11-08-2010 om 11:52 geschreven door Elke  

Woensdag 14/07/2010: We are the world!

There comes a time when we heed a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
Oh, and it's time to lend a hand to life
The greatest gift of all

We can't go on pretending day by day
That someone, somehow will soon make a change
We're all a part of God's great big family
And the truth
You know love is all we need

We are the world, we are the children
We are the ones who make a brighter day so let's start giving
There's a choice we're making we're saving our own lives
It's true we'll make a better day just you and me

                                   Michael Jackson – We are the world!!

De woensdag is geen halve dag school, zoals in België. De schooldagen lopen gewoon verder zoals de andere weekdagen! Nadat de kids naar school zijn, besluit ik even langs te gaan op Rainbow-school. De voorbije dagen ben ik de vrijwilligers van Rainbow wat beter leren kennen, en het zijn stuk voor stuk aangename mensen. Even langs gaan om goeiedag te zeggen, lijkt me dan ook een aangename bezigheid!!

Karen, een meisje van Brussel, helpt bij de kleuterklas. Al vlug wordt ik daar ook ingeschakeld. Voor een uurtje lukt me dit nog! Kazungu, de kleuter van Kebene, is weer apetrots dat zijn auntie op bezoek komt! Karen merkt dat de beren volledig gescheurd zijn en dat de kids de vulling opeten, dit kan toch niet gezond zijn! Na overleg met de kleuterleidster besluiten we op zoek te gaan naar naald en draad, zodat we dat kunnen repareren! In Ukunda proberen we zo’n setje te vinden met naalden en een paar kleuren draad. Dit blijkt echter niet zo vanzelfsprekend te zijn. Na een tijdje worden we geholpen door een plaatselijke verkoper die ons naar een naai-winkeltje brengt! We besluiten dan toch maar afzonderlijke naalden en wat rollen draad te kopen (al bij al waren we 1€ kwijt ongeveer…) . Daarna kochten we een schoon plastiek doosje om alles in te bewaren en we hadden ons eigen setje gekocht!

Karen haar GSM was stuk en had dus dringend nood aan een nieuw exemplaar. In het naar huis komen van Ukunda moesten we passeren aan een safari.com, waar ze ook GSM’s verkochten! Dus vlug daar maar even binnengesprongen!!

Vervolgens op de Matatu gesprongen richting Maweni. Het was echter al middag gepasseerd en we hadden beiden honger. Karen had nog niet gaan eten in Ushago, dus beslisten we om vlug daar even te stoppen!

Nadat de innerlijke mens gesterkt was, zijn we terug richting Rainbos-school gestapt om onmiddellijk de daad bij het woord te voegen en de beren te repareren. Daarna nog even geholpen met het kaften van nieuwe boekjes. Wouter, een vrijwilliger van Rainbow, had een aantal acteis gedaan in België om geld in te zamelen. Met het overgrote deel heeft hij de bouw van nieuwe toiletten kunnen sponseren. Met de rest van het geld had hij nieuwe schoolboeken kunnen kopen, wat springtouwen… Aangezien de afrikanen niet echt de gewoonte hebben van voorzichtig om te springen met materiaal, is het kaften een must!!

Na het kaften van de school gedaan, en ben ik naar Kebene teruggegaan. De kinderen kwamen een voor terug van school en hadden veel schoolwerk aangezien ze de volgende week examens hebben. Waar mogelijk, heb ik geholpen, leerstof opgevraagd…

In Rainbow zijn er momenteel 3 vrijwilligers die op dezelfde dag zijn toegekomen als mezelf. Deze avond hebben ze geboekt in het driesterren-restaurant kebene, waar er Mandazi met bonen op de menu staat! Phaedra (een jonge vrouw uit Lokeren) Wouter (een jonge man uit Leuven) en Karen (en 18-jarige uit Brussel) komen mee-eten! Gezellig, gezellig!! Mandazi kan je best vergelijken met een oliebol, maar dan wat minder zoet en zonder suiker! Best wel lekker!!

