Ellen en ikzelf vertrekken 23 januari naar India op stage. We zullen er stage lopen in SCAD. Social Change And Development is een Indische organisatie in het zuiden van India in Tirunelveli, Tamil Nadu die vecht voor sociale verandering en ontwikkeling. Deze stage is voor ons een heel avontuur dat we aan de hand van deze blog met iedereen willen delen.
Hoi thuisblijvertjes, het is al een tijdje geleden en degene die dachten dat we de blog vergeten waren hebben volledig gelijk J.
We zijn blij om te melden dat we geslaagd zijn voor de stage (alle vanuit SCAD dan toch, KHBO heeft er ook een zeg in maja da zal wel goed zijn J ). Onze vakantie is begonnen !!! Veel uitstapjes hebben we nog niet kunnen doen daar het hier morgen verkiezingen zijn en de politie wat te actief werkt bijgevolg hou de buitenlandse studenten binnen L maar dat zal veranderen vanaf donderdag J dan vliegen we erin. We zijn van plan om enkele dag-uitstapjes te doen hier in de buurt (naar het strand enzo).
Eigenlijk hebben we niet veel nieuws te melden, de laatste weken was het vooral nog de afwerkingen van de stage proberen rond te krijgen (dit is niet volledig gelukt, bijgevolg zullen we deze middag nog eens naar de school om de allerlaatste puntjes op de I te zetten).
We zijn nog altijd niet vergiftigd geweest door slangen, spinnen, schorpioenen of Indiërs. Dat is goed nieuws voor de mensen die ons graag hebben (hopelijk zijn dat er veel) en voor de overige (liefst kleine groep) is er nog een week hoop.
Nog maar 1 weekje meer dat wil zeggen dat we als eens denken aan het terugkomen. Hiermee bedoelen we vooral de bagage J. Het is toch niet zo gemakkelijk om alles daar in te krijgen J maar we doen ons best. Ellen heeft al beloofd dat ze op Leen haar valies gaat staan zodat alles wat compacter verpakt is (mss doen we da beter andersom kwestie van meer resultaat).
Alle tot volgende week dan maar zonnige en warme groetjes uit India
We hopen dat jullie tot nu toe al veel plezier hebben gehad in het lezen van onze blog. Om wat nieuwe informatie door te geven gaan we u maar meedelen dat er opnieuw bezoekers zijn, deze keer zijn het afrikaantjes en het zijn de echte (geen plastieken). Ondertussen zullen we zowat mensen van alle continenten ontmoet hebben.
De stage loopt op een einde, nog maar twee weekjes meer. Het gaat veel te snel. We hopen dat de stages goed zijn gegaan voor alle ergootjes en dat ze nu volop kunnen genieten van de schoolbankjes (het echte studentenleven, de mooiste tijd van je leven).
Met ons gaat alles nog steeds goed, onze tikkers werken nog altijd. We zijn hier altijd niet verhongerd (al hoewel ze hier bang voor zijn, ze zeggen dat Leen al 15 kg vermagerd is). We zijn nog steeds niet gebeten door giftige slangen, spinnen of schorpioenen. Jammer genoeg zijn we ook nog geen tijgers, wilde olifanten en beren tegen gekomen want deze willen we zeker eens zien (van op een lange afstand). Dus voor alle ongerusten onder jullie (zeker mama en papa van Leen) wees maar gerust we komen zonder kleerscheuren terug thuis. Dit zal niet moeilijk zijn aangezien we de meeste kledij hier achter laten om plaatst de maken voor alle souvenirs.
Gisteren zouden we alleen de bus proberen te nemen maar zijn hier gehinderd geweest door wat ongeruste Indiërs (mo zelve vondn we da ok wel wa moeilijk wi, want da sta der allemole in Tamil en we ken da nog nie). Maar we zijn van plan om dit toch eens te doen. Het plan is als volgt; we stappen op de eerste beste bus en proberen terug te komen tegen dat we ons vliegtuig moeten halen. Een Belgische dropping op zijn Indisch. We nemen voor de zekerheid wel een gsm mee (het probleem hiermee is dat we in de 9 weken dat we hier al zijn nog maar één week een bruikbare gsm hadden. Da werkt hier dus ook op zijn Indisch; traag en niet altijd even betrouwbaar)We mogen zeker niet klagen over de mensen hier, de meeste zijn echt wel goed, lief en zorgen heel goed voor ons
Aan allen die de blog lezen proficiat, aan allen die de blog niet lezen ook proficiat.
