Voor zij die me willen komen bezoeken, is hier het lijstje wanneer er al iemand op bezoek is
3 tot 7 maart: nichtje Jolien en vriend Nik (blijven bij mij slapen) 5 tot 9 april: de mama en de papa (gaan op hotel) 8 tot 12 april: nichtje Lina en tante Griet (blijven bij mij slapen)
Ik heb telkens 1 bed ter beschikking en een grote vloer voor een matras of matje (dat moet je wel zelf meebrengen).
Vandaag heb ik mijn eerste les gehad al beginnen de lessen pas volgende maandag. Deze les ging over Response Spectrum Method, het gaat vooral over de reactie van een gebouw wanneer het belast wordt door een aardbeving. Ik ga enkel privé-lessen krijgen omdat er niet genoeg leerlingen zijn, die de lessen in het engels willen volgen. Vrijdag heb ik mijn tweede les. Ook heb ik al een afspraak voor mijn eerste les Reïnforced Concrete Bridges, wat dus neerkomt op bruggen berekenen, die uitgevoerd worden in gewapend en voorgespannen beton. Deze les gaat door op maandagnamiddag. Toen mijn eerste les gedaan was, gingen we even rap mijn busabonnement regelen. Dit ging evenwel niet zo vlot als gehoopt. Eerst namen we de tram naar het centrum. Dan moesten we nog een eindje te voet en aan het standbeeld van Sofia, gingen we de metro binnen, omdat daar een kantoor is waar je een abonnement kunt laten maken. Dit is het centrale station van het, voor het overgrote gedeelte in opbouw, metronet van Sofia. In het kantoor kregen we meteen een papier om in te vullen. Maar toen de dame een kijkje nam naar mijn studentsbook zag ze dat er een stempel ontbrak. Dus konden we terug naar de univ. Daar kregen we meteen de nodige stempel. Maar het was bijna 16 uur, dus namen we de bus richting Studentski Grad, aangezien er daar ook een kantoor is. We stapten af aan de halte van de Technical University. Na een korte wandeling kwamen we aan bij het kantoor. Nadat we het papier hadden ingevuld, begon er een heel gesprek in het Bulgaars. De dame in kwestie wou mij geen abonnement geven. Het had iets te maken met het feit dat ik Erasmus-student was, maar de juiste reden weet ik nog altijd niet. Dus trokken wij terug naar het andere kantoor. Eerst een wandeling naar het dichtst bijzijnde metro-station en vandaar naar het centrale station. Na een kwartiertje was het dan toch in orde. We namen de metro terug naar Studentski Grad. Toen ik terug op mijn kamer was, was het kwart na zes. Eventjes een abonnement gaan halen, had 3,5 uur geduurd. Het leuke aan mijn abonnement is, dat mijn naam er in het cyrillisch opstaat, wie kan dat in België zeggen?
Deze morgen geen zon of straathonden die me wakker maakten, maar de wekker van mijn GSM. Ik had afgesproken om samen met Nora om 9 uur naar de universiteit te vertrekken, dus had ik mijn wekker gezet. Het was buiten aan het sneeuwen en dat zorgde voor minder activiteit bij de straathonden. Om 9 uur was ik present, net als Nora. Het moet deze nacht hevig gesneeuwd hebben, want er lag heel veel sneeuw. We wandelden naar de bushalte, ongeveer 100m van mijn blok. We waren niet de enigen die de bus wilden nemen, want er stond al heel wat volk. Net als in België gaat het busverkeer heel wat trager als er wat sneeuw valt. Dit verbaasde mij toch een beetje, omdat ze hier toch wel wat sneeuw gewoon zijn. Normaal gezien moeten we niet zo lang wachten op bus 94, deze brengt ons redelijk dicht bij de univ. Maar er leek maar geen bus door te komen. Af en toe kwam er wel een taxibus door, maar deze zaten meestal vol en deze brengen ons toch niet naar de universiteit. Na goed 25 minuten wachten, zagen we de eerste bus(het was er een voor ons) passeren. Hij ging wel in de verkeerde richting, maar dat was niet zo een groot probleem, omdat hij