Wouter, een muzikaal talentje, heeft zijn gitaar mee en wil gerust het liedje van Michael Jackson (We are the World) aanleren aan de kebene-kids! Ze beginnen met het refrein, en daarna de eerste 2 strofes! Als ze alles zingen, krijg ik kippenvel en tranen in mijn ogen! Zo schoon….

Met een nieuw favoriet liedje nemen we afscheid en probeer ik nog even op internet te geraken! Wonder, oh wonder, het lukt!!!

11-08-2010 om 11:46 geschreven door Elke  

Dinsdag 13/07/2010: Sponsorgeld uitgeven!

Mount Kenia en de Kilimanjaro kunnen elkaar niet ontmoeten, maar vrienden kunnen dat wel.
Als Kenia je vriend geworden is, kom je zeker nog terug!

Opnieuw een typische schooldag! De kinderen staan op, doen hun taken, ontbijten en vertrekken naar school. Ik permitteer het me om iets langer te blijven liggen. De nachten zijn hier veel korter dan thuis en ik zou graag nog meegaan tot het einde van mijn avontuur.

Mohammed brengt ’s morgens de kinds naar school en komt terug met het verhaal dat er een Mzee (oudere mand) in de bush staat te wachten en kids probeert te lokken. Aangezien Mohammed mee is om de kids naar school te brengen, gebeurt er niets speciaals. Ik moet toch even slikken bij het horen van dit verhaal. Ik heb me hier nog geen moment onveilig gevoeld en ik vergeet zelfs doorgaans dat ik “anders” ben. Maar op zo’n momenten ben ik er pijnijk van bewust dat ook hier “criminelen” rond lopen.  Het rechtssysteem is hier echter nog minder accuraat en tegen dergelijke situaties kan je niets doen. Enkel de kinderen goed waarschuwen!!

Deze morgen ben ik tot het besef gekomen dat mijn voorraad kleren drastisch aan het minderen is. Handdoeken: vuil, broeken: vuil, truien: vuil… Grote wasjes, kleine wasjes, stop maar in de wasmachine, laat maar lekker draaien, steeds weer in de wasmachine… Hmz, wasmachine… het zal draaien worden met de handen!

Een teil water, wat OMO en we kunnen eraan beginnnen. Eerst alles spoelen, dan in een zeepsopje, wrijven, wassen, en dan uitspoelen… Op zo’n momenten sta je even stil bij de luxe die we zelf hebben en waarvan we ons niet altijd bewust zijn! De was sorteren, in de wasmachine steken, uithalen en uithangen… en veelal klagen we nog dat we te lang bezig zijn!

Na ongeveer 2u bezig te zijn, (alles op pole pole-tempo ook é) hangt alles te drogen. De wasknijpers die ik meehad van Beglië bleken zeer handig te zijn. Anders wordt alles opgehangen en in de kleren werd een knoop gedaan zodat het niet kon wegwaaien! Ondertussen is het al middaguur. Tijd voor boodschappen!!

Pasci en ik springen in de auto richting Ushago. Eerst naar de supermarkt! Daar koop ik, met het sponsergeld dat ik in België gekregen heb, een lamp op boven de buitenkeuken te hangen. ( Om 18 u is het daar immers donker, en dan moet het avondeten nog beginnen…hopeloos als je dan een lepel moet zoeken…) We hebben de ideale lamp gevonden! Het is een draagbare lamp, die zowel met 1 lamp licht geeft, als met 2 lampen! Hij wordt opgeladen in het stopcontact en kan dus ook gebruikt worden bij een powercut! Jammergneoeg heb ik hier ook al mee geconfronteerd geweest. Dan nog een heel aantal zaadjes voor een moestuin. Radijsjes kennen ze niet, dus maar introduceren! Daarnaast nog heel wat zaadjes voor paprika’s, pepers, tomaten, komkommers… We zoeken achter pesticide om toch wat te kunnen sproeien, maar helaas vinden we die niet! Als ik bedenk hoe graag de muggen van mij eten, dan kan ik me wel voorstellen dat er andere beestjes van mijn radijsjes gaan willen eten!

