De eerste dagen na mijn aankomst had ik het te druk met buservaring opdoen om het oranje vlekje in de hoek van de woonkamer op te merken. Maar na een week ging ik het levenloze vlekje tussen al die nepplanten toch eens beter bekijken en zag dat het een zeg maar apathische goudvis was. Van Şükran hoorde ik dat de arme drommel vijf maanden geen eten gekregen had! Heb ik trouwens al vermeld hoe begaan Turken met dieren zijn, bij deze dus wel . We doopten hem Cesur, wat moedig betekent (zo'n naam had ie wel verdiend na vijf maanden overleven!) Ik vond het mijn plicht, of ja alleszins een goed idee, om het leven van die vis weer wat op te krikken. We begonnen met een luchtpijpje te kopen, zodat het machientje in het aquarium terug werkte en Cesur eindelijk weer zuurstof kreeg. Je had moeten zien hoe blij die was! Alleja ik hoop toch dat het daarom was dat hij ineens zo begon te spartelen...Hij kon al terug ademen, maar kon hij ook eten? We hadden niet zo direct vissenvoer in huis en ja wat zet je een vis voor hé! Şükran haalde meteen een heel brood erbij en wonder bij wonder at hij die kleine sponsachtige stukjes die we in zijn aquarium lieten vallen op!Om de reddingsoperatie compleet te maken gaven we Cesur nog een paar extra liter water. Ik bedacht pas achteraf dat dat misschien niet zo'n goed idee was aangezien het water in Ankara op zijn zachts uitgedrukt ondrinkbaar is Om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat Cesur de nacht zou overleven Maar nu gaat het goed met hem, hij is actiever dan ik hem ooit gezien heb! Ik ken hem weliswaar nog maar een week, maar toch