op dat punt bijna op het einde van zijn traject is. Net achter die bus reed nog een bus 94. Nora vertelde mij dat deze binnen 10 à 15 minuten terug zouden zijn. 10 minuten later was de eerste bus daar, maar deze zat volledig vol. Als ik volledig vol zeg, bedoel ik daarmee dat de deuren van de bus maar net dicht konden. Deze bus zou niet de onze worden, geen enkel probleem, want normaal gezien zou de volgende meteen erna volgen. Niet dus. Na nog een kwartier wachten was hij er eindelijk en we waren niet de enigen die er op wilden. We hadden geluk, net voor onze neus ging er een busdeur open. Maar veel plaats was er niet. Ik was de laatste, die op de bus kon. We zaten als sardines in een blik. Gelukkig verlieten bij de volgende stopplaats een aantal mensen de bus en konden we ietsje opschuiven, naar een comfortabelere staanplaats. Na nog een wandeling van 5 à 10 minuten bereikten we de univ. De hele trip naar de univ had ongeveer anderhalf uur geduurd. Dat is dus een reden waarom ik in België liever met mijn fiets naar school rij, dan met het openbaar vervoer. Mr Bonev bezorgde mij wat tekstmateriaal, dat handig kan zijn voor mijn masterproef. Hij stelde voor om deze te beginnen lezen op de universiteit, maar ik dacht daar anders over. Ik nam het zekere voor het onzekere en zou 's middags al de bus terug nemen naar Studentski grad om niet terug zo lang onderweg te zijn. Eerst ging ik nog eens langs bij de administratieve dienst om mijn students-book op te halen. Maar de rector had dit nog steeds niet ondertekend. Ik mag woensdag nog eens langsgaan en zo lang ik mijn students-book niet heb, kan ik ook geen buskaart halen, dus zal ik nog 2 dagen kaartjes moeten kopen. Terug in Studentski grad ben ik met Nora in een plaatselijk restaurant bulgaarse kippensoep gaan eten. Daarna heb ik nog wat boodschappen gedaan. Terug op mijn kamer ben ik dan begonnen aan mijn lectuur. Deze lectuur bestaat uit een thesis van vorig jaar en 2 boeken, in totaal goed voor meer dan 1000 pagina's. Mr Bonev gaat me morgen nog wat materiaal bezorgen, dus ik weet de komende dagen wel wat te doen.
Dit weekend ben ik naar Vitosha geweest. Dit is de berg die naast Sofia ligt. Na het opstaan moest ik mijn rugzak nog klaarmaken. Reni pikt me op en nam me mee naar het Russische monument. Daar was afgesproken met de mensen van ESN. Ondanks de hevige sneeuwval, werd er toch beslist om deze trip te laten doorgaan. De meeste deelnemers waren Bulgaren, maar er waren ook 2 fransen, 1 poolse en 1 pallestijn. Met de rode bus werden een heel eind de berg opgebracht. Het sneeuwde nog altijd en er lag een serieus pak sneeuw. Tijdens de beklimming was er ruimschoots de tijd om kennis te maken met de andere studenten. Onderweg kwamen we een bus tegen, die zich had vastgereden. Na een wandeltocht van meer dan 3 uur kwamen we aan bij de berghut, waar we de nacht zouden doorbrengen. We kregen een kamer toegewezen en ik lag op een kamermet de 2 fransen. Er was in de hut ook nog een andere groep aanwezig. Als middageten probeerde ik een typisch bulgaars gerecht met lamsvlees en rijst. Daarna ging ik samen met de 2 fransen en 2 bulgaarse meisjes buiten met een aantal sledes van de berg. Ook arriveerden er nog 3 andere franse erasmus-studenten (1 M en 2 V). De kerel studeert op dezelfde universiteit als ik, en de 2 meiden kwamen hem bezoeken. Ook bleek dat deze student zijn kamer naast mijn kamer heeft.Als avondeten nam ik kippenfillet met frieten. Daarna barstte er een bulgaars feestje los. Er werd heel wat afgedanst op voornamelijk bulgaarse popfolk. Bij de andere groep, die ook in de hut verbleef, was er een dronken bulgaar die iedereen lastig viel, maar wel grappig was.
