Vrijdagmorgen ben ik wakker geworden door de Fransman die er iets te vroeg, naar mijn mening, uit wou. Het ontbijt was weer in orde. Helaas moesten we wel snel ons gerief uit de kamer halen, omdat er een nieuwe groep arriveerde in de herberg. Buiten was het fantastisch weer en dus trokken we weer naar het strand. Helaas was ik al serieus verbrand, en besloot daarom toch mijn T-shirt aan te houden om erger leed te voorkomen. 's Middags trokken we naar de supermarkt om daar wat inkopen te doen en te picniccen op het strand. Toen de zon iets harder ging schijnen besloten we met z'n allen te beachvolleyballen. We speelden vier tegen vier. Toen Kuba, een vriend van hem, Camille en ik bij elkaar in de ploeg zaten en een spaans-portugees team verslogen, wou niemand nog tegen ons spelen. Voor het avondmaal wilden de dames nog snel een cocktail drinken en hoewel er tientallen bars in de buurt waren, besloten ze vijftien minuten te wandelen. Daardoor moesten we weer op hen wachten. Vlado wist nog een leuk restaurantje en daar zouden we elkaar ontmoeten. Toen het avondmaal er op zat, vertrokken de mensen die bij Vlado verbleven naar de villa. Kuba en zijn vriend zou ik terug zien in het station. We waren voldoende op tijd in het station en daardoor hadden we nog twee lege coupés voor ons zessen (drie Françaises, Kuba, Janek en ik). We maakten ook kennis met een Slovaak die een paar coupés verder zat, dus begon Kuba een conversatie met hem in het Tsjechies. En toen begon de misserie. In Sofia had ik een heen en terug-ticket gekocht. Wat ik niet wist, was dat ik in Varna een stempel moest krijgen. Toen de contruleur kwam, begon ze meteen van haar oren te maken. Kuba spreekt wat Bulgaars en hielp mij een beetje, maar dat bracht weinig of niets op. Ook de Slovaak kon niet helpen. Toen ik weigerde om een nieuw ticket te betalen, haalde de controleur de politie erbij. Uiteindelijk kon ik niks anders doen dan nog eens 20 leva te betalen. Nu heb ik dus nog een ticket om van Varna naar Sofia te reizen, geldig tot 14 juli, daar ben ik natuurlijk niks mee.
Na een heerlijk ontbijt op donderdag met heel veel toasts, moesten 6 van ons hun kamer verlaten. De kamers waren al geboekt door mensen die dan zouden arriveren. De enige kamer die we konden werd dus opgevuld met al ons gerief. Onderweg naar het strand kocht ik de strafste zonnecrème die er te verkrijgen was: 50+ (voor kinderen). Op die manier zou ik zeker voldoende beschremd zijn. Het weer was weer niet zo goed, maar het regende niet. De meeste mensen die bij Vlado verbleven waren naar Golden Sands gegaan, een toeristische strand in de buurt van Varna. Wij bleven op het strand en kregen even later het gezelschap van Martin en Miki, omdat Martin het voetbal wou zijn. We dachten dat Frankrijk 's middags zou spelen omdat de dag voordien de eerste match in groep A gespeeld was. Dus gingen we op zoek naar een restaurant in het centrum, groot was onze teleurstelling toen we zagen dat Argentinië tegen Zuid-Korea speelde. Tijdens het eten kreeg ik een telefoontje van Mattias, die was donderdagochtend gearriveerd in Sofia. Even later vervoegde hij ons samen met Vlado. Mattias zijn gezicht was aan de ene kant verbrand, omdat hij op de andere kant in slaap was gevallen. Het was een heel grappig zicht. De meiden wilden na het eten gaan shoppen, maar ik wou mijn gerief naar mijn nieuwe kamer verplaatsen. Daar maakte ik kennis met een van mijn kamergenoten. Hij was een Amerikaans muzikant, die in Polen woonde, in Roemenië was voor een concert en nu in Varna was voor een korte vakantie. Hij vertelde mij dat hij in het Guiness Book of Records stond, voor het langste solo-optreden (32 uur). Nadat ik even gerust had, keerde ik terug naar het strand waar er zich nog een aantal mensen bevonden. Miki had een opblaasbare dolfijn gekocht, in navolging van mijn waterpistool, 6 leva voor massa's plezier en ergernis bij andere mensen . Toen we terugkeerden naar de jeugdherberg, gingen we op zoek naar een restaurant om de match van Frankrijk te bekijken. Een aantal mensen wilden pizza, we vonden een restaurantje met een grote tv en daar zouden we eten. In het verblijf, maakte ik kennis met de ander onbekende kamergenoot, een fransman die samen met een vriend een wereldreis maakte met de scooter. Ze waren vertrokken in Maleisië en waren eindelijk terug in Europa. Na een ijskoude douche waren we klaar voor om te gaan eten. Miki en Martin, die bij Vlado verbleven hadden niet genoeg tijd om teurg te keren, daarom dat Miki haar make-up in onze herberg deed. Mattias, Martin en ik hadden geen zin om op hen te wachten, dus gingen wij al naar het restaurant. Ze hadden geen tv op het terras, dus gingen we naar binnen. Toen de serveuze onze bestelling wou opnemen, vertelden we haar dat we nog even zouden wachten op een aantal vrienden. Om haar geen schrik aan te jagen, vertelden we haar dat er nog een tiental zouden komen. Toen iedereen er echter was, waren we met 25, omdat er ook nog een aantal vrienden van Vlado bij waren gekomen. De serveuze wist niet waar eerst te beginnen. Om onze orders op te nemen, deed ze eerst de ene kant van de tafel en daarna de andere. Ik maakte helaas deel uit van de laatste groep. Toen ik een pizza wou bestellen, vertelde ze mij dat het niet mogelijk was, de pizza's waren op, dus bestelde ik maar een spaghetti. Na het eten wilden we gaan drinken op het strand. We trokken naar een winkeltje en voorzagen ons van de nodige drank. Eens op het strand aangekomen vonden we een restaurant dat gesloten was, maar waarvan de banken nog steeds buiten stonden, de ideale plaats voor ons. Ik vrees dat er 's anderdaags wat opkuis was. Long live Erasmus!!!
