Maandagavond ga ik meestal training, deze week dus ook. Ik nam de bus rond half 8. Een kwartiertje later arriveerde ik aan het zwembad. Daar zat de trainer ons op te wachten, iets wat abnormaal is, aangezien hij anders maar net op tijd is voor de training. De training ging niet door, omdat er een probleem was met het zwembad. Geen training en dus kon ik mijn kar keren en de bus terug naar Studentski Grad nemen. Hopelijk heb ik woensdag meer geluk.
Dinsdagmiddag ben ik eens naar de Belgische ambassade geweest. Ik wou wat extra informatie in verband met de uitstap naar Istanboel, van eind april tot begin mei. Blijkbaar heb ik een reispas nodig of internationaal paspoort, dat laatste heb ik wel, maar is al vervallen. Dus zal ik nog eens terug moeten met 2 pasfoto's voor die reispas. Ook moet er blijkbaar 15 euro betaald worden om Turkije binnen te mogen. Maar daarover zal ik mij nog eens informeren bij ESN.
Dit weekend stond een trip naar het noorden van Bulgarije op het programma, meer bepaald naar Vratsa, Belogradchik en Chiprovci. We vertrokken op vrijdagmorgen om 8u30 aan de Alexander Nevski-kathedraal. Of dat was toch de bedoeling. Maar met Erasmusstudenten en dan in het bezonder de Spanjaarden, moet je daar eigelijk een uur bijtellen. We waren met een zestigtal studenten, waaronder 7 Bulgaren van ESN. Ook een twintigtal Spanjaarden waren aanwezig en op een aantal van hen hebben we meer dan een half uur moeten wachten. Omdat we met iets te veel waren voor 1 bus, waren er ook 2 auto's voorzien en ik zat in 1 van hen. De inzittenden: Zahari(Bul)(de chauffeur), Mohammed(Egypte), Maeva en Léonie (Fr). Eigelijk vond ik het niet erg om in een auto te moeten zitten, daar konden we zelf de muziek kiezen uit de collectie van Zahari. En deze viel reuze mee. Met de auto ben je ook veel sneller dan met de bus. We waren sneller weg, maar moesten eerst nog tanken en werden ingehaald door de bus. Een paar kilometer verder haalden we hem terug in. Langs de weg zagen we heel wat prostituees en onze bestuurder zwaaide steeds heel vriendelijk naar hen. We zouden op de bus wachten bij een of ander tankstation, maar we waren blijkbaar iets te snel en waren het station voorbij gereden. Omdat de groep daar even zou pauzeren en wij bijgevolg een heel grote voorsprong op hun hadden, besliste Zahari om naar een monument ter ere van Hristo Botev te rijden. Dit bevond zich op een berg nabij Vratsa, genaamd Okolchitsa. Door deze tussenstop, had de bus de tijd om ons in te halen en een kleine voorsprong te nemen.
In Vratsa gingen we op zoek naar de Ledenika grotten. Deze grot was niet zo erg interessant en na dit bezoek hadden we nog wat vrije tijd om iets te eten in het centrum van Vratsa. Eerst beklommen we een heuvel van waar we een heel mooi uitzicht hadden, daarna trokken we de winkelstraten in op zoek naar alcohol voor het feestje 's avonds. Paulina(Polen) kocht ook een paar schoenen ...
Vanuit Vratsa reden we richting Belogradchik, bekend om zijn rotsformaties. Toen we er arriveerden, was het bijna donker en zagen we er niks van. Omdat we toch een riante voorsprong hadden op de bus gingen we al een kijkje nemen naar het oude fort, op de top van een heuvel. Het was reeds gesloten, dus gingen we op zoek naar het hotel. Met hulp van een oud Bulgaars vrouwtje vonden we het bijna onmiddelijk. Na een kwartiertje stronten(kaartspel), dat blijkbaar ook in Frankrijk bekend is, arriveerde de bus en konden we naar onze kamer. Ik deelde een kamer met Olivier(F), mijn buurman in mijn blok. Nadat we ons gerief daar gedropt hadden, trokken we richting een restaurant, waar een aantal tafels voor ons gereserveerd waren. Toen we terug waren in het hotel, kon iets later een feestje beginnen in een ruimte die vroeger nog gediend had als restaurant, maar nu dus een ander doel had gekregen.
