Dinsdag was mijn promotor redelijk onder de indruk van het werk dat ik tijdens het weekend geleverd had. Telkens hij dacht dat ik geen vragen meer had, kon ik hem verbazen. Het was niet allemaal perfect, maar ik heb de indruk dat het stilletjes aan toch in orde aan het komen is. Nu komt het moeilijkste deel, een model maken in ETABS, een computerprogramma dat ik nog nooit gebruikt heb. Dat zorgt wel voor wat problemen. 's Avonds was er een kleine verjaardagsviering in Fame voor Marta, een Portugees meisje. Tijdens de Spaanse tornado die door ons hotel getrokken was in Belogradchik, had ik van wat papier "confetti" gemaakt en sindsdien begon ze steeds over confetes, telkens ze mij zag. Daarom had ik van wat kladpapier confetti gemaakt en over haar gestrooid, ze was zeer gelukkig. Tijdens het "feestje" waren de meeste mensen wel naar de match Lyon - Bayern aan het kijken. Omdat er veel Fransen voor Lyon aan het supporteren waren, was ik voor Bayeren, met Daniel van Buyten. Het was enig mooi om al die bedroefde gezichten te zien.
Woensdag heb ik een Italiaan (Walter) zeer gelukkig gemaakt. In de kamer van mijn buurman was een feestje, en in mijn frigo heb ik wat Belgisch bier liggen, waaronder Duvel, dat ik speciaal voor Walter had laten meebrengen (met dank aan tante Griet). Duvelglazen hebben ze hier niet, maar een Zagorka-glas moest voldoen, voor de gelegenheid had ik het in het diepvriesvak gelegd. Van het schuim alleen al kreeg hij bijna een orgasme. Hij heeft er zeker van genoten en ik heb nog een flesje liggen, maar dat is voor een volgende keer.
Vandaag had ik normaal gezien les van professor Dimitrov, maar hij was weer te laat. Deze keer had hij een vliegtuigticket moeten regelen voor een trip nar Israël. Daardoor had ik mijn les een uur en 45 minuten later. Ze duurde ook maar 20 minuten, dus had ik weer een mooi deel van mijn tijd verspeeld. In de namiddag had ik een afspraak met mijn promotor, deze was redelijk goed. Hij wou ook een afpraak maken voor volgende dinsdag, maar dat zal moeilijk gaan. Want vanavond vertrek ik naar Istanbul en ik zal pas dinsdag terug zijn om 01:00. Veel tijd zal er dit weekend niet zijn. Misschien doe ik een beetje, want volgende week donderdag en vrijdag zijn hier feestdagen en dus is de univ gesloten. We zullen wel zien. De komende dagen moeten jullie dus niks verwachten van mij. Tot dinsdag met het verslag van mijn uitstap.
Het was maandagavond, dat wil zeggen: training. Ik had de bus genomen naar Diana-bad. Toen ik mijn slippers wou aandoen, zei een soort conciërge iets tegen mij in het bulgaars, het enige dat ik er van verstond was CSKA. Ik had meteen door dat er geen training was. Hij zei me ook dat er voor de rest van de week geen training voorzien was, dat is wel jammer, aangezien dit de laatste week was, dat ik zou gaan trainen.
Vandaag heeft een andere Erasmusser een interessant artikel gevonden over een taxi-maatschappij die voornamelijk toeristen oplicht. Toen mijn familie mij kwam bezoek heb ik hen steeds gewaarschuwd voor deze praktijken en blijkbaar met recht en rede. Een aantal mensen moesten 100 euro betalen voor een rit, die normaal gezien slecht 5 euro kost. De reden waarom toeristen in deze val trapten, was heel eenvoudig. Er is een betrouwbare maatschappij: OK Supertrans. Maar hier in Sofia zijn er een aantal varianten, die daar zeer erg op lijken, zoals bijvoorbeeld CK Supertrans. De eenvoudigste manier om de valse er van tussen te halen, is te kijken naar het telefoonnummer dat op de deur staat.