Dinsdagavond hadden we om 23 uur afgesproken om de trein te nemen naar Varna. Zoals gewoonlijk waren heel wat mensen te laat. Martin, Miki en Emrah waren naar het casino dicht bij het station gegaan en waren maar net op tijd. Daardoor moesten we, we waren met 18, ons tevreden stellen met 1 coupé voor ons en de rest zat verspreid over 3 andere coupés. Een bijkomend probleem was dat we in het allerlaatste treinstel zaten en de controleurs en politie constant voorbij ons passeerden. Als je dan weet dat we redelijk wat alcohol bij hadden, is het niet verwonderlijk dat we al redelijk snel bezoek hadden. Roken was ook verboden, dus gingen een aantal mensen naar het toilet om daar te roken. Martin had helaas al wat te veel op en wandelde met zijn sigaret buiten en daar stond een controleur. Hij moest een boete van 20 leva betalen, dat moet waarschijnlijk een van zijn duurste sigaretten ooit geweest zijn. Slapen was ook zeer moeilijk omdat het spoornet zich niet in een al te beste staat bevind. Na een aantal uur, kregen we bezoek van een Engels sprekende agent. Deze vertelde ons dat we niet mochten roken, noch alcohol drinken. Ik vertelde hem dat we nooit rookten en geen alcohol dronken, al stond er wel een fles bier in onze coupé. Bij de enige echte tussenstop verlieten een aantal mensen de trein om te roken en om een nieuwe voorraad alcohol in te slaan. Uiteindelijk heeft iedereen toch een beetje geslapen, maar zeker niet voldoende. Iets voor acht uur in de ochtend bereikten we Varna. Aan de uitgang stonden een aantal dames die kamers in hun huis verhuurden. Vlado, een Bulgaar die met ons mee was en van Varna is, probeerde een kamer te regelen voor negen van ons, omdat niet iedereen bij hem thuis kon overnachten. Hij vond er één waar we allemaal konden slapen, we zouden 8 leva per nacht moeten betalen en 1 lev voor een douche. Alles in orde tot de dame in kwestie ons zag staan. Ze kreeg schrik dat we haar huis overhoop zouden halen, dus zouden we iets anders moeten zoeken, maar eerst gingen we naar het strand. We waren niet eens de eersten, maar om 8 uur lagen we wel al in de Zwarte Zee. De zon was aanwezig, maar die verdween na een uurtje. Helaas was dat uurtje zon al voldoende voor een serieus verbrandde rug. Ondertussen probeerde Vlado een onderkomen voor een aantal van ons te vinden. Hij vond een jeugdherberg ergens in het centrum. Georgi, een vriend van hem en kamergenoot van Kuba, zou ons daar naartoe brengen als we het strand zouden verlaten, aangezien het dicht bij deze herberg verbleef. Om 13 uur begon het te regenen en dat was het teken om te vertrekken. Na een kleine wandeling bereikten we de jeugdherberg, Yo-Ho-Hostel. We kregen 3 kamers voor de 8 mensen die er zouden verblijven. De kamer was ok en het sanitair ook. Een aantal mensen wouden het centrum bezichtigen, maar ik wou wat slaap inhalen. Na een tweetal uur werd ik wakker en hoorde ik mensen praten op de gang. Dus ging ik maar een kijkje nemen. Ik maakte kennis met twee franse meisjes, die op vakantie waren. Een franse kerel die met de fiets onderweg was naar New Delhi, een canadees en een twee serviërs die ook op vakantie waren. Daarna maakten we ons klaar om iets te gaan eten. De mensen die bij Vlado verbleven, waren ondertussen aangekomen bij onze jeugdherberg en waren op ons aan het wachten. Zoals gewoonlijk waren de dames nog niet klaar. De mensen beneden hadden geen zin om te wachten, dus vertrokken zij naar een restaurant. Omdat wij niet wisten waar ze heengingen gingen we op zoek naar een ander restaurant aan het strand, we hadden een mooi zicht. We konden ook naar een wedstrijd van het WK kijken. Toen we een telefoontje van de anderen kregen, gingen we op zoek naar hen. Ze bevonden zich in een strandbar, met heel confortabele zetels. Een aantal meisjes hadden hun bikini meegenomen en gingen in het donker zwemmen, voor mij het teken om hun kleren en tassen mee te graaien. Toen ze terug bij ons waren, kwam er meteen een kerel van de bar naar hen, om hen aan te manen hun kleren aan te trekken. Na een geslaagde avond keerden we terug naar ons verblijf.
