Dag 5: This is Africa!

Vandaag is het vrijdag 09 july en mijn eerste schoolweek zit er bijna op! Vandaag belooft een drukke dag te worden, waarbij ik zeer veel zal leren kennen van Afrika.

In de vroege morgen spring ik binnen in Rainbowschool, om naar de parade te gaan kijken. Iedere maandag en vrijdagmorgen worden er liedjes gezongen en wordt de keniaanse vlag gehesen. Ik kwam op het juiste tijdstip, want de koe werd juist op dat moment geslacht! In plaats van er korte metten mee te maken zodat alles vlug achter de rug is, blijven ze wat aanmodderen. Ook hier de typische pole-pole-mentaliteit… Na lang treuzelen wordt de koe dan eindelijk geslacht op rituele wijze. Een mes is de keel, en het bloed wordt aan de vacht geveegd… Ik blijf niet voor de ontleding van het beest, maar heb er alle vertrouwen in dat het ’s middags zal smaken!

Pasci vertelt me ’s morgens dat hij afgesproken heeft met Guy en Lieve om naar het huis van Auntie Sara en het huis van Milly te gaan kijken. Hij moet maar 1 keer vragen of ik zin heb om mee te gaan, want ik ga gretig in op zijn voorstel. Kebene heeft al verschillende afrikaanse personeelsleden gehad, maar niet altijd met evenveel geluk! Sommigen hebben ze reeds moeten ontslaan omdat er gestolen werd… Wetende dat sommigen personeelsleden quasi niets hebben, wonen in een piepklein kamertje en moeten vechten om de eindjes aan elkaar te knopen, kan ik wel verstaan dat de verleiding groot kan zijn. De kids van kebene hebben het immers goed! Ze hebben elk hun eigen bed, krijgen 3 keer eten per dag, krijgen verzorging, medische hulp en educatie.  Als je dan zelf niet weet of je de volgende dag zal eten… is het soms vlug gebeurd. Momenteel is er een goede groep aanwezig, die het beste meent met Kenia.  Auntie Milly s hier reeds geruime tijd in kebene, een zeer lieve, vriendelijke juffrouw. Een schat van een meisje! Auntie jackie is de zus van Milly en werkt hier ongeveer een jaar. Auntie sara is een moeder van 6 kinderen en is ook een echte mama-figuur naar de kinderen toe! Zij blijven hier afwisselend inslapen, zorgen voor de schoonmaak en het eten en natuurlijk voor de begeleiding van de kinderen. Je merkt dat ze alle 3 heel geliefd zijn! Uncle Mohammed is als het ware de klusjesman en een opvoeder tegelijk. Hij brengt de kinderen naar school en haalt ze terug af. Overdag verzorgt hij de moestuin,  voert hij allerlei klusjes uit… en na school helpt hij de kinderen met hun huiswerk. Uncle Thomas is chauffeur van dienst om de kinderen naar de kerk te brengen, helpt mee met de klusjes en is schilder van kebene. Uncle Cosmos is sociaal werker en is aanwezig om het schoolwerk, de resultaten… op te volgen.

Momenteel zijn alle personeelsleden ook met hun hart verbonden aan kebene en helpen zij ook bijdragen aan het familiegevoel dat hier heerst. Het keniaanse loon ligt zwaar onder het bestaansminimum bij ons en kebene wil de loyaliteit van het personeel ook vergroten door hen te ondersteunen in andere aspecten. Kebene betaalt de helft van de huishuur van het personeel. Als er iets gebeurd waardoor het personeel zou worden ontslagen, zijn ze niet enkel hun loon en hun werk kwijt, maar moeten ze immers nog veel meer opgeven. Auntie Sara woonde op heden in een 1-kamer-appartement, met haar 6 kinderen en man! Een ruimte van ongeveer 3 meter op 2 meter deed dienst als slaapkamer, leefkamer, keuken… Het was schokkend om te zien. Een aantal kinderen lagen op 1 matras, anderen op de zetel en op de grond om te slapen. Door de steun van kebene kan ze nu echter verhuizen naar een piepklein appartementje met 2 slaapkamers!!!! De totale grootte van het appartement kan je nog slechts vergelijken met een slaapkamer van bij ons, maar voor hen is het al een hele verbetering! Meer dan een matras, een zetel, een pan en paar bekers heeft ze echter niet. Zowel Lieve en Guy, als mezelf (met dank aan het sponsorgeld dat ik in België heb gekregen) hebben het hier moeilijk mee en besluiten een steentje bij te dragen. Samen gaan we op zoek naar winkels in Ukunda en kopen we 2 matrassen, een vuilbakje, borden… Alles samen voor de ronde som van 6000 schilling (60€), dat we verdeeld hebben. Op deze manier  kan ik niet enkel de kinderen van kebene helpen, maar ook auntie sara en haar 6 kinderen. Mede door onze hulp moeten de kinderen niet meer op de harde grond slapen en gaan ze hopelijk een gezonder leven tegemoet! Foto’s volgen wanneer ik terug in België ben en de toegang tot internet het toelaat om foto’s up te loaden!

