Schokkend beeld. Dat arm meisje ziet er zo ziek uit en je kan niet doen.
Mochten ze al hun heilige koeien slachten en opeten zou de hongerarmoede al stukken minder zijn. Mochten ze daarenboven al hun tempels bevolken zouden de daklozen ook minderen.
De aap(jes) op het terras van het hotel. Fototoestel en rugzak goed vasthouden is de boodschap!
Ik had net mijn witte linnen sjaal gewassen, de aapjes vonden het een leuk speeltje. Gelukkig hangden ze met wasknijpers uit Belgie vast :) Uitzicht vanop het terras. 2 kindjes die met mij mee liepen in de smalle steegjes. Hindi ritueel bij de Ganges.
Stront-bakker, het bestaat! Gelukkig kunnen we naast de grote armoede nog genieten van een boottochtje op de Ganges! Een dankbaar zeer arm gezin die overgelukkig is bij het uitdelen van mijn kledij. De volgende dag zie ik hen toevallig opnieuw en de man heeft het T-shirtje van Ruben aan die ik aan het kindje gegeven had.
Van de deelstaat Rajasthan (hoofdstad Jaipur) naar de deelstaat Uttar Pradesh.
Maandag 20 juli: we checken uit in het hotel. We laten er ons opleggen door een riksja chauffeur die ons vanaf het hotel naar het busstation zou brengen maar ons een private bus ipv gouvernment bus doet boeken en dit omdat ze om 12u ipv 13u15 zouden vertrekken. Die 12u bleek natuurlijk indisch uur en de volgende 6u mochten we 'genieten' van een afgedankte smerige autocar die bij ons nooit door de keuring zou geraken. Daarenboven had ik genoeg van alle drukte en getoeter langs de drukke wegen. Ik besluit mijn ogen te sluiten en deed ze pas terug open bij een stopplaats, waar we zoals gewoonlijk tot vervelens toe alle ogen en GSM's met ingebouwd fototoestel op ons gericht krijgen. We doen er onze inkopen: bananen, koeken, chips en water. Terug op de bus leg ik mijn witte, ondertussen grauwe niet meer naar Dash ruikende, linnen sjaal op mijn gezicht en slaap verder tot we aankomen. Vanuit het raam regel ik een riksja die ons naar verschillende hotels brengt tot we een deftige slaapplaats vinden. En ja hoor, ook hier lukt het ons om tegen een belachelijk lage prijs in een deftig hotel te slapen, dit weliswaar met inbegrip van het afbieden van 50% van de overnachtingsprijs. De airco maakt er een hels lawaai maar in India mag je niet te veeleisend zijn. Ik spring onmiddellijk in de douche want voel me zo vies van die vuile busreis en kom het hotel niet meer uit.
Dinsdag 21 juli: 6u zonsopgang Taj Mahal. Prachtig. We hebben geluk, het is vandaag toch wel de 354e verjaardag van de dood van Mumtaz Mahal, de geliefde van de keizer die voor haar dit prachtige zwit marmeren mausoleum liet bouwen. Grote feesten en gratis toegang. Rond 10u werd het gloeiend heet en gaan we naar het hotel. In de namiddag fikse monsoon bui en het koelt af. We trekken opnieuw naar dit prachtig gebouw en nemen opnieuw foto's en gaan eten in de drukke buurt rond de Taj. Een jongetje van 9 bedient ons en werkt als een volwassene in het restaurant. Ik denk aan Ruben die op ditzelfde ogenblik waarschijnlijk in zijn lederen relax voor zijn reuze LCD scherm naar een of andere favoriete DVD kijkt. Ik kijk naar de andere kant, de straat en zie een oude man die een poging doet om bananen te verkopen. Mensen leven hier niet, maar overleven. We trekken voor de 3e maar naar de Taj. Ik blijf tot zonsondergang de Taj fotograferen en ga naar buiten met 200 foto's. Ik geniet van het prachtige monument en wil eventjes het vuile en onmenselijke wat er zich achter de muren afspeelt vergeten.