De laatste dagen is het hier ongelofelijk warm, +/- 35°C, daar komt nog eens bij dat er geen zuchtje wind is. Het nadeel van dat goede weer is dat we af en toe, vooral 's avonds, geconfronteerd worden met een onweer. Zoals gisteren toen we op restaurant waren. Het grootste nadeel hiervan was dat er geen ontvangst was voor de televisie en we een groot deel van de eerste helft van Italië vs. Paraguay gemist hebben. Tijdens de rust, toen het onweer begon te minderen, kregen we de herhaling van de goal te zien, maar wel in stukken en brokken. De goal zagen we pas volledig bij de derde herhaling. Ook nu is het weer aan het onweren, de wind heeft twee ramen in mijn blok vernielt, gelukkig zijn het slechts ramen van de gang. Deze voormiddag kreeg ik het bezoek van mijn lieftallige poetsvrouwen, ik gaf hen de foto die ik van hen gemaakt had en ze waren er zeer blij mee. Deze namiddag had ik mijn laatste verplichting op de universiteit: de presentatie van mijn eindwerk. Ik zag er niet echt naar uit, maar zoiets omzeilen is onmogelijk. Ik was voldoende op tijd, om me volledig te kunnen installeren in de conferentiezaal. Iets na twee arriveerde de jury. Ik kende maar 3 mensen van de jury: prof. Bonev, prof. Belev en de decaan. Mijn presentatie verliep behoorlijk vlot. Daarna kreeg ik nog een aantal vragen voor geschoteld, die kon ik wel niet allemaal even goed beantwoorden. Toen dat gebeurd was, wilden ze beraadslagen. Eerst vroegen ze aan mij op de zaal te verlaten, maar daarna zagen ze in dat het helemaal niet nodig was, aangezien ze Bulgaars spraken en ik daar nauwelijks iets van versta. Mijn eindresultaat voor mijn masterthesis is een B voor het verslag, een B voor de presentatie en een B voor het beantwoorden van de vragen. Mijn examenperiode zit er nu dus op en dus kan de vakantie beginnen. Dat kun je zelfs heel letterlijk nemen, want vanavond om half twaalf neem ik de trein richting Varna, parel aan de zwarte zee. Morgenvroeg om acht uur arriveren we daar, maar van slapen zal er niet veel in huis komen. We vertrekken namelijk met 10 à 15 Erasmussers, dus dat wordt gegarrandeerd een feestje op de trein. Ik ben terug op vrijdagavond, dus tot dan zal je waarschijnlijk niets van mij horen. En zaterdag krijg ik opnieuw bezoek van het illustere duo Karsten en Thomas.
De zomerperiode maakt het de zwartrijders op de bus iets makkelijker. In de winter steken de controleurs hun tas met hun toestel onder hun jas, maar met het mooie weer is dat bijna onmogelijk. Gisteren op de terugweg van het meer, had ik besloten om ook eens in het zwart te rijden. Aan elke halte keek ik uit over controleurs waren om dan aan die halte af te stappen, voordat ze de bus controleren. Aan de voorlaatste halte zag ik twee mannen staan in een wit hemd en allebei droegen ze een heuptas. Voldoende voor mij aan mijn compagnie om af te stappen. En zoals gedacht waren het twee controleurs. Gelukkig was er twee minuten later een andere bus die dezelfde richting uitging.
Vandaag nam ik opnieuw de bus, maar lijn 94, waarvoor ik een abonnement heb. Toen ik opstapte zich ik twee vrouwelijke controleurs, maar voor mij was dat geen enkel probleem. Normaal gezien blijven de controleurs maar een of twee haltes op de bus, maar deze twee dames staken hun toestel weg in hun handtas en bleven op de bus tot in het centrum. Aan de volgende halte stapten er twee andere controleurs op. Deze keer probeerden ze om er iets minder verdacht uit te zien door een winkeltas bij zich te hebben, maar opnieuw geen probleem voor mij.