Na het bezoek aan het huidig en toekomstig huis van Sara vertrekken we naar het huis van Auntie Sara en Auntie Jackie. Zij delen een klein appartementje in de village nabij kebene. Auntie Milly is een zeer verzorgde juffrouw, die enorm godsdienstig is! Haar huisje overtreft alle verwachtingen, aangezien auntie milly echt haar best doet om er een gezellige thuis van te maken. Ze spaart voor gordijntjes, een vloerkleedje… en maakt ze zo beetje bij beetje een aangename plaats van om te vertoeven!

Ondertussen neemt de Keniaanse hitte toe, en hebben we nood aan een verfrissing. We lopen wat verder de village in, naar een klein winkeltje. Ik ben in een vrijgevige bui en trakteer mijn companen op een cola. Ik betaal met 100 shilling (1€) en zeg dat de mevrouw het wisselgeld mag houden. De verkoppster kreeg de tranen in haar ogen, ik werd veelvuldig bedankt en zou worden vermoemd in haar gebeden. (May God bless you…) 0,20€ is voor ons niet noemenswaardig, maar betekent voor hen al een grote hulp! Blij dat ik nog iemand blij heb gemaakt!

Ondertussen is het hoog tijd om af te zakken naar rainbow school voor het feest! De koe werd een tijd geleden kado gedaan aan de school en dit moet natuurlijk gevierd worden. Het vlees werd klaargemaakt, pilau en groentjes vervolmaakten het tafereel. Het was zalig lekker!!! Uit schrik dat ik het niet zou lusten, had ik een bescheiden portie genomen. Ik wou immers zeker mijn bord leegeten! Het smaakte me echter zodanig, dat ik met een klein stemmetje gevraagd heb of ik een tweede portie mocht halen. Dit blijkt een heuse eer te zijn voor de kenianen, als muzungu’s hun eten lekker vinden, dus mijn vraag werd zelfs aangemoedigd! Ondertussen ben ik ook al gewend met mijn handen te eten, en voel ik me een echte afrikaan!

Na de maaltijd wordt iedereen naar buiten gevraagd. Eerst worden er speeches gehouden en Mama Rainbow bedankt iedereen die meehelpt om dit project in goede banen te leiden. Daarna is het aan de kinderen van de school. Wouter (Belgische vrijwilliger) heeft de zangklas het liedje aangeleerd en dit zullen ze nu zingen voor de ganse school en voor de visitors. Het was prachtig om te zien, aandoenelijk. Bij het zien en horen van de kinderen, het beluisteren van de tekst kon ik mijn ogen amper droog houden. Gelukkig was ik de enige niet die het emotioneel moeilijk had!!

Daarna zongen er nog andere leerlingen het liedje van ‘jambo bwana’ en een christelijk geïnspireerd liedje (waarvan ik de naam vergeten ben!) De totaliteit was prachtig en geslaagd!! Om de kinderen te verwennen werden er nog een aantal acrobaten uit de village uitgenodigd die tal van trukjes uitvoerden. Persoonlijk zag ik liever de kinderen zingen en dansen, maar de kids zelf vonden de acrobaten de max!

Emotioneel was het reeds een zware dag en we waren pas in de korte namiddag. Vandaag was het ook de verjaardag van Mehtrine, en ik kwam tot de conclusie dat we nog niets gekocht hadden om haar verjaardag te vieren. Bij de vorige verjaardag had ik een cake gekocht om met alle kids te delen, en ook nu wou ik iets doen om deze dag een speciaal tintje te geven!

Lieve en Guy stelden voor om naar Ushago te gaan, naar de supermarkt! Zij huren hier een auto, dus qua vervoer is het voor mij heel makkelijk! Zo gezegd, zo gedaan… opnieuw op stap!

