Het vluchtschema van mijn terugvlucht is veranderd. Ik kom nu dus 27 april terug. Dat zijn vijf dagen vroeger dan normaal. Het is maar dat jullie het weten he.
Eerst en vooral allemaal een gelukkig nieuwjaar gewenst!!!
Hopelijk was het bij jullie ook een tof feest. Bij ons zeker en vast.
Ik was een paar dagen geleden al aangekomen in Dakar, vlak na Gambia, omdat wij met al de studenten samen gingen vieren in Dakar. we zijn eerst gaan eten in de Via Via. Daar stond er een buffet klaar. Ik heb heel goed gegeten. Eerst een salade niçoise, dan lam met gratin patatjes en als dessert een pannenkoek met ijs en slagroom. Vooral de gratin patatjes en de pannenkoek waren echt enorm lekker.
Daarna zijn we dan gaan feesten. En dit hebben we op een heel speciale plek gedaan. We hebben het nieuwe jaar ingezet op een eiland! We zijn naar Ile N'Gor geweest. Daar was er dan een vuur op het strand. Toen we daar aankwamen was er ook een bandje bezig op tamtams en waren er dansers. Dat was wel mooi om te zien. Afrikanen dans allemaal enorm goed maar wel ook ingewikkeld. Als ik het probeerde nadoen trok het echt op niks! Tegen 12u zag je dan overal vuurwerk. Het is echt een mooi zich om op de zee uit te kijken en in de verte het vaste land te zien waar overal vuurwerk werd afgestoken. 160° van je zicht vol met vuurwerk. Heel ideaal voor iemand zoals mij die nog altijd enorm hard verschiet van die knal. Ik had vuurwerk zonder het geluid. Zelf hadden we dan ook nog een wensballon opgestoken. Dat was ook heel mooi om te zien. Vooral ook met de heldere sterrenhemel die je hier altijd hebt.
Uiteindelijk was er dan een dj die het overnam van het bandje en hebben we allemaal enorm goed zitten feesten. Het nieuwe jaar inzetten al dansend op uw blote voeten op het strand van een eiland is echt de max!
Om half 6 's morgens ben ik dan uiteindelijk uitgeput maar wel enorm gelukkig in mijn bed gekropen. Het enige wat die avond ontbrak waren mijn familie, vrienden en Wannes. Want nu ik hier zit besef ik pas hoe belangrijk jullie voor mij zijn! Ik mis jullie verschrikkelijk!
De voorbije dagen zijn we Gambia gaan bezoeken. Dat land ligt toch volledig in Senegal en het was vakantie dus we hadden geen enkele reden om niet te gaan. We zijn met de sept-place en met de boot helemaal naar Bakau gereisd want daar waren de goedkoopste hotels. De eerste dag hebben we dan, na die hele rit, niks anders gedaan dan aan het strand gelegen. Nu we die mogelijkheid hebben moeten we er van profiteren he. Ik zit heel graag in Kaolack maar de zee mis ik af en toe toch wel ze. Ik had wel enorm veel problemen met het Engels. Ja, in Gambia spreken ze Engels. Nu ik zoveel moeite doe om Frans te spreken zit dat er een beetje ingebakken. Soms denk ik zelfs in het Frans. En als ik tegen medestudenten iets zeg dan kan het zijn dat ik er een Frans woord tussen zwier.
De tweede dag zijn we dan naar de Crocodile Pool geweest. Dat was niet zo interessant om te doen aangezien we een aantal weekends daarvoor al naar een safaripark waren geweest en ook al krokodillen gezien hadden. Het enige wat wel echt mega schattig was, waren de mini-krokodillen. Die waren nog maar 30 cm groot of zo. Echt schattig! Daarna zijn we, hoe kan je het raden, naar de zee geweest. Die avond hebben we dan nog een poolparty gehouden onder ons 6. Er was een zwembad aan het hotel en we waren wat drank en eten gaan kopen in de supermarkt en hebben een feestje op ons eigen gehouden. Was wel tof.
De derde dag zijn we dan naar Banjul geweest. De hoofdstad van Gambia. Eigenlijk zijn we daar twee uur gebleven en hadden we alles al gezien. Zo veel is daar dus niet te doen. Maar in de namiddag was het wel leuk want dan zijn we, je raadt het nooit, naar de zee geweest. Die avond was er ook een festival in het voetbalstadion van Bakau. Een festival dat maar één keer per jaar georganiseerd wordt dus we hadden chance zeiden al de Gambianen. Het was inderdaad wel tof.