Deze morgen vond ik buiten in de gang een verrassing van Olivier, mijn Franse buurman. Die vertrok vandaag terug naar huis en had wat materiaal achtergelaten, dat ik misschien kan gebruiken. Onder andere een kookvuur vond ik aan mijn deur. In de namiddag zijn we met een aantal Erasmussers naar het Pancharevo meer gegaan. Dit meer bevindt zich iets buiten Sofia en leek zeker de moeite waard. Om twee uur hadden we afgesproken aan Fantastico, de meeste waren weer te laat. En de enigen die buiten mij op tijd waren, waren hij zwemgerief vergeten. Zij gingen dus terug naar hun kamer en dus moesten wij een half uur langer wachten. We namen dan maar de taxi, omdat dat toch iets sneller ging zijn, dan de bus. Toen we aan het meer aankwamen, zagen we dat er heel veel mensen waren. Het meer lag op een wondermooie plaats, maar het water was veel, heel erg vuil. Het plan om in het meer te zwemmen, viel dus in het water. Sommigen beslisten om naar het zwembad te gaan, maar dat zat overvol. Besnik, Mattias en ik besloten om een wandeling langs het meer te maken. Dit meer was weer een typisch voorbeeld van de Bulgaarse mogelijkheden, die niet benut worden. Als ze dit meer een beetje zouden opknappen, zou dit een echte touristische trekpleister buiten Sofia kunnen worden, maar dat is zeker nog niet het geval.
Vrijdagmorgen had ik mijn tweede examen. Het verliep op ongeveer dezelfde manier. Ik krijge mijn opgave en werd helemaal alleen achtergelaten in een kantoor. Dit vak, dat over aardbevingen handelde, had ik van twee professoren gekregen: prof. Bonev en prof. Belev. Van prof. Bonev kreeg ik twee vragen omtrent de basis van ontwerpspectra. Van prof. Belev kreeg ik twee mogelijkheden met vier korte vragen. Opnieuw vroegen ze hoeveel tijd ik nodig zou hebben. Met twee uur zou ik voldoende hebben. Tegen twaalf uur had ik gedaan. Ik trok naar het kantoor van prof. Belev, die keek er even naar maar vroeg me om toch nog iets meer op te schrijven. Even later kreeg ik het gezelschap van prof. Bonev, die controleerde mijn antwoorden. Ook voor hem had ik niet voldoende opgeschreven, maar ik kon wel antwoorden op de bijvragen die hij stelde. Daarna moesten we nog even wachten op prof. Belev en dus schakelden we over op een vriendschappelijk gesprek. Toen ook prof. Belev mijn antwoorden had gecontroleerd, dat was iets minder dan het deel van prof. Bonev, kreeg ik het volgende te horen: "Het was niet helemaal correct, maar je hebt wel je best gedaan, daarom geven we je een A." Dat was dus ook weer in orde. Toen ik vroeg hoe lang mijn presentatie van dinsdag moest duren, zij prof. Bonev: "zeker niet langer dan 15 minuten, want daarna zal de aandacht toch verslappen."
Daarna ben ik nog even gaan shoppen, op zoek naar een Bulgaarse vlag, dat was niet zo een groot probleem. Ik ging ook nog op zoek naar een deftige pet in City Center Sofia, maar ik kon in geen enkele winkel iets vinden dat mij aanstond. Morgen zal ik dan maar eens gaan kijken in Serdika, dat zou naar het schijnt het grootste winkelcentrum in de Balkan zijn. Ik ben ook voor de laatste keer mijn busabonnement gaan verlengen. Het einde is helaas in zicht, maar eerst nog twee weken vol plezier.
Vandaag heb ik mijn eerste examen afgelegd. Het onderwerp was Reinforced concrete bridges, in het Nederlands wordt dat dan gewapend betonnen bruggen. Op zich een heel interessant vak om te studeren, ik had goed gestudeerd dit weekend en ik wist ook aan wat ik mij kon verwachten, dus ik zag het wel zitten. Prof. Dimitrov had me verteld dat ik 2 mogelijke examens ging krijgen, met elk 2 vragen en elke vraag zou over 1 onderwerp gaan. Het eerste mogelijke examen zag ik wel zitten, maar toen ik het tweede zag, koos ik dat, omdat me dat zo mogelijk nog beter kon. De prof vroeg hoeveel tijd ik nodig zou hebben: 1 uutje, 2 uur? Een uurtje moest wel volstaan en toen vertrok hij. Ik was de enige in het lokaal. Hij kwam nog even terug om iets op te halen met een student en dan verdween hij weer. Ook kwam er nog een collega van hem iets afleveren. Na een uurtje had ik gedaan, maar hij was nog niet terug. Dus ging ik even een sanitaire stop maken. Daar kwam ik prof. Bonev tegen en we legden het uur voor het examen van vrijdag vast. Dat zal ook doorgaan om 10 uur. Om half 12 was hij terug, hij bekeek mijn antwoorden eens, stelde nog een aantal extra vragen. Die kon ik op eentje na allemaal vlot beantwoorden en toen gaf hij mij een A, die hij speciaal voor mij ook in mijn Students Book zette.