Zaterdag kon er uitgeslapen worden, maar omdat de kamers niet van degelijke gordijnen voorzien waren, was ik reeds wakker om kwart voor 10. Buiten scheen de zon, dus leek het mij het ideale weer voor een ochtendwandeling. Ik kon genieten van de natuur en het uitzicht op de rotsformatie. Tegen half 12 was ik terug, ik at de rest van mijn brood op, want een ontbijt was niet voorzien in het hotel. Om 12 uur werden we buiten verwacht om een bezoek te brengen aan de grotten van Magura, nabij Rabisha. Met de auto waren we weer een heel pak sneller dan de bus, we maakten een tussenstop om wat drinken te kopen en vervolgden daarna onze weg. 15 minuten later arriveerde de bus en konden we de grot betreden. De gids sprak geen Engels, dus moest Horhe alles vertalen. Deze grot was boeiender dan die van vrijdag, maar het kon nog iets interessanter. Daarom probeerde ik en Martin(F) de boel een beetje op te fleuren, maar dat was buiten een aantal mensen van ESN gerekend, die zelfs dreigden om met ons terug naar buiten te gaan. Intermezzo. Martin(F) en Martin(Servië) waren te laat om zich in te schrijven, voor hen was er dus geen plaats op de bus of in een auto en ook niet in het hotel. Zij hadden daarom samen met 3 Portugese meisjes een directe bus genomen naar Belogradchik en verbleven in een hotel in het centrum. Martin(F) drinkt nogal veel, en soms heeft hij te veel op (zie The Fool on the Hill). Ze waren vrijdagnamiddag vertrokken in Sofia en tijdens deze reis had hij al wat op. 's Avonds tijdens het feestje is hij gewoon blijven doordrinken en dat kwam zijn oriëntatievermogen zeker niet ten goede, zo had hij er zaterdagmorgen anderhalf uur over gedaan om zijn hotel terug te vinden en had hij maar 3 uur geslapen. Toen hij arriveerde aan de grot had hij al 1 pint op en had hij zich voorzien van 3 andere voor tijdens de rondleiding. De rondleiding duurde 2 uur en op het einde daarvan moest hij nogal redelijk dringend, dus deed hij dat gewoon in de grot, iets wat hem nog minder populair maakte bij de mensen van ESN. Zo mocht hij van hen niet binnen in het fort dat we later zouden bezoeken. Eens we buiten kwamen, bleek dit niet op dezelfde plaats te zijn als waar we binnen waren gegaan. Voor de mensen die in de bus zaten, was dat geen enkel probleem, want de bus stond hen gewoon op te wachten. Maar wij moesten nog een heel eind te voet. Daarom dat Zahari zijn beste rally-skills bovenhaalde om zo snel mogelijk aan het fort te geraken, want de rest van de groep was op ons aan het wachten. Het fort op zich was niet zo heel erg boeiend, maar het uitzicht, van op de rotsen die een deel van het fort uitmaakten, was adembenemend. Daarna konden we op zoek in het centrum op zoek naar een restaurant, maar de keuze was niet erg groot, waardoor we in hetzelfde restaurant als vrijdags belandden. Dat was praktisch, aangezien het dicht bij ons hotel was. 's Avonds was er weer een feestje, maar daarvoor hadden de Spanjaarden zich al uitgeleefd. Ergens op zolder hadden ze papierrolletjes gevonden, die dienen om een rekening op af te drukken en daarmee hadden ze de feestruimte gedecoreerd alsook een deel van het terras buiten en hun eigen verdieping. Gelukkig voor de rest van ons, had de organisatie alle Spanjaarden op het 4e verdiep gelegd, waardoor mijn gang gespaard bleef.
Zondagmorgen kon ik iets langer slapen, omdat de zon niet scheen. Er werd op de deur geklopt rond half 11, dat vond ik toch redelijk vroeg, omdat we maar om 12 uur beneden moesten zijn. Daarom nam ik mij een douche, het water was heerlijk warm, dit in tegenstelling tot de douche die Olivier zich daags voordien had genomen. Om 11 uur waren ze er terug met de meldin dat het tijd was. Ik was vergeten dat het uur veranderde, snel raapte ik al mijn gerief bij elkaar en stopte het in mijn rugzak. Toen ik beneden kwam, merkte ik de ravage op die de Spanjaarden deze nacht (lees morgen) hadden aangericht. Op het feestje was de laatste persoon van ESN gaan slapen rond 7 uur en toen bleven er maar 15 mensen meer over, voornamelijk spanjaarden. De hele zaal lag vol papier, er was een ruit kapot, een spandoek van Bulgarije, dat voorheen omhoog hing, lag ergens in een hoekje. Al wie bij dit wangedrag betrokken was, heeft een deel van de schade moeten betalen. Uiteindelijk konden we maar vertrekken om 13 uur ipv. 12 uur. Met de auto namen we kleine wegen, de bus nam de snelweg, daardoor arriveerden we bijna gelijktijdig aan het klooster van Chiprovci. Na een kort bezoek reden we naar het centrum, waar we op zoek konden gaan naar een restaurant. Er waren er slechts 3, waarvan er maar 1 eten serveerde. Toevallig zaten alle Spanjaarden in hetzelfde hotel, hadden ze net besteld, toen de organisatie besliste om te vertrekken en naar Montana te rijden om daar iets te zoeken. We zouden 2 uur moeten wachten. Dus besliste Zahari om met de auto al door te rijden en onderweg te stoppen. In een klein restaurantje ergens tussen Chiprovci en Montana stopten we voor de lunch. Blijkbaar had de lunch van de Spanjaarden niet zo lang geduurd want 40 minuten later passeerde de bus het restaurant al, terwijl wij nog aan het eten waren. Het duurde nog even voor we konden vertrekken en we zouden de bus niet meer terug zien. Een half uur na de bus arriveerden we in Sofia en nog eens 50 minuten later was ik terug op mijn kamer.
Het feit, dat ik niet echt de intentie heb om Bulgaars te leren, heeft vandaag weer tot een misverstand geleid. Ook al was het niet volledig mijn fout, ook het gebrekkige tot onbestaande Engels van een heel aantal Bulgaren lag mee aan de basis. Ik wou vandaag een kopie laten maken van 2 ingenieursplannen. Het plan was een beetje te groot, maar dat was niet het probleem. Ik wou van het plan 2 stukken die elk op een A3 pasten. Toen ik dat probeerde duidelijk te maken aan de dame van het kopiecenter, bekijk ze mij heel raar. Gelukkig was er een Bulgaars meisje, die mij "blijkbaar" wel begreep. De dame ging aan het werk, zo doen ze dat hier en daarna snijden ze dat in stukken, zodat je jouw A3 hebt. Maar na de eerste kopie, kwam er nog een tweede en een derde kopie uit. Toen ik duidelijk maakte dat het niet was, wat ik wou en met mijn vinger naar A3 op een blad wees, viel hun frank eindelijk. Uiteindelijk moest ik maar 2 kopieën betalen, en kreeg ik de andere er gratis en voor niks bij, lucky me. Daarna heb ik geïnvesteerd in mijn garderobe. Ik ben mij een extra T-shirt gaan kopen (zie afbeelding) , dat kan geen kwaad, zeker nu het weer hier wat beter wordt.
