Voor ik naar Turkije op erasmus kwam, had ik al wel een licht vermoeden dat het doorsnee Turks meisje meer uren in de badkamer doorbrengt dan ik, maar ja ik spendeer daar dan ook echt weinig tijd  . Het is pas in Ankara dat het echt duidelijk werd, hoeveel tijd die meiden wel aan hun uiterlijk spenderen. En het gaat niet enkel over uitzonderingen, geloof me. Het voelt aan als een ongeschreven regel. Elk meisje dat een beetje zelfrespect heeft, heeft toch tenminste een uur nodig om zich klaar te maken. Het begint bij het haar. Die zwarte, dikke lokken die bijna alle meisjes hier hebben, vaak in de meest bonte kleuren geverfd (rood is hier de norm) moeten een half uur met een hete krultang bewerkt worden. Hoe groter de krullen hoe beter! Als het haar min of meer getemd is, wordt er deel opgestoken door de typische haarspelden die hier overal terugkomen. Hoe meer nepedelstenen hoe beter en bijna allemaal in de vorm van een vlinder. Van een Barbie-effect gesproken. Wees gerust, ik heb er ook al een. Dan volgt de make-up. Ze beginnen met het onderste ooglid te bewerken met een oogpotlood. Hoe feller hoe beter: felgroen, felblauw,goud of zilver. En ze nemen geen genoegen met een dun streepje, neeh het moet een mooie, dikke lijn zijn. Dan moet het bovenste ooglid eraan geloven. Verrassend genoeg bijna nooit dezelfde kleur oogpotlood als het onderste ooglid. Dat zou te saai zijn. En tot slot nog een flinke laag meestal donkerbruine of -grijze oogschaduw. Dat was het voor de ogen, nu de mond. Lippenstift of lippgloss maakt niet uit, er is maar één regel: hoe roder, hoe beter. Na een goeie laag blush, volgen de nagels nog. Ofwel kleurloze nagellak, maar die vind niemand echt mooi. (waarom kopen ze het dan? ) Ofwel een fel kleurtje, natuurlijk liefst rood. Om het geheel af te maken doen ze nog een paar oorringen in. Vaak hoe groter, hoe beter. En daarna beste mensen, ben je klaar om de deur uit te gaan en bijvoorbeeld een brood bij de bakker te gaan halen .

Nu ik dit weet, kan ik er best inkomen dat ze mij nogal raar vinden. De eerste lessen zelfs al vroegen ze heel voorzichtig met een tikkeltje ongerustheid: "maken de Belgische meisjes zich dan niet op?". Ik kon hen al een geluk geruststellen met de toegeving dat vooral ik een bijzonder erg geval was en dat de Belgische meisjes zich ook wel opmaken (dat ze niet zo overdrijven als de Turken heb ik maar achterwege gelaten ). Ondertussen hebben Sükran en onze andere huisgenoot Mukadder al verschillende pogingen ondernomen om mij op het juiste pad te krijgen. Het begon toen Sükran subtiel oorbellen voor mij begon te kopen. In het begin was ik me nog van geen kwaad bewust, tot ze wekelijks ging aandringen om ze aan te doen. Nu moet je weten dat de oorbellen niet echt mijn stijl (voor zover ik er een heb) waren: groot, rood en rond. Na een paar weken gaf ze op Ik ben onverbeterlijk! En toch besloot ze op een avond nog een poging te wagen en deze keer mijn haar onder handen te nemen. Toen was ik wel even verrast, want mijn haar was het enige waar ze tot nu toe nog niets op aan te merken hadden. Ik bedoel het is rood en krult. Blijkbaar niet genoeg dus en ze wierp zich erop met de krultang. Al bij al was het misschien niet zo erg geweest, moest ze niet af en toe dat heet ijzer in mijn haar vergeten hebben en op msn gezeten hebben. Wees gerust mijn haar is niet in rook opgegaan zoals sommigen misschien nu denken. Ik kan ook zelf met een krultang overweg Het resultaat was niet slecht, maar tot nu toe heeft ze de moed niet meer gevonden voor een tweede poging. Mij hoor je niet klagen Mukadder pakt het iets subtieler aan. Bijna altijd als ik in de living kom, begint ze spontaan haar nagels te lakken. Op die manier heeft ze meteen ook een aanleiding om voor te stellen: zullen we die van jouw ook lakken? Precies of ik een klein kind ben dat haar nagels met Spice Girls-nagellak mag bewerken. Daar pas ik liever voor. Nu we in de examens zitten, heb ik in elk geval wat rust. Nu hebben ze wel iets anders aan hun hoofd dan mijn uiterlijk. Hopen dat het zo blijft