Maar het is niet allemaal goed nieuws. Zondagavond was de laatste avond van Walter, my Italian brother from another mother. Eerst gingen we met een hele bende eten in Fame, we waren toch zeker met ruim twintig man, niet alle Erasmussers waren daar om afscheid te nemen, maar de belangrijkste waren er wel. Omdat ik vandaag examen had, ging ik daarna terug naar mijn kamer, maar natuurlijk niet zonder afscheid te nemen van mijn beste vriend. Ik had moeite om de tranen te bedwingen, maar Walter liet gewoon begaan en stond te huilen in mijn armen. Maar ik ben er zeker van dat we elkaar nog terug zullen zien.
Vandaag heb ik mijn thesis ingediend. De eerste deadline was einde mei, maar mijn promotor had me nog een extra week gegeven, waarin we elke dag een afspraak hadden. Normaal gezien moest mijn eindwerk dus morgen binnen, maar omdat ik maandag al een examen heb, wou ik het toch iets vroeger indienen. De laatste drie dagen had ik er nog behoorlijk laat aan gewerkt en vandaag na mijn laatste afspraak heb ik hem ingediend bij prof. Bonev, die hem zal nakijken. Het feit dat mijn thesis ingediend, zadelt me wel met een dubbel gevoel op: enerzijds ben ik blij dat ik er van af ben, maar anderzijds betekent dit ook dat mijn fantastische avontuur zijn einde, helaas, begint te naderen. Ik ben hier vandaag exact 4 maand, dus resten er mij nog een dikke drie weken, waarvan ik er al één aan examens zal spenderen. Dan nog een weekendje mijn verdediging voorbereiden, mijn presentatie doen en dan kan ik toch nog genieten van anderhalve week vakantie. Vakantie waarin ik het bezoek zal krijgen van Karsten en Thomas. Vanavond ga ik het einde van mijn thesis vieren, voor ik mij op mijn cursussen stort.
De laatste dagen ben ik vooral bezig geweest met mijn thesis. Veel boeiends valt daar niet over te vertellen, behalve dat ik vorige vrijdag een extra afspraak had met mijn promotor. Hij zei dat alles er redelijk ok uit zag, tot ik op maandag terug langsging en hij wat fouten ontdekte in wat ik hem 's vrijdags had laten zien. Mijn berekeningen van dit weekend konden spreekwoordelijk weer de vuilbak in, want ik had het merendeel in Excel gemaakt, waardoor ik slechts enkele kleine aanpassingen moest doen.
Ondertussen blijven er steeds Erasmussers vertrekken, zo goed als alle Polen zijn weg, er blijft er nog eentje over. De Ieren zijn nu ook allemaal weg. Morgen vertrekt de enige Kroatische en ook een Tsjechische en een Slovaakse. Er kunnen er nog meer vertrokken zijn, het is moeilijk bij te houden wie er wanneer vertrekt.
Sorry voor de grote stilte van deze week, maar het was behoorlijk druk. Zoals dat ook het geval is voor de studenten in België. De tijd, die ik niet gebruikte om mijn blog up-to-date te houden, heb ik gespendeerd aan mijn eindwerk en aan mijn twee vakken. Er is vooral veel tijd gekropen in mijn eindwerk, maar er komt schot in de zaak. De grote uittocht is ondertussen ook begonnen. Deze week vertrok er bijna elke dag iemand. Maandag vertrok de eerste Portugees, dinsdag volgde de rest van de portugese armada zijn voorbeeld. Woensdag vertrok er misschien iemand zonder dat ik daar op de hoogte van was. Woensdagavond namen we afscheid Izidor(Slovenië), Agatha (Litouwen), Boni (Spanje) en Fips(Duitsland), al komt die laatste terug over een maand. Ik zal hem dus nog zien voor ik zelf terugkeer. Het weer is hier ondertussen zeer goed. Vorige week was het overdag 10°C, gisteravond verlieten we om 23uur het restaurant en was het nog steeds 21°C. Ik denk dat we vandaag zeker de 30° gehaald hebben, veel beter dan in België al hadden jullie wel een super Pinksterweekend.