Vrijdagochtend waren ze hier weer, mijn 3 Bulgaarse kuisvrouwen. Ik was aan het werken voor school toen ik ze op de gang hoorde. Ik hoopte dat ze Olivier zijn kamer zouden doen en niet die van mij, maar dat was helaas niet het geval. Het zou praktisch zijn, moesten ze een vaste dag hebben om langs te komen, bij voorkeur op donderdag, want dan ben ik meestal op de univ. Ik ben liever niet in mijn kamer als ze hier langskomen, want ze beginnen steeds tegen mij te praten, maar ik versta er toch geen woord van. Meestal negeer ik ze dan ook als ze tegen mij bezig zijn. Nog net voor ze aan hun werk begonnen, heb ik mijn rugzak en laptop-tas in veiligheid kunnen brengen. Dat betekent dat ik die op mijn vrije bed leg, want zelf verzetten ze niets, ze kuisen er gewoon rond. Als ze dweilen, is dat met heel veel water en dus ligt er best niet al te veel op de grond. Mijn kamer heeft zeker nog een half uur nat gelegen en ook mijn badkamer stond weer onder water.
Donderdag wilden nog een aantal mensen naar Plazza na het ESN-feestje in het centrum. Ik had daar geen zin meer in, maar omdat het te zot is om op je eentje een taxi te nemen, reed ik met een aantal van hen mee naar Plazza om vandaar te voet naar mijn kamer te gaan. In onze taxi zat ook Pierre. Toen we de taxi verlieten, maakten de buitenwippers meteen gebaren naar ons en blijkbaar waren deze voor Pierre bedoeld. Het moet een zeer slechte indruk nagelaten hebben, de laatste keer dat hij er was.
Vandaag had ik terug een afspraak met mijn promotor. Deze keer was hij niet te laat, wat een geluk. Hij was op tijd om te zeggen dat hij geen tijd had. Ter vervanging kreeg ik een extra les van prof. Bonev. Het was best interessant, want het betrof informatie die ik nodig had voor mijn Masterproef.
De laatste dagen is er niet veel boeiends gebeurd. Het enige dat te vermelden waard is, is het feit dat hier ook een aantal ongeschreven regels gelden, die in ook in België van toepassing zijn. Laat meiden die met hun vriend in een club zijn met rust. Pierre, een Fransman, was dat blijkbaar vergeten. Zondag zag ik hem dus met een blauw linkeroog rondlopen, wat op zich wel grappig is.
Donderdagavond is de elektriciteit weer eens uitgevallen. Deze keer was het maar een klein stuk van Studentski grad, helaas wel het stuk waar Fame, het restaurant, zich bevindt. We hadden net ons eten besteld, toen het licht uitging. Gelukkig werden er kaarsen gebracht, best gezellig. Na een half uurtje was het probleem opgelost. Veel mensen waren vertrokken, dus moesten we niet zo lang op ons eten wachten.
Deze avond wou ik mij een douche nemen, maar er kwam geen druppel warm water uit. Het zou ook niet de eerst keer zijn. Tijdens het Paasweekend was er bij momenten ook geen warm water, gelukkig had ik er toen geen last van, maar een aantal andere erasmussers in mijn blok wel. Ik ben dan maar onder het koude water gaan staan, maar na een aantal minuten, was er toch warm water en heb ik kunnen genieten van een heerlijke douche. Eind goed, al goed.
