee dames waren mijn persoonlijke styling-adviseurs. Zelf kochten ze niks, op uitzondering van stiften en een stylo voor Dries en Hanne. Na het shoppen, zijn we nog iets gaan eten in de buurt van Sofia University. Daarna hebben we de bus terug genomen en heb ik ze in een taxi gezet. 's Avonds kreeg ik een bericht dat ze veilig geland waren. Hopelijk heeft nonkel chris zijn prijs al in ontvangst kunnen nemen. Diezelfde avond ben ik nog eens gaan trainen, het was namelijk 10 dagen geleden. Door al dat bezoek had ik daar geen tijd voor, ik moet toegeven dat het deugd deed, zo eens goed afzien.
Deze morgen zijn de poetsvrouwen weer langs geweest, op die manier is mijn vloer eindelijk terug proper na het feestje van 2 weken geleden.
Vrijdag hebben we met z'n allen nog een deel van het centrum bezocht. We zijn samen nog iets gaan eten en daarna was het tijd om met mijn ouders terug te keren naar Studentski Grad. We namen afscheid en ze namen een taxi terug naar de luchthaven. Blijkbaar was er een probleem de informatie van hun vlucht, op hun ticket stond dat deze zou vertrekken om 17:05, maar dat bleek 17:50 te zijn en daarom moesten ze nog 45 extra wachten. Ook bleek een drankje daar zeer duur: 6 leva(3) voor een pintje. Nadat ik mijn vuile kledij naar de wasserette had gedaan, keerde ik terug naar het centrum en vond Lina en tante Griet op een pleintje met een ijsje in de hand. Het was nog niet zo laat en we bezochten nog een aantal dingen, zoals een Rooms-Katholieke kerk en vonden ook de Synagoge, deze was echter gesloten. Na nog een terrasje keerden we terug naar Studentski Grad. Na ons avondeten in Fame, kropen we op tijd in bed.
Zaterdag om 6:45 ging mijn wekker af. Na ons overheerlijk ontbijt verlieten we mijn kamer voor een trip naar Veliko Turnovo, de hoofdstad van Bulgarije gedurende het 2e koninkrijk. Eerst namen we taxibus 5 naar het centrale busstation. We namen de bus om 8:30 richting Veliko. Lina en tante Griet hadden een zitje naast elkaar, ik zat gelukkig alleen en kon een dutje doen, waarvoor dient een busreis van 3 uur anders. Onderweg kon mijn bezoek genieten van het Bulgaarse landschap. Veliko was mij totaal onbekend en toen de bus stopte, wist ik niet of dit al de halte was. Ik vroeg dit aan een Bulgaars meisje, maar zij kon me niet echt helpen. Gelukkig zat er een vriendelijk Amerikaan achter mij, die mij vertelde dat het wel degelijk de halte was. Ook gaf hij ons nog mee hoe we het oude stadscentrum konden vinden. Om zeker te zijn, stopten we bij de toeriste dienst en kochten daar een kaartje van Veliko Turnovo. Ik moet wel zeggen dat hun Engels niet echt indrukwekkend was. Met het kaartje en mijn gids van Bulgarije in de hand gingen we op zoek naar een aantal bezienswaardigheden. De eerste (Het huis met het aapje) was niet eenvoudig te vinden, ook al omdat het pijltje, dat dit huis aanduidde in de verkeerde richting stond. Toen we het eindelijk gevonden hebben, waren we toch enigzinds teleurgesteld. Daarna trokken we naar het fort Tsravets. Normaal gezien was de inkom 6 leva per persoon. Toen ik vroeg of er een korting voor studenten was, wou ze mijn studentenkaart zijn. Ik haalde die van Kaho boven, maar dat was blijkbaar niet goed genoeg. Gelukkig had ik 's morgens mijn Students Book in mijn rugzak gestoken. Daardoor konden we voor 6 leva alle 3 binnen. Het fort was mooi, je kon echt zien waar er ooit huizen en kerken gestaan hadden. De zon was weer van de partij en we genoten van onze picnic. Na een bezoek aan een van de torens, genoten we buiten het fort van een drankje op een terrasje. Toen er een aantal mensen passeerden herkende ik Matthias, de Oostenrijker. Bulgarije is zo klein. Hij was daar tesamen met een aantal vrienden, die op bezoek waren. Zij hadden een auto gehuurd en waren net gearriveerd. We hadden nog wat tijd over voor de bus zou vertrekken, dus gingen we op zoek naar de bezienswaardigheden, die we nog niet gezien hadden: huis van Sarafina, een kerk (die goed verstopt was) en een monument dat was opgericht om de 800ste verjaardag van het 2e koninkrijk te vieren. Om 18 uur namen we de bus terug naar Sofia, deze was iets drukker bezet dan 's morgens, wat het moeilijker maakte om een dutje te doen, al zat ik weer alleen. Onderweg begon het ook te regenen, gelukkig zaten wij droog. Om 21 uur arriveerden we in Sofia en namen we opnieuw de taxibus richting Studentski. Ik ging 's avonds naar het verjaardagsfeestje van Camile en sloot Lina en tante Griet opnieuw op, want zij waren moe en wilden uitgerust zijn voor zondag.