Maandag was er een feestje: "The biggest polish party ever". Dit feestje was er ter gelegenheid van de terugkeer van Anna. Zij was een maand naar Polen geweest, maar kwam terug. Ze had allerlei typische Poolse producten mee, voornamelijk Vodka, niet echt mijn ding. Het feestje ging wel niet in haar kamer door, ten gevolge van een incident voor haar vertrek. Op het toppunt van het feestje, waren er zeker 50 mensen in het appartement van Eren(Turkije). Maar op zulke zatte feestjes gebeuren er altijd foute dingen: - overgeven vanop het balkon - in slaap op een bed, met een emmer in je handen - per ongeluk iemands bril van zijn gezicht slaan, en deze 6 verdiepingen lager op de grond zien landen (landen is misschien niet het juiste woord) - ... Ik was gelukkig ben geen enkele van deze gebeurtenissen betrokken.
Ik ben ook op tijd vertrokken, want dinsdag had ik een meeting met mijn promotor. Deze was zoals gewoonlijk te laat, dit begint mij echt tegen te steken.
P.S. Dezelfde vraag als vorige maand: Waar haal ik de titels van mijn berichten vandaan?
Wat is er leuker dan een feestje organiseren? Een feestje organiseren op de kamer van iemand anders, zonder dat de bewoner hiervan op de hoogte is. Dat hebben we vrijdagavond gedaan, zodat we zaterdag ergens naartoe konden. Naar Paulina, uit Polen, werd geen uitnodiging van het facebook-event gestuurd, zodat ze moeilijk kon weigeren. Uiteindelijk heeft ze wel een uitnodiging gekregen, zaterdagnamiddag rond een uur of 3, zodat ze toch nog wat tijd had om haar kamer op te ruimen.
Dit weekend was er ook iemand vermist: Toma uit Litouwen. Zaterdagochtend rond 8 uur had haar kamergenote haar voor het laatst gezien, maar sindsdien was er geen spoor van haar. Haar laptop was weg, haar rugzak was weg en ze was niet te bereiken op haar bulgaarse of litouwse GSM. Ook had ze aan niemand laten weten waar ze naartoe was. Zaterdag maakten we ons maar een klein beetje zorgen, maar toen er zondagnamiddag nog steeds geen nieuws was, begonnen er toch al een aantal mensen te panikeren. Sommigen hadden allerlei mogelijke scenario's bedacht wat er met haar aan de hand kon zijn. Er werd gebeld naar de Litouwse ambassade, maar daar antwoorde niemand, in het weekend werkt daar toch niemand. Martin(F) wou zelfs naar de ziekenhuizen bellen. Zondagavond rond half 7 was ze eindelijk terug in haar blok, zich van geen kwaad bewust. Ze was op een Last-minute uitstap geweest met een aantal Bulgaren, maar er niet aangedacht om ook maar aan 1 iemand iets te laten weten, waar ze naartoe was. Eind goed al goed.
Het weer is hier ondertussen dik in orde, tijd om mijn shorts boven te halen, met dank aan Jolien (en Nik). Zondagnamiddag zijn we met een aantal Erasmus-studenten, voornamelijk Spanjaarden, gaan genieten van het mooie weer in Yuzhen park, ten zuiden van het stadscentrum. Een hele namiddag niks doen, wat kan het leven toch mooi zijn.
Gisteravond was het "international diner-party" in de kamer van Ilaria. Het was de bedoeling dat iedereen iets eetbaars meedeed afkomstig uit zijn eigen land. Je kon een typisch gerecht klaarmaken, een salade of een dessert. Aangezien ik niet echt een masterchef ben, ik niet over een keuken of materiaal beschik, moest ik een andere oplossing vinden. Moeilijk was dat niet, ik ben gewoon naar de supermarkt gegaan en daar een aantal Stella's gekocht. Bier: kan het nog Belgischer ? Toen ik in de supermarkt door de bierrayon ging, viel mijn oog op een ander Belgisch bier: bruine Leffe, maar dat zal voor een andere keer zijn. Gisteren hebben we weer iets grappigs meegemaakt met Pierre uit Frankrijk. De flat van Ilaria ligt in de buurt van het centrum, dus dacht Pierre: "Ik ga naar het centrum en zoek het dan wel uit." Dus stond hij in het centrum, zonder adres of iets. Dus moest hij eerst op zoek naar een internet-café: inloggen op Facebook en het adres opzoeken. Dat was een van de redenen waarom hij pas rond 1 uur arriveerde, terwijl het feestje om 21 uur begon.
Wachten... hopelijk moet ik niet wachten op Godot. Sinds een paar weken heb ik steeds les over gewapend betonnen bruggen op donderdagvoormiddag om 9 uur. Dus zoals de laatste weken, was ik iets te vroeg aanwezig. Dan kon het wachten beginnen. Iets na 10 arriveerde mr. Dimitrov, maar hij had geen tijd, want vanaf 10 konden er bulgaarse studenten langskomen, die vragen hadden bij een of ander project. Om 11 uur zou mr. Georgiev, mijn promotor langskomen, maar hem heb ik nog steeds niet gezien. Hopelijk komt hij langs om 14 uur, want dan heeft hij gedaan met lesgeven. Gelukkig begin ik al een bulgaarse mentaliteit te kweken en ben ik voorbereid op dit soort situaties. Voor mijn masterproef had ik een aantal opdrachten tegen vandaag, wijselijk had ik gisteren beslist om ze niet allemaal te doen en er een aantal te sparen voor vandaag. Helaas ben ik al door deze opdrachten heen. Gelukkig had ik ook nog wat werk voor het waterpolo-tornooi van zaterdag. Allen daar heen, zou ik zeggen: vanaf 18u20 begint het tornooi in het Olympos-bad te Dendermonde.