Woensdag 22 juli: bezoek rode fort Gezien we gisteren een batje gedaan hebben, 3x toegansprijs van 12 euro gewonnen, besluiten we om extra veel souvernirs te kopen ter compensatie :). De toegansprijzen liggen hier voor buitenlanders 20x hoger dan voor indiers. Misschien een van de redenen waarom 80% van de bezoekers indisch is en slechts 20% vreemdelingen. Inderdaad, ik koop weeral juwelen (neemt weinig plaats in de rugzak). Een zalig kindje met een onschuldig stemmetje zoals in 'Slumdog Millionaire' haalt zijn beste verkooptechnieken boven langs de straat. 'Look madam, very beuatifull' en doet mij een met nepstenen bekleefde armband om. 't Was afschuwelijk maar door het enthousiasme en het vuur in zijn ogen waarmee hij me aansprak geloof ik bijna dat het mooi is. Ik koop 4 (wel mooie) setjes oorringen, armbanden, halskettingen en dan nog een handtasje omdat het volgens 'Raoul' zo beautifull was :). Ik wandel weg en hij wandelt mee. Ik vraag hoe oud hij is (10 jaar), of hij naar school gaat (2e jaar in het hindisch) en waar hij woont. Gelukkig heeft hij een huis. Hij vergezelt me tot aan mijn hotel want de avond valt en ik ben dan wel een beetje bang, hij niet. Ik moet nog water kopen en koekjes voor op de bus morgen. Gezien ze in india alle vreemdelingen erop leggen en ons altijd meer aanrekenen doet Raoul mijn aankopen van de avond. We amuseren ons. Ik moet altijd 10 m verder dan straatwinkel wachten want ze mogen mij niet zien of de prijzen schieten de hoogte in. Ondertussen zijn we vergezeld van nog zo'n 5 straatkinderen. Mannen van op straat jagen de kinderen van me weg omdat ze denken dat ze me lastig valen want de meeste onder hen worden ingeschakeld om vanalles te verkopen aan toeristen. Maar deze toerist schakelt hen in om vanalles aan te kopen. Haha. Ik zeg tegen de man: 'No, they don't disturb me, they protect me against all of you.' Ik stond natuurlijk op 40 m van mijn hotel anders had ik zo geen grote mond gehad. De hotelwachter jaagt opnieuw de kinderen weg maar ik zeg hem dat het OK is, dat ze hier moeten wachten want ik heb nog vanalles op mijn kamer dat ik hen kan geven. Voila, mooi afscheid van Agra. In het hotel staat de manager mij aan te staren met een blik alsof ik een zonde aangegaan ben door met die kinderen te praten. Het kastensysteem komt voor het eerst duidelijk naar boven en doet me denken aan het westerse dikke nekke gedoe.
Cindy heeft genoeg van paleizen, forten en tempels en beslist om yogasessies, meditatie en ayurvedische massage te boeken. Ik moet mijn cultureel peil na 2 dagen op non-actief te hebben gestaan bijschaven en boek een rally tour van culturele bezienswaardigheden in Jaipur. (9u - 19u) De groep is samengesteld uit 80% indische toeristen en 20% vreemdelingen. Ik trek op met 3 volunteer workers, 2 meisjes uit Nicaragua en Charlotte uit Londen. We praten over de werking van ontwikkelingshulp, NGO's en slumchildren. Terzelfdertijd fotograferen we erop los en wandelen doorheen de mooiste paleizen, forten en tempels van de hoofdstad van de deelstaat Rajasthan, Jaipur. Het is zalig zwaar bewolkt en opnieuw 30 graden ipv de bloedhete temperaturen van Pushkar en Jodhpur. Op aanraden van deze meisjes eet ik 's avonds pandori chicken en snel ik naar het hotel want de avond valt zo snel dat het al donker is om 19u30 en je dan ofwel over koeien, mensen of honden valt. Het ligt hier allemaal op straat dat het niet meer menselijk is. Ik laat niets van alles wat ik zie tot mij binnen dringen en loop snel naar het hotel. Ik schrijf er mijn blog en het is opnieuw middernacht.
Vandaag zijn we met 3 (Cindy, ik en hotelgast). We hebben ganse dag riksja voor ons en rijden overal rond. Top van onze bezoeken: de Monkey tempel. Prachtig rustig gelegen tussen heuvels en groene omgeving, een verlaten tempel vol met aapjes. Het is vandaag zondag en alle hindi komen er een plonsje nemen in de bassin met water die tussen deze rotsen aanwezig is. (zie foto)
Er zijn prachtige paleizen in een oosterse sfeer buiten de stadskern maar de oude stadskern is zo hectisch en geen aanrader. Je kan het vergelijken met een voetbalveld, stop dit vol met koeien, apen, varkens, honden, taxis, bussen, fietsen, karren, kamelen, krotten, containerparken, mensen en steek op iedere vierkante vrije centimeter nog een restje afval. Vermenigvuldig dit voetbalveld met 20000 en je krijgt een eerste indruk van de kerncity van Jaipur.