Zondag werd ik veel te vroeg wakker. Mijn twee vlijtige city-trippers hadden er weer zin in. We hadden gisteren het volgende afgesproken: als het regent, gaan jullie zonder mij een museum bezoeken en als het niet regent, ga ik met jullie ergens naartoe, maar ze moesten het wel zelf regelen. Deze morgen was de zon van de partij, dus ik was gezien. Zij hadden echter hun werk niet gedaan, dus moest ik het weer zelf regelen. Ik besliste om niet te ver te reizen, want dat heb ik de laatste dagen al genoeg gedaan, we zouden het Dragalevsk klooster bezoek. We gingen eerst inkopen doen voor de picnic en namen daarna een taxi naar het Hladilnika busstation, Jolien en Nik kennen dat wel. 10 minuten en 5 leva armer arriveerden we daar, dat is toch al beter dan 1,5 uur en 7 leva. We zouden terug bus 66 nemen en ergens halverwege afstappen, helaas moesten we eerst nog 45 minuten wachten. Maar met 2 toffe meisjes als tante Griet en Lina vliegt de tijd voorbij. Op onze bus zaten ook 4 downhillers en zij namen natuurlijk hun fiets mee. Ook ontmoeten we een oudere Bulgaar, die zowel Frans als Engels sprak, iets heel uitzonderlijk in Bulgarije. Na een goed half uur verlieten we de bus. Deze trip was zeer leerrijk, ik leerde namelijk het volgende: het is niet omdat iets in een gids staat, dat het ook de moeite is om er naartoe te gaan. Dit klooster stelde nog minder voor dan dat van woensdag. Na 10 minuten waren we rond. Gelukkig was het weer wat beter en konden we nog een wandeling maken in de bossen op de flanken van Vitosha. We genoten van onze heerlijke picnic met het geruis van een rivier achter ons. Aan de overkant van het water zagen we een boskakker en een heel leger downhillers. Ik sloeg even een praatje met een van hen. Hij wist mij te vertellen dat ze steeds de stoeltjeslift namen en per dag een afdaling of 10 deden. We genoten van het weer en om 15 gingen we terug naar de "bushalte". Tijdens de rit probeerde Lina nog een aantal foto's te maken van Sofia, maar ik denk niet dat het een groot succes is geworden. Toen de bus even de ring verliet, herkende ik de plaats. Het was namelijk heel dicht bij Studentski Grad en toen er een aantal mensen afstapten, deden wij dat ook. Op die manier deden we nog een beetje aan sport en bespaarden we 5 leva. Lina en tante Griet hadden geen zin om naar de koers te kijken, ik natuurlijk wel, daarom namen zij nog eens de bus naar het centrum.
Dinsdag heb ik samen met mijn ouders een deel van het centrum bezocht. Na de lunch moest ik wel even naar de universiteit voor een afspraak met mijn promotor. Ondertussen genoten de mammie en de pappie van het grijze weer in het stadspark. Toen we terug herenigd waren, begon het te regenen en zijn we maar naar City Center Sofia gegaan, één van de 3 winkelcentra. Daar zagen we ook chocolade staan die gemaakt was bij ons mama, maar hij was wel veel duurder. Chocolade is hier echt een luxeproduct. 's Avonds ben ik mij in hun hotel een badje gaan nemen, ik het toegeven: het deed deugd.
Woensdag stond er een trip naar het Rila-klooster op het programma. Om kwart na 9 was ik aan hun hotel en namen we een taxi naar Ovcha Kupel Busstation. Eens ter plaatse moesten we nog een half uurtje wachten tot de bus zou vertrekken. De bus was redelijk comfortabel, zelfs in die mate dat ik nog een dutje kon doen. Na 2 uur was er een pauze van een half uur aan de laatste halte voor we het klooster zouden bereiken. De bus vertrok, maar de chauffeur wachtte nog op een andere bus. Van de passagiers die de bus verlieten kende ik er 1, Fips, een Duitse Erasmus-student. Hij was deze morgen samen met zijn vriendin vertrokken om twintig na 7. Hij had eerst de trein genomen, dan een bus en uiteindelijk belandde hij bij mij op de bus. Het klooster is zeer mooi, zeer mooie muurschilderijen. Ook de plafonds waren voorzien van mooie schilderijen. Maar na een half uur in het klooster hadden we toch alles gezien. Ook was het er ongelofelijk koud. Op de weg terug klaarde alles terug uit, maar toen we Sofia na een dikke 2 uur bereikten, was het terug aan het regenen.
