s Ochtends om 07u stonden we al bij het tourbureau om per bus naar Mui Ne te reizen. Deze tocht duurde 4 uur, dus we hadden ons toch wel even voorbereid. Een paar boekjes, een nekkussentje,mp3 speler, ja ne mens mag het zich toch comfortabel maken hé ;-)
Rond 13u kwamen we aan in ons hotel en wat een mooi weer was het hier! Doordat er nogal veel wind stond, was de gevoelstemperatuur iets frisser en daar waren we even niet kwaad om. Bij een temperatuur van 30° nestelden we ons aan het zwembad van het hotel voor een middagje relaxen.(Waar blijft die cocktail?)
Mui Ne is een gezellig stadje om een paar dagen te verblijven. Vele restaurantjes en tourbureautjes maken de straten hier wel gezellig. De volgende dag hebben we in de namiddag een brommertje gehuurd om naar de Red Dunes te gaan. Dit zijn de bekendste duinen in Mui Ne en dit was werkelijk fantastisch! Zon grote massa duinen echt mooi en knap om te zien. Als je van een duin afstapte, dan kwam je met je been ongeveer een halve meter diep in het zand. Wij maar wat rondwandelen daar, maar oeps, als je van een duin afgaat dan moet je natuurlijk ook terug naar boven stappen. Zo vermoeiend omdat je telkens zo diep weg zakt, heeft Kenny mij toch even een duwtje moeten geven ;-)
Toen de zon stilletjesaan begon onder te gaan, was dit echt een prachtig natuurspektakel. Hopelijk kunnen jullie wat mee genieten van de fotoreeks via volgende link: http://www.mijnalbum.be/Album=UBVV4AOR
Omdat de busreis zo goed was meegevallen, hebben we besloten om ook onze volgende treinreis te vervangen door de bus. Onze volgende stop is de badstad Nha Trang en vanuit Mui Ne is dit 5 uur rijden. Maar vooraleer we vertrekken naar daar, genieten we nog eerst wat van het zonnetje aan het zwembad ! (We moeten toch bruin naar huis komen zeker hihi )
De Vietnam oorlog: Werden ons zaken jarenlang voorgelogen?
The Green Berets, The Boys in Company C, Goodmorning Vietnam, Platoon, ..... Iedereen kent ze wel, de films over de gekende Vietnamoorlog. Maar is alles wel zoals we dachten zoals het liep? Zijn de feiten die ons geleerd worden tijdens de geschiedenislessen wel correct of blijkt nogmaals dat alles beïnvloed is door de westers wereld OF vooral de Amerikanen?
Stel je zelf even fictief voor dat één van deze dagen 'The U.S.' ons landje binnen valt, stel je voor dat zij ons komen zeggen hoe wij moeten leven en hoe ons land bestuurd moet worden. Neen zeggen is geen optie, neen zeggen is geslagen worden, neen zeggen is gemarteld worden, neen zeggen is flirten met de dood. Zo moeten de Vietnamezen zich ook gevoeld hebben. De o zo grote Amerikanen hadden hier niets te zoeken, maar toch lijkt het alsof zelfs nu de geschiedenis zich verder voltrekt alsof er geen einde aan is gekomen.
Mensen hebben geleden zonder reden, mensen hebben er alles aan gedaan om hun leven te redden ten koste van vrienden, familieleden, maar vooral hebben zij met moed, volharding & respect voor elkaar gevochten tegen the great American army! De gruwel die de Amerikanen hier hebben voltrokken is niet voor woorden vatbaar. Het is heel moeilijk te beschrijven. We kunnen wel foto's laten zien, maar zelfs dit kan geen totaalbeeld geven van hoe onnodig de Vietnamezen geleden hebben en nu tot op heden nog steeds lijden ten gevolgen van 'Agent Orange', de gekende dioxine aanvallen, ook gekend bij ons als napalm.