Na de shopping is het etenstijd en we besluiten een hapje te eten in Ushago-bar. Gisteren at ik hier een burger, vandaag dan maar pasta met scampi’s. Pasci koos voor de hamburger! Ik kan eerlijk toegeven dat mijn pasta de beste ik die ik ooit gegeten heb! Het zal de laatste keer niet zijn dat je me hier zal kunnen vinden bij het middageten… Lekker pikant, vééél scampi’s en een lekker sausje!

Ondertussen is het al namiddag en komen de kids bijna terug van school. IN het naar huis gaan, passeren we nog aan Rainbow-school. De kids die les volgen in Rainbow-school hadden gezegd dat ze een schoolrapport moeten kopen om zo hun resultaten te kunnen opvolgen. Ik stop nog eens bij James, de headmaster, om te vragen waar ik die schoolrapporten kan vinden. Hij weet me te vertellen dat dit in Ukunda te verkrijgen is. Aangezien hij daar woont, stelt hij voor om die schoolrapporten in mijn plaats te gaan aankopen. Tis een fraai ventje!  Ik geef hem wat geld en ’s anderendaags belooft hij me de rapporten terug mee te hebben naar school!

Ondertussen is de school reeds uit en ga ik vlug richting Kebene. De kids zijn terug thuis en werken aan hun huiswerk. Ik help waar ik kan! Soms moet ook ik eens nadenken, zeker als ik moet helpen bij huiswerk Godsdienst of wetenschappen, nooit mijn sterkste vakken geweest!! Het eten heb ik grotendeels laten passeren, ik was immers nog aan het nagenieten van de pasta scampi. Samen met Pasci had ik afgesproken om na lala-time nog ergens een tas soep te gaan eten! Etenstijd blijft altijd een speciale ervaring. Het gebed voor het eten, eten in stilte, en de bedanking ed blijven unieke gewaarwordingen! Ik kan me dergelijke discipline niet inbeelden in België.

Na Umba en Lala-time zijn Pasci en mezelf vertrekkensklaar om een tasje soep te gaan eten. De Pajero (auto) doet echter niet veel meer dan ‘prut prut’ Gene paniek, dan maar met de bus op baan… De bus doet echter zelfs geen prut prut meer… We geraken niet weg! Dan maar nog even wat bijkletsen in “een meeting” om vervolgens voerg onder de veren te kruipen! Oh ja, soep genoeg in België…

11-08-2010 om 11:02 geschreven door Elke  

Maandag 12/07/2010: Leerkracht spelen!

I never knew a morning in Africa
When I woke that I was not happy! 
                                      ERNEST HEMINGWAY

Maandagmorgen, de schooldeuren staan opnieuw open!

Iedere maandag en vrijdag is het parade in Rainbow-school. Ik ben van plan om daar eens naar toe te gaan. Eerst ontbijten met de kids en dan samen met de kinderen die in Rainbow-school zitten vertrek ik, gepakt en gezakt met kodaks!

Officieel om 7u30 start de parade, maar de african style zorgt ervoor dat dit ook wat later kan zijn! Alle kinderen van de school staan op de speelplaats, waarna er gezongen en gebeden wordt! Een paar leerlingen staan apart, met meest opvallend iemand in een scouts-outfit! Na de gebeden en de gezangen doen zij een soort legerdrill, waarbij ze gelijktijdig op de knieën gaan zitten, terug recht staan… Diegene gekleed in scouts-outfit geeft de leiding. Na de drill stapt hij uit de groep,richting een betonnen verhoog met vlaggenmast! Op gecoördineerde wijze wordt de Keniaanse vlag gehesen!  Nadat iedereen terug op zijn plaats staat, worden de leerlingen toegesproken door leerkrachten, headmaster… Bepaalde regels worden herhaald, belangrijke activiteiten van die week worden in de verf gezet… De schooldag kan beginnen!