Donderdag had ik in de voormiddag les om 9 uur. Gelukkig was professor Dimitrov op tijd, want ik had nog andere dingen te doen. Na de les ben ik naar het centrale busstation gegaan om mij te informeren voor een trip op zaterdag met mijn bezoek dat vandaag arriveerde. Daarna nam ik de bus richting luchthaven om mijn nieuwe bezoek op te halen: nichtje Lina en tante Griet. Hun vlucht was iets later dan verwacht, maar omdat er maar 35 man op het vliegtuig zat, tante Griet had ze geteld, moesten ze niet lang wachten op hun bagage. We namen de taxi richting Studentski grad, hun nieuwe thuis voor de komende 5 dagen. De kamer beviel hun redelijk, zeker Lina was blij, omdat Jolien haar toch redelijk bang had gemaakt. Iets na 2 namen we de bus richting het centrum, dat onveilig werd gemaakt door mijn ouders. We spraken af aan de Alexander Nevski-kathedraal, omdat die eenvoudig te vinden is. Na een natje voor ons allemaal en een droogje voor de mammie, brachten we nog een bezoek aan de Santa Sofia-kerk. Om half 6 waren we terug in Studentski grad. Tante Griet, Lina en ik zijn dan inkopen gaan doen voor ons ontbijt van morgenvroeg. Ander belangrijk nieuws: Bericht van Lina voor Nik: U matrasje is fantastisch!! Tante Griet heeft mijn WC-bril om zeep geholpen.
Zaterdagavond ben ik pannenkoeken gaan eten bij 2 franse meisjes samen met 3 Bulgaren en een Egyptenaar. De pannenkoeken waren goed. Daarna hebben we Pasen op z'n Bulgaars gevierd. We zijn naar een kerk gegaan en daar moesten we met een kaars brandend houden terwijl we 3 toertjes wandelen rond de kerk. Dit doen ze om geluk af te dwingen. Daarna deden we nog een spelletje met hard gekookte geschilderde eieren. Iedereen neemt een ei in de hand en slaat daarmee op het ei van zijn buur, als je ei breekt lig je uit de strijd. Uiteindelijk blijft er 1 iemand over met een heel ei, dit is het "lucky egg". Al de andere eieren kan je opeten.
Zondag heb ik naar de Ronde van Vlaanderen gekeken. Helaas kon Tom Boonen niet winnen, volgende week heeft hij misschien meer geluk.
Maandag zijn mijn ouders gearriveerd in Sofia. Hun vlucht was gelukkig op tijd, maar toch was ik weer veel te vroeg in de luchthaven. Ze hadden heel wat cadeautjes bij, meter Simone merci voor de taart, ze smaakt heerlijk. Ook kreeg ik nog wat chocolade en Blauwe Chimay. Wat heeft een mens nog meer nodig ? Toen het 14 uur was, konden we naar hun hotelkamer. Deze is dik in orde, de badkamer heeft een bad en daar zal ik deze week zeker gebruik van maken. Daarna zijn we nog even naar het centrum getrokken en hebben we daar gedinneerd.
De Bulgaarse buschauffeurs zijn echte kunstenaars. Terwijl ze met de bus rijden, kunnen ze ook een sigaret roken, telefoneren een kaartje verkopen. In België is dat niet mogelijk, omdat je niet mag telefoneren als je aan het eten bent, maar hier maakt het allemaal niet zo veel uit. Gisteren heb ik echter nog iets grappiger meegemaakt. Aan een halte stopte de buschauffeur, liet alle deuren open en stapte uit. Ging een pizza halen en wandelde dan de bus terug in om zijn weg verder te zetten. Ik neem in België bijna nooit de bus, maar dit heb ik toch nog niet zien gebeuren. Gisteravond ben ik naar een film gaan kijken in het appartement van Thibault en Christelle. Toen ik samen met Olivier, mijn Franse buurman terug arriveerde aan onze blok, hing er een of ander papier uit. Toen we binnen wilden, kwam de "portier" de deur losmaken. Blijkbaar gaan dit weekend de deuren op slot vanaf 23 uur tot 6 uur 's morgens. Ik ga toch nog eens navragen wat de boodschap het papier exact wil zeggen, want de dame die ons binnen liet was vanalles aan het vertellen in het Bulgaars, maar daar verstonden wij niks van.