Deze week is er een grote verandering gebeurd aan mijn blok. Het grote spandoek met reclame voor biermerk Ariana, dat aan de voorgevel hing is verdwenen. Verdwenen is misschien het verkeerde woord. Het is vervangen door een ander spandoek ... een van Zagorka: een ander Bulgaars biermerk. Blijkbaar heeft onze universiteit een overeenkomst met deze brouwerij, die beide bieren produceert in Stara Zagora. Deze brouwerij is in handen van Heineken.
Vandaag was het een heel intensieve dag op de universiteit. Ik had les om 13 uur van mr. Bonev. Maar ik vertrok een beetje vroeger, zodat ik voor de les kon lunchen. Toen ik blok 35 verliet, stonden Marjan en Martin(Bulgarije) buiten te wachten op Wozko. We namen samen de bus richting centrum. Zij hadden normaal gezien les om 13:15, maar toen we aan de universiteit arriveerden, kwam een klasgenoot hen tegemoet om hen te melden dat de prof niet aanwezig zou zijn. We zijn dan samen gaan lunchen in de cafetaria van de univ. Zij hadden nog anderhalf uur niks te doen, ik ging naar de 4e verdieping. Nadat ik in mijn kantoor de vorige les nog even had doorgenomen, ging ik naar het kantoor van mr. Bonev. Deze voelde zich niet zo goed, daarom verlegde hij de les naar morgenvoormiddag om 11 uur. Gelukkig had ik gegeten op de univ, anders was het weer een nutteloze reis geweest, of toch niet helemaal ...
Want ondanks het feit dat ik hier bijna anderhalve maand ben, heb ik vandaag voor het eerst de Belgische Ambassade gezien. Deze ligt aan de halte waar ik van de bus stap en aan mijn wandeling naar de universiteit begin. Dus de voorbije 6 weken ben ik er steeds voorbij gewandeld zonder de Belgische vlag te zien hangen. Misschien moet ik een van deze dagen eens een bezoekje brengen.
Het weer wordt hier beter, bijna alle sneeuw van vorige week is weg.
Zaterdag vroeg opgestaan, naar Bulgaarse normen natuurlijk. Ik had mij wekker om 6 uur gezet, want er stond een trip naar Plovdiv op het programma. Walter had mij gevraagd hem te bellen als ik opstond en ging vertrekken, zodat we gelijktijdig aan de bushalte zouden zijn, om de bus naar het station te nemen. Ik arriveerde als eerste, iets wat wel vaker gebeurd. Ik kon meteen taxibus nr. 5 nemen, maar ik had ook afgesproken met Lilia, een Bulgaarse, die deze trip organiseerde en dus moest ik nog even wachten. Ook arriveerden er nog 2 Duitsers en een andere Bulgaarse. Toen de 2 taxibus er was, zagen we in de verte Walter wandelen. Lilia nam deze taxibus, omdat zij zeker op tijd moest zijn, wij zouden de volgende nemen. Het was redelijk druk in ons busje en een aantal haltes verder stapten Toma, Paulina en Michaela op. We waren de eerste aan het station en betaalden voor onze kaartjes: 14 leva (7) heen en terug, in België geraak je voor die prijs niet eens heen en terug naar Gent. Na ons arriveerden er nog heel wat mensen, veel meer dan ESN verwacht had, ik denk dat we met ongeveer 30 waren. Terwijl de mensen van ESN voor iedereen kaartjes kochten, sloeg Martin(F) een voorraad bier in. 3 blikjes(500ml) voor hem en 1 voor Thibault. Deze voorraad was enkel bedoeld voor de heenreis en hij begon aan zijn eerste iets na 8 uur. De trein viel wel mee, maar het was toch niet hetzelfde als in de nieuwe treinen van de NMBS. De plaatsen zijn genummerd, maar de meeste mensen nemen een plaats waar het hen het beste uitkomt. We zaten een beetje verspreid over de hele trein, ik zat bij Walter, Thibault, Martin(F), Matthias, Martin(S) en Kamille, die laatste 2 zaten wel apart en lagen bijna de hele reis te slapen. Ze waren niet de enigen die wat rust nodig hadden. Enkel Martin(F) en ik bleven wakker. Na een tijdje begonnen we ons een beetje te vervelen en trokken we gewapend met een fototoestel en een leeg bierblik door de trein, op zoek naar slapende Erasmussers, beelden zeggen soms meer dan woorden, dus foto's zijn terug te vinden op facebook. Na iets meer dan 2 uur arriveerden we in Plovdiv. Voor we de stad introkken, moesten onze treintickets afgestempeld worden voor de terugreis, heel raar systeem. We wandelden door een park richting het Post-gebouw. Vanaf dit punt bevonden we ons in een grotendeels autovrije zone, iets wat in Sofia nauwelijks terug te vinden is. De winkelstraat waar we doorwandelden, deed me een beetje denken aan de Langemunt in Gent, op uitzondering dat je er in Plovdiv niet doormag met de fiets. We kregen een beetje uitleg over wat we gedurende dag zouden doen: in de voormiddag een rondleiding tot rond half 1, daarna konden we op zoek naar eten en hadden we vrij tot half 5, dan zouden we verzamelen en terug naar het station gaan. We trokken 1 van de 7 heuvels op, al denk ik wel dat ze hier een beetje zeuren en van hun 5 heuvels er 7 maken(2 heuvels hebben 2 toppen op nauwelijks 100m van elkaar), om er zo even veel te hebben als Rome. We bevonden ons in het oudste gedeelte van de stad, met o. a. een Romeins theater. Van daar hadden we ook een mooi zicht op de stad. Daarna gingen we naar een andere heuveltop, niet veel verder, waar we ook een mooi uitzicht hadden. We keerden terug en gingen op zoek naar eten. Ik trok samen met Martin(F) en Thibault naar de McDonalds, die was dicht bij en we zouden snel eten hebben. Het was mijn eerste Bulgaarse FastFood-maaltijd. Na de maaltijd, trokken we de dichtst bijzijnde heuvel op, waar we een mooi uitzicht hadden en konden zonnebaden op een aantal rotsen. Later kregen we nog het bezoek van Walter en rond 16 uur ook van Martin(S), Kamille, Toma, Paulina en Michaela. We gingen terug naar beneden en samen met de rest van de groep, wandelden we terug naar het station. In de trein, zaten de Spanjaarden in de laatste coupé, en de meeste van hen sliepen daar. De rest van de Erasmus-studenten zaten verspreid over de 2 treincoupés ervoor. Om 20:50 arriveerden we in Sofia en konden we met de taxibus terug naar Studentski Grad.