In het eerste kleuterklasje van Rainbow-school zit Kazungu, de vijfjarige deugniet van Kebene. Tot op heden zegt Kazungu niet zoveel. Hij is wel aanhankelijk, maar ik vroeg me af of hij wel Engels verstond.  Fatuma, kleuterlerares van Rainbow-school, vroeg me of ik geen zin had om wat te helpen. Alle kebene-kids zaten op school, dus ik had geen onmiddellijke verplichtingen. De dag in de kleuterklas begint met het opzeggen (lees: roepen!)  van de dagen van de week, de maanden, de cijfers tot 100… (There are 7 days in one week: Monday, Teusday, Wednesday, Thursday, Friday, Saterday, Sunday. There are 12 months in one year…)

De kleuterklas zelf is opgedeeld in 2 klassen (het eerste kleuterklas en het tweede kleuterklas). Iedere leerling heeft zijn eigen schrift en afhankelijk van het kleuterklasje en de capaciteiten schrijft de lerares oefeningen in het schrift. Het tweede kleuterklasje krijgt vooral wiskunde-oefeningen ( 5+ 2…) terwijl het eerste kleuterklasje cijfers en letters moet overschrijven. Al vlug is duidelijk dat er een groot verschil van niveau zit tussen de kinderen, al heeft dit ook te maken met de leeftijdsverschillen! Trots merk ik op dat ook Kazungu eigenlijk tot de betere van de groep behoort. Hij kan alles mooi opzeggen (lees: roepen), hij zingt alle liedjes uit volle borst mee, en krijgt al wat moeilijkere schrijfoefeningen! Mijn moederlijk instinct gaat op dat moment in overdrive!

Na de oefeningen is het speelplaats en alle kinderen springen op me! Iedereen heeft hééél graag aandacht van een muzungu. Van alle kanten hoor ik: teacher, teacher (eigenlijk uitgesproken als tiesje, tiesje) en ik begin te beseffen dat ik mijn roeping als kleuterleidster niet gemist heb! Kazungu is natuurlijk heel trots dat alle kinderen de aandacht willen van “zijn” auntie!! Hij verkondigt dan ook over de speelplaats tegen iedereen die het maar wil horen: “that is my auntie Elke”

Rond 13u00 is het etenstijd voor de kids. Ik heb geen zo’n zin in rijst en porridge en besluit richting kebene te gaan! (Ondertussen heb ik bonzende koppijn en blijf “tiesje, tiesje” maar galmen in mijn hoofd) In kebene zijn de andere vrijwilligers (Jolien en Tjorven) nog aanwezig. Samen besluiten we wat inkopen te gaan doen naar Ushago en ondertussen daar iets te eten. Pasci is naar Mombasa, aangezien Lieve en Guy vandaag terug vertekken naar huis. Met hem moeten we dus geen rekening houden!

Na wat kleine inkopen, is het kula-time! De drang naar vlees is nog steeds aanwezig en ik besluit wat Europeser te eten! Op de kaart zie ik biefstuk, spaghetti, scampi’s…  Alles lijkt me zo lekker, maar ik besluit te gaan voor een vettige hamburger met frietjes!! Achteraf gezien, geen slechte keuze… Voor een vijftal euro + 80 eurocent per drankje ben ik er goedkoop vanaf!!  

Gelukkig is het nog een wandeling voor we weer thuis zijn, zodoende dat mijn eten wat kan zakken! ’s Avonds is het een typische avond. De kids komen al snel terug thuis en ik help met schoolwerk! Na het schoolwerk, moeten de kids hun uniform en hun kousen uitwassen. Al vlug is het kula/umba en lala-time!

11-08-2010 om 10:30 geschreven door Elke