Er heerst een ongewone rust in Studentski grad. Weinig lawaai, weinig mensen op straat, een verademing en anderzijds iets totaal vreemds. Alle Bulgaarse studenten die in Studentski grad leven, wonen niet in Sofia en zijn voor Pasen allemaal naar huis. Daarom is het hier zo rustig en vredig. Gisteren was het al duidelijk merkbaar op de universiteit, daar was het ook veel rustiger dan anders. Mijn promotor zei dat er tijdens zijn les, maar de helft van de studenten aanwezig was. In België gebeurd zoiets bij mijn weten niet. Wij hebben natuurlijk 2 weken vakantie en hier hebben ze enkel van vrijdag tot maandag, dus zijn er velen die donderdag al een extra dag namen. Ook zijn er een aantal Erasmus-studenten naar huis of maken ze van deze periode gebruik om een uitstap te maken. Maar ik ben hier gebleven en geniet van de stilte.
Maandagavond ga ik meestal training, deze week dus ook. Ik nam de bus rond half 8. Een kwartiertje later arriveerde ik aan het zwembad. Daar zat de trainer ons op te wachten, iets wat abnormaal is, aangezien hij anders maar net op tijd is voor de training. De training ging niet door, omdat er een probleem was met het zwembad. Geen training en dus kon ik mijn kar keren en de bus terug naar Studentski Grad nemen. Hopelijk heb ik woensdag meer geluk.
Dinsdagmiddag ben ik eens naar de Belgische ambassade geweest. Ik wou wat extra informatie in verband met de uitstap naar Istanboel, van eind april tot begin mei. Blijkbaar heb ik een reispas nodig of internationaal paspoort, dat laatste heb ik wel, maar is al vervallen. Dus zal ik nog eens terug moeten met 2 pasfoto's voor die reispas. Ook moet er blijkbaar 15 euro betaald worden om Turkije binnen te mogen. Maar daarover zal ik mij nog eens informeren bij ESN.
Dit weekend stond een trip naar het noorden van Bulgarije op het programma, meer bepaald naar Vratsa, Belogradchik en Chiprovci. We vertrokken op vrijdagmorgen om 8u30 aan de Alexander Nevski-kathedraal. Of dat was toch de bedoeling. Maar met Erasmusstudenten en dan in het bezonder de Spanjaarden, moet je daar eigelijk een uur bijtellen. We waren met een zestigtal studenten, waaronder 7 Bulgaren van ESN. Ook een twintigtal Spanjaarden waren aanwezig en op een aantal van hen hebben we meer dan een half uur moeten wachten. Omdat we met iets te veel waren voor 1 bus, waren er ook 2 auto's voorzien en ik zat in 1 van hen. De inzittenden: Zahari(Bul)(de chauffeur), Mohammed(Egypte), Maeva en Léonie (Fr). Eigelijk vond ik het niet erg om in een auto te moeten zitten, daar konden we zelf de muziek kiezen uit de collectie van Zahari. En deze viel reuze mee. Met de auto ben je ook veel sneller dan met de bus. We waren sneller weg, maar moesten eerst nog tanken en werden ingehaald door de bus. Een paar kilometer verder haalden we hem terug in. Langs de weg zagen we heel wat prostituees en onze bestuurder zwaaide steeds heel vriendelijk naar hen. We zouden op de bus wachten bij een of ander tankstation, maar we waren blijkbaar iets te snel en waren het station voorbij gereden. Omdat de groep daar even zou pauzeren en wij bijgevolg een heel grote voorsprong op hun hadden, besliste Zahari om naar een monument ter ere van Hristo Botev te rijden. Dit bevond zich op een berg nabij Vratsa, genaamd Okolchitsa. Door deze tussenstop, had de bus de tijd om ons in te halen en een kleine voorsprong te nemen.
In Vratsa gingen we op zoek naar de Ledenika grotten. Deze grot was niet zo erg interessant en na dit bezoek hadden we nog wat vrije tijd om iets te eten in het centrum van Vratsa. Eerst beklommen we een heuvel van waar we een heel mooi uitzicht hadden, daarna trokken we de winkelstraten in op zoek naar alcohol voor het feestje 's avonds. Paulina(Polen) kocht ook een paar schoenen ...