Rare dingen gebeuren soms in Sofia, de volgende conversatie speelde zich een aantal dagen geleden 's avonds af in Studentski grad. Dit is de Nederlandse vertaling: Bulgaar: "Hey, ben jij Erasmus ? " Ik: "Ja" B: "Hou jij van vrouwen?" Ik: "euh, ja." B: "Gratis of betalend, want mijn vriend hier is een ..." Ik: " ... pooier?"
Dit was blijkbaar niet echt het antwoord waarop hij gehoopt had. Bij mij was ook Mattias uit Oostenrijk.
B: " Van waar ben je ?" Ik: "België" B: "Mooi zo en jij?" Mattias: "Oostenrijk." B: "Zalig, ik houd van Adolf Hitler." M: "ik niet" B: "wacht ik zal je iets tonen."
Hij haalt zijn GSM uit zijn broekzak en toont een foto ergens genomen op een filmset in Sofia met 2 vlagen met het nazi-symbool. Wij waren niet zo geïnteresseerd en hebben onze weg vervolgd.
Dinsdag is nog maar eens duidelijk geworden waarom ik niet van het openbaar vervoer hield: Je kunt er niet op rekenen. Daarom maak ik in België, op uitzondering van de trein, nauwelijks gebruik van het openbaar vervoer. Het idee op zich is wel goed, maar de uitwerking is minder. Er mogen dan nog borden staan, waarop te lezen is dat er een bus is op een of ander uur, maar als die bus er niet doorkomt, ben je er weinig mee. Gisteren had ik een afspraak met mr. Bonev om 11 uur. De busrit duurt op dat tijdstip hooguit 15 minuten en de wandeling naar de univ nog eens 8 minuten. Ik stond om kwart na 10 aan de bushalte, dus ik had zeker nog voldoende tijd om op de univ te geraken als de bus niet te lang op zich liet wachten. Maar dat gebeurde dus wel. Na 20 minuten was de eerste bus er. Het probleem is, dat ik niet alleen stond te wachten en ook aan de vorige haltes, was er voldoende volk opgestapt. De bus zat al zo goed als vol en er was maar plaats voor een paar mensen, ik was niet bij de gelukkigen. Mijn halte is niet zo ver van het eindstation, dus bussen die in de andere richting rijden zouden binnen het kwartier terug moeten zijn. In totaal heb ik zeker 6 of 7 bussen nr. 94 in de andere richting zien rijden, maar er kwammen vooral bussen nr. 280 terug, hopelijk is er hier een goede verklaring voor. Na een half uur wachten was de 2e bus er. Ik was uiteindelijk 10 minuten te laat op mijn afspraak, maar het gaf niet, zei mr. Bonev. Tuurlijk niet, hij is zelf meestal een paar minuten te laat. s'Avonds wou ik gaan trainen, de training begint hier om 20 uur en de busrit is hooguit 7 à 8 minuten tot aan de halte van het zwembad. Om 19.20 stond ik aan de bushalte en weer kon het wachten beginnen. De ene bus 280 kwam na de andere en op 94 bleef het maar wachten. Na een half uur had ik er genoeg van en ben ik terug gekeerd naar mijn kamer. Ik zal volgende week nog eens gaan trainen. De conclusie is, dat het openbaar vervoer hier op niks trekt, of toch zeker mijn lijn. In België heb je het alternatief van het stalen ros, maar dat is hier niet mogelijk. In heel Sofia is er maar één fietspad en als je je op de rijbaan waagt, riskeer je omgereden te worden.