De laatste dag zijn we dan eigenlijk heel vroeg vertrokken want we moesten helemaal naar Dakar doorrijden. We zijn dus om 8u vertrokken om dan uiteindelijk twee uur te wachten op de boot. Uiteindelijk zijn we om 23u30 aangekomen in Dakar. We waren allemaal doodmoe van een hele dag in de auto te zitten en te wachten dus ik heb zeker en vast heel goed geslapen!
Sinterklaas is net geweest. Wat betekend dat alle kinderen nieuw speelgoed hebben en niet meer naar hun oud speelgoed omkijken. Zou jij mij, Henri-George en de kleuters van PIE XII willen helpen door je oud speelgoed af te geven?
Mijn ouders komen in januari naar hier en dan zijn ze bereid om speelgoed mee te nemen. Dus als je nog iets hebt liggen waar jij en/of jouw kinderen niks meer mee doen dan kan je dat zeker brengen naar het volgende adres: Koolstraat 96, 2800 Mechelen.
Ik heb het gevoel dat het al wat beter gaat op mijn stage. De leerlingen luisteren nog altijd niet zo goed naar mij maar het gaat wel beter. Ik heb ook niet meer het gevoel dat ik daar weg wil. Dat was wel zo een paar dagen geleden. Nu zit ik daar op mijn gemak en de kinderen luisteren al een ietsie pietsie beetje meer naar mij. Het is nog niet helemaal in orde maar het gaat wel al beter. Nu wil ik gerust nog tot eind april in deze klas staan.
Gisteren was het trouwens enorm feest. Mijn gastpapa was gisteren jarig en mijn gasttante is morgen jarig. En dat hebben we uitbundig gevierd. Er waren heel veel mensen thuis uitgenodigd en we hebben dan Yassa Poulet gegeten. Dat is echt de beste senegalese schotel. Ik eet dat enorm graag! Nu is wel het probleem dat ik dat helemaal alleen moet klaarmaken op de doop van Louis-Stephan, de 24e december. Maar ik kan dat helemaal niet. Hopelijk gaat Linda mij een beetje helpen dan.
Voor de rest gaat het hier heel goed. Mijn Frans begint beter en beter te worden. Hoewel ik soms toch wel eens diep moet nadenken wat ze tegen mij aan het zeggen zijn. Maar dat heb ik met het Wolof ook. Dat is toch ook geen gemakkelijke taal ze. Maar dat zal wel lukken na een tijdje. Ik heb nu een schriftje gekocht waar ik alle woorden in het Wolof met hun vertaling bij zet. Dan kan ik beginnen leren. En ik zit hier ook nog 5 maanden he. Dus dat zal wel lukken.
Ik heb vandaag met de directeur van het lager onderwijs gesproken. En ik mag iets doen rond het leesonderwijs voor mijn bachelorproef. Ja wij rmoeten hier niet alleen stage lopen maar ook nog heel veel taken maken en als kers op de taart ook een bachelorproef schrijven.
Ik had al gemerkt dat de leesmethode die mijn school gebruikt wordt enorm moeilijk is voor de leerlingen. Eigenlijk volgend ze hier de dialoogjes die worden aangeleerd. Ja ze leren hier nog basic dialoogjes in het Frans omdat dat de officiële taal is maar niet wordt gesproken thuis. Ze leren dat dus pas op school. Zo komt het dus dat de leerlingen nu woorden als "il s'appele" en "j'habite". Dit zijn eigenlijk moeilijke woorden als je nog maar 2 maanden in het eerste leerjaar zit. Ik ga dus een nieuwe, makkelijkere leesmethode ontwikkelen en eventueel, als daar tijd voor is, boekjes maken. Als er toevallig iemand tekenaar is mag die zich altijd melden.
Hoe ik dit allemaal ga doen, weet ik nog niet maar ik heb nog anderhalve week om dat uit te zoeken. Want dan moet ik mijn onderzoeksvoorstel aan de hoge school doorgeven. Ik zal dus nog maar wat nadenken. En denken in de warmte is hier moeilijker dan thuis dus ik heb wel nog wat tijd nodig.