Vanuit Vratsa reden we richting Belogradchik, bekend om zijn rotsformaties. Toen we er arriveerden, was het bijna donker en zagen we er niks van. Omdat we toch een riante voorsprong hadden op de bus gingen we al een kijkje nemen naar het oude fort, op de top van een heuvel. Het was reeds gesloten, dus gingen we op zoek naar het hotel. Met hulp van een oud Bulgaars vrouwtje vonden we het bijna onmiddelijk. Na een kwartiertje stronten(kaartspel), dat blijkbaar ook in Frankrijk bekend is, arriveerde de bus en konden we naar onze kamer. Ik deelde een kamer met Olivier(F), mijn buurman in mijn blok. Nadat we ons gerief daar gedropt hadden, trokken we richting een restaurant, waar een aantal tafels voor ons gereserveerd waren. Toen we terug waren in het hotel, kon iets later een feestje beginnen in een ruimte die vroeger nog gediend had als restaurant, maar nu dus een ander doel had gekregen.
Zaterdag kon er uitgeslapen worden, maar omdat de kamers niet van degelijke gordijnen voorzien waren, was ik reeds wakker om kwart voor 10. Buiten scheen de zon, dus leek het mij het ideale weer voor een ochtendwandeling. Ik kon genieten van de natuur en het uitzicht op de rotsformatie. Tegen half 12 was ik terug, ik at de rest van mijn brood op, want een ontbijt was niet voorzien in het hotel. Om 12 uur werden we buiten verwacht om een bezoek te brengen aan de grotten van Magura, nabij Rabisha. Met de auto waren we weer een heel pak sneller dan de bus, we maakten een tussenstop om wat drinken te kopen en vervolgden daarna onze weg. 15 minuten later arriveerde de bus en konden we de grot betreden. De gids sprak geen Engels, dus moest Horhe alles vertalen. Deze grot was boeiender dan die van vrijdag, maar het kon nog iets interessanter. Daarom probeerde ik en Martin(F) de boel een beetje op te fleuren, maar dat was buiten een aantal mensen van ESN gerekend, die zelfs dreigden om met ons terug naar buiten te gaan. Intermezzo. Martin(F) en Martin(Servië) waren te laat om zich in te schrijven, voor hen was er dus geen plaats op de bus of in een auto en ook niet in het hotel. Zij hadden daarom samen met 3 Portugese meisjes een directe bus genomen naar Belogradchik en verbleven in een hotel in het centrum. Martin(F) drinkt nogal veel, en soms heeft hij te veel op (zie The Fool on the Hill). Ze waren vrijdagnamiddag vertrokken in Sofia en tijdens deze reis had hij al wat op. 's Avonds tijdens het feestje is hij gewoon blijven doordrinken en dat kwam zijn oriëntatievermogen zeker niet ten goede, zo had hij er zaterdagmorgen anderhalf uur over gedaan om zijn hotel terug te vinden en had hij maar 3 uur geslapen. Toen hij arriveerde aan de grot had hij al 1 pint op en had hij zich voorzien van 3 andere voor tijdens de rondleiding. De rondleiding duurde 2 uur en op het einde daarvan moest hij nogal redelijk dringend, dus deed hij dat gewoon in de grot, iets wat hem nog minder populair maakte bij de mensen van ESN. Zo mocht hij van hen niet binnen in het fort dat we later zouden bezoeken. Eens we buiten kwamen, bleek dit niet op dezelfde plaats te zijn als waar we binnen waren gegaan. Voor de mensen die in de bus zaten, was dat geen enkel probleem, want de bus stond hen gewoon op te wachten. Maar wij moesten nog een heel eind te voet. Daarom dat Zahari zijn beste rally-skills bovenhaalde om zo snel mogelijk aan het fort te geraken, want de rest van de groep was op ons aan het wachten. Het fort op zich was niet zo heel erg boeiend, maar het uitzicht, van op de rotsen die een deel van het fort uitmaakten, was adembenemend. Daarna konden we op zoek in het centrum op zoek naar een restaurant, maar de keuze was niet erg groot, waardoor we in hetzelfde restaurant als vrijdags belandden. Dat was praktisch, aangezien het dicht bij ons hotel was. 's Avonds was er weer een feestje, maar daarvoor hadden de Spanjaarden zich al uitgeleefd. Ergens op zolder hadden ze papierrolletjes gevonden, die dienen om een rekening op af te drukken en daarmee hadden ze de feestruimte gedecoreerd alsook een deel van het terras buiten en hun eigen verdieping. Gelukkig voor de rest van ons, had de organisatie alle Spanjaarden op het 4e verdiep gelegd, waardoor mijn gang gespaard bleef.