Zaterdagavond zijn we met bijna alle overgebleven Erasmussers naar het Casino gegaan. Na het avondmaal in Fame, waar we naar de finale van de Champions League hadden gekeken, namen we de taxi naar Princess Casino. Voor we binnen konden, hadden we een kaart van het casino nodig. Op deze kaart heb ik een nieuwe familienaam: Van, den Eede is dus verdwenen. Het was voor mij de eerste keer in een casino. Ik was niet van plan om veel geld te verliezen. De Texas Hold'em Poker, die ze hier speelden, was niet degene, die ik ken. Daarom besliste ik om roulette te spelen. Het was wel een computerversie. Meestal speelde ik op ofwel zwart of rood. In het begin won ik een beetje, dan verloor ik terug een beetje, dan maakte ik weer wat winst. Vervolgens verloor ik weer, om te eindigen op het bedrag waarmee ik begonnen was. Sommigen verloren een paar leva, anderen boekten een mooie winst van om en bij de 10 leva.
Vandaag heb ik mijn model aangepast. Eerst heb ik een muur verlengd. Daarna nog een muur toegevoegd in de zwakste richting van mijn gebouw. Helaas was dat niet voldoende om de periode genoeg te verkleinen. Om de periode nog verder te verkleinen, heb ik eerst de achtste verdieping verwijderd, maar ook dat was niet voldoende. Dus heb ik ook de zevende verwijderd, maar dat is nog steeds niet voldoende. Indien dit probleem zich stelde, mocht ik mijn promotor een mailtje sturen en dat heb ik ook gedaan.
Donderdagavond ben ik naar Robin Hood gaan kijken. Aan de kassa moest ik zestien leva betalen, 16 LEVA, acht euro zoals we zouden zeggen. Gelukkig konden we met 4 mensen naar de film kijken. Slechts twee euro voor één van de kaskrakers van het moment, zoiets kan enkel in Bulgarije. Op donderdag wordt er in de meeste cinema's korting gegeven, ik kan er maar wel bij varen. De film was niet wat ik er van verwacht had. Ik dacht dat het weer hetzelfde verhaal zou zijn, van Robin die de rijken besteelt, maar dat was niet het geval. Het gaat over de manier waarop hij Robin Hood wordt. Een vernieuwende kijk op het verhaal.
Vrijdag had ik een nieuwe afspraak met mijn promotor. Maar voor ik daar naartoe ging, ging ik eerst nog eens langs bij professor Belev. Het was ondertussen wel eventjes geleden, dat we elkaar ontmoet hadden. De vorige keer had hij mij een boek gegeven, ik had er wel in gelezen, maar het bevatte zoveel informatie, dat het moeilijk uit te maken was, wat belangrijk was en wat niet. Dus heeft hij mij wat andere informatie bezorgd, die me iets beter zou moeten liggen. Volgende week zal ik hem nog eens bezoeken. Mijn promotor was weer te laat, dit keer door problemen in het verkeer. Onze afspraak van half vijf, begon om tien na vijf. Hij hielp me wel aardig vooruit, wat ook wel nodig was. Het is ongelofelijk moeilijk om op een maand tijd met een programma als Etabs te beginnen werken. Ik moet een heel deel van het gebouw aanpassen omdat het niet bestand is tegen een aardbeving. De eigenperiode van de structuur is te groot, iets wat tot serieuze problemen kan zorgen. Vandaag vertrokken er ook nog een heel aantal Bulgaren voor een weekendje naar huis. Dat zal wel het laatste voor de examens zijn, want die beginnen hier op 7 juni.
Meestal komen ze heel stil, maar de laatste feestjes verpesten ze steeds de sfeer. Vorige zaterdag op Walter's feestje waren ze er al na een uur. Nadat we ons verplaatst hadden naar een nabij parkje, kwamen ze ons daar een uur later ook wegjagen. Gisteren(woensdag) was het feestje nog geen half uur aan de gang of mochten blok 40 al verlaten. We gingen opnieuw naar hetzelfde parkje, maar na een goed uur waren dezelfde agenten er weer. Een student, die op de 7e verdieping woont, had al "strijkers" (bommetjes) naar benenden gegooid in de hoop dat we zouden vertrekken. Toen dat niet werkte, zal hij waarschijnlijk de politie gebeld hebben. Blijkbaar heeft de politie hier ook niet zo veel te doen. Dus houden ze zich maar bezig met het verpesten van Erasmus-feestjes. Gisteravond toen we op restaurant waren, konden we naar het voetbal kijken. Er werd mij gelachen omdat Hazard een penalty miste en er was nog meer jolijt toen de Bulgaren scoorden. Na de eerste helft waren we vertrokken naar het feestje. Om middernacht was een Bulgaar nog steeds met mij aan het lachen. Hij zei steeds: "Bulgarije zal wel winnen met 0-2." Om zijn voorspelling te controleren belde hij een vriend. Ik moet zeggen, de ontgoocheling op zijn gezicht was ongelofelijk mooi. Wie laatst lacht, best lacht (en niet: Wie laatst lacht, heeft de mop niet goed begrepen).