Het is donderdag, dus heb ik normaal gezien om 9 uur les van professor Dimitrov. Maar dat was buiten die laatst genoemde gerekend. Om 10 uur arriveerde hij, maar hij had dan andere verplichtingen. Gelukkig spaar ik op woensdag steeds wat werk uit dat ik hier op donderdag op de universiteit kan doen. Gelukkig was er ook goed nieuws, in de inkomhal werd er gratis koffie uitgedeeld en ook al drink ik niet graag koffie, tegen gratis zeg je niet "nee". Omdat ik binnen 2 weken naar Istanboel ga, had ik een reispas nodig. Ik was hiervoor al eens langs geweest op de Belgische ambassade, maar dat was enkel om mij te informeren. Ik had nog een oude reispas, maar deze kan je niet laten verlengen. Daarom had ik de keuze tussen een internationaal paspoort of een voorlopig paspoort. Omdat het internationaal paspoort een tijdje duurt en in België in orde gebracht moet worden en omdat het meer kostte, koos ik voor het voorlopige paspoort. Ik had 2 pasfoto's en 50 euro nodig. Toen ik betaald had, zei de dame, die trouwens zeer goed Nederlands spreekt, dat ik nog 15 minuten moest wachten, aangezien mijn handtekening ook op het document moest komen. Zo gezegd zo gedaan. Na nog geen half uur had ik mijn voorlopig paspoort. Ook kwam de consul nog even langs om goeie dag te zeggen, zeer vriendelijke man trouwens en nog behoorlijk jong. Ik dacht dat consuls over het algemeen toch iets ouder waren. Voor mijn trip naar Istanboel moet ik enkel nog het resterende bedrag betalen, dat zal ik deze namiddag doen. Het weer is hier voor het moment typisch Belgisch: fris en koud, tante Griet en Lina hebben geluk gehad vorige week. Ook al omdat de deur aan de inkom van mijn blok hersteld is en niet langer iedereen zomaar binnen kan.
Deze namiddag was mijn promotor ook te laat, een uur en vijftien minuten. Gelukkig heeft professor Dimitrov zijn les van deze morgen in de namiddag gegeven, zodat ik mijn tijd niet zat te verdoen. Na het gesprek met mijn promotor ben ik het laatste deel voor de trip naar Istanboel gaan betalen. In het centrum werkten de verkeerslichten niet, het verkeer werd geregeld door agenten of helemaal niet met aanrijdingen tot gevolg. Om niet vast te raken in het verkeer, heb ik de metro maar genomen en het laatste stuk te voet gedaan.
Maandag heb ik helaas afscheid moeten nemen van Lina en tante Griet. De rust is teuggekeerd in mijn kamer. Maar voor ze vertrokken zijn we nog gaan winkelen in het nieuwste shoppingcenter van Sofia: Serdika. 210 winkels, vooral kledingwinkels. Ik was op zoek naar een zomerjas en ik heb er ook een gevonden. De twee dames waren mijn persoonlijke styling-adviseurs. Zelf kochten ze niks, op uitzondering van stiften en een stylo voor Dries en Hanne. Na het shoppen, zijn we nog iets gaan eten in de buurt van Sofia University. Daarna hebben we de bus terug genomen en heb ik ze in een taxi gezet. 's Avonds kreeg ik een bericht dat ze veilig geland waren. Hopelijk heeft nonkel chris zijn prijs al in ontvangst kunnen nemen. Diezelfde avond ben ik nog eens gaan trainen, het was namelijk 10 dagen geleden. Door al dat bezoek had ik daar geen tijd voor, ik moet toegeven dat het deugd deed, zo eens goed afzien.
Deze morgen zijn de poetsvrouwen weer langs geweest, op die manier is mijn vloer eindelijk terug proper na het feestje van 2 weken geleden.