Zondagmorgen kon ik iets langer slapen, omdat de zon niet scheen. Er werd op de deur geklopt rond half 11, dat vond ik toch redelijk vroeg, omdat we maar om 12 uur beneden moesten zijn. Daarom nam ik mij een douche, het water was heerlijk warm, dit in tegenstelling tot de douche die Olivier zich daags voordien had genomen. Om 11 uur waren ze er terug met de meldin dat het tijd was. Ik was vergeten dat het uur veranderde, snel raapte ik al mijn gerief bij elkaar en stopte het in mijn rugzak. Toen ik beneden kwam, merkte ik de ravage op die de Spanjaarden deze nacht (lees morgen) hadden aangericht. Op het feestje was de laatste persoon van ESN gaan slapen rond 7 uur en toen bleven er maar 15 mensen meer over, voornamelijk spanjaarden. De hele zaal lag vol papier, er was een ruit kapot, een spandoek van Bulgarije, dat voorheen omhoog hing, lag ergens in een hoekje. Al wie bij dit wangedrag betrokken was, heeft een deel van de schade moeten betalen. Uiteindelijk konden we maar vertrekken om 13 uur ipv. 12 uur. Met de auto namen we kleine wegen, de bus nam de snelweg, daardoor arriveerden we bijna gelijktijdig aan het klooster van Chiprovci. Na een kort bezoek reden we naar het centrum, waar we op zoek konden gaan naar een restaurant. Er waren er slechts 3, waarvan er maar 1 eten serveerde. Toevallig zaten alle Spanjaarden in hetzelfde hotel, hadden ze net besteld, toen de organisatie besliste om te vertrekken en naar Montana te rijden om daar iets te zoeken. We zouden 2 uur moeten wachten. Dus besliste Zahari om met de auto al door te rijden en onderweg te stoppen. In een klein restaurantje ergens tussen Chiprovci en Montana stopten we voor de lunch. Blijkbaar had de lunch van de Spanjaarden niet zo lang geduurd want 40 minuten later passeerde de bus het restaurant al, terwijl wij nog aan het eten waren. Het duurde nog even voor we konden vertrekken en we zouden de bus niet meer terug zien. Een half uur na de bus arriveerden we in Sofia en nog eens 50 minuten later was ik terug op mijn kamer.
Het feit, dat ik niet echt de intentie heb om Bulgaars te leren, heeft vandaag weer tot een misverstand geleid. Ook al was het niet volledig mijn fout, ook het gebrekkige tot onbestaande Engels van een heel aantal Bulgaren lag mee aan de basis. Ik wou vandaag een kopie laten maken van 2 ingenieursplannen. Het plan was een beetje te groot, maar dat was niet het probleem. Ik wou van het plan 2 stukken die elk op een A3 pasten. Toen ik dat probeerde duidelijk te maken aan de dame van het kopiecenter, bekijk ze mij heel raar. Gelukkig was er een Bulgaars meisje, die mij "blijkbaar" wel begreep. De dame ging aan het werk, zo doen ze dat hier en daarna snijden ze dat in stukken, zodat je jouw A3 hebt. Maar na de eerste kopie, kwam er nog een tweede en een derde kopie uit. Toen ik duidelijk maakte dat het niet was, wat ik wou en met mijn vinger naar A3 op een blad wees, viel hun frank eindelijk. Uiteindelijk moest ik maar 2 kopieën betalen, en kreeg ik de andere er gratis en voor niks bij, lucky me. Daarna heb ik geïnvesteerd in mijn garderobe. Ik ben mij een extra T-shirt gaan kopen (zie afbeelding) , dat kan geen kwaad, zeker nu het weer hier wat beter wordt.
Maandag was er een feestje: "The biggest polish party ever". Dit feestje was er ter gelegenheid van de terugkeer van Anna. Zij was een maand naar Polen geweest, maar kwam terug. Ze had allerlei typische Poolse producten mee, voornamelijk Vodka, niet echt mijn ding. Het feestje ging wel niet in haar kamer door, ten gevolge van een incident voor haar vertrek. Op het toppunt van het feestje, waren er zeker 50 mensen in het appartement van Eren(Turkije). Maar op zulke zatte feestjes gebeuren er altijd foute dingen: - overgeven vanop het balkon - in slaap op een bed, met een emmer in je handen - per ongeluk iemands bril van zijn gezicht slaan, en deze 6 verdiepingen lager op de grond zien landen (landen is misschien niet het juiste woord) - ... Ik was gelukkig ben geen enkele van deze gebeurtenissen betrokken.
Ik ben ook op tijd vertrokken, want dinsdag had ik een meeting met mijn promotor. Deze was zoals gewoonlijk te laat, dit begint mij echt tegen te steken.