Vandaag gebeurde er iets, dat ik bijna onmogelijk achtte. Zowel mijn professor als mijn promotor waren op tijd. Om negen uur, zoals afgesproken, begon mijn les met professor Dimitrov. Drie hoofdstukken en een uur later zat de les erop. Ik keerde terug naar Studentski, want ik moest mijn huur voor deze maand nog betalen, mijn laatste huur in Bulgarije. Ik deed nog wat werk voor school. om 14 uur was ik terug op de universiteit en daar was mijn promotor al, met het nieuws dat onze afspraak niet kon doorgaan, want er was een departementsvergadering. Ik was dus helemaal voor niks naar het centrum teruggekeerd, in het vervolg kan hij mij een mailtje sturen. Dat zou mij een hoop moeite besparen. Morgen kan ik dus terug naar de univ.
Vandaag heb ik mijn ticket besteld voor mijn terugvlucht. Voor zij, die mij dus missen, is dit goed nieuws. Voor zij ,die genieten van mijn afwezigheid, is dit slecht nieuws. De laatsten kunnen best maken dat ze België verlaten hebben voor 27 juni, de anderen kunnen mij om 18 uur verwelkomen op de luchthaven . Toen ik om 13 uur naar het kantoor van mijn promotor ging, stonden daar al een achttal Bulgaarse studenten op hem te wachten. Ik zou op hem moeten wachten, maar dat was geen probleem, want in tussentijd kreeg ik wat hulp van een Bulgaarse kerel. Die hielp me bij het maken van mijn model. Toen mijn promotor, na meer dan een uur, arriveerde, bekeek hij mijn model en had hij slecht nieuws. Er zat een fout in en die is niet op te lossen door een imperfectie in het programma. Ik weet morgen wat te doen.
Een aantal weken geleden had ik een aantal Erasmussers beloofd om een BBQ te organiseren. En zondag was de dag van de BBQ. Het orignele plan was om naar dezelfde plaats te gaan als vorige week voor de picnic. Maar een aantal andere Erasmussers wisten nog een betere plaats. Last minute hebben we dan maar beslist om naar die plaats te gaan. Van de deelnemers kenden enkel Mattias en Izidor deze plaats. Om zeker te zijn dat we een plaatsje zouden hebben, besliste ik om samen met Mattias en een vriend, die op bezoek was, iets vroeger te vertrekken dan de rest. Om half 12 wilden we de bus nemen richting blok 8, vanwaar er een directe bus vertrok naar Zheleznitsa. Helaas moesten we een aantal minuten wachten en toen we aan blok 8 aankwamen, misten we net de bus 69. Omdat Zheleznitsa een bergdorpje is, dat toch een verbinding heeft met Sofia, is er slechts één bus elke 40 minuten. We konden ook bus 68 nemen, maar dan zouden we moeten overstappen op bus 98 of 69 om onze bestemming te bereiken. Bus 68 was er 3 minuten voor 69, maar omdat het toch geen verschil uitmaakte, namen we, de iets latere, 69. Mattias wist blijkbaar niet al te goed meer waar we moesten afstappen. We stapten een dorpje te vroeg af, maar we hadden geluk, geen 5 minuten later stopte er een bus 98. Onderweg zagen we ook een heel raar zicht. met de bus haalden we zigeuners in, met paard en kar, en langs de weg stond er een prostitue in een kort wit kleedje: Dat is Bulgarije! Om 13u15 bereikten we Zheleznitsa en konden we aan onze wandeling beginnen. De weg naar onze BBQ-plaats was heel eenvoudig te vinden, gewoon het bergriviertje volgen. Onderweg namen we al wat hout mee voor de BBQ en na vijftien minuten bereikten we een kleine vlakte. Er waren een aantal banken voorzien en ook een hutje. Verspreid over het terrein waren er plaatsen om te BBQ'en, stel je hier niet te veel bij voor, het zijn stenen die in een cirkelvorm liggen. Helaas waren alle banken al bezet, maar geen probleem, wij hadden geen banken nodig. Eerst gingen we op zoek naar wat fijn hout, om het vuur aan te maken. Omdat de wind constant draaide en het hout niet volledig droog was, raakte het vuur niet meteen aan. Na een half uur hadden we eindelijk deftig vuur en dat was nodig, want op dat moment arriveerde een groep hongerige Erasmussers. Die konden meteen hun vlees beginnen bakken. Ook de zon was van de partij, maar dat bleef helaas niet zo. Ondertussen hadden we ook al een aantal telefoontjes van Toma gekregen. Zij was te laat om samen met de groep te komen en proberen om ons op haar eentje te vinden. Om goed vier uur in de namiddag stak er een frisse wind op en begon het te regenen. Iedereen raapte zijn gerief bij bijeen. Een deel van de groep keerde terug naar beneden in de regen. Wij besloten om te schuilen in de hut. We namen ook wat stukken brandend hout mee en maakten vuur in de hut, want daar was een schouw voorzien. Op een bepaald moment begon het zelfs te hagelen en dat terwijl Toma nog steeds onderweg was naar ons. In onze hut kregen we het gezelschap van een Bulgaars echtpaar. Een kudde koeien kwam ook de berg af. Na een tijdje kregen we ook het gezelschap van Toma, na goed twee uur had ze ons eindelijk gevonden. Onderweg was ze de anderen wel niet tegen gekomen, want toch een beetje raar was. Stilletjes aan begon het ook uit te klaren. Een aantal mensen besloten om ook af te dalen, maar de meesten bleven. We gingen op zoek naar meer hout, want Toma had honger. Gelukkig voor haar was er nog wat vlees en salade voor haar over. Om zes uur 's avonds besloten we om ook terug te keren naar beneden. Opnieuw misten we net de bus. Gelukkig konden we twintig minuten later bus 98 nemen. Om half acht waren we terug in Studentski. Deze BBQ was zeker voor herhaling vatbaar.