Gisteren had ik ook met Guy (die huisdokter is in België) een aantal wonden verzorgd bij de kids, die maar blijven ontsteken. Genoeg materiaal (plakkers, ontsmetting, doekjes…) is er echter niet voor handen in Kebene en we besluiten eerst naar de apotheek te gaan. Ik koop daar al het nodige materiaal dat nodig is om alle wonden te verzorgen en hen te leren hoe ze dit na mijn vertrek ook zelf moeten doen! Opnieuw wat geld lichter, gaan we de supermarkt binnen. Cake vind ik hier niet, maar ik besluit voor iedereen een mini-zakje chips mee te nemen. Het is eens iets anders….

Na de shopping besluiten we dat we ook een versnapering verdiend hebben, en gaan we aperitieven in de bar van ushago! Met een glaasje wijn en een pintje blijven we maar praten over kebene, over de kinderen en over de meerwaarde van dit project! De tijd vliegt en we moeten terug naar kebene want de kinderen komen thuis van school!

Het is vrijdagavond dus de meesten stellen hun huiswerk uit tot in het weekend! Pasci heeft ondertussen een weegschaal opgehaald. Alle kinderen worden gewogen. De een is wat verdikt, niemand is afgevallen. De grootste verrassing was kazungu, die ongeveer een maand geleden opgenomen is met ondervoeding! Hij woog toen 13 kg, wat te weinig is voor een 5-jarig jongetje. Hij was echter niet verdikt en blijft steken op de 13 kg. Veel zorgen maken we ons echter niet omdat je nu wel ziet aan kazungu dat hij genoeg eet, gelukkig is en vol energie zit!

Na kula- en Umbatijd zingen we ‘happy birthday’ voor methrine en verdeel ik de zakjes chips. Zelf vond ik ze niet te vreten (alsof ze al weken open in de kast lagen!) maar de kinderen genoten met volle teugen! Zabibu at er een tweetal en stak haar zakje weg om er ’s anderendaags nog van te kunnen genieten, rachel kroop alleen in een hoekje weg om ten volle te genieten… Het was zalig om ze bezig te zien!

’s Avonds had ik nog afgesproken met een vrijwilliger van Rainbow om nog eens het nachtleven in te duiken. Samen met enkele afrikanen en de andere vrijwilligers van rainbow zijn we na lala-time(van de kinderen) vertrokken naar Tropicana. Dit is een ‘danscafé’ gespecialiseerd in reggae-muziek. We hebben iets gedronken, wat staan dansen, maar dan sloeg de vermoeidheid toe. Wat doe je dan? Verleggen naar de plaatselijke discotheek…. Hier was de muziek gekender en samen met wat personeel van kebene en rainbow-school hebben we staan shaken op de dansvloer. Rond 3u30 kwam ik tot de conclusie dat ik niet zou wakker geraken als de kinderen slechts luttele uren later aan zijn deur zouden komen kloppen. Een aantal anderen gaven me gelijk en zijn mee vertrokken naar huis (een taxi delen is goedkoper en leek me iets veiliger in de middag van de nacht!) de rest is blijven shaken tot na 5u…

Een korte nacht voor de boeg, maar ik blikte terug op een geslaagde dag!

Auntie Elke

23-07-2010 om 11:40 geschreven door Elke  

Ik ben pas 4 dagen op dit continent en toch heb ik reeds het gevoel dat ik hier al een hele tijd ben! Vandaag eerst de kindjes naar school gebracht! De voorbije keren heb ik mezelf duidelijk gemaakt dat ik mijn stapschoenen moest aandoen, maar dit blijkt een tevergeefse waarschuwing te zijn. Opnieuw met mijn ‘sletsen’ door de brousse wandelen… Voetpaden zijn hier niet te bespeuren en de keren dat ik mijn voeten omsla of tegen een steen stoot zijn legio. Maar dat hebben we er wel voor over!

Als alle kinderen naar school waren, heb ik op mijn gemak een zalige douche genomen. Douchen met ijskoud water, er zijn aangenamere dingen! Een warm bad met veel schuim lijkt me plots zeer zalig, al is dit voorlopig het enige van luxe dat ik hier mis!