Nu nog wat bloggen, straks rugzak pakken en morgen bus richting Agra waar we de Taj Mahal te zien zullen krijgen.
Om 7u staan we al aan het busstation van Jodhpur richting Pushkar. Meteen komen opnieuw langs alle kanten straatkinderen aangelopen. Ik deel mijn zak cornflakes uit en wat oude kledij van Rubentje. Zalig. Mijn dag begint gelukkig. Ik koop vlug nog 2 liter water want denk opnieuw dat ik op de 4u durende busrit zal omkomen van dorst. Niets blijkt minder waar. Bij iedere stop of vertraging komen mensen aangelopen met gekoelde dranken of etenswaren. De gepofte maiskolven komen via de vensters binnen. Hilarisch.
Rond de middag komen we in Pushkar aan en het is er broeiend heet. We boeken er zoals gewoonlijk een kamer met airco maar de receptionist had ons een dure kamer met aircooler gegeven ipv airconditioning. Met een aircooler ben je hier dus niets. Temeer dat er hier dagelijks een powercut van enkele uren bestaat. Ze leven hier echt nog in de tijd van J.C.
Pushkar is de heilige stad van de hindoes. Het ligt aan een uitgedroogd meer wat enkel op deze blog gezegd wordt. In reisgidsen zoals Lonely Planet ten Trotter ligt het dus aan het heilige meer met vele ghats (terrassen aan het water). Er staan meer dan 300 tempels waarvan ik er maar 1 een minuut bezoek. Iedereen zweeft er is er zo licht als lucht. We lachen er wat mee om alles te kunnen relativeren. Het begint zwaar te worden. Wat een relaxpunt zou moeten zijn, was een tweedaagse marteling. Warmte, hitte, vermoeidheid, slechte kamer en eerste sporen van een keelontsteking. Ik heb er mezelf maar getroost met wat kristallen juweeltjes tijdens het rondslenteren in de bazaarstraatjes.
Terwijl ik wat probeerde te slapen, had Cindy een tentenkamp ontdekt. Wij daar dus de volgende ochtend naartoe met al ons vuile (in indische normen propere) kledij. zie fotos FB waar ik tussen al die kindjes sta. Ik werd er bijna te pletter geknuffeld.
Rond de middag gooien we onze rugzakken op een kar en worden deze naar het station gebracht samen met ons. We zijn al overschakeld op het local transport en reizen nu met de local bus. Hier laten ze de toeristen ten minste met rust en geen hilarische verkooptoestanden. AC hebben we niet meer nodig en genieten van de warme wind doorheen de bus. We rijden ongeveer 3 uren van Pushkar naar Jaipur. Het is een zalige rustgevende rit en slaap bijna gans de rit. Eindelijk wat slaap.
Meer dan 750 bezoekers op mijn blog, dus moet ik wel eventjes tijd maken voor mijn blogfans. Het lijkt weeral een tijd geleden. Ik pik de draad eventjes op vanaf het laatste internetcafe in Jodhpur (the blue city). Naast mij zaten 2 sympathieke jonge hindi inwoners van de stad, Piyush en Vishal. Na het typen van mijn reisverhalen op mijn blog sla ik met hen een praatje.
De gebruikelijke gesprekken : First question (work/studies) De ene had een graduation commerce & ... gestudeerd en toen ik over economics sprak begon hij onmiddellijk over 'supply and demand'. Ik schrik zo een paar seconden want tot dan toe had ik enkel het beeld ** van een gigantische mensen massa van uitgehongerde, dakloze, amper of niet geklede armoezaaiers voor ogen met weinig intellectuele toekomstperspectieven. Ik vroeg mij al dagen af hoe India in macro-economisch opzicht tot de snelst groeiende economieen ter wereld behoort. Het is allemaal zo contractorisch om het leven in India te vatten. Second question : Do you have a girlfriend? - no, we don't have. we are not interested. I'll marry at 24. Ik met mijn westers gedachtenpatroon: 'je kan toch al eens beginnen zoeken ;)))' - But no (geheel verontwaardigd) we don't do that. Our marriage is already arranged. Ik heb mij al altijd vragen gesteld omtrent zo'n geregeld huwelijk en grijp mijn kans om mij te verdiepen in deze traditie. - My parents will look for a girl. - And what if you don't love her? - But we will. - No, imagine you're not in love. - We'll learn to know her en than we'll fall in love. Ik kijk heel sceptisch en hij verzekert mij 'yes, it's true' Ik geloof er nog steeds niets van en ze merken de ontkenning on my face en dan komt 'the secret'. - Before we meet her we always go to an astrologist and we give the date of birth of the girl. So if this matches everything is OK, we can love her. If there are not so many matching points, it is not good. Voila, nu ken ik het geheim en in de toekomst mogen al mijn potentiele kandidaten zich onderwerpen aan een astrologische matching :)
Third question : Do you live here? I live 2 km from here in a quit place (in a house with 10 rooms) and we have a small house in the city centre. ' You have 2 houses and so many people have no house?' vraag ik nog altijd met mijn ** gedachte. Look who's talking, maar hier is dat allemaal zo uitgesproken contractorisch.