P.S. Dezelfde vraag als vorige maand: Waar haal ik de titels van mijn berichten vandaan?
Wat is er leuker dan een feestje organiseren? Een feestje organiseren op de kamer van iemand anders, zonder dat de bewoner hiervan op de hoogte is. Dat hebben we vrijdagavond gedaan, zodat we zaterdag ergens naartoe konden. Naar Paulina, uit Polen, werd geen uitnodiging van het facebook-event gestuurd, zodat ze moeilijk kon weigeren. Uiteindelijk heeft ze wel een uitnodiging gekregen, zaterdagnamiddag rond een uur of 3, zodat ze toch nog wat tijd had om haar kamer op te ruimen.
Dit weekend was er ook iemand vermist: Toma uit Litouwen. Zaterdagochtend rond 8 uur had haar kamergenote haar voor het laatst gezien, maar sindsdien was er geen spoor van haar. Haar laptop was weg, haar rugzak was weg en ze was niet te bereiken op haar bulgaarse of litouwse GSM. Ook had ze aan niemand laten weten waar ze naartoe was. Zaterdag maakten we ons maar een klein beetje zorgen, maar toen er zondagnamiddag nog steeds geen nieuws was, begonnen er toch al een aantal mensen te panikeren. Sommigen hadden allerlei mogelijke scenario's bedacht wat er met haar aan de hand kon zijn. Er werd gebeld naar de Litouwse ambassade, maar daar antwoorde niemand, in het weekend werkt daar toch niemand. Martin(F) wou zelfs naar de ziekenhuizen bellen. Zondagavond rond half 7 was ze eindelijk terug in haar blok, zich van geen kwaad bewust. Ze was op een Last-minute uitstap geweest met een aantal Bulgaren, maar er niet aangedacht om ook maar aan 1 iemand iets te laten weten, waar ze naartoe was. Eind goed al goed.
Het weer is hier ondertussen dik in orde, tijd om mijn shorts boven te halen, met dank aan Jolien (en Nik). Zondagnamiddag zijn we met een aantal Erasmus-studenten, voornamelijk Spanjaarden, gaan genieten van het mooie weer in Yuzhen park, ten zuiden van het stadscentrum. Een hele namiddag niks doen, wat kan het leven toch mooi zijn.
Gisteravond was het "international diner-party" in de kamer van Ilaria. Het was de bedoeling dat iedereen iets eetbaars meedeed afkomstig uit zijn eigen land. Je kon een typisch gerecht klaarmaken, een salade of een dessert. Aangezien ik niet echt een masterchef ben, ik niet over een keuken of materiaal beschik, moest ik een andere oplossing vinden. Moeilijk was dat niet, ik ben gewoon naar de supermarkt gegaan en daar een aantal Stella's gekocht. Bier: kan het nog Belgischer ? Toen ik in de supermarkt door de bierrayon ging, viel mijn oog op een ander Belgisch bier: bruine Leffe, maar dat zal voor een andere keer zijn. Gisteren hebben we weer iets grappigs meegemaakt met Pierre uit Frankrijk. De flat van Ilaria ligt in de buurt van het centrum, dus dacht Pierre: "Ik ga naar het centrum en zoek het dan wel uit." Dus stond hij in het centrum, zonder adres of iets. Dus moest hij eerst op zoek naar een internet-café: inloggen op Facebook en het adres opzoeken. Dat was een van de redenen waarom hij pas rond 1 uur arriveerde, terwijl het feestje om 21 uur begon.
Wachten... hopelijk moet ik niet wachten op Godot. Sinds een paar weken heb ik steeds les over gewapend betonnen bruggen op donderdagvoormiddag om 9 uur. Dus zoals de laatste weken, was ik iets te vroeg aanwezig. Dan kon het wachten beginnen. Iets na 10 arriveerde mr. Dimitrov, maar hij had geen tijd, want vanaf 10 konden er bulgaarse studenten langskomen, die vragen hadden bij een of ander project. Om 11 uur zou mr. Georgiev, mijn promotor langskomen, maar hem heb ik nog steeds niet gezien. Hopelijk komt hij langs om 14 uur, want dan heeft hij gedaan met lesgeven. Gelukkig begin ik al een bulgaarse mentaliteit te kweken en ben ik voorbereid op dit soort situaties. Voor mijn masterproef had ik een aantal opdrachten tegen vandaag, wijselijk had ik gisteren beslist om ze niet allemaal te doen en er een aantal te sparen voor vandaag. Helaas ben ik al door deze opdrachten heen. Gelukkig had ik ook nog wat werk voor het waterpolo-tornooi van zaterdag. Allen daar heen, zou ik zeggen: vanaf 18u20 begint het tornooi in het Olympos-bad te Dendermonde.