Ondertussen zijn er nog 2 andere vrijwillligers toegekomen in Kebene. Ze waren hier reeds en zouden normaal doorreizen naar een ziekenhuis om daar te werken, maar negatieve ervaringen hebben ertoe geleid dat ze terug naar het weeshuis gekomen zijn.  Samen met Pasci en de 2 vrijwilligers zijn we opnieuw richting Ukunda gegaan. Eerst wat zaagsel gaan kopen voor het kippenhuis. Aangezien een dier veelal enkel wordt gezien als vlees voor kula (eten) wou kebene dit beeld doorbreken. De aankoop van enkele kippen, en 2 honden moet ervoor zorgen dat de kids verantwoordelijkheid opnemen en hen verzorgen.  Via de kippen hebben ze eieren die ze dan kunnen klaarmaken en opeten.

Na deze aankoop zijn we naar travellers  café gegaan om de lunchen. Een klein Afrikaans restaurantje waar we voor 5 euro met 4 personen gegeten hebben en 2 blikjes gedronken hebben. Ongeveer 1€ per persoon, het kon slechter! Je krijgt wel een kaart voor je neus met enkel onverstaanbare gerechten, op goed geluk dan maar kiezen. De matoke special (bakbananen, met aardappelen in een sausje en wat vlees) schijnt lekker te zijn, volgens mijn companen. Ik koos een chapati (lekker, echt lekker) en iets ongekends wat veel meehad van een donut in stokvorm. Daarbij kreeg ik nog een bord met afrikaanse “frietjes”

Met de tumbo full (volle buik) begonnen aan de shopping! Er werd een tv aangekocht, maar kabel is hier niet onmiddellijk voorzien. Dan maar een soort antenne gaan kopen, om toch het nieuws ed te kunnen zien. Voor een 20-tal € waren we gepakt en gezakt! In de winkeltjes van Ukunda (meer dan wat kraampjes die vanalles en nog wat verkopen naast elkaar gepropt in een klein straatje moet je je er niet bij voorstellen) zijn we nog maïs voor de kippen gaan kopen, meel(?) om Ugali te maken (een typisch gerechtje van hier waar de kinderen en eigenlijk alle kenianen verzot op zijn, maar dat ik in de verste verte niet door mijn keel kan krijgen.) Wat schriftjes, schoolmateriaal… en we waren klaar om terug naar huis te gaan!

In de namiddag ben ik met de andere vrijwilligers naar het strand geweest. Kebene ligt op 5 minuutjes wandelen van het strand en langs het strand heb je fourthy thieves. Dit is een soort pub, waar je kan zonnen op het strand, iets drinken of iets eten en ’s avonds de beentjes kan uitzwaaien! Tijdens het kwartiertje wandelen naar fourthy thieves werden we aangesproken door tal van beachboys die iets wilden verkopen.  Al vlug leerden we zeggen: just walking, no talking! De beachtboys zijn een echte plaag en doen de schoonheid van het strand en de zee geen eer aan. Eenmaal aangekomen in fourthy thieves rolde ik mijn badhanddoek uit, mijn muziek in mijn oren en mijn leesboek in de hand… Het weer was echter wisselvallig en een snijdende wind zorgde er al snel voor dat we iets nuttigden in de pub zelf! Deze middag hadden we een goedkopere maaltijd dan hier ons drankje! De prijzen waren afgestemd op de muzungu’s die hier regelmatig vertoeven! Dan maar terug naar kebene, want ondertussen zouden de kinderen gauw terug komen van school! Bij het terugwandelen passeren we langs rainbow-school. Ik was er nog niet binnen geweest en zag mama rainbow (Katrien) in de verte zwaaien. Toch maar even goeiedag gaan zeggen. Het schooltje is ongeveer een jaar oud en staat al heel ver. Als de financiële situatie het toelaat, sturen ze een container schoolmateriaal vanuit België, waardoor ze reeds over heel wat didactisch materiaal beschikken. Nu dit aanleren aan de leerkrachten en hopen dat het bijdraagt in de educatie van de leerlingen! Ook hier zijn een aantal vrijwilligers actief. Lianne is een Nederlandse stagiair die hier reeds 6 maanden vertoeft. Haar einde is in zicht en momenteel zijn haar ouders en zussen op bezoek! Christine is hier 3 maanden en helpt onder andere mee om een beter strafsysteem uit te werken. In Kenia is het immers nog de mode om de stok te hanteren. Vanuit ons  westers oogpunt is dit zeer moeilijk te aanvaarden en Katrien heeft het gebruik van de stok dan ook verboden. NU moet er echter wel een andere manier van straffen uit gedacht worden. Karen, Wouter en Phaedra zijn op dezelfde dag aangekomen als mij en blijven respectievelijk 2 weken, 3 weken en een maand! Karen helpt mij in de kleuterklas, Phaedra helpt bij de science-lessen en helpt mee aan een project voor thee ter preventie van malaria en Wouter heeft, als muzikant, de taak op zich genomen om het liedje ‘we are the world’ van Michael Jackson aan te leren aan de zangklas. Ik blijf even kletsen met mama rainbow en ondertussen word ik uitgenodigd om ’s anderendaags naar de party van de school te komen, waarbij een koe zal worden geslacht! Het belooft morgen dus ook een spannende dag te worden!