Op dit moment zit ik aan het zwembad in de zon. Nog net niet met een cocktail maar :misschien dat ik straks de verleiding toch niet kan weerstaan. Ik begin me echt op mijn gemak te voelen hier in het verre en warme Senegal. Al moet ik wel toegeven dat het hier de laatste week toch een beetje te warm is. Als het op 22u nog altijd 35°C is dan zit je toch wel te smelten in je bed.
Zoals ik al zei gaat het hier redelijk goed. Ik geniet enorm hard van mijn gastgezin, die enorm veel doen voor ons, en mijn hier te zijn gewoon. Ook met Lena gaat alles enorm goed. Ik begin zelfs ook al een beetje een Afrikaanse madam te worden. Wel maar een beetje he. Ik draag nog altijd geen dingen op mijn hoofd. (Ik heb ook nog geen idee hoe ze dat hier in Godsnaam doen.) Maar ik heb deze week wel al zelf mijn kleren gewassen. Voor de eerste keer. Zo gemakkelijk was dat niet hoor. En pijnlijk ook vooral. En eigenlijk heb ik maar 2 kledingstukken gewassen dus zo goed ben ik ook nog niet bezig. Mijn gastmama heeft al de rest gedaan. Ik heb ook al zelf frietjes gemaakt. En als je hier frietjes maakt dan begin je dus met een aardappel die je moet schillen, dan moet snijden en uiteindelijk in een pan vol met olie bakken. Ik heb het toch een paar keer enorm heet gehad. Maar babysteps he.
Het enige dat hier niet zo goed verloopt is mijn stage. Ik heb deze week een helse ervaring gehad met mijn stageklas doordat mijn leerkracht ziek was en tijdens de pauze naar huis is gegaan. Ze heeft me dus gewoon achter gelaten met 60 helse kinderen die ik 2 uur moest proberen rustig te houden. Ze was wel enorm ziek dus ik geef ze groot gelijk dat ze naar huis is gegaan. Maar dat 'proberen' rustig te houden is dus helemaal niet gelukt. Ik heb die dag zelfs even gedacht dat ik nooit meer naar mijn stageplaats wou terugkeren. Die gedachte heb ik wel niet meer maar ik voel me nog altijd niet op mijn gemak in die klas. Het liefst zou ik iets in groepen doen zodat ik telkens maar met een paar kinderen bezig ben. Want geloof mij, lesgeven in België is iets helemaal anders dan lesgeven in Senegal. Ik ga maandag eens met de directeur praten. Ik moet toch dringend eens het onderwerp voor mijn bachelorproef bespreken dus dan kan ik dat daar ook ineens aan koppelen. Ik heb wel nog geen idee wat ik ga doen voor mijn bachelorproef maar dat is denkstof voor morgen. Want vandaag is ons chill dagske. Lekker genieten van de zon en als die te warm wordt een duik nemen in het zwembad. Zo zou het leven moeten zijn! En misschien straks toch nog een cocktail?
Dit weekend was echt enorm tof. Iedereen is naar Kaolack gekomen om mijn verjaardag te vieren. Vrijdagavond hebben we allemaal gezellig iets gegeten in de "Chez Anouar". Het internetcafé waar ik eigenlijk bijna elke dag zit. Het is ook juist op de weg van mijn huis naar mijn stageplaats dus ja. Het was wel enorm leuk en lekker. Daarna hebben we eigenlijk nog gewoon kaartspelletjes gespeeld. Maar het was wel heel leuk.
Gisteren is iedereen dan naar ons gastgezin gekomen en hebben we 's middags pannenkoeken gegeten. Het was de bedoeling dat wij die gingen maken maar uiteindelijk heeft onze gasttante heel het werk overgenomen en mochten we zelfs niet meer in de keuken komen. 's Avonds hebben we dan kip met frietjes gegeten. Ik heb wel echt een bangelijk gastgezin want zij hebben zich heel de dag uitgesloofd voor dat feestmaal. Ik heb hen vandaag dan ook bedankt met een cake. Ik heb toen ook een cadeautje gekregen van mijn medestudenten. Nog eens bedankt he!