Zaterdag had ik in de voormiddag en namiddag gewerkt aan mijn masterthesis. Maar om half 5 werd ik verwacht op de Mongoolse ambassade voor het verjaardagsfeestje van Tugsu, hij werd 22. De ambassade is gelegen in de buurt van een aantal andere ambassades en residenties van ambassades, onder andere de Duitse en Russische. Waar er bij alle andere ambassades veel bewaking was, konden wij zonder problemen binnen wandelen. De ambassade zag er langs buiten zeer proper uit, maar het feestje ging niet door in de ambassade zelf. Daarvoor had hij een veel mooiere locatie op het domein van de ambassade. Het feestje ging door in een yurta, een typische Mongoolse woning. Toen ik arriveerde waren er al wat mensen aanwezig en was er niet zoveel plaats meer. Het was buiten aan het regenen en toen er nog meer mensen arriveerden hadden we niet zoveel bewegingsruimte meer. Ook was er eten voorzien: salades, vlees, rijst en brood. Het enige waarin we onzelf hadden moeten voorzien was onze drank, al de rest had Tugsu voor ons geregeld. Na een tijdje stopte het met regenen en konden buiten plaats nemen aan een picnic-tafel. De tuin was niet al te best onderhouden, het gras mocht dringend eens afgereden worden. Het sanitair bevond zich binnen in de ambassade. Het interieur was dringend aan wat opknapwerk toe. Om half 8 werden we verzocht om de ambassade te verlaten, want dit domein was tevens de residentie van de ambassadeur.
Vrijdagavond werd er een internationaal dinner georganiseerd door ESN in mijn universiteit. Ik had geprobeerd om chocolademousse te maken, maar bij gebrek aan een mixer was dat niet gelukt. Gelukkig was ik inventief genoeg om dat probleem op te lossen. Wat ook goed was aan het dinner, al thans dat dacht ik, was da ACDC een concert gaf in het nationaal stadium. Dat stadium bevindt zich net naast mijn univ. Ik was al eens op het dak van de univ geweest en van daar heb je een heel mooi zicht op het stadium. Het plan was om tijdens het dinner naar het dak te gaan en gratis te genieten van het concert. Maar toen ik aankwam, zag ik dat alles op de 2 verdieping, waar het diner doorging, afgesloten was. De oplossing was zeer eenvoudig, naar de eerste verdieping gaan, daar de traphal betreden, zo naar de derde verdieping, naar de andere toren en zo naar boven. In theorie was dat zeer eenvoudig, tot ik op de 7e verdieping kwam en daar security zag rondlopen. Ik heb mij wijselijk terug omgekeerd om problemen te voorkomen.
Mijn professor van donderdagochtend was weer niet aanwezig. Een half uur heb ik op hem gewacht en dan stak het mij tegen. Ik heb voor hem een vriendelijk berichtje achtergelaten.
Beste professor Dimitrov,
Ik was hier deze morgen om 9 uur, maar zoals u kan zien, ben ik hier nu niet meer. Ik heb wat belangrijkere dingen te doen. Deze namiddag zal ik terugkeren voor mijn afspraak met mijn promotor. Zou u mij, indien mogelijk, het volgende hoofdstuk kunnen bezorgen voor volgende week.
Met vriendelijke groeten, Jeroen Van den Eede En ben terug gekeerd naar Studentski. Op de terugweg wou ik nog even binnenspringen op de Belgische ambassade, maar de was gesloten. Ik was vergeten dat het vandaag Hemelvaart is. Het moet geweldig zijn om op een ambassade te werken, ongelofelijk veel verlof. Als er een feestdag is in Bulgarije, sluiten ze het kantoor. Is er een feestdag in België, dan sluiten ze ook. Vorige week toen we gingen picniccen, liepen we door de wijk waar alle residenties van de ambassades gevestigd zijn. Ik heb er ook de Belgische gevonden en ik moet zeggen, het was niet mis. Er was zelfs een zwembad aanwezig, misschien moet ik maar eens een bezoekje brengen, want deze wijk ligt net naast Studentski.
Erasmus
.
.