Vrijdag hebben we met z'n allen nog een deel van het centrum bezocht. We zijn samen nog iets gaan eten en daarna was het tijd om met mijn ouders terug te keren naar Studentski Grad. We namen afscheid en ze namen een taxi terug naar de luchthaven. Blijkbaar was er een probleem de informatie van hun vlucht, op hun ticket stond dat deze zou vertrekken om 17:05, maar dat bleek 17:50 te zijn en daarom moesten ze nog 45 extra wachten. Ook bleek een drankje daar zeer duur: 6 leva(3) voor een pintje. Nadat ik mijn vuile kledij naar de wasserette had gedaan, keerde ik terug naar het centrum en vond Lina en tante Griet op een pleintje met een ijsje in de hand. Het was nog niet zo laat en we bezochten nog een aantal dingen, zoals een Rooms-Katholieke kerk en vonden ook de Synagoge, deze was echter gesloten. Na nog een terrasje keerden we terug naar Studentski Grad. Na ons avondeten in Fame, kropen we op tijd in bed.
Zaterdag om 6:45 ging mijn wekker af. Na ons overheerlijk ontbijt verlieten we mijn kamer voor een trip naar Veliko Turnovo, de hoofdstad van Bulgarije gedurende het 2e koninkrijk. Eerst namen we taxibus 5 naar het centrale busstation. We namen de bus om 8:30 richting Veliko. Lina en tante Griet hadden een zitje naast elkaar, ik zat gelukkig alleen en kon een dutje doen, waarvoor dient een busreis van 3 uur anders. Onderweg kon mijn bezoek genieten van het Bulgaarse landschap. Veliko was mij totaal onbekend en toen de bus stopte, wist ik niet of dit al de halte was. Ik vroeg dit aan een Bulgaars meisje, maar zij kon me niet echt helpen. Gelukkig zat er een vriendelijk Amerikaan achter mij, die mij vertelde dat het wel degelijk de halte was. Ook gaf hij ons nog mee hoe we het oude stadscentrum konden vinden. Om zeker te zijn, stopten we bij de toeriste dienst en kochten daar een kaartje van Veliko Turnovo. Ik moet wel zeggen dat hun Engels niet echt indrukwekkend was. Met het kaartje en mijn gids van Bulgarije in de hand gingen we op zoek naar een aantal bezienswaardigheden. De eerste (Het huis met het aapje) was niet eenvoudig te vinden, ook al omdat het pijltje, dat dit huis aanduidde in de verkeerde richting stond. Toen we het eindelijk gevonden hebben, waren we toch enigzinds teleurgesteld. Daarna trokken we naar het fort Tsravets. Normaal gezien was de inkom 6 leva per persoon. Toen ik vroeg of er een korting voor studenten was, wou ze mijn studentenkaart zijn. Ik haalde die van Kaho boven, maar dat was blijkbaar niet goed genoeg. Gelukkig had ik 's morgens mijn Students Book in mijn rugzak gestoken. Daardoor konden we voor 6 leva alle 3 binnen. Het fort was mooi, je kon echt zien waar er ooit huizen en kerken gestaan hadden. De zon was weer van de partij en we genoten van onze picnic. Na een bezoek aan een van de torens, genoten we buiten het fort van een drankje op een terrasje. Toen er een aantal mensen passeerden herkende ik Matthias, de Oostenrijker. Bulgarije is zo klein. Hij was daar tesamen met een aantal vrienden, die op bezoek waren. Zij hadden een auto gehuurd en waren net gearriveerd. We hadden nog wat tijd over voor de bus zou vertrekken, dus gingen we op zoek naar de bezienswaardigheden, die we nog niet gezien hadden: huis van Sarafina, een kerk (die goed verstopt was) en een monument dat was opgericht om de 800ste verjaardag van het 2e koninkrijk te vieren. Om 18 uur namen we de bus terug naar Sofia, deze was iets drukker bezet dan 's morgens, wat het moeilijker maakte om een dutje te doen, al zat ik weer alleen. Onderweg begon het ook te regenen, gelukkig zaten wij droog. Om 21 uur arriveerden we in Sofia en namen we opnieuw de taxibus richting Studentski. Ik ging 's avonds naar het verjaardagsfeestje van Camile en sloot Lina en tante Griet opnieuw op, want zij waren moe en wilden uitgerust zijn voor zondag.