Deze week is er een grote verandering gebeurd aan mijn blok. Het grote spandoek met reclame voor biermerk Ariana, dat aan de voorgevel hing is verdwenen. Verdwenen is misschien het verkeerde woord. Het is vervangen door een ander spandoek ... een van Zagorka: een ander Bulgaars biermerk. Blijkbaar heeft onze universiteit een overeenkomst met deze brouwerij, die beide bieren produceert in Stara Zagora. Deze brouwerij is in handen van Heineken.
Vandaag was het een heel intensieve dag op de universiteit. Ik had les om 13 uur van mr. Bonev. Maar ik vertrok een beetje vroeger, zodat ik voor de les kon lunchen. Toen ik blok 35 verliet, stonden Marjan en Martin(Bulgarije) buiten te wachten op Wozko. We namen samen de bus richting centrum. Zij hadden normaal gezien les om 13:15, maar toen we aan de universiteit arriveerden, kwam een klasgenoot hen tegemoet om hen te melden dat de prof niet aanwezig zou zijn. We zijn dan samen gaan lunchen in de cafetaria van de univ. Zij hadden nog anderhalf uur niks te doen, ik ging naar de 4e verdieping. Nadat ik in mijn kantoor de vorige les nog even had doorgenomen, ging ik naar het kantoor van mr. Bonev. Deze voelde zich niet zo goed, daarom verlegde hij de les naar morgenvoormiddag om 11 uur. Gelukkig had ik gegeten op de univ, anders was het weer een nutteloze reis geweest, of toch niet helemaal ...
Want ondanks het feit dat ik hier bijna anderhalve maand ben, heb ik vandaag voor het eerst de Belgische Ambassade gezien. Deze ligt aan de halte waar ik van de bus stap en aan mijn wandeling naar de universiteit begin. Dus de voorbije 6 weken ben ik er steeds voorbij gewandeld zonder de Belgische vlag te zien hangen. Misschien moet ik een van deze dagen eens een bezoekje brengen.
Het weer wordt hier beter, bijna alle sneeuw van vorige week is weg.
Erasmus
Vrijdag hebben we met z'n allen nog een deel van het centrum bezocht. We zijn samen nog iets gaan eten en daarna was het tijd om met mijn ouders terug te keren naar Studentski Grad. We namen afscheid en ze namen een taxi terug naar de luchthaven. Blijkbaar was er een probleem de informatie van hun vlucht, op hun ticket stond dat deze zou vertrekken om 17:05, maar dat bleek 17:50 te zijn en daarom moesten ze nog 45 extra wachten. Ook bleek een drankje daar zeer duur: 6 leva(3) voor een pintje.
Dinsdag heb ik samen met mijn ouders een deel van het centrum bezocht. Na de lunch moest ik wel even naar de universiteit voor een afspraak met mijn promotor. Ondertussen genoten de mammie en de pappie van het grijze weer in het stadspark. Toen we terug herenigd waren, begon het te regenen en zijn we maar naar City Center Sofia gegaan, één van de 3 winkelcentra. Daar zagen we ook chocolade staan die gemaakt was bij ons mama, maar hij was wel veel duurder. Chocolade is hier echt een luxeproduct.
Zaterdagavond ben ik pannenkoeken gaan eten bij 2 franse meisjes samen met 3 Bulgaren en een Egyptenaar. De pannenkoeken waren goed. Daarna hebben we Pasen op z'n Bulgaars gevierd. We zijn naar een kerk gegaan en daar moesten we met een kaars brandend houden terwijl we 3 toertjes wandelen rond de kerk. Dit doen ze om geluk af te dwingen. Daarna deden we nog een spelletje met hard gekookte geschilderde eieren. Iedereen neemt een ei in de hand en slaat daarmee op het ei van zijn buur, als je ei breekt lig je uit de strijd. Uiteindelijk blijft er 1 iemand over met een heel ei, dit is het "lucky egg". Al de andere eieren kan je opeten.
Maandag was er een feestje: "The biggest polish party ever". Dit feestje was er ter gelegenheid van de terugkeer van Anna. Zij was een maand naar Polen geweest, maar kwam terug. Ze had allerlei typische Poolse producten mee, voornamelijk Vodka, niet echt mijn ding. Het feestje ging wel niet in haar kamer door, ten gevolge van een incident voor haar vertrek. Op het toppunt van het feestje, waren er zeker 50 mensen in het appartement van Eren(Turkije).
