Ik ben hier nu al exact een week en de administratie is min of meer in orde. Tot nu toe is er nog niets radicaal in het honderd gelopen, maar dat komt waarschijnlijk nog wel .Ik kan ondertussen eindelijk zelf de bus nemen, heen EN terug! De bus nemen in Turkije is namelijk niet zo makkelijk. Het begint bij de juiste bus te vinden. Uurregelingstabellen of gewoon enige vorm van regeling, daar doen ze hier in Turkije niet aan mee. Dus als er dan een bus komt, ren je ernaartoe en vraag je in je mooiste Turks of deze bus langs je school passeert. Een verveelde knik betekent ja, een bars YOK betekent nee. Het volgende obstakel is de betaling. Op sommige bussen kan je enkel met kaartjes betalen, op andere moet je als student niet betalen, op nog andere moet je 1 lira 100 betalen en daarbij duidelijk vermelden: öğrenci (leerling). Dan moet je nog uitzoeken bij wie je moet betalen. Soms zit er een nog meer verveelde man dan de chauffeur op de bus die speciaal aangenomen is voor de betaling (je zou je voor minder vervelen!). En anders moet je de (vaak geagiteerde) chauffeur zelf nog lastigvallen met je centjes. Het belangrijkste is dat je als je een briefje van 5 lira geeft, ook nog iets terugkrijgt (dat is niet zo vanzelfsprekend!). Als je dat allemaal voor elkaar hebt gekregen, moet je je ten volle concentreren op je benen- en armenwerk om overeind te blijven. Het maakt niet uit welke houding je aanneemt, zolang je maar bestand bent tegen de hevige bochten. En als je dan op een of andere manier je halte op tijd opmerkt tussen de massa's mensen en geblindeerde ramen door, kan je uitgeput en vaak misselijk van de bus stappen en ben je blij dat het weer achter de rug is. Op een paar schoonheidsfoutjes na (waardoor ik trouwens anderhalve km moest lopen) heb ik het systeem nu dus onder de knie.
Gespannen stapte ik met Şükran op de bus naar de Hacettepe Universitesi, die blijkbaar op een berg ligt ( geweldig nog kouder dan Ankara zelf!). Ik was trouwens al vergeten dat de Turkse buschauffeurs zo gevaarlijk rijden en je je met minstens twee handen moet vasthouden om min of meer recht te blijven. Kotsmisselijk kwam ik op de "Beytepe" campus aan en begreep meteen dat het nog lang ging duren voordat ik niet meer verloren zou lopen op deze enorme campus. De andere Erasmusstudenten vielen echter meteen op: een groep studenten die Engels sprak kon niet anders dan buitenlands zijn... Bleek dat er eigenlijk maar twee grote groepen studenten waren: de Duitsers en de Polen. En daartussen lopen dan zo nog een paar zwarte schaapjes zoals ik, de Belg, een Hollander, twee Denen, een Italiaan en een paar rare Fransen. Maar mij hoor je niet klagen! Nu kan ik de hele dag van het Duits naar Turks tolken en omgekeerd. Spijtig dat ik er niet voor betaald word !
Toen iedereen zich moest voorstellen kondigde een van de Fransen al meteen het eerste erasmusfeestje aan. Als goede erasmusser was ik natuurlijk aanwezig ! Ik viel wel een beetje uit de toon: ik was niet Duits en dronk geen bier Achja nu heb ik tenminste marginale Duitse vrienden, daar ben ik al zo lang naar op zoek! Ik heb ook even geprobeerd aan te pappen met de Polen, maar dat is toch nog een ander kaliber! De weinigen waarmee ik gesproken heb, gebruikten me gewoon om iets in het Turks uitgelegd te krijgen en kenden me daarna niet meer. Dan verdraag ik toch nog liever de (soms echt) absurde humor van de Duitsers. Gewoon blijven lachen ganz geil man!
Hoewel ik me er al maanden zorgen over maakte, kwam de 27ste september toch snel. De dagen ervoor had ik natuurlijk al mijn energie in het nakende autorijexamen gestopt. En gelukkig vond de examinator deze keer wel dat ik er veel moeite had ingestoken en gaf me mijn rijbewijs. Jeeej nooit meer voorrang van rechts verlenen!
Maar ineens was het dus zondagmorgen en zat ik met mijn veel te zware koffers in de auto op weg naar Zaventem. In mijn hoofd nam ik al afscheid van de Belgische motregen en bereidde me voor op de Ankariaanse sneeuw (niet echt een verbetering ). De vlucht van Brussel naar Ankara verliep vlotjes, mede omdat ik dertig! in plaats van twintig kilo mocht meenemen. Dat scheelde al een hoop miserie, leve Turkish airlines! Dat betekent dat ik nog kilo's aan nepkledij, handtassen en schoenen terug naar België kan meenemen. Als iemand iets nodig heeft, laat maar weten!