Zondag werd ik veel te vroeg wakker. Mijn twee vlijtige city-trippers hadden er weer zin in. We hadden gisteren het volgende afgesproken: als het regent, gaan jullie zonder mij een museum bezoeken en als het niet regent, ga ik met jullie ergens naartoe, maar ze moesten het wel zelf regelen. Deze morgen was de zon van de partij, dus ik was gezien. Zij hadden echter hun werk niet gedaan, dus moest ik het weer zelf regelen. Ik besliste om niet te ver te reizen, want dat heb ik de laatste dagen al genoeg gedaan, we zouden het Dragalevsk klooster bezoek. We gingen eerst inkopen doen voor de picnic en namen daarna een taxi naar het Hladilnika busstation, Jolien en Nik kennen dat wel. 10 minuten en 5 leva armer arriveerden we daar, dat is toch al beter dan 1,5 uur en 7 leva. We zouden terug bus 66 nemen en ergens halverwege afstappen, helaas moesten we eerst nog 45 minuten wachten. Maar met 2 toffe meisjes als tante Griet en Lina vliegt de tijd voorbij. Op onze bus zaten ook 4 downhillers en zij namen natuurlijk hun fiets mee. Ook ontmoeten we een oudere Bulgaar, die zowel Frans als Engels sprak, iets heel uitzonderlijk in Bulgarije. Na een goed half uur verlieten we de bus. Deze trip was zeer leerrijk, ik leerde namelijk het volgende: het is niet omdat iets in een gids staat, dat het ook de moeite is om er naartoe te gaan. Dit klooster stelde nog minder voor dan dat van woensdag. Na 10 minuten waren we rond. Gelukkig was het weer wat beter en konden we nog een wandeling maken in de bossen op de flanken van Vitosha. We genoten van onze heerlijke picnic met het geruis van een rivier achter ons. Aan de overkant van het water zagen we een boskakker en een heel leger downhillers. Ik sloeg even een praatje met een van hen. Hij wist mij te vertellen dat ze steeds de stoeltjeslift namen en per dag een afdaling of 10 deden. We genoten van het weer en om 15 gingen we terug naar de "bushalte". Tijdens de rit probeerde Lina nog een aantal foto's te maken van Sofia, maar ik denk niet dat het een groot succes is geworden. Toen de bus even de ring verliet, herkende ik de plaats. Het was namelijk heel dicht bij Studentski Grad en toen er een aantal mensen afstapten, deden wij dat ook. Op die manier deden we nog een beetje aan sport en bespaarden we 5 leva. Lina en tante Griet hadden geen zin om naar de koers te kijken, ik natuurlijk wel, daarom namen zij nog eens de bus naar het centrum.
Dinsdag heb ik samen met mijn ouders een deel van het centrum bezocht. Na de lunch moest ik wel even naar de universiteit voor een afspraak met mijn promotor. Ondertussen genoten de mammie en de pappie van het grijze weer in het stadspark. Toen we terug herenigd waren, begon het te regenen en zijn we maar naar City Center Sofia gegaan, één van de 3 winkelcentra. Daar zagen we ook chocolade staan die gemaakt was bij ons mama, maar hij was wel veel duurder. Chocolade is hier echt een luxeproduct. 's Avonds ben ik mij in hun hotel een badje gaan nemen, ik het toegeven: het deed deugd.