Vele zeggen dat tijdens de oorlog tussen Noord- en Zuid Vietnam, het de Zuid-Vietnamezen waren die de hulp van Amerika hadden ingeroepen om het communistische noorden ten gronde te richten. Naar mijn mening een zoveelste drogreden om de wereldheerserij van 'dat land aan de overkant van de oceaan' te verbloemen.
Tijdens ons bezoek aan het War Remnants Museum over de Vietnamoorlog hebben wij een hele andere kant kunnen zien over deze verschrikkelijke oorlog.Wij & andere bezoekers hebben zichtbaar tranen gelaten, want DIT laat je echt niet onberoerd! Respect voor hen die nu nog de gevolgen dragen, respect voor de heropleving van het land, maar vooral respect voor hun overwinning op de Amerikanen.
De volgende foto's zijn getrokken in het museum, maar graag willen we gevoelige kijkers verwittingen voor sommige foto's!:
Weer vroeg uit ons bed om naar de Mekong Delta te gaan. Deze tour bestond uit een bezoek aan de Floating Fish Market, een eiland dat in het Mekong gebied lag, nog enkele fabriekjes en de mangrovegebieden van de Mekong.
Toen we aankwamen met de bus, gingen we per boot verder. We zagen enkele huisjes staan en een paar mannen die aan het vissen waren. Er passeerden ongeveer 2 bootjes en dat was het. Toen moesten we nog een uur varen. Plots kwamen we al bij een eiland aan en toen beseften we pas dat we ervoor de befaamde Floating Fish Market waren gepasseerd zonder dat we dit doorhadden. Wij hadden hier een andere definitie van, maar kom
We dachten toen dat deze dagtour kei hard zou tegen slagen. Maar gelukkig was dit niet waar! Na het middageten (verse vis!), werden we plots op een koets gezet met een paard aan en deden we zo een ritje naar het volgende punt waar we moesten zijn. Omdat we dit helemaal niet hadden verwacht, was dit wel een plezant ritje!
Dan hebben we nog een Vietnamese muzikale show te zien gekregen en zijn we nog een fabriekje gaan bezoeken waar ze snoep maken en inpakken. Hierna konden we het mangrovegebied van de Mekong zelf ontdekken met een bootje. Omdat ons bootje te traag ging heeft Kenny van de gids nog moeten meehelpen. (Het leven van een vrouw is soms toch leuk ). Het was echt heel mooi om door deze mangroves te varen.
Toen we terug in Saigon waren, hebben we nog voor een laatste keer de stad doorkruist. (En als westerse vrouw hier hakken dragen is dus geen goed idee! Wij hebben sowieso al langere benen dan de Aziatische vrouwen, dus we hadden nogal veel bekijks van de mannen. Mmm, die hakken blijven maar in de koffer als we nog eens een uitje maken 's avonds... )
De volgende dag er terug vroeg uit om met onze bus naar Mui Ne te rijden. Onze verhalen hiervan zullen jullie lezen in het volgende topic!
Terwijl we in Saigon waren hebben we van daaruit enkele uitstappen geboekt bij The Sinh Tourist. Dit is een bureau dat heel bekend is onder de reizigers en zij zijn echt spotgoedkoop. De eerste dag zijn we vroeg opgestaan omdat we al redelijk vroeg bij het tourbureau moesten zijn. En wat een belevenis om zo vroeg door Saigon te wandelen. Het was nog maar 06u45 en toen werd echt duidelijk hoe vroeg de Vietnamese bevolking al uit hun bed is op een doordeweekse dag. De inwoners van Saigon zaten al buiten aan een kraampje iets te eten of gezellig samen iets te drinken, alsof het 19 u 's avonds was.
Toen we aan het bureau aankwamen konden we na even wachten in ons minibusje waarmee we de Cao Dai tempel en de Cu Chi tunnels gingen bezoeken.
En het minibusje was wel letterlijk MINI. Al deze minibusjes hier hebben een beenruimte die gemaakt is op maat van de Vietnamezen en waar wij onze benen schuin moeten zetten omdat ze er anders niet tussen geraken.