We zijn dan daarna het hip hop festival van Kaolack gaan uitchecken. Dat loopt nog heel de week maar is gisteren begonnen. Dat trok eerlijk gezegd echt op niks. Er was wel 1 groep die wel goed waren. En je raadt het nooit, maar die kwamen van België. Nog maar eens een bewijs dat wij belgen gewoon goed zijn :p Om 12u was het dan wel een heel gekrijs omdat het dan de 24e was. Dan hebben ze daar in het midden van de straat "Joyeux anniversaire" beginnen zingen. Ik verschoot gewoon enorm van al da gekrijs. We zijn dan redelijk snel vertrokken naar het danscafé in Kaolack. Dat was dan weer wel heel goed en daar zijn we dan nog wel wat blijven plakken. Ik heb wel het gevoel dat we daar nog vaker gaan zitten.
Vandaag is dan weer een heel rustig dagje. Ik geniet gewoon van het feit dat ik hier in Senegal zit. Ik weet dat dat heel tegenstrijdig is met mijn vorig bericht maar ja. Ik mis iedereen in België gewoon enorm hard. Vooral op zo'n dag als vandaag mis ik mijn familie en mijn vrienden enorm hard. Dat neemt niet weg dat ik niet enorm geniet van wat de mensen hier voor mij doen natuurlijk. Tja, er zullen nog genoeg verjaardagen volgen die ik in België kan vieren zeker.
Dit weekend was toch maar iets raar ze. We hebben op 2 dagen echt enorm veel meegemaakt. We zijn dit weekend naar Dakar geweest om de andere studenten op te zoeken. Tina was ook jarig deze vrijdag dus we zijn haar verjaardag gaan vieren. Het was vrijdagavond ook feest op de Belgische ambassade. Het was wel leuk om nog eens op Belgisch grondgebied te zijn. We hebben daar goed gegeten en gedronken en ook goed gefeest. En dat allemaal met het belastingsgeld van de belgen. Maar ja dat was ook mijn belastingsgeld dus dan mag dat.
Zaterdag zijn we dan naar Ile de Goree geweest. Een eiland dicht bij Dakar. Dat is echt enorm mooi. Als je ooit naar Senegal komt, bezoek dat dan zeker ook. Het enige probleem daar was ons eten. We zijn dan daar ergens in een restaurantje gaan eten maar dat was ons niet zo goed bevallen. We moesten kei lang wachten voor we ons eten kregen. En dan heeft de helft van de groep zijn eten niet eens gekregen. Er waren dan mensen die na ons waren aangekomen en sneller hun eten kregen. Er was ook altijd maar één iemand bezig in de keuken. En op een bepaald moment waren ze dan gewoon zelf aan het eten. Na anderhalf uur hebben we dan de rekening gevraagd en daar hebben we dan ook nog een half uur op moeten wachten omdat ze die nog aan het zoeken waren. Ze hebben dan nog eens gevraag wat we hadden gegeten. Uiteindelijk hebben we het zelf uitgerekend, hebben we het geld er gelegd en zijn we vertrokken. Maar dat was niet naar de zin van de mensen want toen waren ze ineens kwaad op ons en tegen ons aan het schreeuwen. Uiteindelijk zijn we daar weggeraakt maar waren er wel nog mensen die honger hadden en vond eigenlijk iedereen dat we te veel betaald hebben.
Toen we terug naar Dakar wouden merkten we ook dat de boot van 18u niet vertrok en dat we nog een uur moesten wachten. Maar het begon toen echt wel koud te worden. We hebben dus een uur in de kou zitten wachten op de boot. Dat was toch ook niet zo leuk. Toen we uiteindelijk terug op het vaste lang waren zijn we naar de via via vertrokken omdat we wisten dat ze daar lekker eten hadden. Maar toen was er een stroompanne in Yoff en zaten we dus zonder licht en we dachten ook zonder eten maar daar hadden ze wel een goede kok en goede infrastructuur en kregen we ons eten toch. Toen we uiteindelijk zo kapot als iets terug aankwamen bij de mensen waar we sliepen dit weekend werden we verwacht van daar ook nog te eten. Ze hadden voor ons eten voorzien maar wij hadden eigenlijk al gegeten. Maar we moesten mee eten. We werden gedwongen om mee te eten. Dus dan deden we dat maar. We hadden allemaal onze pyama al aan maar dat kon hen blijkbaar niet veel schelen. Toen we uiteindelijk om half 1 in ons bed lagen was ik zo kapot als iets. Ik wordt hier ook gewoon sneller moe. Ik denk dat dat door de warmte komt maar ik ben niet zeker. Die dag was toch een dag van uitersten ze.