Ondertussen zijn de kids terug van school en haast ik me terug naar Kebene. De kinderen van Makuela-school hadden vorige week examens en hebben nu de resultaten. Sommigen zijn gestegen, anderen gelijk gebleven en jammergenoeg zijn er ook een paar achteruit gegaan. Aanmoedigen dus om beter hun best te doen! Vidzo (de oudste jongen van kebene) heeft op heden nog steeds problemen met de maaltafels, en rehema (15-jarig meisje) heeft enorm veel problemen met oefeningen op kloklezen. Aangezien ik geen ervaring heb in het lager onderwijs, is dit voor mij niet simpel om uit te leggen. Ondertussen dan maar het thuisfront in actie gebracht om klokken uit te teken en kaartjes te maken voor de maaltafels. Van zodra dit in mijn mailbox zit, ga ik die uitprinten, lamineren en doornemen met de hen!

Op donderdagavond staat er spaghetti op het menu. Stel je echter geen italiaanse spaghetti voor zoals wij die kennen, eerder wat gekookte drendels en een klein beetje saus met 1 brokje stoofvlees (achtig) per persoon ongeveer! Maar het smaakt…

Dan nog Umba-tijd (bidden) en lala salama…

groetjes
 
Aunti Elke.

23-07-2010 om 08:46 geschreven door Elke  

Woensdag 07/07/2010: Een afrikaanse pole-pole-dag

 Ondertussen begin ik me al goed thuis te voelen en ga ik mijn eerste echte typische keniaanse dag tegemoet.

‘ s morgens voor het krieken van de dag werd ik wakker gemaakt door een van de kids. Opstaan dus! Alle kinderen zijn reeds druk in de weer met hun taken en het verzamelen van hun schoolmateriaal. Ieder kinds heeft bepaalde taken waar hij/zij verantwoordelijk voor is (opkuisen,afwas, helpen bij het bereiden van het eten…) Diegenen van kookdienst bereiden het ontbijt voor. Er wordt thee gekookt, waarbij een kleine hoeveelheid cacao-poeder aan toegevoegd wordt om het wat zoeter te maken. Iedereen krijgt 3 boterhammen met boter. Dit wordt met veel smaak verorberd. Vergelijk het brood absoluut niet met dat van bij ons. Wakkige watte is een betere beschrijving!

Daarna vertrekken we naar school. Om iedereen naar school te brengen, doen we de wandeling  2 keer… Ondertussen zijn we al vlug een uur verder!! Alle kids zijn veilig en wel op school toegekomen… nu kunnen we, samen met het personeel, zelf ontbijten. Eerst bidden en dan aanvallen…

In de voormiddag staan er wat algemene klusjes op de agenda. Eerst de afwas afwerken, de slaapkamers van de kinderen uitvegen en dweilen. Een borstel zoals bij ons, is hier totaal vreemd. Enkele fijne takken worden samengebonden en doet zo perfect dienst als borstel! Taken die bij ons vlug gedaan zijn, maar die hier een zee van tijd in beslag nemen. De luxe van een vaatwasser, wasmaschine… zijn me hier plots zeer duidelijk! De afwas wordt gedaan aan een grote afwasbak. Alles wordt afgespoeld onder water, dan met een schuursponsje en wat zeep afgewassen en opnieuw afgespoeld.  Afdrogen wordt hier niet gedaan, alles wordt zo weer in de keuken geplaatst.

Na afloop trek ik me even terug in mijn kamer. Tot op heden liggen al mijn kleren en dergelijke nog in mijn valies, hoog tijd om het een en het ander uit te pakken dus!! Ik heb 2 bedden in mijn kamer staan, en geen kast… Dan maar van een bed een kast maken! De voormiddag zit er al op… Als ik er nu bij stil sta, heb ik eigenlijk niet veel gedaan, maar ben ik wel heel de tijd bezig geweest! Alles gebeurt hier wat trager, wat meer pole pole, en heel veel duurt gewoon langer om te doen!