Zondag was het ondanks de lage temperatuur, toch nog een aangename dag, zeker als je in de zon en uit de wind zat. Maandag ontwaakte Sofia echter onder een deken van 10cm sneeuw. Blijkbaar was de winter terug. Voor mij mag het nu stilaan toch lente beginnen worden. Gelukkig waren en deze keer geen grote problemen met het openbaar vervoer. Ik geraakte op tijd op de univ en weer terug. De ganse dag is het blijven sneeuwen. Het slechte nieuws kwam pas 's avonds. Ik was net aan het eten, toen plots de elektriciteit uitviel. En de reacties hiernaast, was het blijkbaar niet alleen in mijn kamer. Niet alleen mijn volledige blok, maar ook de 2 andere blokken, waar studenten van mijn universiteit verblijven, zaten zonder elektriciteit: 1000 studenten die een tijd zonder elektriciteit zitten. Gelukkig was de batterij van mijn laptop vol en kon ik nog afspreken met een aantal andere erasmussers om later nog iets te doen. We spraken af in Fame, waar zij nog iets zouden eten. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik arriveerde, zat Martin(F) net aan een tafeltje. Ik nam bij hem plaats, maar nog geen 10 seconden stond er een ober aan onze tafel. De tafel was gereserveerd, net als alle andere tafels. Gisteren was het hier namelijk "women's day", een dag waarop alle vrouwen in de bloemetjes worden gezet en dat mag je redelijk letterlijk nemen. We moesten dus op zoek naar een ander restaurant. Buiten kwamen we nog 4 andere Fransen tegen. Zij wisten nog wel een restaurantje zijn, maar ook daar vingen we bot. Martin en Thibault besloten dan maar om een pizza te gaan eten, maar dat was niet zo simpel, want tegen half 10 zat de helft van Studentski Grad zonder elektriciteit, café's en restaurants inbegrepen. Daar werden de kaarsen bovengehaald, nog romantisch ook op "women's day". Ook het GSM-verkeer lag plat en dus was afspreken met andere erasmussers ook onmogelijk. Om 10 uur was de elektriciteit gedeeltelijk terug en kon er verder afgesproken worden.We gingen naar de kamer van Michaela(Slovakije), want zij had wel elektriciteit en er was al een feestje aan de gang met een aantal meisjes. Toen ik terug op mijn kamer kwam, was er terug elektriciteit en kon ik gerust gaan slapen.
Zaterdag zijn we naar Vitosha geweest en had de reis belangrijker geweest dan de bestemming, dan was het een fantastische reis geweest. We waren vrijdag naar de touristische dienst geweest en daar hadden ze ons gezegd: "Neem tram 9 tot het eindstation in Hladilnika, van daar neem je dan bus 122 tot aan de kabelbaan. Met de kabelbaan is veel mooier dan met bus 66." De bediende toonde ons ook op het kaartje hoe tram 9 reed en deze passeerde voorbij het Hilton-hotel, dat was zeer goed voor mij, omdat daar ook een halte is van mijn bus 94. Dus zaterdagmorgen was ik vroeg opgestaan en had ik de bus genomen naar die halte. Jolien en Nik zouden de tram nemen en mij bellen als ze bijna aan mijn halte waren. Je moet weten dat het hier terug gesneeuwd had en de temperatuur ruim onder nul zat. Ik stond te wachten in de kou en zag enkel tram 6 passeren, al stond er ook een bord dat tram 9 daar zou passeren. De enige nummer 9 die ik zag passeren, was bus 9TM. Na een half uur Jolien toch eens opgebeld en die wist mij te vertellen dat elke tram nummer 9 in de tegenovergestelde richting vertrok. Ik heb dan maar tram 6 genomen naar het Macedonisch plein, waar Jolien en Nik op mij zouden wachten. Daar hebben we tram 9 genomen. Af en toe keek Jolien op haar kaartje om te zien of de tram wel in de juiste richting ging en dat was steeds het geval. Tot de tram halverwege het traject stopte. We moesten uitstappen en de bus verder nemen, omdat de tramsporen onderbroken waren, ten gevolge van infrastructuurwerken. De bus die we moesten nemen, was bus ... 9TM. Anderhalf uur later dan gepland arriveerden we eindelijk aan het busstation Hladilnika. Maar daar was niks terug te vinden over bus 122. Even zijn we winkel binnen gestapt, maar de dame sprak enkel Bulgaars. Ze vertelde ons dat we bus 83 moesten nemen en daarna een taxi naar de kabelbaan. Dat zagen we niet echt zitten en iets verderop was er een klein kantoortje van de busdiensten. Ook daar vertelde men ons dat we die bus 83 moesten nemen. Gelukkig passeerde er op dat moment een Bulgaarse snowboarder, we vroegen hem of hij naar Vitosha ging en dat was het geval. We vroegen hem ook hoe hij daar naartoe ging en zijn antwoord luidde: "Met bus 66." Dat was dus de oplossing. Met de bus was het een uurtje rijden, dus arriveerden we 2 uur later dan gepland op de top. Het was er koud, aan het sneeuwen, maar zeer mooi. Eerst wandelden we richting de skipistes, waar het heel erg druk was. Er was een wedstrijd aan de gang en er waren ook veel andere skiërs. Het was ondertussen al na 12 uur en we begonnen een hongertje te krijgen. In een "café" gingen we ons even opwarmen, bestelden wat drinken en aten het brood dat we mee hadden genomen op. Het was er een drukte van jewelste, veel kinderen, die er voor een of ander skikamp waren. Na onze lunch begonnen we te wandelen op de piste, maar er was niet zoveel te zien, dus keerden we terug, tot we een bordje van een wandelroute tegen kwamen. We hadden nog voldoende tijd, dus dat zouden we doen tot we de bus terug zouden nemen. We volgden een pad door de sneeuw. Op een bepaald moment kwamen we een iglo tegen, best wel mooi. Daarna daalden we verder af door de sneeuw, tot we aan de weg kwamen. Iets verder zou het pad opnieuw moeten beginnen, maar omdat er nog niemand gelopen had, lag het nog vol met sneeuw. We beslisten om via hetzelfde pad terug naar boven te gaan. Toen we terug op de parking kwamen, zijn we eerst nog een warme choco gaan drinken in een berghotel, tot de bus 66 terug was. Op de terugweg was het zeer rustig op de bus, Jolien en Nik vielen zelfs even in slaap. Na bus 66 namen we bus 9TM tot in het centrum. We zijn nog even gaan aperitieven en daarna ben ik teruggekeerd naar Studentski Grad, zij gingen een douche nemen en gaan eten in Happy.