Woensdag stond er een trip naar het Rila-klooster op het programma. Om kwart na 9 was ik aan hun hotel en namen we een taxi naar Ovcha Kupel Busstation. Eens ter plaatse moesten we nog een half uurtje wachten tot de bus zou vertrekken. De bus was redelijk comfortabel, zelfs in die mate dat ik nog een dutje kon doen. Na 2 uur was er een pauze van een half uur aan de laatste halte voor we het klooster zouden bereiken. De bus vertrok, maar de chauffeur wachtte nog op een andere bus. Van de passagiers die de bus verlieten kende ik er 1, Fips, een Duitse Erasmus-student. Hij was deze morgen samen met zijn vriendin vertrokken om twintig na 7. Hij had eerst de trein genomen, dan een bus en uiteindelijk belandde hij bij mij op de bus. Het klooster is zeer mooi, zeer mooie muurschilderijen. Ook de plafonds waren voorzien van mooie schilderijen. Maar na een half uur in het klooster hadden we toch alles gezien. Ook was het er ongelofelijk koud. Op de weg terug klaarde alles terug uit, maar toen we Sofia na een dikke 2 uur bereikten, was het terug aan het regenen.
Donderdag had ik in de voormiddag les om 9 uur. Gelukkig was professor Dimitrov op tijd, want ik had nog andere dingen te doen. Na de les ben ik naar het centrale busstation gegaan om mij te informeren voor een trip op zaterdag met mijn bezoek dat vandaag arriveerde. Daarna nam ik de bus richting luchthaven om mijn nieuwe bezoek op te halen: nichtje Lina en tante Griet. Hun vlucht was iets later dan verwacht, maar omdat er maar 35 man op het vliegtuig zat, tante Griet had ze geteld, moesten ze niet lang wachten op hun bagage. We namen de taxi richting Studentski grad, hun nieuwe thuis voor de komende 5 dagen. De kamer beviel hun redelijk, zeker Lina was blij, omdat Jolien haar toch redelijk bang had gemaakt. Iets na 2 namen we de bus richting het centrum, dat onveilig werd gemaakt door mijn ouders. We spraken af aan de Alexander Nevski-kathedraal, omdat die eenvoudig te vinden is. Na een natje voor ons allemaal en een droogje voor de mammie, brachten we nog een bezoek aan de Santa Sofia-kerk. Om half 6 waren we terug in Studentski grad. Tante Griet, Lina en ik zijn dan inkopen gaan doen voor ons ontbijt van morgenvroeg. Ander belangrijk nieuws: Bericht van Lina voor Nik: U matrasje is fantastisch!! Tante Griet heeft mijn WC-bril om zeep geholpen.
Zaterdagavond ben ik pannenkoeken gaan eten bij 2 franse meisjes samen met 3 Bulgaren en een Egyptenaar. De pannenkoeken waren goed. Daarna hebben we Pasen op z'n Bulgaars gevierd. We zijn naar een kerk gegaan en daar moesten we met een kaars brandend houden terwijl we 3 toertjes wandelen rond de kerk. Dit doen ze om geluk af te dwingen. Daarna deden we nog een spelletje met hard gekookte geschilderde eieren. Iedereen neemt een ei in de hand en slaat daarmee op het ei van zijn buur, als je ei breekt lig je uit de strijd. Uiteindelijk blijft er 1 iemand over met een heel ei, dit is het "lucky egg". Al de andere eieren kan je opeten.
Zondag heb ik naar de Ronde van Vlaanderen gekeken. Helaas kon Tom Boonen niet winnen, volgende week heeft hij misschien meer geluk.
Maandag zijn mijn ouders gearriveerd in Sofia. Hun vlucht was gelukkig op tijd, maar toch was ik weer veel te vroeg in de luchthaven. Ze hadden heel wat cadeautjes bij, meter Simone merci voor de taart, ze smaakt heerlijk. Ook kreeg ik nog wat chocolade en Blauwe Chimay. Wat heeft een mens nog meer nodig ? Toen het 14 uur was, konden we naar hun hotelkamer. Deze is dik in orde, de badkamer heeft een bad en daar zal ik deze week zeker gebruik van maken. Daarna zijn we nog even naar het centrum getrokken en hebben we daar gedinneerd.