Na de middag ga ik nog even op stap met Pasci om boodschappen te doen. Op een paar kilometer is er een plaatselijke ‘makro’ onlangs geopend. Je vind hier heel veel, al is het tegen hogere prijzen dan in de wegwinkeltjes die je in de stadjes vindt!  Lieve en Guy hadden wat centjes meegekregen van een kennis en we gaan op zoek naar een televisie. Op die manier kunnen de ouderen het nieuws volgen en hun algemene vorming uitbreiden… Voor ongeveer 100€ hebben een mooi exemplaar gevonden en trots keren we huiswaarts.

Ondertusen zijn afrikaanse aunties aan het avondeten begonnen. Met meel (?) en dergelijke wordt een  soort deeg gemaakt, gekneed, uitgerold en in stukken verdeeld. Er wordt vervolgens een soort wokpan  met olie gevuld en verhit. De stukken deeg worden gefrituurd in de olie. Hierdoor bekom je een soort oliebollen, die net iets minder zoet smaken. ’s Avonds wordt dit klaargemaakt met bonen en dit is mijn eerste kennismaking met Mandazi! Best lekker, al zorgen de bonen voor een gezonde darmflora…

Rond 15u30 gaan we opnieuw op stap om de kinderen van school op te halen. Tussen  16u en 18u30 druppelen de kinderen binnen. Iedereen moet zijn agenda afgeven en ik help met het huiswerk. Het engels, wiskunde en wetenschappen kan ik nog net volgen, voor het huiswerk voor kiswahili moet ik echter forfait geven. Ondertussen heb ik een weddenschap afgesloten met Hamisi, een van de oudere jongens om zijn leerstof te overhoren. Hij bracht trots zijn map mee van school en daaruit stel ik 10 vragen. Bij 10 correcte antwoorden kon hij van mij een verassing verwachten, bij 1 fout mocht ik hem drillen als in het leger! De verrassing had ik beloofd en moest ik nakomen, Hamisi  had alle antwoorden correct!!!

Na het huiswerk is het kula-tijd (etenstijd) voorafgegaan door gebed. Daarna Omba-tijd (gebed). Dagelijks wordt een vers uit de bijbel besproken, wordt tal van liedjes gezongen, gebeden en de algemene kennis getest. De natuurramp in Haïti wordt besproken, maaltafels worden opgevraagd, de buurlanden van Kenia, de naam van de Belgische koning… Alles wordt afgesloten met gebed in een grote kring. Menig kinderen gaan hiervoor op hun knieën zitten, en bidden zeer geconcentreerd. Achteraf wordt samen nog een liedje gezongen: ‘how can I explain how much I love you, how much i need you, how much I pray for you. How can I explain how much I need you, how much I love you, I will be there for you!’ De tranen komen in mijn ogen..

‘s avonds staat de tweede halve finale van het WK op het programma. Opnieuw zijn we uitgenodigd bij Lieve en Guy om te match te bekijken. Met de grote jongens in de auto vertrekken we, pronostieken zijn de ene keer in het voordeel van Duitsland en de andere keer in het voordeel van Spanje…

Na de match korten we onze weg ‘haraka haraka’ (vlug vlug) in, want het is reeds lang voorbij bedtijd! Een wederom geslaagde dag zit er op…   

 Auntie Elke

21-07-2010 om 17:45 geschreven door Elke  

20-07-2010 om 12:56 geschreven door Elke  

We are the world, we are the children

‘Voordat ik in Kebene kwam, moest ik zorgen voor mijn broertjes en zusje.

Mijn mama ging soms drie dagen weg van huis om werk te zoeken,

Terwijl ze te kampen had met een levensbedreigende ziekte. 

Zelf zocht ik naar eten, ik leerde koken en deelde die kleine maaltijd met men zus en broertjes, ik was toen 8 jaar.  Mijn droom was om naar school te kunnen gaan.’

Een van de zovele intense verhalen die de kinderen met ons delen.  De boodschap in dit ene verhaal is hoe dankbaar de kinderen zijn voor de kansen die ze krijgen. Het raakt me telkens weer.    

‘We are the world, we are the children…’  Een nieuw lied dat  doorheen het Kebene dorpje weerklinkt.  Zo mooi om te zien, wanneer alle kinderen, zij aan zij deze song vertolken.  Een van de zovele momenten die niet gauw vergeten zullen worden.

 
Auntie Elke

20-07-2010 om 12:42 geschreven door Elke