Sorry dat we vorige week geen verslag uitbrachten u moet namelijk weten dat het internet hier nogal koppig is, het werkt meer niet dan wel. In de laatste twee weken hebben zelf al een paar keer geflipt, we lijken wel een flipperkast. Vandaag was het weer prijs, we vielen zelf bijna door de benen, we stelden namelijk necrose vast bij een kind waarvan een wond niet verzorgt word (toch als wij er niet waren). Dit was voor ons toch een moeilijk moment. Eventjes een kleine cultuurshock opgedaan.
We zijn geslaagd voor onze tussentijdse evaluatie, deze verloopt wel op zn Indisch. (bedenk er maar iets bij). We zijn natuurlijk wel blij, gelukkig kregen we ook positieve feedback uit België waar we wel veel meer waarde aan hechten. Dit is goed als stimulatie om verder te werken in de soms wat moeilijkere omstandigheden.
Nog een interessant weetje is dat vorige week bezoek hadden van enkele Britse MADAMMEN. Twas eigenlijk wel grappig maar we waren toch blij wanneer terug vertrokken. Nu hebben we nog het gezelschap van 2 mannen met meer wijsheid en ervaring, de gesprekken verlopen dan ook boven ons niveau in tegenstelling met de britsen die dan weer onder ons niveau werken. Deze mannen brachten ons kennis bij over de wereldberoemde Belgen, onbekend bij ons.
Dit was genoeg voor deze week, we terug gaan zweten in de 40°. Maar we hopen dat Indische cultuur hem hier nog in mengt en dit eens verandert met een regenbuitje.
Met vriendelijke groetjes van de Indische snoetjes
Ja ja, we zijn hier nu al een tijdje en mogen al gauw weer beginnen aftellen. De tijd gaat toch veel te vlug. Nog 4-5 weekjes stage en nog 2 weekjes vakantie in India.
We weten vandaag niet goed wat te schrijven, behalve het feit dat Leen vrijdag aangevallen is door een wilde aap die verzot was op haar blauw plastieken zakje dat ze bij had. Maar het was nog een lieve aap, hij kon het niet krijgen en is dan maar weggewandeld. Gelukkig is het niet één van die vieze grote slangen die hier ook rondkruipen (hebben we nog niet gezien, gelukkig maar).
Op onze stage hebben we weer last gehad met onze autistische trekjes aangezien onze planning weer wat aangepast was.
Verder hebben we zaterdag naar kanyakumari geweest, dit is fameus toeristische trekplijster en een bedevaardsoord. Op deze plaats komen 3 verschillende zeeën samen en hadden we dus golven die van links, rechts en van voor ons op ons afkwamen. We zijn er ook het memorial van Mahatma Gandhi gaan bezoeken en nog een andere memorial van een belangrijke man (maar die was zo belangrijk dat we die al weer zijn vergeten).
Vandaag zijn we aan het zwoegen over verslagen, taken en ons eindwerk terwijl het hier buiten zon 29 graden is en dus ideaal zou zijn voor te bruinen (en in Leen haar geval om wat te roden J), maar deze moeten ook gebeuren.
We zullen het hierbij laten en tot volgende week J.
We hebben nu een poosje geen internet gehad hier op SCAD waardoor we jullie niet vroeger op de hoogte konden houden. Maar al bij al gaat alles zijn gewone gangetje. Alles gaat goed, we moeten momenteel weer in één kamer slapen, aangezien ze in mijn (Ellen's) gebouw aan het werken zijn en dit doen ze 's nachts aangezien het overdag te warm is. Voor onze stage loopt alles vlot, op het schooltje hebben we ons werk wat kunnen beperken, maar er blijven vragen binnenstromen om met bepaalde zaken te helpen. Jammer genoeg zijn we maar 2 dagen in een week op het schooltje en kunnen we nog steeds geen wonderen verrichten. We hebben er ook al enkele projecten opgestart, en hebben het ons daar zelf niet gemakkelijk mee gemaakt.