Al een geluk was het busje niet helemaal vol en konden we ons achteraan wat neerleggen, want we zouden gemiddeld een 6 uur moeten rijden die dag.
Onderweg hebben we een stop gemaakt bij een fabriekje waar ze wierookstokjes maken. En daar hebben we weer iets vreemds in onze handen gegeten om op te eten. Kenny was graag proefkonijn hier! Toen we aankwamen bij de Cao Dai tempel konden we binnen een kijkje nemen en zien hoe zon mis hier eraan toe gaat. Best indrukwekkend!
Hierna terug een 2 uur rijden naar de Cu Chi tunnels, de oorspronkelijke ondergrondse tunnels die de Vietnamezen hadden gemaakt tijdens de oorlog. Na een hele rondleiding op het domein en wat uitleg over hoe het leven er tijdens de oorlog aan toe ging, konden we in de tunnels zelf. Heel wat mensen waagden de poging, maar bij de eerste halve meter keerden ze al terug naar boven. Oorspronkelijk wilde ik (Ellen) ook in de tunnels gaan, maar bij het zien van deze nauwe opening, begon ik toch sterk te twijfelen. De gids waarschuwde ons ook dat het 15 meter lang was en toen sloeg er toch wat claustrofobie toe (hoewel ik hier normaal nooit last van heb).
Kenny is dan maar alleen gegaan en heeft nu nog pijn in zijn bovenbenen van erdoor te kruipen!
Hierna was het weer tijd om nog maar eens 2 uur te rijden om terug naar Saigon te keren. Omdat deze tour zo was meegevallen hebben we ineens bij dit bureau ons vervoer geboekt om naar onze volgende stop te gaan (Mui Ne). Oorspronkelijk zouden we dit met de trein doen, maar doordat de uren waren gewijzigd en deze niet goed uitkwamen voor ons, gingen we dan toch maar voor de bus. (En dit was geen mini busje, maar een grote bus zoals we ze hier kennen.)
s Avonds hebben we nog maar eens de hele stad doorgewandeld en wat over de avondmarkt geslenterd. Tegen 23u30 in ons bedje om de volgende dag om 05u45 op te staan om terug op dagtour te gaan naar de Mekong Delta!
Toen we hier aankwamen, vielen we van de ene verbazing in de andere. Het verkeer, de gewoontes van de mensen hier, de gigantische stad waar we ons even moesten oriënteren, de drukkende warmte... het was even oogjes goed open houden. We waren al wel voorbereid dat het verkeer hier ontzettend druk is en dat je er als voetganger gewoon rusig moet doorlopen. Ook al steek je over aan een zebrapad, dan nog komen er steeds brommertjes op je af. Als je blijft staan, dan kan je er heel de dag blijven staan omdat niemand voor een voetganger stopt. We wisten ook dat vanaf je begint over te stappen, dat je dan gewoon moet blijven wandelen, omdat al die brommertjes anders in de war geraken en niet kunnen inschatten wanneer je terug gaat vertrekken.
Na de straat van het hotel uitgewandeld te hebben, kwamen we aan ons eerste "struikelblok". We moesten een kruispunt over... Oeps... Onze mond viel open toen we de inwoners hier gewoon rusig zagen oversteken zonder te kijken en al wuivend naar de overkant van de straat om iemand dag te zeggen. Oke, onze "oversteekmaneuvers" zouden er iets anders uit zien, dachten we.
Elkaars handje vast om over te steken en héél langzaam vooruit stappen, om zo tussen al die brommertjes de overkant van de straat proberen te bereiken. Je moet hier echt letterlijk het verkeer lezen en we stapten zoveel mogelijk mee met de lokale bevolking. Uiteindelijk kunnen we na 3 dagen oefenen wel zeggen dat we nu gemakkelijk zo'n straat oversteken.