Na dit leuke gesprek steek ik de straat over (lees koeien) en ga ik slapen want vroeg vertrek naar Pushkar.
Deze morgen om 6u uit de veren. Dit om rond de middag opnieuw mijn frisse kamer te kunnen induiken om verder te slapen. Blijkbaar heb ik mij al aangepast aan de plaatselijke gewoontes. De stad ontwaakt. Kinderen maken zich klaar om naar school te vertrekken, mannen om te gaan werken, vrouwen vegen al het vuil van de straat op een hoopje. Ik sta aan de grond genageld als ik het ochtendritueel van deze mensen bekijk en besef dat ik moet ophouden met staren. Eenmaal uit onze haveli stond ik daar met mijn voeten in de stront, tussen de koeien, vuilnis, straten die geen straten zijn. De eerste dag dat ik eens beslist had om van wandelschoenen op sandalen over te schakelen. :) Ik ga naar het volgende steegje waar ik een soort 'openbare' riolering opmerk die door de volledige stad loopt. Iedereen doet er zijn behoefte. Het stinkt enorm en ik sla mijn heerlijk ruikende witte linnen sjaal rond mij. Heerlijk die vertrouwde Dash geur. Dank je moeke. Tot nu toe geniet ik nog elke dag van heerlijk ruikende vers gewassen kledij. Mijn oude vuile kleren geef ik gewoon weg. MDN is born in India, alsook mijn byblos zonnebril :)
3 kindjes met hun boekentas op de rug komen naar me toe gelopen. Met hun engels accent zoals in 'Slumdog Millionaire' vragen ze 'a pen'. Ik geef hen een pen, met dank aan de firma Vandenbroucke ;) en een snoepje. Ze zijn blij en ik ook. Aan de andere kant liggen 2 kindjes op een kar te slapen. Zij gaan niet naar school omdat hun ouders zich dit niet kunnen veroorloven. Ik leg het zakje snoepjes naast hun hoofdje als surprise bij het ontwaken en voel me precies Sinterklaas.
Ik trek naar het fort dat hoog boven de stad uitsteekt. 10tallen straathonden maken me bang en omdat ik niet ingeent ben tegen hondsdolheid beslis ik naar het hotel terug te keren om... insiders weten wel wat. Het werkt en ik geraak feilloos boven. Aan de kassa van het fort merken ze het op en vragen wat dit is. Ik maak hen iets wijs en het was not a problem. Iedereen is alert want vandaag was er een dreigend gevaar voor een bomexplosie. Tijdens het ontbijt lees ik altijd de krant en had gelezen dat er een terrorist uit Pakistan aangehouden is met een kaart van Jodhpur, het gevaar dreigde op zaterdag of dinsdag. Moet dus wel lukken dat het vandaag dinsdag is. Maar ik trok dus naar het versterkte fort :) en was dus veilig. Tegen het middaguur was ik terug beneden en kwamen de kindjes terug van school.
Gezien het vandaag heel warm is, doe ik een siesta en spendeer ik enkele uren in het internetcafe met airco. Dit is de eerste dag zonder regen. Normaal brengen we de moesson overal mee. We brachten wel deze namiddag de wolken mee. Dus wie weet krijgen ze hier morgen regen. We hebben zonet heerlijk gegeten op een dakterras van een haveli met een fantastisch zicht op deze prachtige stad. Alle huisjes zijn er blauw geverfd, dit omdat blauw koelte brengt en de muggen afschrikt. Mijn voeten, ik spuit hier odomos bij de vleet en slaap iedere nacht in mijn muskietennet (met dank aan Yo).