Verder hebben we dan nog 2 dagen in de week CBR (community based rehabilitation), we hebben deze week eens met de speciale CBR bus mee geweest. Het is hiermee de bedoeling dat we meer mensen kunnen helpen en advies geven doordat we niet moeten wachten op openbaar vervoer en daardoor ook efficiënter kunnen werken. Jammer genoeg is dit deze week niet volledig geslaagd aangezien onze chauffeur eens wou draaien in het zand en ja met een beetje verstand kan je al raden wat er gebeurt is. We stonden daar dan maar te blinken. Aangezien men zich er dan met stenen en hout wouden uitrijden maar zichzelf nog dieper vastreden was dit een echt spektakel. Als er dan nog een honderdtal kinderen rond je staan te draaien is het nog erger (maar ook grappig). We hebben ze dan maar de 'marie louise' laten meezingen en dansen en de 'plop-dans' vonden we ook wel een leuk idee.
je vindt hier nog fotootjes van terug
Tja ik ben aan het denken over sommige weetjes die je mssn nog zouden interesseren over de Indiërs. - Zwaar werk: het weven van matten, een werkdag van 5 uur of meer, de vrouwen die dit werk verrichten krijgen slechts 50 roepies per dag (dit is minder dan een euro). De vrouwen kunnen hiermee nog geen 3 maaltijden kopen per dag. Wij zouden evenals dit werk niet verrichten vanwege de fysieke en mentale omstandigheden. - Pottenbakkers kunnen hier een fantastisch werk doen, hun loon is wat acceptabeler maar ze zouden wel merkelijk meer kunnen verdienen aangezien de helft van de dag de elektriciteit hier een dutje doet. Waardoor het werk ook niet zo vanzelfsprekend gaat.
Hey Het is alweer tijd om eens iets op de blog te schrijven , 2 keer raden: panne met het internet. Het internet neemt hier echter ook graag eens het weekendje vrijaf.
Wel wat is er in die tijd al gebeurt. We hebben verder gewerkt op de school en alsook de ouderen mogen ontvangen op onze school. Zij krijgen een pensioen van SCAD en daarnaast heeft men meestal geen inkomen meer. Hiermee hebben we de werking van SCAD beter leren kennen, maar voornamelijk de cultuur hier.
De zaterdag was het interessanst voor ons, zeker betreffende het leren kennen van de cultuur op een andere manier. Men had ons uitgenodigd om zaterdag mee te gaan om te picknicken. Wij hadden al vlug ja gezegd, tof om met een groepje te gaan picknicken bij de watervallen. Wel probeer je zeker niets belgisch voor te stellen, want dat was het niet, de picknick was eerder bijkomstig en ook noodzakelijk want de mensen doen hier niets liever dan eten. Wat hield dan het volledige menu in?
Dit stond op het menu -we begonnen met een hapje; een tempel bezoeken (hindische) (waar Ellen het heilige poeder zomaar op de grond werpt en Leen dit mooi geeft aan een vrouw die deze aan haar man en zoon zal geven zodat ze nog lang en gelukkig kunnen leven.), hier hadden we natuurlijk al van de heerlijke indische thee mogen drinken samen met zoveel koekjes als gewenst. -als voorgerecht: een boottochtje gevolgd door een wandelingetje naar de welbesproken watervallen. We gingen daar echter niet picknicken maar een frisse douche nemen onder het gezonde, helende bergwater. We hadden ons daar natuurlijk niet op voorzien dus stonden we daar zo handig in onze natte typische indische kledij te blinken. Gelukkig is het hier wat warmer dan in België. Daarna nog terugkeren naar de bussen. Ze waren weer eens gehaast ( dat kom je niet veel tegen), wat denk je het eten stond op hen te wachten. - Hoofdgerecht: Indische rijst, met een pikant sausje, en nog allerlei toemaatjes als je niet genoeg had. - nagerecht: er waren nog enkele spelen georganiseerd, waarvan de spelregels soms moeilijk te verstaan zijn.
We hadden alvast een zeer interessante dag. Die heel wat verrassingen voor ons in petto had.
Zondag hebben we nog gaan shoppen: Leen heeft al kweetnie hoeveel geld verdaan aan souveniers (veel roepies, weinig euros), die familie heeft meer geluk dan de die van Ellen.
Deze week zijn we eindelijk bezig met CBR-werking (huisbezoeken - opleren van de ouders). We waren er al 2 weken op aan het wachten. Het verloopt zoals verwacht weer vol verrassingen, maar daar zijn we al gewoon aan.