Deze morgen hebben we lang uitgeslapen, ook bleven we in ons bed liggen, omdat het ongelofelijk koud was in onze kamer. Na nog even in de sneeuw gedold te hebben, begonnen we terug aan onze toch naar beneden. Deze keer volgden we niet de weg, zoals bij de heentocht, maar namen we een shortcut. Deze weg ging over een smal pad, die ook door veel andere wandelaarsgebruikt werd. Op minder dan 2 uur stonden we beneden. Er was meteen een bus om ons naar beneden te brengen, maar er stond al een rij van 15 mensen te wachten. Daardoor moesten we 40 minuten wachten op de volgende bus. Bus is natuurlijk wel een groot woord, want het was eigelijk niet meer dan een grote camionette met slechts 14 zitplaatsen en plaats voor de chauffeur. Een echte regelgeving omtrent het maximaal aantal personen in bus bestaat misschien wel, maar wordt zeker niet toegepast. Want op een bepaald moment zaten we met 23 mensen in deze bus. Door het lange stilzitten op bus, was ik volledig bevroren toen we in Sofia aankwamen. Daar moesten we nog 2 bussen nemen om tot in Studentski Grad te geraken. Ik was terug op mijn kamer om kwart voor 4, plaatselijke tijd. Eerst ging ik nog wat eten halen voor deze avond, daarna kon ik nog naar de cross kijken en zag ik Sven Nys winnen. Vanavond ga ik eens op tijd slapen.
Gisteren gewekt door het geblaf van straathonden, die hier her en der rondlopen. Om 9 uur had ik afgesproken met Reni, zij zou met mij naar de universiteit gaan om nog een deel van het papierwerk in orde te maken. Ze had ook afgesproken met Roemi, een ander meisje dat architectuur studeert aan de universiteit. Met de bus reden we tot aan de straat van de univ en van daaruit moesten we nog een vijftal minuten wandelen tot aan de school. Daar aangekomen kochten ze een "students-book", dit is een blauw boekje met daarin allemaal je gegevens en de vakken die je volgt. Het leuke hieraan is dat alle gegevens terug in het cyrillisch moesten. Ook moest er een pasfoto in, gelukkig heb ik er een paar op zak. Daarna gaven we dit boekje af op de administratieve dienst. Van daaruit gingen we naar het bureau voor internationale activiteiten, waar ik verwelkomd werd door Irena. Zij belde naar mr. Bonev, die een aantal minuten later arriveerde. Even later arriveerde ook André, de bulgaarse jongen die binnenkort naar Kaho gaat. Bonev nam me mee naar zijn kantoor, wou mij ook rondleiden op de verdieping, bij de andere departementen, maar daar was niemand aanwezig. De meeste docenten zijn op vakantie, aangezien voor velen de examens al voorbij zijn. Hij nam me ook mee naar de decaan en ze gaven mij een kantoor, waar ik kan werken aan mijn masterproef. En het is niet zo maar een kantoor. Het is de conferentiezaal, mijn kantoor is dus groter dan dat van de decaan. Voor lunch nam mr. Bonev me mee naar een restaurant achter de school, niet ver van het Nationale stadium(Vasil Levski, thuishaven van Levski Sofia). Daar werd ik meteen geconfronteerd met de culinaire gewoontes van de Bulgaren. Het ging om een buffet, dat begon met de keuze uit een aantal salades, ik kreeg een bord vol sla, koos mij daarna nog een bord met aardappelsalade en daarna nog wat vlees. Ook nam ik mij er nog een stuk brood bij. Mr. Bonev stond er op dat hij betaalde, omdat hij mij had uitgenodigd. Ook trakteerde hij mij op een pint Zagorka, een bulgaars bier. Na de lunch gingen we op zoek naar een shop waar je een sleutel kon laten bijmaken, zodat ik ook over een sleutel van mijn kantoor zou