Zondag hadden we afgesproken op het Slaveykov-plein om samen te gaan lunchen. Jolien had in mijn boekje, dat ik van tante Els gekregen had, een leuk en trendy restaurantje gevonden: Olive's. Daar hebben we alle drie een verschillende soort pasta gegeten en ik moet zeggen dat het lekker was. Daarna zijn we nog even naar de overdekte marktplaats geweest, aangezien Jolien moest nog iets kopen ... voor zichzelf. Nadat we nog even genoten hadden van de zon, op een nabijgelegen pleintje, was het tijd om afscheid te nemen. Zij zouden de taxi naar de luchthaven nemen en de vlucht terug naar België. Ik hoop dat ze van hun verblijf hier genoten hebben. Ik ben na het afscheid op zoek gegaan naar een aantal andere Erasmussers die in het centrum een spel aan het spelen waren. Mijn boekje, dat ik deze dagen aan Jolien had uitgeleend, kwam daarvoor zeer goed van pas. Hopelijk heeft mijn team gewonnen, het resultaat volgt op donderdag.
Woensdag is mijn eerste bezoek gearriveerd: Jolien en Nik. Hun vlucht had wat vertraging en dat hadden ze mij ook laten weten. Ik wist nog dat de vlucht iets meer dan 2 uur duurt, dus na anderhalf uur was ik met de taxi vertrokken naar de luchthaven. Toen ik daar aankwam zag ik op het TV-toestel dat ze pas een 40 minuten later zouden aankomen. Na een uur wachten zag ik enkele passagiers uit Brussel met enkel handbagage, ik wist dat ze uit Brussel kwamen, want ze hadden een plastiek tasje van de tax-free shops. Maar blijkbaar moesten zij langer wachten op hun bagage dan ik een maand geleden. Na anderhalf uur wachten, waren ze daar. We namen de taxi richting hun hotel, maar de chauffeur wist het hotel niet juist zijn, al een geluk dat wij wel goed wakker waren. Hun kamer is zeer mooi, het uitzicht is iets minder mooi. Meteen daarna vertrokken we richting centrum om al het een en het ander te bezichtigen, zo zijn we naar de changing of the guards gaan kijken aan het presidentieel gebouw. Het was wel een tegenvaller, zeker als je de changing of the guards in Londen al gezien hebt. Daarna begon onze zoektocht naar een café. We zagen een aantal tea-rooms, maar deze zaten tot onze verbazing vol met gepensioneerde dames. Als we dan een café gevonden hadden, bleek deze gesloten. Uiteindelijk hebben we dan toch een plaatsje in een tea-room/café/cocktail-bar gevonden. Jolien bestelde een cocktail, Nik en ik bestelden een biertje. We hadden graag ook al iets klein te eten gehad en Jolien had Calamares gezien op een tafeltje en wou dat ook. Dus ging ze in de menu op zoek naar Calamari, er stond wel achter, stuffed with seafood. Dit bestelden we, maar iets later kwam de ober met mes en vork en kregen we in de gaten, dat we niet zouden krijgen wat we eigelijk wilden. En even later werd ons vermoeden waarheid, we kregen dus Calamares met daarin rijst, zalm en nog wat, het was wel lekker dus, gaf het niet echt. Daarna zijn we gaan eten in Happy en ik moet zeggen, Nik werd er blij van :D. Toen we betaald hadden en ging ik terug naar Studentski grad, Jolien en Nik gingen terug naar hun hotel, hun eerste Bulgaarse nacht tegemoet.
Donderdag moest ik gans de dag op de univ aanwezig zijn, dus moesten Jolien en Nik er alleen op uit trekken. Dat was niet zo een groot probleem, want ik had hun mijn boek over Bulgarije meegegeven. Ik kan nu echt aan mijn masterproef beginnen, ik heb een platte grond gekregen van een verdieping van mijn gebouw. Ook zijn mijn taken nu redelijk duidelijk omschreven. 's Avonds hadden we afgesproken om samen te gaan eten in Fame. Ik had ook afgesproken met een aantal andere erasmussers. Voor het eten zouden Jolien en Nik nog even bij mij langskomen, maar dat viel een beetje in het water (het heeft hier gisteren ook veel geregend). Ze hadden wat problemen met hun internet en waren daardoor de tijd een beetje uit het oog verloren. Dus op het moment dat ik hen verwachte moesten ze nog vertrekken. Omdat ze een beetje in tijdsnood waren, hebben ze een taxi genomen in plaats van de bus. Nadat ze even mijn kamer geïnspecteerd hadden vertrokken we naar het restaurant. We waren er als eersten, maar iets later, arriveerden er 3 Fransen en nog wat later was Walter daar. Iets later arriveerden er nog een paar Erasmussers. Na het eten, wilden we nog even van het nachtleven proeven, maar in de clubs was het nog heel erg rustig en in Stroeja moest er inkom betaald worden en daarom besloten we maar om terug te keren naar mijn kamer, want Nik zijn rugzak lag daar nog. Ik ging slapen en zij namen een taxi terug naar hun hotel.
Vandaag heb ik wat werk gedaan voor mijn masterproef, omdat ze tegen dinsdag toch al het een en ander verwachten. Deze namiddag zijn we met z'n drieën naar het historisch museum geweest. Er waren heel wat juwelen uit de oudheid te zien, ook muurschilderingen. Wat we niet gezien hadden, was dat je niet dichter dan 20cm van de muurschilderingen mocht komen of er ging een alarm af. Dus bij de 2 muurschildering wilden we de kleuren wat van dichterbij bekijken, maar we werden al snel opschrikt door een hels lawaai. Een Bulgaarse bewaker kwam ons dan maar tonen waarom het alarm afging. Daarna zijn we iets gaan drinken en ook nog even langsgeweest in het toeristisch centrum om wat informatie te vergaren voor morgen. Vandaag heeft het gans de namiddag gesneeuwd.