Vandaag zijn we dan gewoon terug naar Kaolack vertrokken. Om hier dan kei slecht internet te hebben en een laptop die om de vijf minuten vast loopt maar ja. Altijd het positieve blijven zien zeker.
Als ze mij op deze moment een vliegtuigticket naar België zouden aanbieden dan denk ik toch wel dat ik dat zou aannemen. Maar langs de andere kant wil ik hier ook blijven want ik denk wel dat het beter wordt. Het is gewoon echt enorm aanpassen.
Ik heb eindelijk een adres. Je mag al de briefjes en postpakketjes opsturen naar:
Elke Maes
s/c Abbé Etienne Ndong
Cathedrale Kaolack
BP 58 Sénégal
Normaal gezien zou het dan moeten aankomen. De mensen hebben hier zelf geen postbus vandaar dat je het naar de kerk van Kaolack moet opsturen.
Ik moet er ook wel bij zeggen dat de post naar of in Senegal soms wel eens kan verdwijnen dus misschien krijg ik niet alles aan. Zet dus ook voor alle zekerheid jullie adres op de achterkant.
Als je een postpakketje stuurt dan kan je dat het beste via DHL doen. Dat is wel iets duurder maar dat komt wel altijd aan.
Ik heb nu net mijn eerste week stage achter de rug en heb toch een paar indrukken moeten verwerken. Ten eerste slagen de leerkrachten de kinderen daar en ik kan dat echt niet aanzien! Dus ik draai telkens mijn hoofd weg als ik dat zie maar eigenlijk mag ik dat niet. We mogen niet laten zien dat we hun dingen afkeuren. Dat is toch wel moeilijk ze soms.
Ik sta momenteel in de laatste groep van de l'école prescolaire, een beetje vergelijkbaar met het derde kleuterklasje. Dus bij de kinderen van vijf jaar. Ik zeg ook wel momenteel want het is de bedoeling dat ik naar de lagere school verhuis. Dit is telkens van 8u tot 13u. In mijn klas zitten 42 kinderen en 2 leerkrachten. Het aantal kinderen is echt geschift! De klas wordt voor het grootste deel van de tijd opgedeeld in vier groepen. In theorie zou dan elke groep met iets anders bezig zijn. Maar in de praktijk is vaak maar één of twee groep(en) bezig. Dan is één groep aan het schilderen en één groep verticale lijnen aan het trekken op het schoolbord en dan zijn de andere twee groepen niks aan het doen. Het kan ook zijn dat de leerkrachten allebei ineens weg zijn. Het eerste uur van de dag is wel gezamelijk. Dan zingen ze Franse liedjes. Het is de bedoeling dat ze zo Frans leren want deze kinderen spreken voornamelijk alleen Wolof. Soms leren ze dan ook een nieuw zinnetje, zoals "Comment tu t'appelles? Je m'appelle ..."
Vandaag was weer net een beetje anders. Vrijdag is een belangrijke dag in de Islam (vraag mij niet waarom) en dan kleden meer mensen zich traditioneel op en gaan ze om 14u gezamelijk naar de Moskee. Onze school zelf is Katholiek maar de kinderen en de leerkrachten zelf niet allemaal. Er waren vandaag dus meer kinderen traditioneel gekleed. We hebben het eerste uur ook met heel de kleuterschool samen liedjes gezongen op de speelplaats. Dus in de plaats dat iedere klas dat apart deed hebben ze dat nu samen gedaan. Dat was wel echt heel mooi en leuk om te zien. De leerkrachten kunnen daar ook allemaal djembe spelen dus alle liedjes worden met de djembe begeleid.