beschikken. Na een heel eind te zoeken en een paar keer de weg te vragen hadden we de shop eindelijk gevonden. Ik heb nu dus mijn eigen sleutels van mijn grote kantoor. Mr. Bonev nam me ook mee naar het laboratorium, gelegen op de kelderverdieping. Het lag er redelijk rommelig bij. Een oude man met baard, je zou er een Gobelijn van kunnen maken, had er een aantal proeven uitgevoerd. De man sprak geen Engels, dus moest hij alles eerst in het bulgaars uitleggen aan Bonev, die het op zijn beurt aan mij uitlegde. Terug aan zijn kantoor, stond Reni me al op te wachten. Ze nam me mee naar het kantoor, waar zij en haar medestudenten van de studentenraad, werken. Lang bleven we daar niet. We namen de bus terug naar Studentski Grad, even de winkel binnenspringen voor wat brood en hesp en naar mijn kamer. Na mijn avondeten nam ik mijn eerste Bulgaarse douche. Het is een zeer ruime douchekabine, omdat het tevens ook mijn badkamer is. Het water was best warm, dus daar had ik niet over te klagen. Tegen een uur of 8 ging ik naar de keuken/kantoor van Wozko en de anderen. Zij hadden nog niet gegeten en waren bezig met de voorbereidingen. Het maken van hun salade met sla, tomaten, komkommer, pijpajuin en olie. Iemand anders was bezig met het schoonmaken van een aantal vissen. Ze bakten de vissen buiten, maar om te voorkomen dat de vis door de koude temperatuur zou afkoelen hadden ze hun "barbeceu"-toestel in een kartonnen doos gezet, heel brandveilig. Na het eten arriveerden er nog 2 vrienden van hen, een van de 2 had rakja bij. De bulgaarse wodka, maar beter ... Ik moest proeven en ik moet zeggen, je krijgt het er warm van in je keel.
Deze morgen weer gewekt door de vrolijke straathonden. Nadat ik uit mijn bed gekropen was, nam ik even de tijd om te genieten van het uitzicht. Om half 10 had ik afgesproken met Reni om terug naar de univ te gaan. We namen opnieuw de bus. Wat me opviel is dat de buschauffeur zeer handig was. Tijdens het rijden was hij aan het roken en ondertussen nog vrolijk aan het telefoneren, in België zie ik dat nog niet gauw gebeuren, vooral omdat ik nooit de bus neem. Daar aangekomen gingen we kijken of mijn students-book klaar was, wat niet het geval was. De Rector was niet aanwezig en zijn handtekening moet op dit document staan. We gingen dan maar een document halen, om op die manier mijn buspas in orde te krijgen, dus gingen we even naar de koffie-bar, waar we het document invulden. In de bar maakte ik kennis met een aantal vrienden van Reni, ook zag ik Angel, die vandaag een examen had moeten maken. Reni ging kijken of het document voldoende was voor mijn buspas, maar dat was niet het geval. Daarna ging ik dan bij mr. Bonev, omdat hij belangrijk materiaal had voor mijn masterproef. Deze informatie stond op een USB-stick samen met een virus. Ik kon de informatie dus niet overzetten op mijn laptop. Hij ging dus op zoek naar hulp om het virus van zijn USB-stick te krijgen. Toen hij uiteindelijk iemand gevonden had, was het weer tijd om te gaan lunchen. We gingen terug naar hetzelfde restaurant van gisteren, het is gelegen naast het "nieuwe" gebouw van de nationale radio. Ook dit keer wou hij mij trakteren, maar dat wou ik niet. Deze keer nam ik gefrituurde aardappelen met kippeboutjes. Toen we net gedaan hadden met eten, kreeg hij telefoon van Reni, zij stond mij op te wachten aan zijn kantoor. Dit keer namen we niet de bus, maar werden we door een medestudent van haar in Studentski Grad afgezet met de auto.