De Bulgaarse buschauffeurs zijn echte kunstenaars. Terwijl ze met de bus rijden, kunnen ze ook een sigaret roken, telefoneren een kaartje verkopen. In België is dat niet mogelijk, omdat je niet mag telefoneren als je aan het eten bent, maar hier maakt het allemaal niet zo veel uit. Gisteren heb ik echter nog iets grappiger meegemaakt. Aan een halte stopte de buschauffeur, liet alle deuren open en stapte uit. Ging een pizza halen en wandelde dan de bus terug in om zijn weg verder te zetten. Ik neem in België bijna nooit de bus, maar dit heb ik toch nog niet zien gebeuren. Gisteravond ben ik naar een film gaan kijken in het appartement van Thibault en Christelle. Toen ik samen met Olivier, mijn Franse buurman terug arriveerde aan onze blok, hing er een of ander papier uit. Toen we binnen wilden, kwam de "portier" de deur losmaken. Blijkbaar gaan dit weekend de deuren op slot vanaf 23 uur tot 6 uur 's morgens. Ik ga toch nog eens navragen wat de boodschap het papier exact wil zeggen, want de dame die ons binnen liet was vanalles aan het vertellen in het Bulgaars, maar daar verstonden wij niks van.
Er heerst een ongewone rust in Studentski grad. Weinig lawaai, weinig mensen op straat, een verademing en anderzijds iets totaal vreemds. Alle Bulgaarse studenten die in Studentski grad leven, wonen niet in Sofia en zijn voor Pasen allemaal naar huis. Daarom is het hier zo rustig en vredig. Gisteren was het al duidelijk merkbaar op de universiteit, daar was het ook veel rustiger dan anders. Mijn promotor zei dat er tijdens zijn les, maar de helft van de studenten aanwezig was. In België gebeurd zoiets bij mijn weten niet. Wij hebben natuurlijk 2 weken vakantie en hier hebben ze enkel van vrijdag tot maandag, dus zijn er velen die donderdag al een extra dag namen. Ook zijn er een aantal Erasmus-studenten naar huis of maken ze van deze periode gebruik om een uitstap te maken. Maar ik ben hier gebleven en geniet van de stilte.
Erasmus
Vrijdag hebben we met z'n allen nog een deel van het centrum bezocht. We zijn samen nog iets gaan eten en daarna was het tijd om met mijn ouders terug te keren naar Studentski Grad. We namen afscheid en ze namen een taxi terug naar de luchthaven. Blijkbaar was er een probleem de informatie van hun vlucht, op hun ticket stond dat deze zou vertrekken om 17:05, maar dat bleek 17:50 te zijn en daarom moesten ze nog 45 extra wachten. Ook bleek een drankje daar zeer duur: 6 leva(3) voor een pintje.
Dinsdag heb ik samen met mijn ouders een deel van het centrum bezocht. Na de lunch moest ik wel even naar de universiteit voor een afspraak met mijn promotor. Ondertussen genoten de mammie en de pappie van het grijze weer in het stadspark. Toen we terug herenigd waren, begon het te regenen en zijn we maar naar City Center Sofia gegaan, één van de 3 winkelcentra. Daar zagen we ook chocolade staan die gemaakt was bij ons mama, maar hij was wel veel duurder. Chocolade is hier echt een luxeproduct.
Zaterdagavond ben ik pannenkoeken gaan eten bij 2 franse meisjes samen met 3 Bulgaren en een Egyptenaar. De pannenkoeken waren goed. Daarna hebben we Pasen op z'n Bulgaars gevierd. We zijn naar een kerk gegaan en daar moesten we met een kaars brandend houden terwijl we 3 toertjes wandelen rond de kerk. Dit doen ze om geluk af te dwingen. Daarna deden we nog een spelletje met hard gekookte geschilderde eieren. Iedereen neemt een ei in de hand en slaat daarmee op het ei van zijn buur, als je ei breekt lig je uit de strijd. Uiteindelijk blijft er 1 iemand over met een heel ei, dit is het "lucky egg". Al de andere eieren kan je opeten.