Het spijtige is wel dat mijn klas voor de rest van de dag niks gedaan heeft. De kinderen zijn bezig met de verticale lijn te 'schrijven'. En ze hebben vandaag één voor één bij mij op papier moeten oefenen. Maar dus enkel die vijf kinderen die bij mij hebben geschreven zijn bezig geweest. De andere kinderen hebben niks gedaan! Zij hebben op de mat gezeten en naar de leerkracht geluisterd. Ale toch die enkele minuten dat ze in de klas aanwezig was. Ik denk dat ik meer alleen in de klas aanwezig was dan dat de leerkracht er was. Vandaag was er maar één leerkracht op school aanwezig en zij heeft vaak de neiging om gewoon te verdwijnen. Dat hebben ze allemaal wel maar als er één verdwijnt dan heb je vaak de andere leerkracht nog. Vandaag was dat dus niet het geval. En het probleem is dus dat dit nog maar de kleuterschool is en deze kinderen nog helemaal niet zo goed Frans kunnen en dus alleen Wolof spreken. Dus als ik daar iets op zeg dan verstaat de helft van de kinderen mij niet en lachen ze met mij. Ik heb nog niet zo goed door of ze dat doen om me uit te lachen of dat ze het vriendelijk bedoelen.
Maandag na de les ga ik eens horen in de lagere school wanneer ik juist daar moet beginnen want ik denk wel dat ik dat liever ga doen. Ik wil ook mijn bachelorproef op het niveau van de lager school doen en we moeten midden december al een onderzoeksvoorstel indienen. Als ik nu nog een maand in de kleuterschool ga staan zal dat wel een beetje moeilijk worden.
Momenteel is de werkweek dus gedaan en daar ben ik wel blij om want zo elke keer om 6u45 opstaan is enorm vroeg! dan kan ik nog eens uitslapen. Morgen gaan we naar Sowone. Dat is hier ergens een plaats dicht bij Kaolack. De andere drie (Lena, Wouter en Sander die ook in Kaolack zitten) zijn daar al geweest toen ik in het ziekenhuis lag en blijkbaar is dat enorm mooi. Ik zal het morgen wel zien zeker :) Zondag gaan we naar een hotel met zwembad. Dat is wel redelijk duur, 5000 CFA dus 7,5, voor een zwembad in Senegal maar ja. Soms een beetje luxe is op dit moment zeker nog nodig! :)
Vrijdag zijn we dan elk naar onze stad vertrokken. Wij zijn toen met zes in een auto gekropen. Veel plaats was er toch niet. Na vijf uur rijden zijn we dan eindelijk aangekomen in Kaolack. Helemaal brak van heel de tijd in de auto te zitten en van de wegen die toch niet zo goed zijn als dat we verwacht hadden. Ik ben toen eigenlijk direct in mijn bed gekropen omdat ik mij niet zo goed voelde. Wouter, Sander en Lena zijn met Masse, de gastpapa van de jongens, nog naar een aantal projecten gaan kijken. Ikzelf heb heel de dag geslapen. 's Nachts zat ik met de diarree. Ik denk dat ik om de drie uur drie kwartier op het toilet zat. Echt aangenaam was dat niet echt. Toen ik om half 6 voor de zoveelste keer terug in mijn bed kroop had ik nooit gedacht dat ik de volgende keer in het ziekenhuis ging wakker worden. Blijkbaar was ik even buiten bewustzijn en was ik helemaal uitgedroogd. Ik heb dus anderhalve dag in het ziekenhuis gelegen. Er hing ook ineens een baxter aan mijn arm waar ik niks van af wist. Maar dat was misschien maar goed ook aangezien mijn schrik voor naalden.
Op deze moment gaat alles beter. Ik ben uit het ziekenhuis en ik voel me al wat beter. Wel nog niet helemaal 100% maar dat zal wel komen na een nachtje goed slapen zeker. Hopelijk moet ik dan niet weer telkens opstaan om naar het toilet te lopen.
Normaal gezien gaan we ook vanavond naar ons gastgezin. Ik ben wel benieuwd wat dat gaat zijn. Ik heb de papa wel al eens snel gezien om dag te zeggen maar dat was helemaal niet lang. Ik weet ook dat ze 2 kinderen hebben. Eén kind van 4 jaar en één kind van 1 week. En dat het hele gezin katholiek is. Maar meer weet ik er niet van.
Morgen zou ik normaal gezien ook moeten beginnen op mijn stageplaats maar ik weet nog niet zo goed of ik me daar goed genoeg voor ga voelen. Ik zal wel eerst de nacht afwachten.