Mijn opluchting verdween echter snel in Istanbul, toen ik zag dat ik net als honderden andere mensen terug door de paspoortcontrole moest en nog maar drie kwartier had om mijn vlucht naar Ankara te halen. Tegen de tijd dat ik door de controle was, stond mijn vliegtuig zelfs niet meer op het vertrekscherm. Dat was even slikken, alleen in de enorme luchthaven van Istanbul, zonder vliegtuig en zonder baggage! Nadat ik de hele luchthaven tevergeefs afgelopen was, gaf een zeer vriendelijke Turkse manager me toch een ticket voor een vliegtuig later. Dat over vijftien min vertrok Nat van het zweet kwam ik op het vliegtuig aan en plofte in mijn stoel. De twee Hollanders voor mij vonden het alleszins grappig...
Ik had een uur de tijd om terug tot rust te komen en me voor te bereiden op mijn voortaan Turkse leven bij mijn schoonzus Şükran. Blijkbaar had ik al het ergste achter de rug, want de rest van de dag viel goed mee. Mijn bagage lag braaf in Ankara op mij te wachten en het appartement overtrof zelfs mijn verwachtingen (die wel niet hooggespannen waren, maar toch). Een normaal toilet kennen ze hier natuurlijk niet en de badkamer zet je eigenlijk letterlijk onder water als je een douche neemt, maar ja burası Türkiye hé (dat is hier Turkije he). Eerlijk gezegd was ik al lang blij dat ik in mijn bed kon kruipen
.Ik kan ondertussen eindelijk zelf de bus nemen, heen EN terug! De bus nemen in Turkije is namelijk niet zo makkelijk. Het begint bij de juiste bus te vinden. Uurregelingstabellen of gewoon enige vorm van regeling, daar doen ze hier in Turkije niet aan mee. Dus als er dan een bus komt, ren je ernaartoe en vraag je in je mooiste Turks of deze bus langs je school passeert. Een verveelde knik betekent ja, een bars YOK betekent nee. Het volgende obstakel is de betaling. Op sommige bussen kan je enkel met kaartjes betalen, op andere moet je als student niet betalen, op nog andere moet je 1 lira 100 betalen en daarbij duidelijk vermelden: öğrenci (leerling). Dan moet je nog uitzoeken bij wie je moet betalen. Soms zit er een nog meer verveelde man dan de chauffeur op de bus die speciaal aangenomen is voor de betaling (je zou je voor minder vervelen!). En anders moet je de (vaak geagiteerde) chauffeur zelf nog lastigvallen met je centjes. Het belangrijkste is dat je als je een briefje van 5 lira geeft, ook nog iets terugkrijgt (dat is niet zo vanzelfsprekend!). Als je dat allemaal voor elkaar hebt gekregen, moet je je ten volle concentreren op je benen- en armenwerk om overeind te blijven. Het maakt niet uit welke houding je aanneemt, zolang je maar bestand bent tegen de hevige bochten. En als je dan op een of andere manier je halte op tijd opmerkt tussen de massa's mensen en geblindeerde ramen door, kan je uitgeput en vaak misselijk van de bus stappen en ben je blij dat het weer achter de rug is. Op een paar schoonheidsfoutjes na (waardoor ik trouwens anderhalve km moest lopen) heb ik het systeem nu dus onder de knie. 
geweldig nog kouder dan Ankara zelf!). Ik was trouwens al vergeten dat de Turkse buschauffeurs zo gevaarlijk rijden en je je met minstens twee handen moet vasthouden om min of meer recht te blijven. Kotsmisselijk kwam ik op de "Beytepe" campus aan en begreep meteen dat het nog lang ging duren voordat ik niet meer verloren zou lopen op deze enorme campus. De andere Erasmusstudenten vielen echter meteen op: een groep studenten die Engels sprak kon niet anders dan buitenlands zijn... Bleek dat er eigenlijk maar twee grote groepen studenten waren: de Duitsers en de Polen. En daartussen lopen dan zo nog een paar zwarte schaapjes zoals ik, de Belg, een Hollander, twee Denen, een Italiaan en een paar rare Fransen. Maar mij hoor je niet klagen! Nu kan ik de hele dag van het Duits naar Turks tolken en omgekeerd. Spijtig dat ik er niet voor betaald word
!
Achja nu heb ik tenminste marginale Duitse vrienden, daar ben ik al zo lang naar op zoek! Ik heb ook even geprobeerd aan te pappen met de Polen, maar dat is toch nog een ander kaliber!
ganz geil man!
). De vlucht van Brussel naar Ankara verliep vlotjes, mede omdat ik dertig! in plaats van twintig kilo mocht meenemen. Dat scheelde al een hoop miserie, leve Turkish airlines! Dat betekent dat ik nog kilo's aan nepkledij, handtassen en schoenen terug naar België kan meenemen. Als iemand iets nodig heeft, laat maar weten! 
Nat van het zweet kwam ik op het vliegtuig aan en plofte in mijn stoel. De twee Hollanders voor mij vonden het alleszins grappig... 