Deze morgen om kwart voor 5 opgestaan. Meer dan op tijd gearriveerd op de luchthaven. Bij de controle, mocht ik even aan de kant gaan staan, werd ik volledig gefouilleerd, en uiteindelijk bleek dat de metaaldetector was afgegaan omdat ik een ijzeren ritssleuting heb. Daarna kon ik rustig mijn weg vervolgen naar gate B28, daar mocht ik nog anderhalf wachten. Na een uurtje kwam er op het tv de melding dat we naar gate B04 moesten, helemaal terug dus. De vlucht verliep vlot, de landing was zacht. Heel Sofia ligt onder een sneeuwdeken en de temperatuur bedraagt ongeveer -4°C. Op de luchthaven kwam ik nog een aantal Belgen tegen, zelfs 2 mensen van Sint-Niklaas. Op de luchthaven werd ik niet opgewacht door Rumjana, maar wel door Nora. Zij regelde een taxi en een kwartier later arriveerden we aan Blok 35. Daar maakte ik ook kennis met Wozko en Marjan, 2 kerels die in dezelfde blok verblijven. Ik heb kamer 308 op 3e verdieping, zij zitten op de 5e verdieping. Ik heb een 2-persoonskamer voor mij alleen. Ik heb ook klein badkamertje met WC, wastafel en douche. Ook heb ik een frigo en een tv. Dit staat toch wel in contrast met wat de plaatselijke studenten hebben. Zij moeten het met dezelfde kamer doen, maar slapen er wel met 3 op. Ze hebben per 2 kamers wel een gemeenschappelijke keuken. Om 14 uur ben ik naar de keuken van Wozko gegaan. Eén voor één kwamen de medeëgenaars binnen: Angel, Martin, Marjan en enen waarvan zijn naam veel te moeilijk is om te onthouden. Tegen dan begonnen zijn ook wat honger te krijgen en zijn we naar de bar: at the end of the universe iets gaan eten. Ik werd geconfronteerd met de goedkope prijzen: 2,19 lev voor eenhalve liter Stella, omgerekend wordt dat 1,1 euro voor een halve liter. De spaghetti die ik op had, kostte 2,30 euro, dat is goedkoper dan op school. Tijdens het eten was ook Nora aangekomen en waren er nog 2 andere mensen bijgekomen,Jorden en Reni. Reni heeft een deel van mijn papierwerk al in orde gebracht. Zoals mijn naam op basis van klankomzetten naar het cyrilische schrift. Daarna zijn we naar een kantoor gegaan om mij van internet te voorzien. Ondertussen waren we al wat zwerfhonden en bedelende zigeuners tegengekomen. Dan gingen we naar een winkel om mijn gsm in orde te brengen en de laatste stop was de supermarkt, waar ik al een aantal inkopen deed.Terug op mijn kamer werd het internet aangesloten.
De komende vijf maanden zal ik, zoveel als mogelijk, mijn belevenissen in Sofia met jullie delen. Dit is, tot dusver, de grootste onderneming uit mijn leven. Voor het eerst moet ik op mijn eigen benen staan en dat een heel eind van huis.
Gisteren heb ik eindelijk bericht gekregen dat mijn verblijfplaats volledig in orde is, voor wie me wil verrassen, ik ben terug te vinden in Studentski grad Blok 35. Ook heb ik het bericht gekregen, dat er iemand mij op de luchthaven zal oppikken.
Vandaag moet ik mijn valies nog een beetje inpakken, al ligt het meeste er al in. Mijn vlucht vertrekt morgen om 8u50 in Zaventem en ik zou rond 12u30 (plaatselijke tijd) moeten arriveren in Sofia. Bulgarije ligt in een andere tijdszone, ze zitten namelijk 1 uur voor op ons Belgen. Hier ga ik het bij houden en hopelijk tot snel.
Erasmus
Deze morgen geen zon of straathonden die me wakker maakten, maar de wekker van mijn GSM. Ik had afgesproken om samen met Nora om 9 uur naar de universiteit te vertrekken, dus had ik mijn wekker gezet. Het was buiten aan het sneeuwen en dat zorgde voor minder activiteit bij de straathonden.
Deze morgen om kwart voor 5 opgestaan. Meer dan op tijd gearriveerd op de luchthaven. Bij de controle, mocht ik even aan de kant gaan staan, werd ik volledig gefouilleerd, en uiteindelijk bleek dat de metaaldetector was afgegaan omdat ik een ijzeren ritssleuting heb. Daarna kon ik rustig mijn weg vervolgen naar gate B28, daar mocht ik nog anderhalf wachten. Na een uurtje kwam er op het tv de melding dat we naar gate B04 moesten, helemaal terug dus. 