Morgen trekken we weer verder richting Pushkar, daarna Jaipur, Agra, Varanasi, Amritsar en Himalaya. We reizen aan een hels tempo en hebben een druk programma. Tijdens mijn slaap verwerk ik alle indrukken en droom ik de raarste westerse en indische combinaties. Morgen komen we reeds rond de middag in Pushkar aan. Ik ga er een beetje rusten want het is heel vermoeiend.
Kusjes en knuffel aan iedereen en blijven mailen of reageren he. Ik vind het leuk om berichtjes van jullie te krijgen maar kan moeilijk iedereen persoonlijk antwoorden. Toch iedereen hartelijk bedankt voor de leuke mails of reacties.
o ja @ Philippe: ik lag op mijn bed in Udaipur en wat hoorde ik? een balkende ezel. Echt waar. Ik was eventjes verward en wist niet of ik in Zwevegem of India sliep. :) @ Marniksken: thanks voor het welkom thuis feestje, we kijken er al naar uit :) @ Moeke: je moet me meer SMSn, ik maak me zorgen als ik je 4 dagen niet hoor @ nonkel Marc: leuk dat je mijn avonturen volgt, kom dan eind augustus maar eens naar de foto's kijken @ Gerlinde en Jozef: we zijn nog niet ontvoerd
Om 7u30 komt onze taxichauffeur ons afhalen aan het hotel. Het is een Moslim van 22 jaar. De Moslims achtervolgen mij. Gisteren was hij jarig en ik geef hem over de middag een birthday geschenk: de koran en de wetenschap. (Remember?!) Een vergelijkende studie van de koran met de wetenschap, schepping van hemel en aarde, enz... Hij is heel tevreden met het boek. De cirkel is rond en opgeruimd staat netjes :)
Na 2 uur rijden bezoek we het Kumhalargh Fort, een fort met binnenin de ommuring verschillende paleizen en tempels.We zien er opnieuw wilde apen op de ommuring lopen en ik maak een prachtige video van hen.
We rijden verder langs een sprookjeslandschap waar felgekleurde dames met waterkruiken op hun hoofd het landschap sieren. Het is adembenemend mooi en rustig.
In Ranakpur bezoeken we een van de grootste en mooiste jain-tempels van India. Het is een tempel volledig opgetrokken uit wit marmer met 1444 zuilen die elk verschillende gravures hebben. Echt prachtig. Zalig om er met je blote voeten in rond te lopen en ook lekker fris want ondertussen is het hier al een stuk warmer geworden dan de voorbije dagen. We naderen dan ook de Indische woestijn. We hebben nog een rit van 4u voor de boeg. Het landschap wordt dorrer en eentoniger. Ik dommel in slaap. Ik wordt wakker van het getoeter als we een stad doorrijden. Ik zie een hangbuikvarken de straat kruisen, enkele koeien en honden liggen er verslagen bij, in mijn rechter ooghoek zie ik een lompe olifant met een indier on top, in mijn linker ooghoek een kameel die een kar trekt. Ik denk dat ik droom. Ik sluit opnieuw mijn ogen en slaap verder.
Eens in Jodhpur aangekomen opnieuw hetzelfde scenario maar dan 10x drukker. Na deze zalige rustige natuur en cultuurdag hebben we beiden geen zin in drukte en duiken we ons hotel binnen. Onze chauffeur zorgde voor een prachtige Haveli met verzorgde kamers met airco en zwembad.
Wat een herademing om vanuit de sloppenwijken van Mumbai in Udaipur terecht te komen. We nemen aan het station een riksja richting hotel. Een zalig koud douchke later zit ik op het dakterras van het rustig gelegen hotelletje te ontbijten en blijken hier nog 2 Belgische meisjes te verblijven. We verkennen voor de rest van de dag het 'city palace', het grootste paleis van Rajasthan. Het paleis wordt bewoond door de Maharana van Rajasthan. Hij verblijft hier 3 maanden per jaar, 3 maanden in Mumbai en 6 maanden in zijn herenhuis in Londen. Vandaag is hij thuis want er brandt een rode lamp in 1 van de torens. Rustig slenteren we door dit idylisch oord, meer moet dat niet zijn. Udaipur is het decor geweest voor de James Bond film Octopussy uit 1983. Toen stond er nog water in het Pichola Lake. Nu is dit door de droogte voor 80% uitgedroogd en komt het prachtige Lake Palace hotel niet meer tot zijn recht zoals op de foto's in de boekskes. We hopen dat we in Agra toch de mogelijkheid zullen hebben om de Taj Mahal weerspiegelend in het water te kunnen fotograferen. Opnieuw is het hier bewolkt en barst er 1x per dag een hevige stortbui los. Vorige dagen was het hier nog 40 graden, nu 30. We brachten de moesson mee uit Mumbai.