Het enige dat ik kan denken is dat ik eindelijk in Afrika ben. Hier heb ik al heel lang van gedroomd en eindelijk ben ik hier. Ik kan wel niet geloven dat ik hier nog een half jaar ga zijn.
Gisteren was niet zo leuk. Eerst afscheid nemen in Zaventem en dan kei lang vast zitten in Madrid is niet echt de leukste manier om je reis te beginnen. Het afscheid was voor mij enorm moeilijk. Ik ga Wannes echt te hard missen. Die laatste kus en knuffel geven is enorm pijnlijk. Je beseft die moment ook dat dat de laatste keer gaat zijn in drie maanden. Tijdens de vlucht naar Madrid heb ik echt afgezien. Maar ja, daar moet je door zeker? In Madrid zelf hebben we dan zes uur vast gezeten en op den duur begin je je echt te vervelen. Je hebt alles al gedaan wat je kon doen en je wilt ook gewoon doorvliegen naar Dakar. Als kers op de taart had onze vlucht ook nog een vertraging van een uur. Ze werkten daar al op z'n Senegalees, ook al zaten we nog maar in Spanje.
Uiteindelijk zijn we dan na een hele dag reizen in Dakar aangekomen. Alles was direct al in het Frans te doen dus voor mij was het goed opletten zodat ik er toch een beetje van versta. Wat ook direct opviel was dat Senegalezen heel behulpzaam zijn. Er stonden direct al drie mannen te helpen met onze bagage in een busje te steken. Onderweg naar de Via Via was de chauffeur heel de tijd aan het toeten. Hij wou precies aan iedereen laten weten dat hij een bende blanken bij zich had.
Vandaag zijn we dan naar het centrum van Dakar gegaan, samen met de eigenares van de Via Via. Dit deden we met de taxi. De enige regel dat chauffeurs hier hebben is de volgende: "Ik heb voorrang!". Auto's rijden waar ze willen en hoe ze willen. Er zijn wel rijstroken maar die worden hier precies niet gebruikt. Ik vind het wel een beetje raar dat we geen ongelukken hebben zien gebeuren.
In het centrum van Dakar was het enorm druk. Iedereen klampt zich aan jou vast omdat je blank bent. De mensen weten dus ook, juist omdat je blank bent, dat je veel geld hebt. Iedereen spreekt je aan met hun koopwaar en als je nee zegt is dat niet voldoende. Ze blijven je dan achtervolgen en overtuigen. Je kan nergens rustig naar kijken of ze vliegen met drie op je af. Als de mensen niks verkopen dan beginnen ze maar gewoon te praten met jou. Dit is wel heel vermoeiend. Je moet de mensen eigenlijk gewoon negeren als je wilt dat ze je met rust laten. Ook de bedelende mensen, kinderen en gehandicapten moet je negeren. Want als je aan één iemand geld geeft dan staan ze met 20 rond jou en dan wilt iedereen geld. Je moet dus van je hart een steen maken.
Dakar is niet echt wat ik er van verwacht had. Ik had het veel moderner verwacht. Niet dat Dakar een sloppenwijk is maar heel modern is het hier ook niet. Vrijdag vertrek ik naar mijn gastgezin in Kaolack. Daar heb ik geen verwachtingen over. Ik zal wel gewoon zien wat er op me af komt zeker.
Nog 1 dag! Dan vertrek ik voor 6 hele maanden naar Senegal. Ik vind het allemaal enorm spannend. Soms sta ik op springen en wil ik enorm graag vertrekken en soms wil ik gewoon thuis blijven en helemaal niet vertrekken. Die twee gevoelens wisselen enorm snel af! Op deze moment heb ik weer heel veel schrik. Ik ben bang om iedereen hier achter te laten en zeker die bangelijke sjoe van mij!
Ik heb nog 1 dag om afscheid te nemen van iedereen en om nog alles in orde te brengen. Mijn koffer is ook nog maar half gemaakt. Ik heb heel de tijd het gevoel dat ik iets aan het vergeten ben.
Ik hoop dat de dag vandaag niet zo snel voorbij gaat. Dan kan ik toch nog even genieten van alles en iedereen hier in België. Het enige dat ik niet ga missen is het weer. Ik ben enorm blij dat ik de winter ga overslaan. Hopelijk is het op 2 mei dan wel weer een beetje warmer aan het worden.
