Vanhakkam, De tweede week is al gepasseerd en het is terug tijd voor om te bloggen We hebben ondertussen nog wat meer Indische kennis opgedaan maar deze is zo verschillend van de Belgische cultuur, hierdoor is het wel mogelijk deze uit te leggen, maar zeer moeilijk voor jullie om deze te verstaan. We willen u echter wel met enkele onverstaanbare woorden en prachtige namen laten kennismaken. Hieronder volgt een lijstje. - amam - illÏ - nanri - sari - unga peyar enna? - en peyar .... - vadam - vadum - vattam - Nagarajan - Magarajothi - Sankareeswari - ... We kunnen zo blijven doorgaan, ma da interesseert je toch niet! Betreffende onze stage, vinden we nu een beetje onze draai, hopelijke draaien ze niet binnenkort weer aan het wiel zodat alles opnieuw verandert. We lijken hier wel autisten aangezien we zo naar structuur zoeken in deze chaos. Verder zullen we hier zeer veel kunnen verwezelijken, hopelijk werken ze hier mee verder zodat het ook op lange termijn iets oplevert. Maar hier twijfelen we aan. Wij zullen alvast alles geven, zoveel mogelijk proberen te verrichten en te leren om als ergo te functioneren. We zullen ook profiteren om als eersten een goede CBR-kennis op te doen. Hiermee kan er in de hele wereld nog verder aan gewerkt worden.
De mensen zijn hier zeer vriendelijk. Soms mogen ze ook wel eens normaal doen en ons niet altijd als prinsessen behandelen. Zoals: altijd een stoel voor ons halen, als een klas binnen komen staat men recht en zeggen ze goedendag, water inschenken, ... Vooral de oudere personen kijken naar ons op. Verder behandelen onze collega's ons soms als volwaardige ergotherapeuten en niet als studenten die nog moeten leren.
We voelen ons nog altijd even goed tussen de dagelijkse rijst, glimlachen, zon, warmte, muggen, mieren, en het vele plezier dat we hier hebben!!! tot volgende week dikke kussen en knuffels en nog een pakje zonnestralen (voor Lore)
Eigenlijk loop alles hier op wieltjes, maar om jullie op de hoogte te houden volgt nog een klein verslagje over de twee kleine, onschuldige belgische meisjes in de chaotische en toch wat rare Indische cultuur. Hier volgen wat weetjes: - Opgelet, spreek niet met een man, want dit is iets wat hier niet kan. Bent u een man aan het zoeken, u kunt een advertentie in de zondagskrant boeken. Maar hou er rekening mee, want de familie zegt soms nee! Vindt je niets naar je zin, mama en papa helpen je erin. Wees dus niet dus niet ongerust, je vindt wel iets dat mama en papa lust. Hou nu maar op met dat gelach, want de ouders (vader) hebben hierover het gezag. - Moet u naar het ziekenhuis, pas op want daar is niet alles pluis. Het personeel van de overheid is echter lui, ze geven aan hun werk de brui. Ze worden toch betaalt, het geeft dus niet als jij het niet haalt. Ze worden toch niet ontslaan en vinden hun werk dus al snel gedaan. Hierboven krijgen ze als enige nog een pensioen en nestelen ze zich in het niets doen. - Heeft u een zelfmoordzin, rij dan het Indische verkeer in. Zorg dat uw claxon stuk is, dan loopt het al vlug mis. Wees zo klein mogelijk dan hebt u zeker een ongeluk. Hierbij zullen we het laten, of toch nog enkele foto's om over te praten. Wij genieten van de zon, jammer dat jij dat niet kon. Nog veel kussen en een warm gebaar want ons eten staat al klaar. Leen en Ellen
Hoi, we geven eens kort een eerste indruk van onze belevenissen in India en SCAD.
We zijn zondag om 4u s morgen opstaan om te vertrekken richting Parijs, om 11uur hebben we er het vliegtuig genomen en zijn daar verwent geweest met eten, drinken, films, muziek, spelletjes het was een beleving op zichJ. Er was enkel geen tijd meer over om eens een dutje te doen.
De volgende dag, rond een uur of 4 en enkele minuten zijn we vertrokken in een busje naar SCAD. Hobbel de bobbel (en toch een uurtje kunnen slapen), hebben we de chaotische en o zo veilige rit van 3 à 4 uurtjes zeer goed doorstaan. Juist op tijd voor het ontbijt, die zeer uitgebreid was waarna we onmiddellijk aan een zeer leerrijke maar vermoeiende dag begonnen. Met op het einde nog een 6 of waren het er 7, ik was alvast de tel kwijt, gangen menu bij de big boss van SCAD, konden we eindelijk om 11 uur in ons bedje kruipen. Samen met een uitgebreid gezelschap; mieren en muggen dus.
De volgende dag gingen we als fris man al alleen op pad. Deze moeilijke uitdaging hebben we met veel enthousiasme begonnen en ook voltooid. Het werkmoment was echter te kort in vergelijking met de rit.
We zien alvast uit naar de komende dagen en houden jullie op de hoogte. Aja we hebben ook al een olifant gezien, voor de eerste keer in ons leven! ps de foto's konden ons niet volgen maar komen nog
Ellen en ikzelf vertrekken 23 januari naar India op stage. We zullen er stage lopen in SCAD. Social Change And Development is een Indische organisatie in het zuiden van India in Tirunelveli, Tamil Nadu die vecht voor sociale verandering en ontwikkeling. Deze stage is voor ons een heel avontuur dat we aan de hand van deze blog met iedereen willen delen.