Tot nu toe zijn we nog niet ziek maar laten dan ook alle eetkraampjes langs de weg links liggen. We wagen ons alleen aan betrouwbare restaurantjes waar we telkens heerlijk eten. @Malinka: Ik heb de Masala tea al geproefd maar vind hem iets te gekruid. Vanuit Delhi breng ik een pak mee want je kan hem hier overal kopen.
De volgende ochtend maak ik een praatje met de eigenaar met de eigenaar van het hotel, dit blijkt een hollandse dame te zijn, 15 jaar gehuwd met een Indier. Vol verbazing vraag ik of ze hier kan wennen in deze totaal andere cultuur. Ik vraag nog enkele tips voor een stadswandeling en trek op verkenning. Ik denk na over het gesprek terwijl ik de stad verken maar veel tijd om na te denken heb ik niet. Ik moet namelijk op mijn hoede zijn voor koeien, honden, ezels, riksjas, fietsen, ... en toeteren dat die riksjas hier doen. De SMS die Luc me stuurde vlak voor mijn vertrek komt in mijn gedachten: 'Enjoy the most craziest country on earth!'
Tijdens mijn stadswandeling door de smalle steegjes besef ik dat zowel ik voor hen als zij voor mij een toeristische attractie zijn. Kindjes roepen spontaan hun mama of papa en lachen me vriendelijk toe. De bevolking is hier heel zachtaardig en totaal niet opdringerig, een gans verschil met de Magreb landen en Turkije. Ik lees in de trotter dat 80% van de toeristen Indiers zijn en 20% vreemdelingen. Bij deze ben ik dus de vreemdeling en staart iederen mij aan, net als ik hen aanstaar.
We zien hier ook voor het eerst wilde APEN! Zo groot! En we zijn natuurlijk bang. En die Indiers maar lachen met onze schrik. Haha. We lachen er zelf mee.
's Avonds regelen we vervoer naar de volgende stad in Rajasthan: Jodhpur. Onderweg willen we halte houden voor enkele bezienswaardigheden. Gezien de warmte en onze veel te zware rugzakken leggen we het openbaar vervoer naast ons neer en besluiten we in stijl verder te reizen. We boeken een taxi die ons van de ene plaats naar de andere brengt. Gezien er geen bussen met airco zijn, zijn er wellicht ook geen taxis met airco. Veel wagens heb ik tot nu toe nog niet gezien en de airco in wagens moet hier wellicht nog uitgevonden worden. Toch durf ik het aan om heel voorzichtig te polsen of het mogelijk is een taxi met airco te boeken. 'Yes madam, but this is very expensive.' Blijkt een toeslag van 3 euro te zijn :) Voor 18 euro per persoon hebben we dus een 300 km taxirit met airco geboekt.
We praten nog wat op het terras van ons hotel met de Belgen, een Hollander en een fransman. In het engels natuurlijk zodat de Hollander ook kan volgen :) Daarna rugzak inpakken en slapen want de taxichauffeur komt ons om 7u30 afhalen.