Gisteren na de training heb ik net mijn bus gemist. Dus stond ik op een van de meest de desolate plaatsen van Sofia, gezellig was het er niet. Gelukkig arriveerde 20 minuten later de volgende bus. Even snel mijn gerief gaan droppen op mijn kamer en dan nog even naar Fame. Martin(S) had mij laten weten dat er een aantal erasmussers gingen zijn. Dat aantal bleek in de buurt van 30 te liggen. 8 tafels hadden ze bij elkaar geschoven om zo een lange tafel te vormen, ik vond gelukkig nog een plaatsje. Een aantal van deze mensen had ik niet gezien. Al de onbekenden kwamen uit Portugal. Toen ze mijn naam hoorden, vonden ze deze een beetje te moeilijk om uit te spreken, ze zijn niet de eersten, maar wel de eersten die er een oplossing voor zochten. Voor hen ben ik vanaf nu Rui, een aantal Spanjaarden hebben dit ondertussen al ook overgenomen.
Vandaag had ik les van mr. Bonev, maar belangrijker was de ontmoeting met het opleidingshoofd van de afdeling Reïnforced concrete structures. Hij wou weten wat mijn richting juist inhield, wat het verschil is met burgerlijk ingenieur e.d. Dit wou hij allemaal weten om de juiste inhoud van mijn masterproef te bepalen. Ook aanwezig op de vergadering: mijn promotor, de vice-decaan en mr. Bonev, die dienst deed als vertaler, want het opleidingshoofd (Barakov) spreekt enkel Bulgaars en Duits. Hij wou ook nog een aantal andere dingen weten, bijvoorbeeld: Van waaruit is een Belgisch ingenieursplan opgemaakt: kijkt hij na de horizontale snede naar beneden, zoals een architect of naar het plafond? Hij had hier ook een uitleg voor waarom het in Bulgarije verschillend is: een architect schaamt zich en kijkt daarom naar de grond, een ingenieur is trots en kijkt naar het plafond. Sorry Nonkel Chris en Lina .
Het begin ... van een nieuwe maand. Zondag uitgeslapen en daarna de bus genomen naar St. Kliment Ohridski University, eenvoudiger is Sofia University. Dat was namelijk het ontmoetingspunt voor een rondleiding door het centrum van Sofia, jammer voor Jolien en Nik dat ze hier nog niet waren. De rondleiding werd geleid door een Bulgaars meisje van ESN en zij bracht ons langs de belangrijkste kerken (Alexander Nevski, Sofia, Russian en St. George) en gebouwen in het centrum. Ik had afgesproken met Martin(S), Pierre(F), Walter en Ilaria(It). Maar er waren nog een heel aantal andere erasmussers, waaronder een gans leger Spanjaarden. Die Spanjaarden volgen allemaal (op 1 na) dezelfde opleiding hier in Sofia, ze zijn dus steeds met elkaar op stap en spreken zeer gebrekkig (tot geen) Engels. Het laatste dat we bezochten was het beeld van Sofia. Dit lijkt heel oud, maar staat er nog maar 10 jaar en vervangt een beeld van Lenin. Toen we daar stonden arriveerde Martin(F), hij is hier al sinds september en had de rondleiding al gehad. Samen zijn we dan iets gaan eten in Happy, de menu is zeer uiteenlopend en naar Europese normen spotgoedkoop. De anderen gingen met de metro en bus 280 terug naar Studentski, maar aangezien ik enkel een buskaart heb voor lijn 94, wandelde ik (10 min.) naar mijn vertrouwde (dicht bij de univ) bushalte. 's Avonds was er nog een feestje op Walter zijn kamer, maar ik ging op tijd naar bed, want ik had maandag om 9 uur een afspraak met prof. Dimitrov.
Dat dacht ik toch, want hij deelde deze mening blijkbaar niet. Hij arriveerde omstreeks 10 uur om zijn lesmateriaal te nemen en terug te vertrekken. Toen ik hem vroeg of wij geen afspraak hadden, dacht hij even na en zei, dat het voor donderdag was. De communicatie kan blijkbaar nog wat beter. Alle voorgaande lessen waren op maandag om 13 uur geweest, maar hij had mij gezegd dat 13 uur niet zo goed paste en dat het daarom 9 uur zou worden. Ik heb dan maar wat gelezen voor mijn masterproef en ben om 14 uur naar mijn les van mr. Bonev gegaan. Vanavond ga ik nog eens trainen, want het is al van vorige woensdag geleden.
Vandaag is Baba Marta. Men geeft dan rode en witte kwastjes als armband aan vrienden en familie. Deze bandjes zouden geluk moeten brengen. Normaal gezien moet je deze armbandjes om je linkerpols dragen tot je een of andere vogel ziet en dan moet je de armband aan een fruitboom hangen.
Erasmus
Maandag was er een feestje: "The biggest polish party ever". Dit feestje was er ter gelegenheid van de terugkeer van Anna. Zij was een maand naar Polen geweest, maar kwam terug. Ze had allerlei typische Poolse producten mee, voornamelijk Vodka, niet echt mijn ding. Het feestje ging wel niet in haar kamer door, ten gevolge van een incident voor haar vertrek. Op het toppunt van het feestje, waren er zeker 50 mensen in het appartement van Eren(Turkije).
.
