Als ik naar buiten kijk zie ik herfst... Geen groen meer te bekennen. Alles oranje, geel, rood misschien of afgestorven bruin. Het is koud en somber weer... Tegen die kou kan je je kleden, maar die somberheid, daar is geen kleding voor te vinden. Geen trui, sjaal of muts die je daartegen beschermd. Dat de avond steeds vroeger zijn intrede maakt. Dat je 's ochtends wakker wordt en alles nog donker is. Een kwestie van lampen... maar in je hoofd is het nog steeds nacht. Nee, laat dan de zon maar schijnen. Die warmte, zijn stralen komen verder en verwarmen je meer dan welke kachel of kunstmatig licht dan ook. Maar tot die tijd, dat de zon zich weer laat zien, verstop ik me in dikke truien met een sjaal om mijn nek en een muts op mijn hoofd... Dag herfst, je doet je best maar.
Gapende mensen zijn niet sexy... Slapende mensen in de trein ook niet. En dan met name de exemplaren die platgedrukt tegen het raam, waarop een condentieplek verschijnt, een dot kwijl op de armleuning achterlaten. Of mensen met dreads, of dergelijke ingesmeerde haarcreaties, een vette vlek op het raam achterlatend. Lekker... Waar ik pas echt een hekel aan heb, in de trein, zijn starende mensen. Gewoon je strak aankijkend zonder gegronde reden, gewoon omdat het kan. Nog erger: dit in stereo. Twee paar ogen die je wezenloos aangapen uit pure verveling of ongewenste interesse. Dan toch maar even goed scheel of lekker differgent terugstaren, dat is pas leuk. Achterlijke bekken trekken naar mede-passagiers. Zonder reden, gewoon omdat het kan.
Trein: ergens tussen Weesp en Amsterdam Centraal
Ik heb persoonlijk een hekel aan anonieme bellers. Als een anoniem nummer me belt is het altijd:
A: een baas die vraagt of ik kan werken die dag of eerder wil beginnen. (Hebben die mensen nooit van het begrip "uitslapen" gehoord??!) B: School, om te vragen waar ik dat en dat uur op die en die dag was... (Ja, niet daar in ieder geval.) C: een ouder die haar gezag even tracht uit te oefenen, en zo 123 geen ander slachtoffer kan vinden... D: reclame. (Dood aan de telefonische variant van spam!!) E: al het voorgaande.
Nee, afschaffen die anonimiteit over de telefoon. Wat is uberhaupt het nut van nummerherkenning als iedereen onherkenbaar gaat bellen??! Uiteraard ben ik zelf wel zwaar beledigd als ik met de huistelefoon (anoniem nr.) bel, en er wordt niet (direct!!) opgenomen... Maar he, dat ben ik.
Station: Amsterdam Centraal [21:45 pm]
Wachtend op de trein naar Purmerend Overwhere... en geloof me, die laat op zich wachten. Bijna 20 hele minuten!! Ik zou kunnen overstappen in Zaandam, en instappen in de trein die zich nu voor mijn neus bevind. Maar ik waht liever wat langer om vervolgens te kunnen blijven zitten. Lekker gemakzuchtig, lekker lui... Ik ben best een groot fan van wachten, zolang ik maar de indruk heb dat het een keuze is die ikzelf heb gemaakt. Ik vermaak me wel, in de illusie van de keuze die ik gemaakt hebt. Ik wel. En nu maar wachten...
Ik ga achteruit, zittend op een groene bank in de trein naar huis. Na vier nachten samen zijn, slaap ik vannacht alleen… Er vliegt een insect door de coupe, het landschap flitst aan me voorbij. Voor mijn ogen zich op een punt hebben gefocust is het al verdwenen, en achter ons. Bomen, velden, schapen, gras, water… alles gaat voorbij. Alleen de rails blijft. De trein volgt de vastgelegde weg, stopt bij elk station. Mensen stappen in en uit. Waar gaan ze heen? Waar komen ze vandaan? Het meisje tegenover me slaat haar boek dicht en doet oordopjes is. Ik vraag me af wat ze luistert… Ik kan het vragen. Maar mijn blik blijft naar beneden. Ik schrijf, en doe alsof ik het niet heb gezien. Haar blik gericht naar buiten. Een volgend station passeert. Zaandam… ik kan hier overstappen. Gewoon blijven zitten, dat is wat ik doe. Bijna in Amsterdam, bijna thuis, bijna weekend. Het is Dinsdag. Ik probeer even niets te voelen, gedachtes op nul. Gewoon zitten op een groene bank in een rijdende trein met een notitie boek op schoot. Dit is niet waar ik zijn wil, maar dit is wel waar ik ben. Onderweg naar huis, Out of the Bubble…
Trein: Amsterdam Centraal [14:33 pm]
Ditmaal vooruitgang, op een paars klapstoeltje. De trein daarentegen is nog steeds geel, en het landschap raast nog steeds aan me voorbij, deze keer de andere kant op. Eenmaal voorbij Amsterdam voel ik me pas echt ver weg. Het is een onzichtbare grens waar ik overheen ben gegaan... De grens van de bel naar de echte wereld. Buiten mag het misschien somber weer zijn, een slap aftreksel van de dag. Maar binnen schijnt de zon, een warme gloed, zelfs midden in de nacht. Je kan de sterren tellen, de vlekken op het bed. Kleding overbodig, eten pas als dat echt moet. Mooie muziek of een alleszeggende stilte. Diep in gesprek of elkaar aankijken zonder woorden. Die zeggen immers ook niet alles... Samen verstoppertje spelend tussen de lakens, ons verbergend voor alles en iedereen. Samen van de wereld verdwijnen, al is het maar voor heel even. Dat is waar ik zijn wil, maar waar ik nu niet ben.
Op een paars klapstoeltje, in een gele rijdende trein... Zit ik in gedachten, koptelefoon over mijn oren, met een notitie boek op schoot te schrijven. Onderweg naar huis...