7/7 - 10/7 Mumbai (2 GB foto's) Een wiskundige berekening levert me een totaal van 24 GB foto's op als ik aan ditzelfde tempo blijf fotograferen. Dus geen paniek aan de mensen die me foto's vragen, alleen heel moeilijk om ze up te loaden. Internet werkt hier enorm traag. 10/7 13:40 vertrek Mumbai - Udaipur (850 km) We verlaten de sloppenwijken van Mumbai voor het sprookjesachtige Rajasthan. In het station word je overspoeld van indrukken. Mensen, mensen en nog eens mensen zwerven in en rond de stations. We hebben een treinrit van 18u voor de boeg en had me al voorzien van een ganse rugzak eten en drinken. De treinrit blijkt een geanimeerde tocht te zijn met verkopers van nootjes, drank, warme en koude gerechten, oorringen, haarspelden, juwelen,... We zijn in onze nopjes daar we ons westers bestedingspatroon nog eens kunnen handhaven en vinden het reeds jammer dat onze tocht 'maar' 18u duurt. We hebben een gereserveerde seat tot in Ahmedabad en daarna stappen we over op de slaaptrein. Terwijl ik dit hier schrijf komen ze hier constant rond met drank en eten. Er staan nu 3 mannen te verkopen in onze wagon: kofie, thee, soep. Nu weer 5 minuten rust voor er een andere binnenvalt. Cindy hangt ondertussen uit de deur van de trein. De airco staat iets te koud en ze geniet van een zalig warm windje en het fantastische zicht. (Die 5 min. bleken onderts 2 min te zijn ;) Ik ga ook eens door de deur hangen en mijn vuile Mumbai broek en T-shirt aan de straatkinderen die langs de spoorweg zwerven gooien. 11/7 7:40 aankomst Udaipur
Hallo, iedereen hartelijk dank voor de mailtjes. Leuk om vanuit Mumbai iets te horen. En gezien jullie allemaal nieuwsgierig zijn naar dezelfde verhalen is deze blog wel handig> qwerty klqvier dus sorry voor typfouten
We zijn na een veilige en gezellige vlucht (bru-frankfurt Brussels Airlines en frankfurt - mumbai Air India) veilig geland in Mumbai. Amaai, ik was nerveus toen ik tussen een potpourri van mensen terecht kwam. Met een locale taxi (mini Ford uit de jaren 70) richting hotel. Onze 2 rugzakken moesten met koorden vastgebonden worden aan de koffer gezien de rugzakken groter waren dan de taxi :) En toen brak de moesson los... Gelukkig zit alles in de rugzak in plastiek zakken want die moesson is echt water gieten. Na enkele kilometers regende het zelfs door het dak van onze oldtimer. De transfer duurde 1 uur en we kwamen sprakeloos. De eerste helft van de rit zat ik zelfs met mijn handen voor mijn ogen. Na een half uur besefte ik dat er in India links gereden wordt want tot dan toe reden ze hier langs alle kanten door elkaar. Gezien het hier 3.5 uur later is als in Belgie konden we op geen slechter ogenblik in Azie aankomen. Middernacht was het en langs de rijweg waren er verschillende zeilen gespannen waar gezinnen onder slapen, of liggen mensen onder een zeil en zie je enkel hun voet op straat eruit komen. En dit overal......... Cindy en ik konden niet meer spreken. Het enige wat nog uit mijn mond kwam was "Cindy, pas op dat je hier op geen kindje trappelt." en voor de rest schoten er alleen maar tranen in mijn ogen. De taxi zette ons af op 10 m van het hotel en die 10 m stonden de ganse slapeloze nacht in mijn geheugen gegrift. Een man van rond de 30 lag met zijn rug tegen de muur op de grond, zijn vrouw tegen hem en dan 2 kindjes van 3 en 2 jaar tegen die vrouw. Je moet echt oppassen en op de grond kijken waar je loopt. ik durf nog steeds niet volledig naar links en rechts kijken> Zoveel armoede> het is echt onvoorstelbaar. 'Is dit de wereld?' waren mijn eerste woorden van de volgende dag. Cindy stelt mij gerust dat de avond veel erger is dan overdag. Dus besluit ik toch maar uit mijn luxe hotelkamer met airco te stappen in een Turks stoombad en voor de avondklok weer mijn kamer in te duiken. De temperatuur is hier heel vochtig rond de 30 graden en bewolkt. Het valt wel mee. Had erger verwacht.
We leren 2 Indische studenten kennen, Ayesha en Madeeha. Ze nemen ons mee door Mumbai en waarschuwen ons to be carefull because I look so innocent ;) Echt lieve moslim meiskes. Haha collega's het bestaat! Alleen niet in Belgie! lol Vandaag spraken we opnieuw met hen af en brachten ze een present voor me mee: de koran! LOL again.
We hebben ondertussen een goed beeld gevormd van deze 13 miljoen inwoners stad en vertrekken morgen met de nachttrein naar Rajasthan. Udaipur is onze eerste stop. Dus lieve vrienden, mail er maar op los en ik hoop jullie binnen enkele dagen verslag te kunnen uitbrengen vanuit de woestijn. Zo niet, geen paniek, dan is er daar geen internet :)
Een reis bestaat uit 3 delen waren de wijze woorden van Dhr. Vaneeckhout, de voorbereiding, de eigenlijke reis en de nareis.