Even onze gedachten neerschrijven want het was vandaag een dag vol verrassingen. Deze morgen werden we begroet door een groepje aapjes, heel schattig en mooi, we waren meteen verkocht :).
Vandaag hebben we voor het eerst een publieke bus genomen naar de stad; dit was een hele beleving opzich vooral omdat we dit tijdens het spitsuur doen. Jaja als we iets doen doen we het goed hé. De deuren laten ze hier open want zo kunnen er meer mensen mee, die hangen dan nog gewoon aan de bus :) Het was een hele ervaring die we geplet als sardientjes in een blik hebben meegemaakt :) Tis zou zeer beangstigend zijn voor zekere mede studente, we noemen geen namen :)
We hebben deze morgen het lepradorp bezocht, deze mensen zijn samen met hun familie verbannen door de andere indiërs en kregen door SCAD de mogelijkheid om een eigen dorp op te richten. Ondanks de beperkingen van deze mensen (vooral aan de handen en voeten) weten deze mensen zich goed te beredderen. De mensen hebben zich heel goed kunnen aanpassen aan hun beperking en we kunnen ze beschrijven als praktische ergotherapeuten voor mensen met lepra.
In de namiddag bezochten we de zigeunerschool en hun dorp. De school is door SCAD opricht want zonder deze school blijven deze kinderen gewoon thuis of op straat en krijgen ze amper een opleiding. In de school werden we verwelkomt door de kinderen door gezang en ook het personeel was heel gastvrij (we kregen beiden een ketting (die ze daar leren maken) waar we natuurlijk heel blij mee zijn). In het dorp werden we overrompeld door de mensen, ze wouden ons kettingen, tatoes en dergelijke aansmeren, voor een volgens ons te hoge prijs. We waren tevreden dat de school een bewaker meestuurde om ons te beschermen. Maar het was een leuke en vooral boeiende ervaring die we niet meer zullen vergeten.
De busrit terug was iets rustiger, we hadden een plaats om te zitten en konden vrij ademen zonder dat er 10 personen ons intieme ruimte binnen drongen. Als afsluiter geven we nog enkel foto's mee zodat je ons avontuur wat kan visualiseren :)
Vanhakkam, De tweede week is al gepasseerd en het is terug tijd voor om te bloggen We hebben ondertussen nog wat meer Indische kennis opgedaan maar deze is zo verschillend van de Belgische cultuur, hierdoor is het wel mogelijk deze uit te leggen, maar zeer moeilijk voor jullie om deze te verstaan. We willen u echter wel met enkele onverstaanbare woorden en prachtige namen laten kennismaken. Hieronder volgt een lijstje. - amam - illÏ - nanri - sari - unga peyar enna? - en peyar .... - vadam - vadum - vattam - Nagarajan - Magarajothi - Sankareeswari - ... We kunnen zo blijven doorgaan, ma da interesseert je toch niet! Betreffende onze stage, vinden we nu een beetje onze draai, hopelijke draaien ze niet binnenkort weer aan het wiel zodat alles opnieuw verandert. We lijken hier wel autisten aangezien we zo naar structuur zoeken in deze chaos. Verder zullen we hier zeer veel kunnen verwezelijken, hopelijk werken ze hier mee verder zodat het ook op lange termijn iets oplevert. Maar hier twijfelen we aan. Wij zullen alvast alles geven, zoveel mogelijk proberen te verrichten en te leren om als ergo te functioneren. We zullen ook profiteren om als eersten een goede CBR-kennis op te doen. Hiermee kan er in de hele wereld nog verder aan gewerkt worden.
De mensen zijn hier zeer vriendelijk. Soms mogen ze ook wel eens normaal doen en ons niet altijd als prinsessen behandelen. Zoals: altijd een stoel voor ons halen, als een klas binnen komen staat men recht en zeggen ze goedendag, water inschenken, ... Vooral de oudere personen kijken naar ons op. Verder behandelen onze collega's ons soms als volwaardige ergotherapeuten en niet als studenten die nog moeten leren.
We voelen ons nog altijd even goed tussen de dagelijkse rijst, glimlachen, zon, warmte, muggen, mieren, en het vele plezier dat we hier hebben!!! tot volgende week dikke kussen en knuffels en nog een pakje zonnestralen (voor Lore)
, 2 keer raden: panne met het internet. Het internet neemt hier echter ook graag eens het weekendje vrijaf.