Verder zie je overal eetkraampjes en op elke stoel dat er staat, groeit volgens ons een Vietnamees op. Saigon wordt gekenmerkt door inwoners die hun hele winkeltje met zich meedragen en hun etenswaren aan de man proberen te brengen. verder is het echt wel een shoppingstad bij uitstek. Zoveel winkels en zo'n groot aanbod aan kleding en spulletjes hebben we nog nooit bij elkaar gezien.
Verder zie je ook veel invloeden vanuit Frankrijk doordat Vietnam een Franse kolonie is geweest. Koloniale gebouwen, stokbrood, koffiekoeken, bakkerijen met super grote taarten, koffiehuizen, cremeries, ... Ook de fietsriskja is hier een populair vervoermiddel, maar we hebben toch maar alles lekker te voet gedaan. Met zo'n fietsriskja tussen al die brommertjes zagen we dan ook weer niet echt zitten.
We zijn eerst naar het oorlogsmuseum gegaan en hierover komt nog een aparte post met foto's. Dit museum toonde echt erge foto's en heeft zo'n impact op ons gehad, dat we dit liever apart zetten, zodat jullie zelf beslissen of je deze foto's wil zien. Alle gevolgen van de oorlog hier waren heel duidelijk in beeld gebracht en wij zijn er niet als enige schreeuwend buiten gegaan.
Maar goed, terug naar Saigon. We hebben 's avonds nog een (heel grote) stadswandeling gemaakt en zijn nog langs enkele bezienswaardigheden gegaan die dan mooi verlicht waren. Naast de beroemde Ben Thanh Market (die overdag open is), is er 's avonds een avondmarkt in de omliggende straten. Hier waren veel leuke kraampjes en waren er ook een aantal eetgelegenheden waar de kikkers op hun dood aan het wachten waren tot iemand kikkerbilletjes bestelde. Ocharme toch...
Het was bijna middernacht toen we in ons bed lagen, om de volgende dag vroeg te moeten opstaan voor een uitstap naar de Cao Dai Tempel en de Cu Chi tunnels. (Om 05u30 opstaan was toch vroeg na deze vermoeiende dag )
De rest van onze uitstappen kunnen jullie in een volgende post vinden.
hier zijn we weer, wat later dan gepland maar we hebben het hier de laatste dagen erg druk gehad waardoor we een beetje achterstand hebben met onze foto's op de blog te zetten. Ja, een reiziger kan het hier druk hebben hoor , maar daarover straks meer.
De laatste dag dat we in Phu Quoc waren, hebben we een tour gedaan naar het zuiden van het eiland: de An Thoi Archipel. Toen we aan de haven aankwamen, was het snel duidelijk dat heel het eiland wordt bevoorraad van deze haven. Zoveel vis (en ja, dat stonk hoor ). In de An Thoi Archipel konden we snorkelen en ja hoor, dit jaar hebben we de onderwatercamera mee, waardoor jullie in de volgende reeks wat foto's kunnen zien van het onderwaterleven hier:
We vonden persoonlijk deze archipel niet zo gigantisch mooi om te snorkelen. De onderwaterwereld was niet erg kleurrijk hier en het was niet erg diep, waardoor we toch moesten uitkuiken dat we de koralen niet beschadigden. Waarschijnlijk vonden we dit wat tegenvallen omdat we vorig jaar op de Gili Eilanden in Indonesië hebben gesnorkeld en aan deze wondermooie snorkelplaats kunnen er niet veel tippen. We zullen al te veel verwend zijn We gaan in ieder geval ook nog in Nha Trang snorkelen over een paar dagen en dit zou wel een mooiere plaats zijn. We zijn benieuwd!
De dag na deze tocht zijn we vertrokken naar Ho Chi Minh, ook wel Saigon genoemd. Maar daarover straks meer!
! (We moeten toch bruin naar huis komen zeker hihi 
)
). 
We gaan in ieder geval ook nog in Nha Trang snorkelen over een paar dagen en dit zou wel een mooiere plaats zijn. We zijn benieuwd!