Nog nooit leidde de voorbereiding tot zoveel stress en kijk ik uit naar de dag dat ik in Bombay aankom. Dan is alle voorbereidingsstress van de baan. Ooit noemde de directeur van het reisleiderscentrum ROC het boek "Reizen zonder Stress" de verplichte bedliteratuur voor op reis, die a.h.w. onder het hoofdkussen van geen enkele reisleider én reiziger mocht ontbreken. Misschien bezorgt dit mij minder slapeloze nachten?!
Hoewel ik vrees dat het ergste nog moet komen. Eén van de moeilijkste dingen van het leven en waar ik al helemaal niet tegen bestand ben: het afscheid. Het woord alleen al. Afscheid nemen is los laten. Gelukkig is dit afscheid een bewuste keuze.
Reacties van externen, van de apotheker tot de oude man in de straat die mij met gefronste gezichten aankijken als zij te horen krijgen dat ik samen met een vriendin iets meer dan 5 weken in India zal rondtrekken bezorgen mij meer stress dan goed is. Meteen nog een reden om zo snel mogelijk in India te zijn. Maar kind toch, zo ver, wat jij wil doen? Ben je wel goed voorbereid? NEE denk ik dan en krijg alweer angsten. Terwijl ik hier met mijn leukste zomerkleedjes rondhuppel voel ik sommigen denken en hoor ik tenminste één eerlijk persoon luidop denken: Moet jij 5 weken gaan rondtrekken met een rugzak in India? Waaruit ik besluit dat mijn imago toch wel sterk afwijkt van mijn natuurlijke habitat.
Eventjes een korte onderbreking van dit schrijven om mijn derde inname van Vivotif tegen buiktyfus te nemen. Tegenwoordig moet ik bijna een agenda bijhouden voor inentingen en medicamenten alleen al. We hopen dan ook op een reis zonder al te veel zorgen omtrent ziektes. Want natuurlijk hier ook alweer Maar kind toch, je zal ziek terug komen voor de rest van je leven. Sommigen denken wellicht dat we niet zullen terugkomen. Manman, avontuur is blijkbaar maar voor minder dan 10% van de bevolking weggelegd.
Foertzeg ik tegen mezelf en zal me volgende week volledig overhevelen aan het proces van acculturatie.
Vandaag vertrekken we met trein en daarna bus naar Kajuraho. Het schijnt er rustig te zijn :))))
Het lukt mij eindelijk om foto's op blog te plaatsen. Wordt vervolgd...
Cindy heeft genoeg van paleizen, forten en tempels en beslist om yogasessies, meditatie en ayurvedische massage te boeken. Ik moet mijn cultureel peil na 2 dagen op non-actief te hebben gestaan bijschaven en boek een rally tour van culturele bezienswaardigheden in Jaipur. (9u - 19u) De groep is samengesteld uit 80% indische toeristen en 20% vreemdelingen. Ik trek op met 3 volunteer workers, 2 meisjes uit Nicaragua en Charlotte uit Londen. We praten over de werking van ontwikkelingshulp, NGO's en slumchildren. Terzelfdertijd fotograferen we erop los en wandelen doorheen de mooiste paleizen, forten en tempels van de hoofdstad van de deelstaat Rajasthan, Jaipur. Het is zalig zwaar bewolkt en opnieuw 30 graden ipv de bloedhete temperaturen van Pushkar en Jodhpur.
Wat een herademing om vanuit de sloppenwijken van Mumbai in Udaipur terecht te komen. We nemen aan het station een riksja richting hotel. Een zalig koud douchke later zit ik op het dakterras van het rustig gelegen hotelletje te ontbijten en blijken hier nog 2 Belgische meisjes te verblijven. We verkennen voor de rest van de dag het 'city palace', het grootste paleis van Rajasthan. Het paleis wordt bewoond door de Maharana van Rajasthan. Hij verblijft hier 3 maanden per jaar, 3 maanden in Mumbai en 6 maanden in zijn herenhuis in Londen. Vandaag is hij thuis want er brandt een rode lamp in 1 van de torens. Rustig slenteren we door dit idylisch oord, meer moet dat niet zijn. Udaipur is het decor geweest voor de James Bond film Octopussy uit 1983. Toen stond er nog water in het Pichola Lake. Nu is dit door de droogte voor 80% uitgedroogd en komt het prachtige Lake Palace hotel niet meer tot zijn recht zoals op de foto's in de boekskes. We hopen dat we in Agra toch de mogelijkheid zullen hebben om de Taj Mahal weerspiegelend in het water te kunnen fotograferen.
